Дали да се живее со свекор и свекрва?

Не сум живеела и нема да живеам, моментално сме на љубав преко жице и така нека си остане.

 

Ни во лудило, премногу се сакам да се самоубивам ден по ден

 

КАТЕГОРИЧНО НЕ.
Не го кажувам оваа
како идна снаа, туку како дете што живеело со баба и дедо. Не дека лошо сме виделе од нив, напротив, не изгледаа и пораснаа, прексрасни луѓе си беа, но . . Прво живеевме со стан од 65 квадрати. Шест души во стан, ти како дете растеш и си имаш свои потреби. Никогаш не сме имале јас и брат ми детска соба и свој кревет, како и секое дете. Јас спиев со баба ми скоро до кога пораснав. Како расте едно дете му треба приватност и индивидуалност. За играње, учење, никогаш во животот немавме викнато дома другарче за да си играме, затоа што немаше каде, немаше простор. Како растев вистински проблем беше тоа што не можев да викнам другарка на кафе, исто и брат ми, едноставно немаш прстор за себе, ама мајка ми и татко ми не мислеле на тоа. Секогаш се слуша најстариот за се, што ќе се купи за јадење, до тоа како ќе се кити елката.
Се надевам дека ова потполно ќе се искорени и секој млад човек ќе се стреми да си има сопствено гнездо, со план за иднината, а не како ќе даде господ.

 

Не сум за живеење во заедница,јас многу добро се согласувам со свекорот и свекрвата но сепак не живееме заедно..и они си сакаат мир и слобода и ние исто..

 

Neee..
Da si se ima sloboda, mir, intimnost..
Nema poubavo da si zivees sam so mazot si i decata

 

Не.
Чиста сметка - долга љубов.

 

Да се живее со родителите на сопругот е исто како нуклеарна катастрофа.

 

Исто и со родителите на сопругата.

Најдобро е секој башка.

 

Тоа е уште полошо

 

Многу зависи од луѓето, не е важно свекрва или баба.
Маж ми утре би се преселил кај моите, многу ги сака. Секое слободно време го користи да испие кафе со нив или да помогне нешто. На сите кажува (вклучувајќи ги и неговите) дека му се како родители што од секогаш ги посакувал. Ама најдобро е секое семејство засебно, поубаво си живееш.

 

Тоа е лично мое мислење, лошо и жално е за младината што е приморана да живее со свекор и свекрва, тоа само кај нас го има, а уште полошо е кај баба и дедо, па и уште ако во заедницата е братот/браќата на сопругата …. И нема врска ако си се поштоваат, баш убаво, ама кога ќе се под ист покрив наврати се на муабетов, оти знаеме и ние девојчиња немажени кај дечко дома ќе се напиеш кафе све сите мили насмеани, ама кога ќе влезиш в куќа одма е друга приказна и правила.

 

Абе и мојот ги сака и јас ги сакам.. односно, само мајка ми е сега.
Ама едно е кафе да испиеш повремено, друго е да живеете заедно.

 

Големо НЕ.
Моите родители од прв ден живееле сами, прво под кирија подоцна дојдовме до своја куќа.
Исто и јас и мојот маж од првиот ден животот го почнавме сосема сами. За тешко, да тешко е. Но мирот, слободата и приватноста што ги имам не би ги менувала за ништо. Ништо во животот не се знае, јас би и живеела месец, два пет или година во заедница но само доколку знам дека тоа е привремено и во меѓувреме би се стремела кон нешто свое, макар и штедела за кирија. И еден ден ако имам син не би сакала да живеам со снаа. Би помагала максимално, но живот во заедница не. Помош околу чување дете, некогаш зготвен ручек или платена сметка ми е сосема во ред, но цело време заедно не.
Многу сум против кога родителите градат куќи на спратови или лепенки, само за да се сите на куп. И потоа старите немаат мир, младите немаат слобода, децата си сакаат приватност и сл.
И сите проблеми конфликти доаѓаат од живеење сите на куп. Колку и да се добри и фини старите, разликата во години и различни навики во начинот на живот си го прават своето.
Многу пари имам кажно да живееме со свекор ми и свекрва ми одамна ќе бев разведена.

 

Тој момент е втора нуклеарна војна....
Јас живеам во заедница од лично искуство кажувам нуклеарна катастрофа е тоа.
Имам пријателка блиска они со сопругот живеат кај нејзините родители од нејзините кажувања тоа е нуклеарна војна...
Најдобро е сами, па што сакаш и како сакаш прави.

 

Искрено јас не би можела во иста куќа. Далеку од тоа дека мразам некој туку мислам дека тие се една генерација ние друга. Веќе долго живееме на страна во друга држава сами, мк на гости кога сме нормално сме во една куќа ама тоа е друго сепак. За живот мислам дека секој треба да си има свој мир. Тие си имаат еден начин на живот ние друг. Тука се разбира прашање се и условите.. Не баш секој има шанса да си приушти одделен живот ама за подобро на младите секој треба да си има свој ќош.

 

Јас сум за живеење посебно од мои или негови родители. Ама ме интересира зошто мислиш дека е полошо зетот да живее заедно со бабата и дедото, отколку снаата со свекорот и свекрвата?

 

Има многу причини, една од нив е менталитетот на народот, озборувањата и исмејувањето од околината, колку само пати сум слушнала-види го замина домазет, па шали од типот има слика нема тон ….
Пак ќе се повторам строго сум против заедница со свекор и свекрва, а сметам дека да се живее со бабата и дедото на зетот според мене значи на парот не им останала никаква друга алтернатива

 

Па и за живеењето со свекор и свекрва има озборувања од околината.

 

Како бе нормално кога од странција еве и од друг град им идете на гости кај нив у иста куќа да седите?
Не не е нормално, имате хотели, еве ние стан си купивме таму во нивниот град и си седиме набашка. Им идеме на гости саат два три и на спиење кај нас во станот, ако им притреба нешто итно брзо се стасува до нив. Иначе не е нормално, порано кога го немавме купено станот им идевме кај нив и сега у ист клозет сите на исто место заедно. Па после си почнаа со муабетите ај снајке ова, па вака, па ај теписони перевме ти спростирај, па ручек зготви ни, па кафе сврари ни и со маж ми муабет еден озбилен си подигнавме кредит и си седиме и идеме во наше. Ние кај нив на гости добредојдени, тие кај нас исто, ама у ист ќенеф и во ист дом со нив немам потреба ни да живеам ни да спијам и да ми е тоа нормално.

Да де оговарачи и сеирџии саде кај нас, еве и нас исто не окапаа зошто сме купиле стан набашка од нив кога идеме натаму, за да свој леб си јадат, туѓо гајле конкретно наше ни берат
Ќе се смееле домазет, слика- тон муабети од времето на баба ми што ни баба ми ни прабаба ми не ги вртеле туку таа душебрижната, припроста генерација од тоа време