Не ти е ништо. Пред 7-8 години чекавме помен една година на баба ми и тој попот врска немаше од пеење, плус мажиште од 1.90 со едно пискаво гласче, дури смеа ме фати и ја стаив раката врз уста и почна ладна пот да ме облива си викам како ќе се смееш, свести се, срамота е. И таман почна да прска со тоа (не знам како се вика) се накашлав 2-3 пати и ми помина. Како што викаат погоре, ако земеш да читаш симптоми, луд ќе излезеш. Идам кај колешка лани на кафе и почна да ми чита некоја статија 10 знаци дека сте шизофреничар Ах си викам не дојдов ја за да дискутираме дали сме шизофреничари. И почнува да ми се жали колку е депресивна и го чита првиот симптом, ми вика го гледаш човекот пред тебе во очи, го познаваш, ама несвесно го одминуваш. Така нешто беше или така слушнав, којзнае. Ајјјјј ладни морници ме полазија. Па коа се расприкажав колку пати ми се има случено комшија шо цел живот сме заедно да го одминам, па кога почна да ми чита други симптоми, излезе дека и двајцата иаме предиспозиции да сме шизофреничари. Или некогаш дури ќе се поздравам со некој на минување и од што сум замислен после 10-15 секунди се вртам и се чудам кој сум поздравил
Сум и тоа како. Секогаш мислам на лошото. И да постои добро јас ќе измислам и лоша страна на доброто. Не е во ред тоа... Добро би ми дошле неколку совети од стручно лице - психијатар. Ама навистина стручно, а не да одам и да ме теши како и сите други хахах :/
Па зашо да не ,ја по дома си имам еден од раѓање .Муабети,совети и то све,подршка.Шо знам дали дали дома да не беше мајка ми дали би идела на психијатар.Али ит ис д бест
Само се залажауваме сите дека не сме за стручна помош. Сме, дури и кога не чувствуваме проблем. Сите сме биле во ситуација кога едноставно, не знаеме што е најдобро, дури и периоди кога не сме ни свесни дека со своето однесување, грижи, мисли, само си наштетуваме. А да не зборувам за некои ситуации кои ни го менуваат животот - прекин на врска, развод, смрт во семејство, ново работно место, па и убави работи - брак, раѓање, преселба.. сето тоа си влече стрес, ако е “за убаво“. Секогаш сум за совет со стручно лице. Ако тргнам од сама себе, и пред периодот на анксиозност, а и после него, секогаш сум си се дружела со психологот, а кога почнаа анксиозните епизоди и со психијатарот, со тоа што него го посетував за терапија Психологот ми е другарка ипол, за се правам муабет, и искрено, многу работи кои ме советувала и сум ги применила (во поглед на сопствените начини на живот) дефинитивно ми помогнале да бидам подобра личност а и подобро да се носам со стресот. Затоа - да, сите сте (сме) за стручна помош, без исклучок
Во последно време се чувствувам како ептен да ми треба помош. Сонувам разни соништа некои ми велат од потсвеста вака и онака глупости. Јас сум многу збунета и нзм што да правам. Феминки што ми слите вие мислам дека мојата ситуација е воннормала исто како мене дали сум јас за на психијатар
Dokolku osven sonistata nemas drugi simptomi ne si za na psihijatar.Smeni go nacinot na razmisluvanje,najdi nesto sto ke te motivira i misli koi ke te inspiriraat..procitaj i nekoja kniga(Mokta na potsvesta preporacuvam). Ako toa ne ti pomogne poseti psiholog,ne psihijatar.Pozdrav.
Те читав и во друга тема еве овде ќе ти одговорам. Не треба да очекуваш од луѓето да те сватат и први да ти пријдат за разговор и пријателство, накратко ОЧЕКУВАЊЕТО е лоша работа и ако не превземеш нешто да ја искорениш и тргнеш од себе таа навика и потреба ќе се чуствуваш секогаш така како што кажуваш. Сакам да ти кажам дека треба да пробаш да направиш нешто за себе, да комуницираш и да се социјализираш, да си најдеш обврска, хоби, занимација и да излегуваш од дома, да престанеш да се криеш во 4 ѕида да се мачиш и да се жалиш од животот. Животот е тежок да, но ти си сеуште многу мала за да ја сватиш суштината негова, со тек на време ќе наидеш на милион сериозни проблеми а твоиве се сосема мали, решението стои токму онаму каде што ти кажав. Не, не ти треба психијатар ти треба младелачки живот исполнет со друштво забава занимација и студии ако почнеш да се променуваш самата ти и почнеш да не очекуваш толку од останатите туку напротив да реагираш и да се снаоѓаш сама за да ти биде полесно тогаш ќе видиш како ќе си го изградиш и надополнуваш твојот живот.
