Дали да се разведам?

Секако дека не е невозможно!
И секако дека неговите најмалку се битни. Нормално дека секаде може да се случи тоа. Но, не секаде е како дома и токму во туѓина сѐ ве повредува и многу поинаку е верувајте ми. Значи, за најбанална кавга ќе се истрауматизираш оти си сам. Нема кому да му се пожалиш.
Не можеш да си одиш во твојот стан да поспиеш на твојот кревет кога ти е тешко. Во мојов случај јас бев таа што морав да се прилагодам на сѐ и немав ништо свое.
Сега мислам дека направив грешка што не се вратив после одморот дома сама и не направив врската да се одвива сукцесивно.
Промените се страшни. А кога сте депресивно анксиозен сте како дете. Сега имам страв да излезам од дома. Спијам со мајка ми.
Значи до толку паднав.

 

Почнувам да те обожувам поради шармантната искреност, и бескрајно ти благодарам на опширните одговори. Иако влечат еден аспект, за кој многу пати сум размислила, и не можам да се согласам. Побрзо би рекла дека јас можеби му бев егзотична авантура, илузија, опсесија.. Него тој мене.
Ебено го сакам. И би го сакала и да беше импотентен или болен. И би се грижела и среќно би спиела до него.
Знам дека звучам како некоја лутка од евтин роман за на плажа, но поинаку е верувај ми. Точно година и пол живеевме до пред месец дена на најјужната точка од Европа,- Крит.
Ќе го сакав исто и оттука да беше.
Хипоходрија носам од дете. Многу изразена на периоди. По препорака од психијатар завршив вонредно медицинско подоцна за да заборавам на своето здравје.
Работев како сестра години и навистина бев подобра.
Инфекцијата која ми се случи таму не беше воопшто лесна. Две недели бев хоспитализирана и 3 месеци бев на антибиотик. Бев чекор пред сепсис. Доживеав дискриминација во болницата како Македонка од "Скопиа" од Грците и несакано дејство од тешките антибиотици. Сопругот ме донесе 2 месеца тука за да закрепнам и беше со мене. Исто го сакав. Се вративме таму. Јас почнав да добивам панични од местото. Мислев дека ќе умрам таму после траумата од болницата. Сѐ ме потсетуваше на болест. Имав страв од топлото, од прашината од Сахара, мислев дека климата ќе ме убие. 24 часа бев опседната со здравјето и уште сум. Нешто да ме заболеше го молев да одиме на болница а истовремено имав страв од лошиот третман таму.
Иначе не сакаа да ме хоспитализираат оти беше почната короната и ме враќаа дома со некој антобиотик а јас умирав. Инфекцијата ми стигна до јајници и бубрези. Ме хоспитализираа кога почнав да бладам пред сепса.
Затоа погоре ги спомнав неговите, оти во тие денови сопругот беше сам без никаква поддршка од никој. Само јас и тој.
Есента фати нов локдаун. Моите се разболеа од корона, едвај живи останаа а не можев да ги видам.
Мојата анксиозност стануваше сѐ поинтензивна, поготово со полицискиот час од 17 попладне, Грција иначе имаше многу тешки мерки. Престанав да спијам, не спиев по две недели воопшто. Се исцрпив страшно и морав да дојдам тука сама оти ќе скинев конци таму. Одевме по триста психијатри, ништо не помогна.
Јас бев тешко болна.
Сопругот не може да ме оздрави, колку и да го сакам.
Му дадов предлог да се вратам таму есенва ако се стабилизирам овде и сметам дека тоа ќе биде многу добар показател дали навистина сме си потребни. А до тогаш и тој да одмори од мене оти и него го доведов до лудило со мојата анксиозност.
Сметам дека во паузите е вистината.

Го рече во афект.. Денес мисли поинаку. Ми рече дај си време колку сакаш, али јас не можам да ти ветам колку долго би те чекал.
Ќе пробаме. Јас ќе пробам летово тука да најдам работа, и ако застанам на нозе и двајцата сакаме да продолжиме од есента, би се вратила. До тогаш оттука ќе учам јазик, за кога би се вратила да можам побрзо да се социјализирам таму и најдам работа.

 

Јас те разбирам, оти тригерирање анксиозност во животозагрозувачка искуство и болница е баш школски пример, нема баш многу врска со хипоходрија тоа. Ти треба стабилност и соодветна терапија, овде многу одговор на прашањето дали да се разведеш нема, пошто баш и не зависи од тебе. Како да му објасниш на човек дека анксиозност реално постои не знам. Што ќе биде со бракот, времето ќе покаже.

 

Сигурна ли си дека вреди човеков за во име на љубовта ти да се приспособуваш на новото место на живеење кое ти влијае негативно врз твоето психичко здравје?
Тој НЕ те сака. Да те сака ќе те чека колку и да треба. А не вака.

