Пешачи. Може ќе си помислиш што ефект има, ама помага доста. Освен ова, и седењето на тераса или во двор исто е корисно. Со пешачењето ти се зголемува активноста, не те втурнува во кревет, а со седењето надвор баш поарно доаѓа, те фаќа воздух. Од дома и нема некој ќар. А во врска со проблемите, сите си носиме по нешто со себе. Јас сум одела и сум чистела габи како студент. Вадев солидна заработка, класифицирав по класи. Може не беше нешто што бев задоволна (од аспект на работа) во тој момент, ама и те како ми влијаеше на самодовербата. Не се срами да прашаш познаници/другари за работа, макар и хонорарна била. Ќе излезе нешто, само треба да си упорен.
Ви благодарам на одговорите ќе земам се во предвид и ќе се охрабрам да преземам нешто и да направам промена.
Mesto dijazepam koj go koristev za opustanje pred spienje sea pocnav so persen ...tako je idam na dnoto....poleka no sigurno
Zosto ne odis na psihijatar,ako ti dade lekovi pij,go zgolemuvaat cuvstvoto na samodoverba i gledas novi moznosti.Jas taka se zeznav lani letoto i ona toploto me utepa uste poveke-pamet za drugpat.,da ne mi tekne da mi pisat nesto a jas doktor ke se pravam i si vikam NE MI TREBA.
Здраво. Дали некој има пробано електроконвулзивна терапија? Со апчиња немам успех, имам сменето неколку.
Некое ваше искуство со депресија? Како/кога забележавте први симптоми, кои беа тие и сл.? Мислам дека почнав да забележувам симптоми на депресија кај мене одреден период. Притоа до пред некое време имав анксиозност и ми се случија многу неубави работи на речиси секое поле, анксиозноста сега е нормализирана меѓутоа чувствувам како депресијата да го зазема нејзиното место.
Здраво. Депресијата сите ја поминуваме кога тогаш... Убаво некокжј имаше погоре напишано, тоа е нешто кое понатаму те оформува како личност... Мене ме загриѓува мајка ми, повозрасна жена, 67 години... Откако почина таткоми таа се смени за 180' Од друштвена и секогаш спремна да решава и туѓи проблеми, сега ништо не ја интересира, буквално не сака ни до маркет да оди.. Се со сила, секој разговор и е тежок, се ја плаши, се и изгледа тешко... Пие асентра 1 година но без никаков ефдкт... Телесна тежина изгуби многу, апетитот и е на минимум, јаде колку да се речи... Како да ја натерам да ја види пак позитивната страна на животот, зашто реално, и нема некои поголеми проблеми моментално во животот... Искуства и совети, ве молам...
Мајка ми исто,3 години буквално беше ужас,се истото што го опиша,дури некогаш имаше и полоши моменти.Исто пиеше асентра и редовни посети кај психолог ( скоро 6 г.одеше). Мислам после третата година почна подобрувањето.Гледајте секогаш (кога можете се разбира)да има друштво,да може муабет со некого да прави.Кај мајка ми мислам најмногу и помогнаа две пријателки(кои низ годините им се разретчиле средбите поради нели "животот",секој на различна страна) почнаа повторно да се гледаат скоро секој ден,разговори обавезно телефонски во текот на денот и полека имаше подобрување. Денес можам да кажам после толку кризен и долг период е скоро старата само подобрена верзија Плус како дополнително ако има некое хоби,нешто што ужива да прави без разлика што и да е може да му се посвети поинтезивно.Мајка ми многу сака во кујна торти,колачи,месени работи да прави и се нешто ја теравме да ни прави колку мислите и енергијата да ги насочи кон нешто друго.И нормално после извесно време и со уживање го правеше тоа и килограмите си ги врати Како и да е,тешко е,знам,ама најважно е да ве има вас покрај себе и сите заедно верувам ќе го пребродите овој период.
Дечки, не знам дали е депресија или е големо разочарување во животот но … Имам големи проблеми на кои за жал им нема решение.. Ме погоди ужасно смртта на татко ми, во исто време неверството и разделбата со партнер. По природа и така бев мирна и нејќев да сум во центарот на вниманието но тоа чувство се повеќе доби интензитет и почнав некако да се повлекувам. Се повеќе осеќам дека седам дома, немам желба за ништо и комуницирам со многу малку луѓе. Размислувам да тргнам на теретана но сама немам самодоверба да отидам, каде и да помислам немам друшто а уствари немам самодоверба. Се трудам да не се изолирам но се повеќе чувствувам дека е така а и кога сум со пријатели се осеќам отсутно и незаинтересирано. Во душата па да не ни објаснувам. Ужас! Во мал град живеам за разговор со психолог. Страшното е што во моментот немам ни партнер, за да можам да споделам некое чувство…Совети би биле секако добредојдени
Почни во теретана. Ништо нема да згрешиш,колку поише се затвараш, толку полошо. Нема ништо страшно во тоа да отидеш на психолог. Тоа е нормално..Можеш слободно да ми пишиш доколку сакаш, патем ќе менуваш мисли, праи нешто што сакаш, нешто што ти е хоби..
