Дали да се разведам?

Не знам дали ќе направам полошо ако му одам контра на стравовиве.
Ако ми е страв од таму, напротив да се вратам.

 

Имаш страв во коска, оди на бајачка да ти лее ,,куршум" (така се вика тоа баење), помага од лично искуство ти кажувам, имаше накај Куманово после прва патарина во околните села 2 баби, од исто село беа, само не ми текнува селото распрашај се некој од Куманово може ги знае или од скопско Илинден, јас одамна бев, инаку не се плаќа ништо за баењето, колку оставиш за здравје толку, таков е адетот, ќе ти бае бабата и не ти бара пари туку по твоја волја оставаш на земја, од рака не прима, и по тоа се гледа дека навистина бае не е лага, а мене искрено како што кажав ми помогна.

 

@Interrupted Girl јас кога сум имала вакви периоди на интензивна анксиозност, депресија, немир и незадоволство, тоа најчесто било заради игнорирање на други сигнали дека се движам во погрешен правец. Или со други зборови, кога сум се правела слепа при очи.

Во истиот момент кога сум ја решавала с'ржта на проблемот, се решавале и симптомите.

Веројатно ќе ти треба помош на стручно лице да ги менаџираш симптомите за почеток, ама одговор барај во зошто-то, а не во како-то.

Верувам дека проблемот не е во жештината или бетонот, нешто друго те гуши.

 

Се имам убиено од анализирање во тој поглед, меѓу нас немаме некој проблем проблем. Имаме ситни кавги како и сите.
Лани кога бевме дома кај мене, два месеца бев најсреќна на свет.
А, се враќаме таму полудувам од страв. Не знам. Не сум умна. Преанксиозна сум. Ни дома сега не сум мирна. Не знам кој пат да го фатам. Изгубена сум комплетно. Од сѐ ми е страв.

 

Не мислев конкретно со сопругот проблем, иако јас и таму би гледала. Мислев општо на квалитет на живот, правец во кој се движиш, кариерно колку си исполнета, пријателства, што правиш во животот, како правиш, зошто правиш итн итн.

Јас кога и да „забегам“ од трасата одма паѓам. Кога ќе си го најдам патот назад се кревам

Инаку, веројатно имаш и PTSD, види со психијатарот и на тоа да поработиш

 

Апсолутно имам проблем со себе.
Анксиозност влечам од дете.
А сега се наоѓам во период кога мислам дека цел живот правев погрешни работи. Додатно, постојано бев на грбот од родителите или партнерите. Си дозволив да живеам како зависно лице поради анксиозноста и социјалната фобија. Си најдов комфорт во тоа некој да се грижи за мене постојано. Е сега доаѓа моментот кога за прв пат во животот сакам некого толку, до степен да направам коренита промена и на почетокот многу добро функционирав. Кога дојде време да се интегрирам таму, кога медените месеци поминаа, јас добивам опасна по живот инфекција и повторно ми се активира детето во мене кое е неспособно да функционира без родители. Таму со старите од сопругот не сме блиски и јас немам слика на родители од никого. Па почнуваат паники од топлото, од градот и сѐ по ред. А истиот град беше и на почетокот кога отидов, па не ми сметаше.
Еве сега ја прашував мајка ми дали би дошла да живее со нас.
Не си нормална ми вели. Да не сакаш и со сопругот да спијам наместо ти. Се смееше.
Си останав дете на 34 год за жал.
Исто имам паника јас да бидам мајката. Ужасно се плашам од одговорноста.. Од било која одговорност се плашам. Постојано имам чувство дека сум болна и дека треба да лежам дома. Се плашам што сум жива буквално и што треба да се грижам за да живеам. А од друга страна толку многу сакам да си помогнам и да си го спасам бракот, оти стварно го сакам.
Инаку сум апсолутно моногама и немам проблем од тој тип, да ме плаши одговорноста да му бидам верна на еден човек, напротив..
Стравот е од егзистенцијата, климата и социјалниот живот таму. Плус, ужасно ме плаши тоа што сум обврзана со виза. Овде не смеам да седам долго, а оттаму коски ми се тресат.
Девојки, да не ве замарам. Веќе бегам и од темата. Ми треба долго лечење некаде, но не сум умна каде и како.
Моите се веќе уморни од мене. Сопругот кај и да е ќе крене раце.
Изгледа треба да ме исфрлат на улица па да почнам сама да се борам за леб, па можда така ќе пораснам.
П. С Ти благодарам на советите и разбирањето.
Срце си.

