Дали во бирањето партнер преовладува емоцијата или материјалниот интерес?

Зборуваме конкретно за бирање партнер и сингл луѓе. Со годините опаѓаат критериумите, а и можноста за избор драстично се смалува. Не велат залудно старите: „Се во свое време“!

Затоа со годините доаѓа и „дај што даш“. Неизбежна фаза на повеќето, кои си ги газат 30те.

 

Зависи од човек до човек. Мене ич не ме плаши останување сам во живот или наоѓање партнер на 40+. Сигурно нема со првиот слободен да се мажам ако сум сингл после 35. Немам намера да живеам форсиран живот, зошто во моментот немало соодветна прилика.

 

Да, така е неизбежна фаза на повеќето кои си ги газат 30тите и чарето го наоѓаат во дај што даш од 18ка, забременувај и колај работа

 

Конкретно зборувам за личности, кои имаат силна желба за брак и деца. Нормално дека тебе нема да те плаши, затоа што немаш желба за брак и деца, но тие што имаат и те како им значат годините.

 

Дефинитивно емоционално

 

Не би била со некој само поради материјалното. Сакам хармоничен однос, и не се плашам дури и ако газат годините. Но, има многу кои се во агонија, затоа што немаат партнер, па спуштаат критериуми до бесвест. Сакам да сме компатибилни, вработени, и да имаме некоја златна средина, просечен живот.

 

Деца можеш и без брак да имаш. И без партнер. И зависи дали сакаш биолошко дете или не.

 

Можеш, но колку е тоа психички здраво. Секое дете сака двајца родители. Пак ќе кажам, ти зборуваш од твоја перспектива, а јас зборувам од перспектива на девојки што сакаат партнер и дете покрај себе, а тие се најголем процент.

 

Деца од самохрани родители се психички нездрави? Се читаш ти?

 

Не реков дека се психички нездрави, туку секогаш и секаде им фали присуството на едниот родител и остава емоционална празнина.

 

Подобро да е со еден родител самохран, отколку да расне со мајка и татко во дисфункционално семејство.

 

Aма ако се водиме по правило дај шта даш, тоа нема да биде функционално семејство.

Знам девојка која не сакаше да живее со свекор и свеква, не сакаше в село, па по 3-4 години, дај шта даш, прифати се, и беше пресреќна за почеток. Сега е во очај. Значи брак со сила не е решение. Ако ти трпиш и прифаќаш се, а некој не прифаќа твое ништо, како тоа ќе бидат среќно семејство? Тоа е како народната „ се мажела мома да не седи дома“.

 

Самохрани родители не се само разведените. Има некои што гледаат дете "без татко". И тоа дете се осеќа многу неубаво и целото е во прашалници зошто татко му не го признал. Честа појава е жени да најдат некој богаташ и да забременат од него мислејќи дека ќе се обезбедат за цел живот.....и неретко остануваат со прстот во уста. Во денешно време голем удел има и материјалното.

 

Секое дете сака двајца родители кои се финкционални во заедница, се сакаат и споделуваат љубов со детето. Може и еден родител да го одгледува детето и да му пружа повеќе љубов, нега и воспитување отколку тие двајца во брак ради реда, колку да се остварат како родители, да не ги газат годините и што ти ја знам таму, што ми се грози да го помислам како причина за брак, а не па да го пишувам.

 

Според мене многу често се романтизира тоа почнување од нула, мачење со години и постигнување нешто со партнер.
Јас на пример најмногу претпочитам работење на себе, постигнување одредени цели и барање на партнер според одредени критериуми што ви одговараат на вашиот карактер и животен стил. Сосема е во ред секој да има различни преференци и критериуми дури и ако не се социјално прифатени.

 

И јас мислам дека многу роматично да не пишам наивно се гледа на почнување од нула. Па прваче во школо кога идеш ти полнат ранчето од дома со книги, моливи, тетратки, па ужинка да ти се најде, парички нешто ова-она, не па заеднички живот од нула.
Каква нула?
Колку е ова дел од реалноста толку е и дел од филмската индустрија. Има еден биографски и многу добро спакуван филм Becoming Jane, таа млада писателка тој млад правник избегаа да започнат заеднички живот со кочија, па останаа на пола пат. Важно тој една од ќерките со наметната од фамилијата сопруга и побогата од нив две, ја крстија со исто име во чест на несудената му женичка.
И така со романтикиве почнавме и така да го завршам мислењево со чисти романтики.

 

Malku ste gi promasale poimite..
No nula kako nula vo Mk ne postoi.
Znaci ako dvajca mladi sakaat da ziveat zaedno vozmozno e, pa i so najniskite peimanja od po 15000den.
Mozat da rabotat,da srabotat i da imaat se vo ramkite na nivnite moznosti.
Nie sme pocnale od apsolutna nula, na momenti sme.doagale i do negativna ama zaedno sme 11godini vo brak, se e mozno, ako se saka.
Imalo momenti koga ni doagalo da se spakovame i da zamineme na dr kraj na svetot, no pominale.
Nisto nemavme koga se zemavme ziveevme pod kirija, sega imame svoe i 3 deca.
Ako cekavme da imame prvo kuki vili vikendicki i bmwww tesko nas na pametot

 

Немам ниту стан ниту кола на свое име. Имам амбиција, имам желба за работа, имам желба да се усовршувам на професионално поле и работам на тоа.
Воопшто не ми е важно материјалното. Важно ми е ова погоре што го кажав, да го има и партнерот.
Ако се сака, сè се може.
Прво сама нешто да остварам а потоа и заедно со партнерот, планирајќи заедничка иднина.

Амбиција, желба и усогласеност.
Може нема да има луксуз, но доволно за убав, скромен живот.

Како што јас немам материјално така нема и некој друг. Ако личноста ги има сите позитивни карактерни особини и ми одговара, нормално дека материјалното нема да игра никаква улога.

Навистина не знам како избираат партнер некои лица за кои приоритет е ова прашање... На прв дејт сигурно прашуваат каков имот има на свое име, кола дали има своја или две евентуално.
Ако не на прв дејт, може на 10то гледање кога ќе дознаат дека не ги исполнува нивните материјални критериуми, одма чао, пријатно.

 

Досега ниеден дечко не сум го гледала материјално.
Ако ми се допаѓа физички и психички може да развијам емоции и да започнам нешто.
И да немаме воопшто пари и имот може да заработиме со тек на време.
Познавам луѓе што се во брак и живеат под кирија па тераат добар живот.

 

Преовладуваат интересите, т.е. совпаѓането на истите на било кој начин, макар и коегзистенција во еден или двата правци.

Секој со своите приоритети додека сите се задоволни од односот, другото е ирелевантно.

Лично, бирам според се', вклучувајќи се и себе си.
Дека само еден фактор е пресуден- не е.