Дали луѓето се почесто бегаат од реалноста?

Мислам дека бегањето од реалноста влијае позитивно на психата, но само како акутна појава, повремено, не и хронично односно долготрајно. Убаво е кога сите ние ќе заборавиме на проблемите, непријатностите, тагата и ќе се впуштиме во друг поубав свет преку фантазијата, каде што се она кое не мачи не постои, каде сме во потполно нови услови од тие во кои се наоѓаме моментално. Тоа ти е бегство од реалноста и делува како терапија за незадоволствата кои ги имаме. Убаво е да мислиме дека сме го постигнале се она кое не сме успеале а можеби и немаме шанси веќе да го успееме, убаво е да живееме во свет во кој сите желби ни се исполнети, но да живееме само преку фантазијата, будна или заспана сеедно.
Алармантно е кога ќе "забегаме" па свесно глумиме дека проблемите, незадоволството магично исчезнале и дека живееме во свет каде "тече мед и млеко". Тогаш веќе ја преклопуваме реалноста и фантазијата, при што се губиме и не знаеме што е реално а што не. Ова е веќе состојба на болест, за која треба друга терапија.

 

Тоа што читате книги или пак гледате серии не значи дека вие лично бегате од реалноста. Понекогаш на самиот мозок потребно му е мало опуштање и некаква занимација зошто така функционираме и подобро како индивидуи, кога сме опуштени и доаѓаме полесно до решение.

Истото е и со спиењето. Со самото спиење вршите вие исто така и еден вид на регенерација и функционирате наредниот ден подобро.

Што се однесува до бегањето од реалноста: јас лично никогаш не сум бегал од реалноста ама ги разбирам и тие кои бегаат и не ги обвинувам за тоа. Не може секој да се справи така лесно со предизвици и тешкотии во животот; некои луѓе ги поднесуваат тие работи подобро а некои не.

Јас на пример се борам и барам решенија ама имало и некогаш периоди во животот кога едноставно немало решение за некоја работа и некој проблем. При вакви проблеми луѓето често бегаат од реалноста. Во вакви ситуации најдобро е според мене да се прифати ситуацијата таква каква што е и да се чека на можноста која ќе овозможи излез од целата ситуација. Според мене подобро е да човек остане буден и да не влегува во некаква алтернативна реалност.

И нормално, да се надева на подобро.

 

Едно време и јас пробував да избегам од реалноста, но мислам дека е подобро да се соочиме со нејзе, не можев да се прифатам, имав комплекси, и си замислував дека имам друг живот, не се сакав, ми беше претешко, но со тек на време се одвикнав од таа навика...

 

Не гледам ништо лошо во тоа да си способен да избегаш со мислите од реалноста, да фантазираш за нешто поинаку знаејќи дека во моментот ти е недостапно. Подобра опција ти е помирување, прифаќање на реалноста, ама пак и од малку фантазии никој не умрел. Да не си свесен за реалноста е нешто друго, болест нели, ама повеќето свесно одбираме да веруваме во нешто заради кое се чувствуваме подобро.
И моите фантазии се дел од мојата реалност, а туѓи перцепции за неа и не ми требаат.
Се' што е во граници на нормала е ок и понекогаш е потребно ко одбранбен механизам да не забега/полуди човек.

 

Не би рекла дека е возможно да се избега од реалноста бидејќи кога тоа би било можно, би го направило универзумот насилно нестабилен ако успеете да ги избегнете последиците од вашите постапки.

Реалноста како состојба на она што всушност постои, наспроти идеалистичка или замислена идеја за неа, го вклучува она што постоело, постои или ќе постои.

Многу луѓе мислат дека менталната состојба е различна, но не можат или не сакаат да разберат дека таа е составена во физичката состојба во која се наоѓаат и отсекогаш постоеле.

Сметам дека дури и "бегството од реалноста" претставува јасен доказ дека човекот има себична природа која се појавува во одредени моменти.

Вистината е дека луѓето ќе сакаат да живеат во реалноста се додека тие се задоволни од статистичката не/верoјатност на настаните кои целосно или нецелосно зависат од нив, а се случуваат во нивна полза.

Ама светот, како и универзумот едноставно не фукнционираат на тој начин...

Во истиот момент кога ќе се случи нешто кое нема да биде во полза на човекот, тој веднаш ќе изрази желба и ќе се обиде да избега од реалноста во која се наоѓа.

Всушност, ова повеќе или помалку и ме потсетува на првиот Њутнов закон ("Секое тело продолжува во својата состојба на мирување или униформирано движење во права линија, освен ако не е принудено да ја смени таа состојба од страна на силите кои влијаат на него").

 

Бегаме и тоа многу повеќе од што мислиме...

 

Мислам дека daydreaming не е на одмет. Лутање со мислите, фантазирање, се е тоа позитивно ако прави барем на момент да се почуствуваш подобро.
Исто како што после стресен ден, си наоѓам некои глупави видеа само да се насмеам.
Премногу реалност, штетна е.
Само фантазијата покренува креативност.

 

Добар пример даде за бегство од реалноста. Тешење за некој неуспех, дали ќе е љубовен, деловен.

 

Инаку, ситуациите каде луѓето често измислуваат, лажат, или "филуваат" одредени факти за нивниот живот претставува едно обично самоутешување и самозалажување.

Соочување со одредени факти односно вистини за сопствениот живот не мора секогаш да значи дека луѓето се плашат да се соочат со нивните порблеми и недостатоци.

Ако веќе зборувам за методите кои се применуваат од страната на луѓето за да "избегаат од реалноста" треба да знаете дека во никој случај не станува збор за патетично и очајно лажење и измислување.

Напротив, ова е познато како поимот Escapism кој означува избегнување на непријатни, здодевни, страшни или банални аспекти од животот, или пак дејствијата кои луѓето ги преземаат за да ги олеснат чувствата на депресија или генерална тага.
(Дрога, алкохол, етц)

Но од друга страна и не сум изненадена од овој измислен човечки концепт - самото човеково постоење претставува чувствување болка и страдање, како и среќа и радост во одредени моменти.

 

... и некако делува како луѓето секој ден се повеќе...