 

Ќе си најдиш асолен психијатар да те дијагностицира и да ти препише ако треба терапија.
Се надминува ова.
Само треба време.

Не се форсирај, не биди на штрек, не чекај 'утре да биде завршено'...
Дај си време

 

Znaes sama deka imas problem,soocise so toa, najdi dobar doktor i najdi rabota za da ne si zavisna i mislite da ti se okupiraat so drugo a ne samonda mislis sto bi bilo,kako bi bilo... zosto bi bilo!
Napravi plan kalo mislis i sakas da tecat rabotite i posveti se na toa!
Soprugot treba da te razbere i da e svesen deka imas realen problem i ako te saka vistinski ke ti pomogne da go nadmines..ako ne ne treba ñi da go imas vo zivotot!

Nastrana od seto toa, te molam znaci te molam osamostoi se,za da stanes svesna za rabotite okolu sebe,imas potreba od vnimanie ,vsusnost patis za vnimanie,no site tie licnosti okolku tebe mora da mislat i na sebe a ne samo na tebe...ne gi iskoristuvaj moznostite koi ti se dadeni od site aspekti,najdi nacin so pomos na strucno lice da izlezes od situacijata vo koja si!

 

Апсолутно си во право!
Ќе пробам.

 

@Interrupted Girl Не знам од тел колку цитирам успешно... затоа таг.

Одговорот што го бараш лежи во себе. Преземи одговорност за животот, нека не те таласа морето лево-десно. Ок е и да се вратиш овде ако до толку не ти е убаво ама верувај, локацијата нема врска со тоа ти како се чувствуваш.

Сега е фобијата од бактеријата, утре овде може да е нешто друго. Такви работи се случуваат и се дел од животот, не не' дефинираат кои сме ние. Денес едно, утре друго... нема крај, секогаш е нешто. Ако нема ништо, стави камче во чевелот

Не е за оправдување ни постапката на партнерот но како некој што бил од двете страни (бил тежок партнер и морал да се справува со тешки партнери) апсолутно го разбирам моментот кога не можеш веќе да ја носиш другата страна на грб и мораш да повлечеш црта. Сурово и себично изглед од страна ама другата варијанта е и него да го повлечеш каде што си ти.

Првиот и најважниот чекор си го направила. Најди добар психијатар (ако не првиот, тогаш третиот, петиот, итн), лечи ја траумата, а во меѓувреме работи на осознавање на себе и својата замисла за тоа каков живот сакаш и дури потоа делувај.

Со среќа и чекаме да слушнеме убави вести

 

Убаво го кажа ова со морето.. И, онака сум Риби во хороскоп.
Епитом за Риби сум!
Девојки, од душава ви благодарам!
Би сум сакала да ве видам во живо и да ве изгушкам сите!
Многу ми помагате!
Ќе пробам повторно да сонувам, али овој пат и со акции.
Психијатар имам, месец дена сум на терапија, не сум подобра.
Веројатно ќе ми го смени АДивот, или ќе ја сменам нејзе.
@Doozy, ме стопи со подршкава, да си ми жива и здрава.
Те сакам!

 

Пробај ако имаш можност на планина мила, или на село или покрај морето. Да ги наполниш батериите и да размислуваш што ќе правиш кога ќе се вратиш. Да имап колку-толку конструктивни мисли за кога ќе се вратип, а не стравови. Мисли повеќе на убавите нешта што ги имаш, макар и едно нешто да е кога ќе се вратиш и поврзи го тој момент со многу споредни нешта.
Ти можеш, па ти си риба...знаеш да пливаш.

