Постои, ама не толку често за жалповеќето гледаат само да те искористат. Меѓутоа има и чесни луѓе, јас имам малку пријатели, но добри и многу внимателно бирам со кого ќе се дружам
За мене постојат. Сите мои блиски другари/другарки се од детство буквално од прво одделение. Подоцна од факултет се пронајдов со уште две со кои до ден денес дружам и сум блиска. Од средно останав во контакт со неколку но не е тоа пријателство. Немам ново блиско пријателство можеби добри пет шест години но не ни барам тие што ги имам ми се сосема доволни а ако се погодам со некој бујрум. Не калкулирам ниту се дружам со резерва или некаква задна намера и не прифаќам такви да ми се блиски. Да не ме сфатите погрешно но некогаш се чудам како луѓе немаат пријатели. Не збориме за многу доволно е и еден кој вреди. Сите сме учеле некаде со некого, сме запознале, сме работеле, дали тоа се должи на тотално различни карактери, дали на неодржување контакт и немање заеднички интереси не знам но енигма ми се луѓе кога ќе речат немам пријатели и доста често наидувам на тоа.
И за мене постои вистинско другарство. Еве ќе дадам пример за мене. Јас со секого сум пријател, без разлика на години, вера, нација, политичка припадност/определеност. Во 5 сабајлр да ми се јават дека им треба помош, ќе одам да им помогнам, но барам и тие мене да ме почитуваат како што и јас нив. Ако осетам нелојалност, измама, корист, ги откачувам и вртам нова страна. Ама ако не е од корист, давам душа за вистински другари. Сепак, денес многу тешко се наоѓаат другари во вистинска смисла на зборот, но можам да се пофалам дека вакви имам околу 5-6, што во денешно време стварно е реткост.
Нема врска тоа што збориш. Во вистинско другарство веруваат најмногу тие со добро срце и душа, кои не се расипани, не гледаат само лична корист, не се алчни и љубоморни. Пријателство и другарство се две различни работи.
Очигледно не го разбра напишаното. Со самото тоа што не се од корист и не прават лице немаат многу пријатели. Дволичните најмногу пријатели т.е другари имаат.