Те има фатено некоја депресија ама верувај шо и да е че помини. Потруди се да се грижиш за себе си, нахрани се убаво, облекувај се, наполни си када полежи, читај книги, че ти се разбистрат мислите. ^^
Смачено ми е од неправдини, да си чесен е тешко во денешницава, патот до успехот е тежок, ама ете таква сум горделива независна, и драго ми е што се сама постигнувам и што никој ништо ми нема дадено на готово.
И тоа како…да одам некаде далеку,скроз сама,без никој,и се од почеток да почнам,да можев не се мислам ни секунда
Само еден месец? Глупа шала на страна, најклише совет е дека „ќе помине“. Имаш преживеано секакви работи за сега да се откажеш? Не! Испразни што имаш од тебе, не дозволувај да те јаде вака како што имаш напишано.
Мене од мојата здравствена состојба. Бев на неколку различни терапии, и ништо. Не можам да опишам колку лошо ми е психички.
Не си сама, сите ние се бориме, дури и да го пронајдеш оној психолог кој ти одговара, ке дојдеш до фаза кога ке сфатиш дека ти и само ти го имаш клучот да си помогнеш.
Ти ги прочитав некои од мислењата, не знам дали имаш пробано да пронајдеш групи на луѓе кои се соочуваат со истото што и ти? Барем денес на интернет е лесно, вирутелно можеш да најдеш огромна поддршка и луѓе кои ќе те разберат. Reddit прво ми текна, постои сѐ, што и да бараш. Ова нема да те извлече ама ќе ти помогне да се чувствуваш помалку сам, што е реално битна работа за било каква дијагноза.
Да одговорам на прашањето „Дали ви е смачено од се“? Да, тоа ми се случува периодов, а исто така многу често. Кога постојано се трудиш и даваш се од себе, но за жал без резултат и залудно. Кога цело време гледаш на сите да им угодиш и да бидеш најфер човек, пак ти си лошиот и никој не те цени. Кога цело време гледаш да останеш позитивен и да имаш барем малку надеж (а со тоа премногу очекувања), ама секогаш се разочаруваш. Толку од мене.
Фаза која настанува неочекувано, страшно и те затекнува во неспособност и загриженост. Која не ни планира да поминува сама по себе. Фаза низ која поминуваме заради работи кои мораме да ги сфатиме но не можеме додека нема да осетиме спокојност од самиот организам.
Да. Колку и да се труди човек и да дава се од себе, пак си лош, пак не чиниш... Сакам само среќа во семејството, во љубовта, во работата, максимално се трудам и давам се од себе и на крајот мене кој ме цени? Никој. Уште верувам во добрина и почит и се надевам дека еден ден ќе ми се потврди дека сепак добрината се исплати.
bas bukvalno od se,mi nedostiga mojata Makedonija,nemozam da se konektiram so skandinavcive i nivnion glup nacin na zivot,t..socijaleni zivot-nula,kuca poso,poso kuca sve taa relacija,ne sum toj tip na covek,ednostavno mi se ide pes da si dojdammmm
Од се, не знам зошто мене ми се дешава ова, интроверноста и осаменоста ме гњават, не знам како да продолжам понатаму со животов а тек сега ми почнува..тешко мие.