 

Туѓата држава,бактеријата ,бучниот град,топлината се само рачки и сама знаеш.
Проблемот е во тебе и твојата навика да си покрај некој кој е столб за тебе
Прво бил сопругот и затоа си немала проблем на почетокот
Кога си се разболела ,кога животот ти висел на конец неприфатеноста од неговите си го направила своето столбот шо си мислела оти го имаш се скршил
Тоа е тоа шо те натерало да паднеш
Само знаеш, секогаш ке има некој шо не не сака а ние треба да бидеме силни и да се бориме за својата срека под ова небо
Се е на тебе
Нема неможеш или не сакаш мораш да пловиш само напред и никако назад само така ке се спасиш од анксот
Значи ти и само ти го контролираш ова во кој правец ке оде

 

Mila ako veke plantiras da se vrates tamu a i da ne se vrates pocni da uces jazik prvo i osnovno nesto e toa koga se ode vo stranstvo da se zivee se uce jazik ako ne na casovi imas knigi recnici na grcki jazik i dodeka da se vrates tamu baraj si rab ovde oti ako non stop sedis I misles se na toa loso si praves i izleguvaj setaj so drustvo druzi se so narod jas taka se izleciv od depresija

 

Знам мила, и моја грешка е.
Сопругот секоја вечер ме молеше да ме учи, ама јас одбирав да лежам и да размислувам по милионити пат зошто ми е вака.
А карантин поминавме цела година. Време имавме на најтек..
Јас сум крива. Одбегнував обврски постојано.
И ова е резултатот.

 

Moras mila moras da pocnes da uces jazik ako sakas da se vrates vo grcija i da si go ispolnes vremeto barem dodeka si ovde vo mk so rab so prosetki so bilo sto oti ako ti misles non stop na toa sto bilo nisto ne praves toa e bilo i pominalo sega gledaj i fokusiraj se samo na segasnosta

 

Не одбираш да лежиш и размислуваш кога си во депресија, туку 'така те тера'.
Не си ти крива.
Анксиозноста и депресијата се болест како и секоја друга.
Ако лежиш оти ти е скршена ногата, ќе се чувствуваш крива?

 

И чувството на вина и како сите се во право освен јас, веројатно е дел од истите. Порано не им велев на сите - во право си, или само јас сум крива.
Вајлд, фала ти.
Болести се и тоа многу тешки.

 

И јас го имам тоа чувство на вина.. да знаеш.
Ама си повторувам дека не сум виновна, туку сум болна... за да не ме опседне.

 

@Interrupted Girl те читав пред некој ден, конечно најдов време да шкртнам нешто.

Според ова што го читам, мое мислење е дека претходно си живеела во меур, каде веројатно си уживала во својата комфортна зона. Ти се случува голема промена за кратко време и меурот пука во моментот кога сфаќаш дека ќе бидеш далеку, сама, и одлуки мораш да носиш самостојно и нормално тука нема игнор туку ти ќе мораш да се соочиш со последиците, какви и да се.