 

Ок, неприфатена од околината, од неговите, без свои блиски луѓе, товарот да ја замени цела поддршка и внимание што треба да доаѓа и од пријатели, роднини, луѓе со кои се среќаваш секојдневно...е на него. Плус да ја прифати твојата анксиозност. Малку премногу се бара од нешто што почнало како летна авантура ама еве, ќе си дадете пауза, време до есен и ќе знаете на што сте.
Пиши пак како завршило, да знам колку сум добра или лоша во проценките Си водам евиденција.

 

Билјарка, да си ми жива и здрава на разбирање! Боже, не знаат колку е тешко, никој не ме разбира. Хипоходријата ја спомнав како веќе карактерна црта и искуството во болницата беше капак. Добив и оштетување на цен.нервен систем од антибиотик Цитерал кој во многу земји е на црна листа, а јас го земав 2 месеци. Настрана сцените во кои молам пред болница да ме примаат а насекаде полиција, веќе почната корона, од врата ме враќаат со расипан термометар дека немам температура, и сопругот трча во аптека да купи топломер и му покажуваме со нашиот 39.7. Пет саати бев фрлена во ходникот со инфузија со парацетамол, никој не ме прегледуваше, а јас умирав и молев за помош. Две недели доктори мајтап си играа со мене. Ме нарекуваа разгалената Скопианоска, оти многу сум плачела. После тоа веќе не бев истата. До денес постојано сум опседната со здравјето. Ветре да дувне, кревам паника дека ќе се разболам. Ништо не ме радува. Од сѐ ми е страв. Имам опсесивни мисли константно и чувство на трема како да се наоѓам пред гилотина.
Никој не ми ја разбира во целост анксиозноста. Сите ме прават разгалена и себична.
Одам на психијатар, земам терапија ама не ми помага доволно оти сум преплашена од короната сега, и сето она што таа го донесе..
А, нетрпеливоста на сопругот ја разбирам до негде, оти многу претрпе со мене, но ме боли кога ми дава дати кога да се вратам и упорно ме тера да почнам на работа таму оти мисли дека така ќе се излечам. А работата е 35км подалеку од градот оти само таму би ме зеле со англиски а јас моментално спијам со мајка ми од страв. Буквално се направив дете.
Сите очекуваат да оздравам преку ноќ.
Немам воопшто добра средина за закрепнување.

Обавезно ❤️

 

@Interrupted Girl се извинувам што се вмешувам во вашата мака и советите што ти ги даваат моите ценети феминки (ние сме фемови убав израз од тебе ми се допаѓа да можам да го сменам името сега би се викал Фем )
Забегав..нејсе..ако добро разбрав со лабилно и кревко здравје ти си како некој фикус насаден во туѓа почва која не му годи?
Дали примаш некаква терапија?Дали имате деца?Дали било како си активна во земјата таму работно или волонтерски сеедно.Дали стекна некои пријатели?
Ако си спомнала а не сум прочитал извини брзав да прочитам што е можно побрзо

 

Да, на терапија сум, но без некои значителни подобрувања.
Таму ги имав неговите пријатели за свои, и не е исто. Пред да се вратам стекнав само две мои пријателки со кои се гледав еднаш месечно оти си беа презафатени и во останатото бев само со сопругот или се шетав сама.
Не бев во ништо активна оти бевме во карантин и не функционираше ништо. Не смеевме да го напуштиме ни градот, не одевме во природа со месеци.
Ништо не беше возможно да се стори. Го фатив најлошото време за селење и се "посеав" многу лошо. Не успеав да никнам.

 

Колку време ти трае терапијата?
Ти си налетала во Крит во погрешно време...
Не викам дека не те разбирам ама можеби и знам како размислува маж ти.

 

Времето ќе покаже. Си ветивме дека ќе си дадеме време. Денес сме помирни и многу помудро рсзговараме.
Нему му фалам и не може да разбери зошто сакам да се лекувам кај моите. Зошто не кај него. Тоа го напнува нему.
Ми вели, утре ако имаме деца ќе бегаш пак кај твоите?
Иначе немаме деца, ама имаме некои соништа да посвоиме оти и на двајцата не ни е битно да се биолошки, а и онака има многу деца за посвојување..На тој негов став и паднав.. Беше над сите инстикти..

Тој, а и секој кој не поминал низ анксиозност не разбира колку е тешко. Повеќето мислат дека изводиме или сме себични.