Во последно време па кој не е за на психијатар. Еве на пр. од мене ќе си појдам си имам моменти кога сакам да си направам муабет и целата негативна енергија на психијатарот да ја истресам
Jas mislam deka ne sum za na psiihijatar, ne bi sakala da me trujat so apcinja.. ne sum do tolku los slucaj. Mene mi treba psiholog, nepoznata licnost koj sto kje me soslusa, na koj sto kje mozam da mu se otvoram celosno, za site stravovi i problemi.
Само во Македонија ако некој оди на психијатар го прават дека е луд. Тоа е сосема погрешно. Тој човек сфатил дека неможе сам да се соочи со се добро или лошо што му се случува и затоа побарал помош од стручно лице, доктор. Попаметно е да се побара помош навреме отколку подоцна да биде веќе полошо и тогаш мора да трпи вашето семејство. Ако има некој потреба од добар психијатар нека ми прати порака ќе ви дадам бројче.
Малограѓанството и крвта што тече низ нашите вени е толку закоравена што засекогаш ќе остане таква каква што е, бидејки истата закоравеност постои и се размножува со години и години наназад да така што простор за смена на некои сваќања и постапки нема да има. Ако не е срамно да одиш кај матичниот, кај очниот, кај гиникологот итн зошто да биде срамно да одиш на психијатар или психолог, кога се треба помош, терапија и разговор се треба. Сакам да кажам само дека треба да гледате на вам да ви е добро на душата и разумот а народот нека зборува, и онака кој што и да направи е озборуван дали на овој или друг начин.
Секој човек сам на себе може да си биде психијатар. Потсвеста нека работи.Како таа ќе запише во главата, така ќе се чувствуваш. Не се трујте со негативна енергија,Ви треба само малку поголема самоконтола и добро резонирање. На психијатар не одат само луди...одат сите чии мозок се преоптеретил.
Психијатар не, за психолог се трудам сама свој да си бидам. При најмал проблем кој повремено ја оптеретува мојата психа, отварам интернет, гуглам, читам статии, искуства. Не сакам да се залажувам, секој однос кој малку зачкрипил, секоја ситуација која се поместила малку од нормала, сакам да ја испитам до крај, зошто е тоа така. Дали се работи за здравје, психа, се си има причина и последица. Обична главоболка не е за џабе не па друго. Сакам отприлика се да ми е ок, па кога не е, се трудам да разберам прво зошто па после колку и како можам да решавам. Не е лошо да се посетува и стручно лице, порано тие стручни лица ни беа блиски луѓе со искуство кои ни мислат добро. Ама кој ги слушал, младост лудост, мислиш најпаметен си и тоа што ти моментално го доживуваш никој пред тебе не.
Имав тешки моменти во животот кога психолог и те како ми беше потребен и консултирав неофицијално пар пати.За психијатар можеби и требаше да посетам но сама си се смирвав со мали розови пилули одвреме на време.Потоа почнав да работам на мојата психа,сватив дека нема никој да ми помогне освен самата јас.Проблемите се тука,тековно ги решавам ,тешко е но јас сум вистински маж од женаСтручна помош сметам дека е потребна и добредојдена,живееме во стресно време и малограѓанштината може само да ни наштети ако се обидуваме да го камуфлираме проблемот се со цел на другите да им бидеме подобри и да бидеме прифатени а не обележани и отфрлени.Се раководам и според моето правило :Она што мене ми се допаѓа не мора да е општо прифатено но,мене ме исполнува и ме прави среќна..Јас не им судам на никој,не сакам ни мене да ми судат...
Сменив неколку психијатри и само ќе ти даде терапија па ти крши глава до наредна контрола за да те праша кака се чувствуваш, за психолог немам пари.
Каква конфузија имам во глава и психијатарот ке се шлакне од мене па ни бардовци нема да го опраи Нема веќе здрав психијатар и тие станаа нервозни, невротични, неможат да те сослушаат на раат а терапија даваат од ракав
