Дали понекогаш стравувате дека можеби нема да се омажите?

И да, и не.
Да затоа шо ние сме на светот за да оставеме нешто после нас, т.е потомок. Па трагаме од по "сродната душа" за да на некој начин си ја оствареме целта. Исто така и многу религијата има помешано прсти, традицијата, шо како демек срам е да немаш деца или да немаш маж до тебе или жена. Во последно време гледам дека баба често свадби ми спомнува, мажачка, деца, баш ради фактот дека ставува да не останам без фамилија.
А не ми е страв за да останам шо викат луѓето стара мома, шо ако на пример не го најдам тој партнер шо ќе ми одговара за да функционираме заедно до крајот на животот? Шо ако го имам најдено, а во несреќа почине и не можам да погледнам во друг човек? Шо ако заболам од некоја болест? Шо ако сакам женски? Мислам дека нема потреба да се стравува од оваа, дека многу луѓе во светот живеат со партнер и имат некои деца, некои не, а не се венчани.

 

Не! Стравувам само да не ми се случи да влезам во дисфунцконален брак!

 

Буквално истото сакав да го напишам...

 

Искрено не стравувам, тоа за мене не е страв затоа што бракот не е најпотребното нешто во животот и нешто кое секој мора да го оствари. Освен тоа, не сум имала потешкотии во наоѓањето на партнер, едноставно секогаш ми успевало да ги освојам оние кои ми биле од интерес. Моментално сум верена, да му кажам на партнерот и утре да се венчаме тој радо би прифатил така да можноста да не се омажам не е баш голема. Искрено многу повеќе се плашам бракот да ми е неуспешен и да не сум среќна во него или пак ако евентуално не сум мажена би се плашела целосно да останам сама, без пријатели, родители или роднини, стабилни примања потребни за живот и покрив над глава.

 

Напротив, јас имам бракофобија - Страв дека ќе се омажам.

 

Nikako ne treba da ve plasat vakvi misli, na sekogo moze da mu se sluci da se isplasi da no ne smeete da se optovaruvate so toa... Namesto toa rabotete na sebe, na vasata samodovberba, izgled, vnatresna ubavina (karakterot), pronajdete se sebe, sto barate, sto sakate! Potoa se ke si dojde na svoe mesto!

 

Дааа, иако имам дечко си правам филмови дека ќе си останам стара мома

 

Не дека стравувам ама последниве 2 месеци ми се врти во глава дека можда ќе останам немажена.
Затоа што сум човек со карактер што сака промени, авантури, нови работи и возбуди.
Се плашам дека можеби ќе ми здосади од маж ми
Се надевам дека до 25 ќе ми се смени ова, можда пошто уште ме дрмаат хормони вака ми се чини.

 

Мислам дека е полошо да бидеш во лош брак.Ако нема да се омажам нема.Тоа нема да ме спречи да бидам среќна

 

Jas radi visinata zboram deka nikogas nema da najdam maz povisok od mene hahhahhaa

 

Не, исто како Нигредо, сосема спротивното. Премногу си ја сакам слободата

 

Бракот е само парче хартија на која си ја запечатуваш судбината... според тоа страшно е ако се запечатиш со некој кој нема да го боли ама баш ич за тебе...
Имај среќа најди некој кој ќе те сака, со тоа ти го подарува цел свет , знај да му возвратиш и изгради со него свет само за вас двајца... па потоа плаши се од тоа да не го изгубиш...

 

Не. Појше страв имам од тоа да сум у брак. Поготово брак пред 30 години ме плаши и од самата помисла. Изгледа и ја сум од тие со бракофобија.

 

Da

 

Ама ич. Ако така треба да биде... Напротив, се плашам од мажачката, деца, семеен живот... Се плашам и стил дали би била добра сопруга/мајка зашо некогаш јас сама не се трпам не па друг...

 

Сметам дека како жени не треба да стравувате дали ќе се омажите или не, пошто на крајот на денот, дамите жените бираат од понуденото.

 

Статистички во мк повеќе жени од мажи има...кој бира така
За прашањето, не било страв дека нема да се омажам, туку дали ќе сретнам особа со која взаемна љубов ке имаме. Сретнав

 

Не ми е страв. Имам поголем страв да сум во брак.

 

Повеќе ми е страв од тоа да не завршам со некој кретен па да ми се упропасти животот. И јас сум од тие со бекап план имаме договор со другар ако и двајцата не сме во брак до 35та година ние да се земеме

 

Искрено страв ми е да.
Кога ќе видам дека многу луѓе си ги пронашле сродните души, а се помлади од мене, се запрашувам зошто мене никој не ме сакал вистински за да се труди цел живот да ни потрае.
Дали воопшто постои љубов за каква што сум сонувала како дете, за каква што е претставена во филмовите и сказните?
За мене изгледа не, се уште не. Престанувам и да се надевам дека наредниот ќе биде тој вистинскиот што ќе ме сака за сериозно, за цел живот.
Не верувам веќе, не ни сакам да се запознавам. Важно ми е само да имам душевен мир.