Да се знае вистинската дијагноза - да или не?

Тешка тема и комплексно прашање...
Гледам сите рак спомнувате, кога ќе видиш реално и нема некоја друга толку распространета и неизлечива болест, вака кога си размислувам од било што подобро да умрам него ли од овој монструм а за жал се повеќе и тоа млади луѓе од ова умираат, а памтам мала когаа бев за ова имавме слушнато само од серии.
Искрено јас лично би сакала да знам само ако е во рана фаза и има какви такви шанси да се излечи (иако и тогаш никој не ти гарантира, пре би отишла на Куба да се лечам него по нашиве болници) ако е више метастазирано боље ич да не ми кажуваат, буквално е ко смртта да си ја чекаш...знам еден човек не му кажаа си проживеа така уште 2 3 год а стар беше 80+, друг случај па женава ја оперираат вадат се ама за месец дена местастази на мозок па на плуќа а кај не ти беа и што не ти пробаа џабе, си отиде за помалку од 3 месеци....нема правила, ама терминално болни, стари лица (

 

Се помислив искрено за кратко, ама би сакала да знам. Не сакам моите блиски толкав товар да носат на себе и плус да пазат и кријат од мене. Кога веќе се знае дека тоа е тоа, дека нема лек, би сакала да се спремам и себеси и моите за тоа што ќе следи. Дефинитивно е тежина која психички ги уништува сите, и болниот и неговото семејство, пријатели... ама, не знам... Во моментов само се сетив на моите блиски и што би можела да направам за нив во тој процес.

 

Сум поминала низ ова со блиски ептен блиски, никогаш не биле лажени од моја страна.
Не сакам ни јас да бидам лажена за мојата здравствена состојба.
Но ако некои роднини одлучиле да премолчат за здравјето на свое блиско лице и јас би ја почитувала нивната одлука и би премолчувала на тоа лице колку и да не се согласувам со прикривање на фактичка состојба за ова би направила компромис.
Нема правило дали на некој треба да му се каже се или не, тоа е професионална одлука на лекарот и лична одлука на лицето дали ќе ја сподели дијагнозата со најблиските.

 

Тешка тема...Лекарска етика е да ја соопшти дијагнозата.Е сега дали на пациентот или на блиско лице,зависи.Некои луѓе се спремни да знаат се,други не.
Пред скоро 2 години,ми се појави жлезда.Веднаш на лекар,и матичната таму ми крева раменици.Јас бев храбра,ама мајка ми...Слушаше се,и почнале да и се враќаат слики од времето на баба ми кога и го откриле ракот,на истиот начин било.Среќа,доплерот не покажа малигна активност.Свесна бев и сум дека во себе носам потенцијален рак,ама не ми е страв.Сакам да знам,и да се борам,макар и да нема надеж.Барем ќе знам дека тоа се последни денови,и ќе направам се она што ми било планирано за понатаму во животот.
Имало и обратни случаи.Дефинтивно психата игра голема улога.Разочарувањето никогаш не оди во прилог,многу луѓе се излечиле само затоашто верувале дека ќе биде се во ред.

 

Бев во таква ситуација. Чичо ми беше болен од рак кој метастазирал од простата на мозок. Тој по природа е паничар па решивме сите да ја криеме дијагнозата од него. Сите се трудевме да му помогнеме, иако докторите велеа дека нема надеж. Болеста брзо се прошири и на плуќа, па му велевме дека има бронхит. Ама тој некако предчуствуваше дека нешто навистина не е во ред и дека само му даваме лажна утеха. Еднаш со солзи ме праша како да се опорави. Таа слика никогаш нема да ја заборавам. Тешко ми падна да го излажам да мисли позитивно и дека ќе оздраве дека тоа е само бронхитис и му паднал имунитетот. Сакаше да ги прочита резултатите од испитувањата но му велевме дека се на цд, сега така ги давале. И јас до последен ден се надевав дека ќе се оправи. Изгледа се излажав и самата себе дека се ќе биде во ред.

Јас лично ако сум во таква ситуација кога болеста е во терминална фаза би сакала да знам. Така би поминувала повеќе време со саканите, и ако би била во можност (да се движам) би прошетала на некои места што досега не сум била.

 

Јас сум имала некои зезнати дијагнози, и сум знаела за тоа. Начинот на кој ми беа кажани беше супер, што ептен ме смири, у споредба доктор да ме отпише и што ти не, секакви ги има нели. Али поради тоа искуство, наредно што ќе биде, нема да кажам на никој, само ја ќе си знам. Нема шанси да си ја тормозам фамилијата со зезнати дијагнози, греотка ми се, ептен се потресуваат, а во таква ситуација не помага.

 

Хм.. баш денес размислував на нешто слично. Би сакала да знам во секој случај. Посебно ако крајот не е среќен. Немам намера да бидам експериментален глушец затворен во изолација во болница и на крај да умрам кога последните денови можам да ги поминам со фамилијата и пак на крај да умрам.
Истото важи и за било која дијагноза. Може не сакам да кажам на моите. А не тие да кријат од мене...