Поздрав од Крф иначе.
Поминав нешто слично, затоа и ти пишувам, иако нормално, можеби се работи за скроз различни работи. Со маж ми, тогаш дечко одлучивме да се потпишеме (како вас) и да живееме заедно. Првичниот договор беше на пролет, ама маж ми почна да инсистира да биде зимата, демек до пролет да средам документи. Јас не размислував двапати. Тој е најдоброто што ми се случило во животов и уште 3 животи да живеам повторно него ќе го изберам. Се потпишавме и тогаш работите станаа реални за мене. Доаѓав на Крф претходно по неколку недели или месец, сум работела и надвор така, ама секогаш сум се враќала дома. Сега знаев дека тоа е тоа. Колку и да негирав и местото каде доаѓав си правеше дополнителен притисок. Луѓето се социјални суштества, колку и да си лоунер, понекогаш ти треба да имаш некој, а тоа да не е член на семејството.
Толку ме удри на психа, што цели 3 недели се будев со плачење и плачев по цели денови. Се одрази и на сонот, сонував глупости и се убедив дека тоа значи дека мајка ми ќе умре. До толку бев. Се јавував по милион пати да ја чујам, само за да се уверам дека е жива. Можеш да замислиш кои паники беа кога немаше да ми се јави. Ниту јадев, ниту спиев, само плачев. Конечно дојде време да се вратам назад за да ги соберам куферите. Со маж ми се поздравивме, ми рече дека разбира дека ми е тешко и да си земам време колку ќе ми треба. Требаше да се вратам крај на Јануари, а јас одложував до крај на Април.

Ако ти кажам дека овде се чувствувам како дома, апсолутно ќе те излажам. Ама не се чувствувам дома веќе ни кај мајка ми долго време. Веројатно тоа е чувство на сигурност што го чувствував кога бев мала додека татко ми беше жив. Сега дома ми е маж ми, и се трудам јас да сум дома на нашето дете. Тоа најмалку има врска со локација.

Те разбирам и за останатото, иако таму е уште потопло, јас тука имам проблем со високата влажност на воздухот, носот ми е постојано затнат па поради тоа сум навлечена на капки за нос кои ги носам со мене во џеб секаде. Прегласно е. Денеска додека гледав серија, ја слушав комшивката кај неа дома што збори со мајка и. Сакаш нејќеш, немаш избор. Се е многу претесно и прегласно. Учам да живеам со тоа.

Велиш дека терапиите не ти помагаат, ама тие не ни треба да ти помогнат. Тие треба само да те насочат како сама да си помогнеш. Најголемата работа е сепак на тебе, а ти делуваш како да се плашиш да си помогнеш. Што те плаши? Дека може ќе ти се допадне овде повеќе од таму? Го поминав и одбивањето, и неприфаќањето нешто да ми се допадне и ништо не ми беше погодено. Скроз непотребна работа. Островов е просто прекрасен.

Бев на разговор со стручно лице и во Македонија и во Грција. Овде го разбираат подобро проблемот, работат често со странци кои имаат проблем да се прилагодат. Патам од анксиозност со години, тахикардии и панични напади. Кога веќе бев преселена имав опасен паничен напад кој не го препознав иако имав долгогодишно искуство, ме лупаа јаки тахикардии со денови, па завршив на кардиолог, маж ми беше изваден од памет. Мислев дека ќе умрам и прво тоа го прашав кардиологот, дали ќе умрам.
Да се десеше карантин кога јас се селев верувам ќе поминев исто.

Тебе ти се проширува хоризонтот на кој си навикната. Пандемијата дополнително го отежнува прилагодувањето и паѓаш во криза.

Погледни од поинаква перспектива. Дека промените што ти се случуваат можеби ги доживуваш преинтензивно. Велиш дека го сакаш и си среќна со него. Тогаш зошто бегаш од него? Можеби само треба да се соочиш со тоа што те плаши. Апсолутно разбирам со што се соочуваш, и никако не сакам да ти го минимизирам проблемот, ама честопати знае да е полесно отколку што ни изгледа. Мислам дека поминуваш фаза на прифаќање/неприфаќање промени. Искрено, мислам давање период за носење одлука нема да ти помогне. Тоа е одлука што ти веќе ја знаеш, зошто ти знаеш точно што сакаш, ти бегаш од соочување. Во меѓувреме одлуката нема да се смени, само може да ти го отежне уште толку заминувањето/. Ако длабоко во себе знаеш дека не го сакаш доволно да би дала шанса да се вратиш, овие месеци нема да сменат ништо, исто ако знаеш дека го сакаш баш она што си го имала со него, повторно овие месеци нема да сменат ништо.
Мене разговор со себе најмногу ми помага.