Дали ви е страв од коронавирусот?

Не сум толку исплашена за мене колку што сум за родителите на мажот ми кои спаѓаат во критичната група, исто така сум исплашена и за нашето бебе но терминот за пораѓај ми е во јули па се надевам до тогаш ако ништо друго барем да не е во полн ек

 

Da a sto da pravime so nesovesni komsii sto izlagaat vo hodnik non stop kaslaat znaci koga treba da se sedi doma tamu treba da si a ne da se pravat odredeni idioti pa da setkaat po hodnik da znam ako e toa protivzakonski ke prijavam sekakva informacija e dobredojdena

 

За мене лично не, верувам дека имам добар имунитет и би го преживеал лесно. Али од друга страна мојата фамилија не е со таква среќа, особено мајка ми која се бори со тешки болести долго време веќе, баба ми од друга страна 87 год има, стари луѓе, болни луѓе, за нив ми е страв најмногу, особено бидејќи јас сум тој што ги завршува сите обврски, ако дојде вирусот во мојот дом тоа ќе биде преку мене, и тоа ми е најмногу страв за оваа ситуација. Еве и жртвувам шетања и трчања и све, ама пак мора да се излезе за обврски и работи, ризикот е тој....

 

Од уште една превара во низата птицији свински грип скоро па ич не ми е страв нема ни зашто да ми биде.

 

Ме нервира шо луѓето дефетистички ќутат и ги прифаќаат работите. Државата им увезе вирус кој зeма животи и ни ги промени од корен и никого нема да казнат за то. Не само кај нас, појќето држави.

 

Искрено, страв ми е. Неможам да кријам. Со бебе сме, кој ќе го чува? Овој месец се е со нас и плачеше порано кога ќе види непознат, т.е. семејството сестра брат баба, што не се секој ден со него. А сега можам да замислам колку време ќе му треба да се навикне дека не сме само ние двајца на овој свет во ова соба. Страв ми е за него. Страв за себе и најблиските. Болеста не бира, не те ни прашува, доаѓа и те менува, твое е да се бориш, но колку ќе можеш зашто и твоето семејство можеби е заразено. Позитивна сум, ама ќе не дотепа вирусот, тоа е и една од целите на оние кои го направија, да сме ранливи и неурамнотежени, под страв и со тоа лесни за манипулација. Господ да ни е на помош.

 

Да бидам искрена едно време бев. После кога подразмислив ... Пред 2 месеци бевме болни цело семејство сосе деца. Мислам дека господа го видов. После тоа викам на каква корона какви бакрачи.

 

Некој денови да, али други сум толку зафатена па и изумувам дека морам да сум дома заради вирус. На почетокот повеќе бев исплашена и имав идеја дека ќе биде како филм, паника, али гледам дека џабе сум се грижела, не е крај на светот.
Се додека сум информирана и се придржувам до мерките се чуствувам безбедно

 

Воопшто не се плашам. За мене. Ама за мајка ми, да. Ама знам дека она не се шета по пазари во молови и сум раат.

 

Јас си се убедив дека сум го прележала во јануари
Пазам на се, не излагам, ама на психа сум по растеретена.

 

Не се плашам воопшто. Шансите да се разболам и во краен случај да умрам од чудово се донекаде еднакви како да загинам сосема неочекувано при било каква несреќа. Повеќе се плашам за финансиската состојба и дупката во која се наоѓа државата, иднината, кариерата која сум ја градела со години и можноста да се сруши за толку краток период благодарение на сите овие околности. Исто како и за многумина.

 

Малку се плашам, се плашам само од помислата дека некој би можел да помине покрај мене и да има вирус а да незнам доколку сум надвор. Инаку не се плашам јас од вирусов не сум јас од ништо плашлива, само во ретки случаи.

 

Не се плашам ич.
Една вечер само ме фати страв во сите овие месеци.
Ама од друга страна, да испаднам позитивна, би се плашела, и тоа како.

 

Највеќе се плашев и се плашам за најблиските . Мајка ми , татко ми , свекор ми , свекрва ми , баба ми , бабата на маж ми .. сите веќе подолго време се со притисок , шеќер , маснотии во крвта , и веќе години наназад се со редовна терапија . Од друга страна пак , јас сум бремена , плус имам две мали дечиња дома . Среќа што барем не излегувам јас многу од дома , и на секое излегување носам маска и ракавици со себе , дури и за во маалската продавница . Колку можам се обидувам да се заштитам себе , и семејството .

Ако вирусот стигне во нашиот дом , тоа ќе биде преку маж ми , кој пак редовно има контакт со многу луѓе на работа ( а нема простор за работа од дома , мора да оди на работа ) иако се труди и тој да биде секогаш заштитен , сепак никогаш не се знае како ќе префатиш . Затоа и додека епидемијата беше во полн ек , тој воопшто не престојуваше во истата просторија со мене и децата . Вика , не се плашам за себе , туку за тебе и децата . Нема да си простам ако ви се случи нешто , поради мене . Сега , кога попуштија мерките , и ние малку се олабавивме , но сепак , секаде со маска , освен дома .

 

Не. Еден ден секако ќе се умри ко ќе треба.

 

Во разминување сигурно нема да го фатиш!

 

Искрено не, зашто млада сум и верувам дека организмот ќе се избори со него, а и толку сум фокусирана на други процеси во мојот живот, што се на чекор пред крај, што мислам дека дури и да го имам вирусот, или нема да имам симптоми или нема ни да ги приметам. Сепак мислам дека психата има многу голем удел за се негативно што ни се случува и дека ако се фиксираме на идејата, тогаш навистина ќе се оствари.
Единствено од што се плашам е да не бидам преносител, не само на луѓето што ми се дома, туку генерално. Затоа и не излегувам многу од дома (превенирам зараза), а и кога излегувам, гледам да се оддалечувам од постари лица, што се поподложни на вирусот.

 

За мене ми е гајле,најбитно ми е моите дома да се живи и здрави

 

кој вирус?

па нормално дека ни е страв, само будала не се плаше