Дали ви е страв од коронавирусот?

Za sebe ne se plasam,
Se plasam za trite deca koi sum gi donela na ovaj nikakov svet,od koi ednoto e bebe 4 mes.
Se plasam za mm za roditelite i ostanatite pobliski (brat mi vnukite snaa mi)...
Situacijata nalaga da mora da se cuvame,eve kako site sto napisavme za nasite najbliski, no ova izleze od kontrola totalno.
Vrv sme vo cel svet nikoj nema napraveno takov presvrt,duri i ststistikata i predviduvanjata gi osporivme... nema drugi ko nas,a taka 1 raka narod za zalenje...katastrofa!

 

Не баш.На почетокот во Март имаше неколку дена кога ми удри во психа дека го имам После тоа сфатив дека со нервоза и напнатост ќе си донесам други проблеми и престанав да мислам на тоа.Сега воопшто не се плашам, но ги почитувам мерките.

 

Za sebe ne. Na rabota sum so mnogu luge vo kontakt sekojdnevno i nemase nieden zabolen, nekako bev opustena. Denes soopstija deka eden vraboten idel so temperatura na rab. I po proverka - test, ispadna pozitiven. Prva misla mi bese "sto ako jas zabolam od virusov", edinstvena misla mi bea decava kako i sto so niv, bidejki sme sami doma. Nemam nikogo na kogo bi gi doverila na cuvanje.. Cel den sum so misla "sto ako ova ili ona se sluci..." i cel den sum potistena. Do sega se drzev pozitivno, se dur nemase nikoj vo blizina zabolen.No nekov vnatresen nemir pocnuva da me maci. Se nadevam ke istaam i ke gi izdrzam narednite denovi i ostanam pozitivna so mislite

 

Не се плашам. Си седам дома. Си почитувам мерки. Си уживам.
На почетокот имаше сосема мал страв ама сега ИЧ.

 

Почетокот да па не...па сега со бројкиве пак да...и така

 

Да, страв ми е. И на почетокот ми беше и сега ми е. НО, не чувствувам паничен страв. Се плашам доволно за да внимавам што правам, но не премногу до степен да се однесувам нерационално.

 

Лично не ми е став од вирусот но страв ми е ако на некој начин се заразам буквално тоа значи и преќин на мојот живот, обвинувања од сите страни, можност за загуба на работното место и мислам дека во таков случај човек е способен да се докрајчи, а почитување на мерки неможеш комплетно и тоа е тоа се со се ,се побива и така...

 

Не. Не ме мава на психа мисла дека ќе заболам. Маска носам, раце мијам, плус и откако се отворија кафичиве не сум излегла и немам намера да излезам се' додека вирусов ни е закана. Не од страв тоа, од чиста совест. Колку побрзо го победиме вирусов, толку подобро за сите. Од нас зависи.

 

Засебе не се плашам. Ми е страв за моите двајца браќа и родителите, за роднините и пријателите.
Јас го закачив ама не ми е страв.
Ми мина

 

На почетокот не ми беше страв, ама како се повеќе учевме за вирусот повеќе ме фаќаше паника.Сега веќе ми е страв заради ќерче, заради бебче во меше.Немам контакти и гледам да држам растојание и да носам секогаш маска.Бегам ако некој кашла, шмрка или кива.Ама уште повеќе страв ми е како ќе биде на есен

 

Почнува да ми е многу страв, во градот кај што живеам од ептен малку случаи овие недела дена излегуваат многу случаи.
Не ми е страв толку за себе, колку за родителите дека се во поодминати години.

 

Iskreno poveke me poremeti psihicki ovaa situacija i borejki se so anksioznost zaboraviv vise i na koroNa.. sekoj pocna da gi oseka simtomite koi se kazuuvaat na mediumite nemajki nisto.. ne sum protiv toa sto se kazuva kako da se zastitime i kako da se spravime so virusot no mislam deka navistina se preuvelici se

 

Не ми е страв толку со паничен напад да ми е проследено ама сепак имам страв пред се за моето дете, за моите, и овде не се работи само за вирусот, што ако бидеме во изолација, како ќе издржиме во стан со син ми, и така од многу работи е лишен .
Нема во парк, нема со многу деца, нема во гужви, се плашам за психичката состојба на син ми, веќе му фалат другарчиња, бара друштво, срце ми се кине кога гледам колку сака да се дружи. Се дружи со едно другарче и прееска го гледам колку е среќен го гушка, го опсипува со внимание, уфф до каде стигнавме со оваа состојба, вирусот психички ке не докрајчи

 

Не

 

И да и не... само будала не би се плашела, но не се живее во постојан страв...

 

На почеток во јануари кога ја отворив темана за корона не да ми беше страв, имав средство за дезинфекција уште тогаш, избегнував јавен превоз се дезинфицирав уште кога немаше случај во Македонија.. на сите им зборев ме правеа параноична кај тоа од Кина ќе дошло кај нас епа ете дојде.

Сега почитувам мерки не се групирам редовно раце мијам ама дезинфекција на секои 10 мин не правам како тогаш..

 

На почетокот кога се појави првиот случај во Македонија, ми беше страв, кога ќе бев во јавен превоз или некој друг затворен простор имав чувство дека околу мене има вирус, од кој ќе излезев веднаш ги дезинфицирав рацете, дома цела облека веднаш на перење, маската одма да се испере и така, но тоа беше еден краток период, можеби еден месец, потоа веќе се навикнав и сега воопшто не се грижам. На почетокот и многу имаше страшни наслови на сајтојве, плус ги следевме бројките, па разни тврдења и катастрофа, после излегоа многу не логичности, СЗО стана контрадикторен и така стравот се намали и мислам дека никој не треба да се плаши.

 

Здраво на сите,

сакам да прашам дали сте исплашени од ситуацијата со корона? До скоро, воопшто немав никаков страв меѓутоа од градот починаа некои луѓе кои ги познавав а знаев дека се заболени од корона (под претпоставка дека ете имале астма па поради тоа настанале компликации).. па веќе покрај тоа што се трудам да се физички дистанцирам од сите веќе почна да ме фаќа некое непријатно чувство.. Ваши мислења!?

 

Мене ми е страв да се искашлам како што треба.
Настинав како и обично и имам потреба да се искашлам и да те фати нервоза зошто не можеш или не смееш негде
Луѓе се вртат, бегаат, тоа е страшно
Есен е, допрва ќе почнат настинки и грипови, што ќе правиме тогаш?

 

Стравот и паниката не се решение. Но, секој треба да биде предпазлив. Доколку Ви се појават некои од симптомите, пожелно е да отидете до болница. Лично познавам постари луѓе од кои едниот знаејќи дека е заразен не сакаше да се тестира, па заврши на респиратор. Чувајте се луѓе, ако вие не си водите сметка, верувајте никој нема да ви води.