 

Mila nauci jazik prvo pocni da uces grcki tesko e mene licno najtesko mi bese pisuvanjeto sekoj pocetok e tezok ama ako se saka se se moze samo treba da sednete ti i mt da razgovarate I vie I samo vie da si odlucete sto ponatamu i sestra mi e vo slicna situacija kako tvojata nesaka da zamine za Swiss posto ona prethodno ziveese eden period tamu I sega nejke da ode so taa razlika sto ona ima deca I na nea istoto I go rekov vo petokot a da bese blisku so moite rodnini vo grcija ke sakav da te zapoznaam so niv ama daleku e krit od edesa I od aridea a grcite tocno mnogu laden narod i se odnesuvaat ladnokrvno so strancite

 

Потполно те разбирам, но немој ни да им замеруваш на тие што не те разбираат, не осетиле анксиозност неможат ни да претпостават што е тоа и колку е таа силна и колку изморува. И без сето тоа низ што си поминала, анксиозноста е доволна да те исцрпи до бесвест. Дај си време да застанеш на нозе, најбитна си ти и твојата благосостојба, здравје и среќа. Само ќе ти кажам од тоа што прочитав, а не прочитав се од почеток, извини, ти си жено ЛАВИЦА. Ти си поминала се тоа, си се изборила со се па ќе се избориш и со анксиозноста сигурна сум во тоа. Незнам дали е погоре спомнато, но зошто твојот сопруг не дојде во Мк одреден период, неколку дена не е битно, колку што му дозволува работата, условите. Битно да дојде тука и да биде покрај тебе некој ден??? Сигурна сум дека тоа ќе ти помогне многу

 

Smeni go psihijatarot, ne ti pomaga dovolno.
Ti posakuvam uspeh ponatamu sto i da odlucis.

 

Ти благодарам на поддршката и убавите зборови.
Сопругот не може да дојде летово оти работата не му дозволува.
Туристичка работа има во полн ек цела сезона. А јас не сум стабилна за да патувам.
Верувам дека ќе издржиме до Септември. Јас морам се изборам со анксиозноста.

 

Верувам и јас и верувам дека ќе дојде и крајот на пандемијата која на сите ни создава дополнителен стрес. Знам колку е тешко кога ни прагот неможеш да го поминеш, но верувам дека ќе се избориш. И секако добар психијатар, чим лекарствата не делуваат треба да се сменат, да се проба со друга метода, друг пристап и друга терапија. Јас би ти препорачала да смениш психијатар дур не го најдеш вистинскиот што ќе ти помогне полесно и побрзо да ја надминеш оваа состојба. И верувај тоа што треба да се деси ќе се деси каде и да си со кого и да си имај го тоа на ум и цело време повторувај го. Ако дошло да умре човек ќе умре каде и да е, дома, пред зграда или било каде, скраја да е. Но ова го кажувам само да те насочам како да размислуваш за да си самопомогнеш. И поголема верба во себеси, ти можеш, ти си посилна од твоите мисли и ти ќе успееш. Лесно да се каже, тешко да се спроведе но даj си време чекор по чекор. Ти ја испраќам цела среќа и доколку ти треба некој за разговор тука сум

 

@Interrupted Girl истото го минев и јас.
Во пик на анксиозноста бев и баш тогаш се омажив и за прв пат се исселив од дома, во друг град.
Сеуште во Македонија, ама не 'до моите'.

Многу ми беше тешка транзицијата.
Несоници, паники, тоа чувството што го имаш дека никаде не ти е дома, осаменост... се' со ред.
Само јас имав огромна поддршка од сопругот.
Тогаш не ја ни заприметував... лута му бев, за се' ми беше тој крив... а не ме натера на сила да се преселам.
Конечно ми најдоа соодветна терапија, се стабилизирав, се адаптирав, по скоро две години, па забременив.
Ајде наново анксиозност во бременоста, па пост-породилна депресија.
Катастрофа.

Ама помина се'.

Не форсирај ништо.
Остави на времето да покаже колку сте си битни еден на друг.
Гледај прво ти да застанеш на нозе, убавото после 'само иди'.

Ти посакувам многу среќа и запамти: Се' поминува!

 

Ti blagodaram na poddrskata, mnogu!

 

Многу сум конфузна. Од една страна претешко ми е што не сум со него, и болно ми фали, а од друга, се будам со трема од помислата дека еден ден морам да се вратам таму.
Имам фобија од станот во кој живееме, имав и од претходниот, го сменивме. Страв ми е од климата на Крит. Мислам дека ќе ме убие топлото. Излегувам до в продавница и имам тахикардија.
Градот е пребучен. А јас сум израсната во тивок рај.
Немам воља и концентрација да чистам, готвам.. Тој оди на работа, морам и ја нешо да фатам, нормално. Претешко ми е.
А првата година кога почнавме да живееме заедно ЛЕТАВ! Бев најдобрата верзија од себе!
Ваква станав од лани летото после траумата со инфекцијата. Есента бев подобра. Таман почна да се затоплува пак и ми се врати истиот филм и вознемиреност.
Луѓе, не сум умна што да правам.
Јас, овде, во Македонија не смеам да седам повеќе од неколку месеци, оти ќе имам проблем со тамошната дозвола за престој.
На друго место да се селиме засега нема шанси.
Јас сум направена како мало беспомошно дете периодов.
Не ми дава мира мислата, дека ќе го изгубам..