 

Stvarno teska tema, iako mislam deka se zavisi od covek do covek sekoj razlicno gi prifakja rabotite, sekako mnogu golema uloga igra psihickata sostojba na bolniot za dali da mu se soopsti ili ne. Spored mene za nekoi situacii sto sum bila svedok e deka kolku poleka ubiva bolesta, od koga ke doznaat pobrzo gi ubiva psihata. No sepak mislam deka sekoj treba da si ja znae realnata slika za sopstvenata zdravstvena sostojba i najbliskite sho sekogas treba da se poddrshka i zaedno da go nosat tovarot, taka sekogas e polesen.
Majka mi imase tumor na matkata i jajnicite i toa bese tolku porasnat vo golemina na bebe, i nie reshivme da i kazeme bidejki doktorot ne ni soopsti pred nejze, koga i kazavme bese rastrevozena, kako da nemase volja za ponatamu, ama site i bevme golema poddrshka i jas i rekov deka nesmee da potpadne psihicki bidejki toa e mnogu poloso i od nejzinata bolest. Ja napravija operacija i sega e mnogu dobra fala Bogu, sega koga zboruvame za toa vika deka podobro sto znaela i pokraj toa sto ja rastazuvase imala pogolema sila i zelba da zivee poradi mene i brat mi.

 

Размислувам за ова, ама не знам дали би сакала да ја знам вистината или не.
Од една страна сакам да знам, па макар колку и да е сериозно и болно. А од друга страна кога ќе дознаам ќе западнам психички пред време ќе се срушам како кула од карти.
Не знам тешко е навистина.
Една случка пред околу 2 години. Вујна ми ја направија операција, имаше чир на желудникот и операцијата заврши добро, почна полека да оздравува.
Но за скоро состојбата и се влоши и живееше само од инфузии, огранизмот не и примаше никаква храна т.е и инфузијата ја исфрлуваше и вујко ми ја однесе пак на лекар во ск и му кажа на докторот ако треба пак да ја прават операција, нека ја направат не е важно колку и да чини и тој докторот му кажал на вујко ми дека џабе ќе ја правиме операција кога ќе умре на операционата сала и тоа пред вујна ми го кажал. И уште од тогаш уште толку и се влоши состојбата и за некој ден почина.
Можеби од начинот на којшто кажал докторот уште толку ја сруши или од самата болест не знам, ама не морало докторот пред нејзе да кажува или да кажал, ама не мора така директно и на лош начин кажано.

 

Мислам дека однесувањето на баба ти е резултат на самата болест, она едноставно не е во состојба да разбере од што е болна и што би требало да прави, заболен и е мозокот најпросто кажано и објаснувањата најчесто се залудни. Претпоставувам дека нејзиното однесување некогаш ве револтира или па ве доведува до очај, но треба секогаш да имате на ум дека доколку е здрава не би се однесувала така.
Јас имам најблизок со деменција, го имаме истиот проблем со лековите, со шетањето и со желбата да биде самостален, верувам дека сите болни од било каков вид на деменција се однесуваат слично. Во врска со лековите, не мора секогаш да знае што пие, обидете се некако да ја надмудрите, за нејзино добро. Ако има лекови што и штетат, а упорно ги пие, заменете ги со некои витамини со слична боја и облик, а што нема никако да и наштетат, но консултирајте се секако и со лекар предходно.

Во врска со темава, генерално, навистина секој има право да биде информиран за својата здравстена состојба, но од друга страна постојат и разни начини како да се соопшти вистината и во која мера да се каже, имајќи го предвид карактерот и психолошкиот профил на личноста. Некогаш вистината може да направи повеќе штета, отколку што ќе донесе добро.
Исто така, зависи и во која фаза на болеста се наоѓа болниот. Ако е во почетна фаза и постојат некакви шанси за оздравување преку терапија или операција, би требало да му се соопшти целата вистина и да се поттикне да има позитивен став, да се бори. Но ако е во терминална фаза и шансите за оздравување се блиску до нула, не знам дали баш има поента да му се каже дека е готово и дека умира? Какво добро ќе донесе тогаш правото на вистина? Наместо додека е жив да наоѓа некаква радост во секој преостанат ден, уште пред да умре ќе умира од страв од смртта.
Според мене, во земји каде што е легализирана еутаназијата, има некаква поента да му се каже на болниот дека умира, кои се претпоставените фази до смртта и на тој начин болниот да може сам да одлучи како до крајот, дали ќе ги остави работите да одат по свој тек или ќе побара да биде еутанизиран.
Во сите други земји каде не е, треба да се направи индивидуална проценка колку и како ќе му се каже на болниот. Не сум за тоа болниот да се лаже, но да се внимава како ќе се каже и на што ќе се стави акцент. Ако болниот има метастази и е многу извесно дека нема да живее уште долго, подобро да му се каже дека болеста напреднала, но дека со сите расположиви начини ќе се бориме да му биде подобро. Делот со умирање, јас сигурно би го изоставила за мој близок, а не би сакала ни мене некој да ми каже да ми го каже тоа и да ми ја одземе и последната трошка надеж.

