И да постои, многу ретко. Во толку луѓе сум верувала, па дури и во тие што беб спремна и живот да им предадам, ме разчараа. Јас лесно простувам и лошо не памтам, едноставно гледам се да направам попозитивно отколку што е (иако, за жал, многу од тие што тврдат дека ме познаваат ќе речат обратно, песимист сум била, бла, бла). Реална сум на секој поглед, а да не набројувам колку правила сум прекршила и кај домашните и секаде каде што постоеле правила само да помогнам, или барем да бидам тука за другарка. И оп, мене ми треба некој, е кај сте бе? Ма да и тоа го простувам многу лесно. Заборавам. Ама ова околу мене е непочит, злоупотребување на добрина. Треба некој да се обвини, ајде, јас сум тука за тоа, ќе простам нели, посекако. И 100 шанси да дадеш ако по втората не се променило ништо, никогаш нема. Немора да ми е некоја другарка како од филмовите и книгите, ако научи да ме почитува и да се однесува со мене како човек да сум, а не вреќа за полнење ѓубре, тогаш ќе си дојде другото само по себе. Другар може секој да биде, ама ретко кој сака.
јас искрено повеке не верувам дека постои вистинско другарство. Имав една другарка на која цело време и помагав и бев покрај неа ,а таа ми го направи тоа што ни најголемиот непријател не би ти го направил. Не знам како сега може да ме гледа во очи и на вели дека нашето другарство ништо не може да го растури
Во слична ситуација сум, ако не и иста. Барем да имаше малку бистиско во нашето пријателство ќе собереше храброст да си ги признае грешките, а не само да обвинува дека маани секој и наоѓал.. Ех, да имав ја некој вистинските маани да ми ги истакнува!
Само кратко и јасно ДА постои, јас сум пример за тоа со моите најдобри другар и другарка И ден денес е као порано. Не мора да се гледаме секој ден , ама кога ке се видиме исто како да не поминало ни пола саат од нашата последна средба
За мене постои вистинско другарство и мислам дека само после завршување на основно знаеш кој ти се вистински другари/ки и знаеш да бидеш вистински другар...Јас имам три Со другарка што се дружев во основно, продолжив и по завршувањето без оглед на тоа што учиме во различни училишта и не се гледаме секој ден, но постојано сме во контакт и тука сме нон стоп една за друга, за што и да е.. Со втората се запознав во средно, учиме во исти клас и убаво се запознавме од почеток и оттогаш нон стоп сме заедно во се. Во овие три години немам што да се пожалам од неа и обратно.. И третата е мојата сестра која е и моја најдобра другарка и знам дека никогаш не би ме изневерила
Јас мислам дека вистинско другарство постои, ама само помеѓу сестра/мајка или помеѓу дечко/сопруг и девојка/ сопруга. Останатото другарство е додека имате некоја заедничка корист или интерес. Кога патштата се раздвојат се одалечуваат и другарствата. Контактите остануваат, пријателствата остануваат, но онаа вистинско другарство кога сте делеле буквално се, кога сме биле со другарките по цел ден, завршува кога ке пораснеме.
Околностите ќе влијаат и да сакаш неможиш цел живот да си нон стоп со некој, пошто ќе имаш други обврски...Ама покрај се секогаш можиш да најдиш време за пријателите.
Животот се менува и нормално дека ќе го раздели патот кој сме го имале со одредени луѓе. Постои една мудра изрека која вика „Во животот не постојат пријатели и непријатели туку само научени и ненаучени лекции и учители“. Откако го имам ова на памет ми е многу полесно справувањето со секојдневните ситуации, другарките кои не се вистински другарки или според мене налошата категорија оние кои ни ја цедат цела енергија.
Се сложвам со тебе. А па при нивното гледање на некој работи и однесување ќе сфатиш дали би ти бил добар другар, немора да чекаш да те зафркни нешто па за да видиш каков/каква е. Исто мислам дека ако си разочарана од другар/ка што ти била блиска, незначи дека нема други кои знаат да те ценат и незначи дека не постојат вистински пријателства.
Моето лично искуство вели дека не постои, иако јас би сакала да не е така. До пред некое време сметав дека другарките секогаш би ми помогнале, па дури и со нив зборувавме како имаме идеално другарство. Но ете се случи кога највеќе ми притребаа, да заборават и да ми се јават. Немам почувствувано дека биле со мене од некоја материјална корист, туку повеќе духовна, бидејќи јас секогаш го орасположував друштвото, а кога дојде време некој мене да ме насмее, тие ме заборавија. Значи кога не си во најдобра состојба, не одговараш за нивно друштво. Убаво си рече мајка ми : Кога ти е убаво ќе ти завидуваат, кога ти е лошо нема ни да те сожалуваат. А сепак мора со некого да се дружиш
Не постојат пријатели и непријатели, туку само заеднички интереси! Моето искуство вели не..а сакам да е поинаку! Можеби ќе биде во иднина
Мојата, што ја мислев, најдобра другарка пишала на фејсбук дека тие што мислела живот ќе даделе за неа гроб и копале зад грб. До вчера залеваше од смеа кога јас плачев. Совршено
Да.Постои.Само што треба да ја пронајдеме вистинската личност...Иако во денешно време е малку потешко.
Секако дека постои,само е тешко да се најде.Јас мислам дека веќе го пронајдов и сум многу среќна од мојата другарка.Значи се знаеме од градинка и сме неразделни од тогаш.Се имаме скарано 1 во 15 години.Морам да си ја пофалам и да си кажам дека ја обожавам и незнам што би правела без неа...
Сега другарството се повеке се претвора во другарство за материјална или пак духовна корист! Навистина ми е жал за тоа! Имав една другарка таа беше скарана со едно девојче, и после 2-3 дена ми вели „јас се смирив со неа„ А јас пак: „Ти толку ја мразеше толку се навредувавте ...„ и таа ми шепна „слушај секого кого ке го прашаш која е таа знаат и велат дека таа убаво игра ... итн. разбираш сеаа?“ Не ја разбирам искрено! Значи мислам дека постои вистинско другарство! Само треба да го најдеш ... поточно во тие што најмалку сте се надевале тие излегуваат подобри отколку на тие што највеќе сте се надевале!