Дали луѓето се почесто бегаат од реалноста?

Забележувам дека луѓето се почесто бегаат од реалноста. Лажат, измислуваат, филуваат. Се плашат да се соочат со проблемот или што е работата? Дали ова е само мој впечаток или и вие истото го забележувате?

 

Можеби тие се имаат соочено со проблемот но сепак не сакаат за него да признаат пред останатите. Наместо тоа се трудат да прикажат дека живеат некој многу поубав живот на кој другите ќе им завидат. Искрено, донекаде и ги разбирам. Живеејќи во време во кое скоро сите вредности се исчезнати, мнозинството само ќе ти се ситат на несреќата. Ретки се тие кои помагаат кога на човек навистина му е потребно.

 

Темава ме потсети на една слика. Оваа.



На повеќето им е некако убаво и сигурно да не ја гледаат реалноста. Така, всушност, не си помагаат на себе, напротив. Бегањето од реалноста е многу полошо од соочувањето со неа.

 

Штетата што човек на овој начин си ја прави на себе си е голема.

 

Можеби бегството од реалноста е едиствено решение кога животот ти носи непријатни моменти, тешка болка и непреспиени ноќи

 

Бегале, бегаме сите денес во некој момент, и ќе бегаат луѓето и во иднина.
Не е сè така црно-бело, нема ништо лошо во тоа да си дадеме оддишок преку целосно препуштање на уметност на пример, по тежок ден со насмевка да излеземе со некој со кого можеме да се опуштиме и смееме на глупости, или пак дури и по социјални мрежи да споделиме само некој мал убав момент и слика со широка насмевка. Тоа не значи дека си фејк, туку е одбранбен механизам и олеснување.
Бегството од реалноста не е само штетна, одбивна појава и воопшто не се сведува на лажење и преправање пред други луѓе, туку станува негативно и алармантно кога кај некои луѓе ќе се претвори во тоа и ќе стане константен дел од нивниот живот. Сепак, позагрижувачки и за размислување дури и од оваа крајна варијанта е самата реалност, она со кое животот и општеството (стресови, здравствени и семејни проблеми, финансиска неможност) ги тера луѓето сè почесто да бегаат од неа во каков било облик.

 

Да.Сите.

 

Ја баш бегам од реалноста баш затоа што реалноста е срање, секој гледа да те повреди на начин и пак да си ти крив.

 

Да бегаат од реалноста кога премногу боли.
Сите бегаме да не се лажеме.
Кој помалку кој повеќе.

 

Бегаме...
Одбранбен механизам или што и да е не знам.
Кога-тогаш ќе не стигне, па се соочуваме.

 

Да, сите бегаат, само некои се свесни за тоа, а некои не. :/

 

А како би било кога не би можеле, на ниеден начин да се оградиме од она кое ни се случува? Да не умееме да побегнеме од реалноста?
Многу полошо.
Јас за себе ти гарантирам дека би полудела.

 

Бегаме од реалноста кога таа е премногу тешка да се поднеси. Бегаме кога замислуваме сцени што би сакале да се случат. Кога ги замислуваме работите онака како што ние сакаме да бидат. Што би било кога би било... Понекогаш бегството од реалноста е единствено нешто што носи мир во душата, макар и привремено.

 

@Amellie13 До збор се согласувам со тебе,и кога би пишувала пост,истото би го напишала

 

Не познавам човек кој секогаш е присутен во реалноста, вклучувајќи се и самата јас. Можеби затоа што истата е премногу сурова за постојано да живееш во неа.
За мене, бегањето од реалноста е сосема нормално сè додека не ги премине црвените линии и личноста не започне да живее во светот на илузијата. После сите ти се криви и станува страшно кога ќе те удри реалноста. Затоа балансот е најдоброто решение.
Е сега, секој има свој начин да избега од реалноста, некој чита, пишува, друг трча, шета во природа, итн.

 

Бегството од реалноста на денешницава претставува неизбежна појава.
Да пронајдеме време и простор за личен мир барем на кратко. Реалноста е премногу сурова за да би можеле да го поднесеме напорното темпо на живеење, а при тоа да останеме при себе. Пожелно е и убаво да се преиспитаме и да си одговориме на прашања за кои немаме време, а не треба да ги ставаме на листата на одложување.
Оддалечувањето од реалноста е тест на проверка колку сме останале достојни на себе, а при тоа да бидеме дел од мнозинството и случувањата. Границата на препознатливост е тенка, но не е невидлива.
Се додека знаеме да ја препознаеме тука сме и живееме во секојдневието.

 

Подобро е да не се бега.
Подобро да се преоди и тој пат за во иднина полесно да се справите со ситуациите.
А иднината секогаш ќе носи реални случувања.

 

Реалноста е субјективна. Поточно, можеби и не е, ама луѓето субјективно ја восприемаат и проектираат.

 

Бегство не постои. Никој никогаш не може да избега од реалноста затоа што реалноста е се околку нас што може да се допре, и се во нас што може да се почувствува. Каде и да се завртиме да бегаме - реалноста е таму. Можеме да одбиваме да ја прифатиме или измениме кога не ни се допаѓа, но тоа не го менува фактот дека таа постои. Можеме да имаме и искривена слика за реалноста, ама, евентуално, ќе бидеме “мавнати” од она како што навистина е.

И да, не секој мора да знае каква е нашата реалност, па оние кои не сакаат да споделат нешто со другите, воопшто или делумно, тоа е нивно право.

 

Не отвори веќе ваква тема? За една твоја пријателка што лажела за каде била на одмор?
Бегање од реалноста не е свесното лажењето, филување, измислување. Бегање од реалноста е сосема друг проблем.
На пример, дечко и е љубоморно копиле, а таа се теши дека ја сака, затоа е љубоморен.