 

За себе ја сакам вистината, особено ако се работи за терминална болест, а и за било која друга, сакам да знам со што точно се борам, иако во медицината 1плус 1 не е секогаш 2.
А за другите не знам како да се поставам, имам лажено особа со рак со метастази на посета, зашто други така одлучија. Се осеќав гадно, а на особата и се даваше лажна надеж.
Јас сакам преостанатото време, колку и да е, јас да одлучам како ќе го поминам, а не друг да одлучи за мене дека треба да го поминам со розеви очила и во заблуда. Да видам кого сакам да видам, да не видам кого не сакам, да се збогувам со тие што треба .

 

Ох, уште една тема „колку сум храбра и правдољубива“. Извинете на изразот, но не се ку*чете непотребно само затоа што суровоста на животот не ве треснала во лице. Да видам тогаш дали ќе сакате докторот да ви соопшти дека за 20 дена ќе истурате црева од повраќање и ќе умрете во тешки болови и крици.

 

Сакам да знам, се што се однесува за мене и за моето здравје сакам са го знам.
Сум била во ситуација кога не ми кажувале за болест на блиска, најблиска и во денот кога ја оперирале јас бев на свадба. Тоа никогаш не си го простив. Не сакам да незнам, незнаењето е слабост. Да макар и да е во најголеми болки и агонија сакам да знам што ми е, реалната слика за се.

 

Кај мене не може да стане збор дали да се каже или сокрие дијагноза, докторот е должен на пациентот да му ја соопшти дијагнозата каква и да е.
Ако пациентот не зборува англиски се носи преведувач кој ќе го преведе разговорот со докторот, не дозволуваат блиските да бидат преведувачи зошто не знаат дали и што од разговорот ќе се преведе.
Како ќе ти прават операција ако хирургот не дошол да ти каже се точно како и што ќе се прави на операцијата?
Како ќе потпишеш согласност ако не знаеш што потпишуваш?

Мене ми изгледа многу непрофесионално тоа не соопштување на дијагноза, правење операции без да знае пациентот што му се прави како ментално ретардирани да се пациентите па нема потреба да им се соопштува ништо, демек докторот знае они нема потреба, поголема глупост здравје.

Мајка ми си ја знаеше дијагнозата, како ќе одлучи за терапија ако не си ја знае дијагнозата? живееше подолго од тоа што и го предвидоа докторите, не потпадна психички, проба се што можеше да се направи да и се пролонгира животот и до последно се бореше за ден повеќе.

 

Па секако дека би сакала да знам дека ќе имам неподносливи болки и повраќање поради тешка болест, отколку да трчам по различни доктори да барам различни мислења затоа што ќе си мислам дека не ми дале точна дијагноза. Мислам, што, ќе ти кажат имаш гастритис и ти со недели ќе бидеш во ужасна состојба и нема да помислиш дека чекај еј, нешто сериозно не е во ред?!
И да, колку и да е психички тешко, кај повеќето работи инстинктот за преживување, и сакаат да пробаат и направат се што ќе можат. Кај некои не.
Имав роднина која си го одзема животот кога ја дозна дијагнозата. Имам блиска личност која со месеци е во болнички кревет, ама не се откажува. Реално, се додека не сме соочени со таква дијагноза, нема да знаеме како би реагирале, ама пак сметам дека е подобро да знам.

 

На мојата мајка и беше откриена ехинококна циста на црн дроб, голема 8 цм и многу длабоко и позади поставена. Прибидејќи не сме од ск, а бо нашиот град категорично одбијаа да ја прават операција( од тука почна нејзиното психичко паѓање) нејзина желба беше сама да оди на дополнителни испитувања. Уште тогаш се обвинував, ама ако сакав да одам со неа, мораше да го носам моето дете, а и тоа се случи неколку пати. Резултатот и одговорот беше, може да се изврши операција, но критична, со кршење на граден кош, со времетраење повеќе од 5 часа, и крајниот исход со икс непозната, зашто ако наводно пукне цистата, ќе се затруе организмот. Сето ова таа го слушна сама, од тогаш, за само 2 месеци ослаби повеќе од 20 кг, психички се поремети од помисла дека неа и е дојден крајот, дури почна да се губи, да прави и кажува непромислени работи, едноставно спремна беше за последниот ден. Покрај неа и ние се срушивме, посебно јас, цело време се обвинував, па барав решение, одговор, лек....
Среќа, голема среќа што се одлучи зафатот да се среди во приватна клиника, далеку од тоа што и беше кажано претходно, со никакви трауми и стравови.
Но, периодот кој го минавме таа и јас, никогаш нема да го заборавам, а имам последици доста.

 

I na kraj kraeva site onie kako mene koi ne sakaat da doznaat, ke doznaat.

Koga poveke tretmani ke se prezemat a pacientot custvuva deka podobruvanje nema, duri I odi nizbrdo, jasno ke mu bide deka tuka nekade e krajot, Kolku I da veruvas I da si cvrst I uporen rezultatite ke si go pokazat svoeto.
Sekoj prikrajot ke se otkaze samo sto ne site sakame da slusneme prognozi vo denovii meseci.