За психолог можеш и онлајн да закажеш сејанса. Колку-толку разговарајќи ќе ти олесни. А можеш да излегуваш и до парк малку, додека не паднало снег. Со кого живееш?
Znaci bukvalno nemozam poke. Strav mie od ucilisteto strav mie od ucenjeto strav mie od zivotot strav mie od see. Na ucilste so drugrka mi zborame so nekolku cupinja i taka. Jas pa si mislam najgrda sum i, zato ne zboram so maski. Neznam nemozam poke sekoj ama sekoj den vaka mislam i strav mie mnogu za ucenjeto i za ocenkite. Buk vo depresija ke padnam
Повеќе си анксиозна, него депресивна според мене. Дали има причина да се чувствуваш така? Можеби несвесно некој ти набил комплекси да размислуваш така. Секој е убав на свој начин, така и ти. Застани пред огледало и речи си јас сум најубава. Не мора да зборуваш со машки за да успееш во животот. Излегувај почесто со другарките и опушти се. Не го запоставувај и училиштето, но не се форсирај многу. Оценките ќе си дојдат сами по себе, иако не се мерило за знаење. Значи, потруди се да гледаш попозитивно на работите. Ако имаш можност, зборувај и со психолог. Нема ништо страшно во тоа да споделиш како се чувствуваш, бидејќи не си единствена што се чувствува така. Мислам дека така се чувствуваш бидејќи ако не се лажам си прва година, па нова средина, нови соученици... Знај дека ќе помине, период на адаптација ти е. Животот е пред тебе и нема зошто да му се плашиш, само зграпчи го во свој раце и уживај.
Смрт на родител, неверство и разделба се многу тешки настани. Теретана е убава работа, ама апсолутно никако не може да помогне за вакво нешто, освен да те мотивира да излезеш од дома и еден саат два да не мислиш на ништо....на долг рок тоа само ги потиснува проблемите. Ти треба психолог и терапија. Имаш онлајн ако не сакаш во твојот град.
Прво сакам да нагласам дека пред неколку години се изборив со депресија. Почнав повторно да излегувам, да се дружам и веќе година можеби помина како сум немала паничен напад. Последниов период повторно почнав да немам желба за ништо и се затворив скроз дома. Сето тоа го препишав на променливото време и дека едноставно таков е периодот. Но, пред некој ден доживеав паничен напад и едвај се соземав. Ова се случи додека бев на работа и немаше некоја посебна причина за истото. Она што ме интересира сега е дали е можно работата да е причина што сум повторно во оваа состојба. Сите блиски ми рекоа дека не постои човек кој е среќен на работа и дека работат ради плата. Можеби е до мене и не сакам да избрзам. Фирмата е одлична, редовна со плата и немам никаква замерка од таа страна. Но, ете јас се чувствувам мизерно и од кога почнав со работа повторно западнав во депресија.
Не знам дали е за овде ама ме мачи нешто. Мислам дека никогаш не сум била волку под стрес како оваа недела. Проблеми со студирањето, цимерите, осаменоста, концентрацијата... Само што ќе се сличи нешто лошо, веднаш се откажувам. Цел живот имав добри резултати без да се трудев многу и сите ми се восхитуваа, ама сега кога видов дека има други што се многу подобри од мене, се чувствувам многу инфериорна и бескорисна. Имав едно нешто во кое бев добра а сега и за тоа не ме бидува. Сигурно психичкото здравје и овие мисли ми влијаеа и на физичкото? Последните неколку месеци постојано сум уморна, спијам по 12 часа, не можам да се разбудам, не можам да се концентрирам или пак да започнам со работа, мозокот едноставно не ми функционира. Овие денови секогаш кога јадам ми се лоши, циклусот ми се поремети, постојано плачам и очите ми се отечени и тешко дишам. Не знам како да си помогнам. Разговарав и со моите и тие ме тешат и ме мотивираат ама секогаш кога ќе се охрабрам да направам нешто или ќе почувствувам мала среќа или ќе се смеам за нешто, мозокот како да ми вели „што се занесуваш, не го заслужуваш ова„ и веднаш ми се уништува расположението. Како две личности да има во мене, една што сака да се смени и една што не сака да постои.
Не можам веќе,утре после два месеци почнувам со работа,цела сум стресена,не можам никако да се смирам,глава ќе ми пукне,имам немир во мене,постојано мислам дека ке ми биде многу лошо на работа и цело време ми е лошо и по дома а камо ли на работа….не ми се оди воопшто и такс немам скоро никаде излезено имам страв да седам со луге цело време мислам дека ке се онесвестам едноставно не ми е воопшто добро …и немам утеха од никој смачено ми е
