Читам, и си велам на мене и на толку многу народ му е смечано во животот... зошто тогаш човек би имал желба или мотив да живее...Разбирам дека животот е треба да има и лоши моменти и убави.. Но што е поентата ако со години живееш во мрак.. И светлината се намалува.. и ти си тотално сам.. како што кажа членката погоре, како да непотребно го крадеш воздухот.. И немаш човек да биде со тебе, да ти рече овде сум, со тебе сум, ќе биде подобро.
Прво живееме во такво општество, нема некоја розова иднина, а друго, луѓето се сменија на многу полошо. Нема човек што ќе ти рече дека ќе биде ок, но имаш стотина што за секој убав план, ќе ти речат „еее како да не, нема да биде ништо од тоа“. Средината е демотивирачка.
A zosto mora da se potpreme na nekogo za da znaeme deka mozeme da uspeeme. Morame da veruvame vo sebe,za da mozeme da napravime nesto so sto bi pokazale deka ne se vo pravo tie drugite(sto ti e bitno nivnoto mislenje). Nemoze samo da se baraat izgovori, mora da zastane cvrsto na zemja i da se dokaze stavot so cvrsto veruvanje vo istiot!
Знам во право си. Но,негативците секако влијаат лошо на нас, сакале ние или не. Еве јас откако го сменив кругот на луѓе и се дистанцирав од некои личности, живеам помирно, и жал ми е што порано не се свестив. Но, секому му годи убав збор, поддршка...
Паметно кажуваш. Да го знаев ова на 18 години, многу ќе ми значеше. На 19 почнав да селектирам, а сега па ептен филтрирам. Проблематични луѓе по било кој основ не сакам во мојот живот.
Podobro na 19 od sto na 29 39... Sega stom si zrela licnost znaes kako, secis od koren i kraj na programata.
Додуша почнаа да ми шират негативна енергија од 18, а на 19 ги откачив, две пријателки со кои дневно по 2 пати пиевме кафе. Почнаа да ме гушат со нивните правила на живот, расипани инаку, и да ми се мешаат во се. Сега ми е раат главата.
Навистина мислењето на другите не е важно, и со тоа одамна сум расчистила, затоа што тоа често пати е погрешно, луѓето гледаат на работите како што нив им одговара, а тоа реално мене ништо не ми менува. Но, на 18 години кога ќе ми текне, се трудев да се допаднам на сите, да бидам фина со сите, а не бива. Денес не се трудам да се допаднам никому, не е можно сите да не сакаат и сите да не мразат.
Taka e za edni licnosti nasata licnost e dobra i sme kompatibilni, za drugi mozebi e losa i ne sme kompatibilni. Zatoa postojat karakteri kolku sto ima luge na planetata i ne moze nikoj so nikogo da bide ist. Lonceto i lapaceto ke se najdat so tek na vreme, sekoj ima svoe.
Луѓе, родителите ме држат под надзор, кога излегувам ме носат, а за враќање ме земаат. Страв им било да не избегам со дечкото ве молам ве молам ве молам помогнете ми што да правам? Бевме на психолог и џабе, мајка ми после сеанса замина на бајачка. Мислам дека тонам психички морам да заминам ама немам доволно финансии. Работам на пола работно време, ова не можам да го трпам веќе. Се осеќам како најзлобно створење што не сакам да бидам во близина на своите.
Аххх бе девојко, да не дојдеше цимерка на сестра ми уште една, ќе и кажев да одеш кај нејзе да седеш...Само да не го трпеш тоа, како бе така ти прават. Ќе избегаш со дечкото, лелееееее аман. Ми иде да дојдам во Скопје и да и кажам, жими све...
Ама стварно ќе избегам ако продолжат вака, никогаш не ми рекол тој да бегам, ниту пак мене ми паднало на памет, ама ова е тортура мислам и пасошот мајка ми во ташна го носи
Затоа што дечкото ми бил Албанец и сум била ненормална што сум одела со таков Изрод сум била, неверник и ѓавол.
Не ми дава да се гледам со него, навечер во 2-3 саат иди кај мене во соба гледа дали пишувам со него, кога ми звони телефонот гледа кој ме бара, иде по бајачки носи мои блузи па ми дава да ги облечам, ми се јавува за да идеме сегде заедно не сака дома сама да ме остава. А тој е толку разбран и никогаш ништо не ми рекол. Не можам повеќе ми иде да заминам некаде и никогаш да не се вратам.
