да се приклучам пак...навистина ми е потребна помош...но не од лекар туку....од луѓе кои поминале низ депресии бе з лекари....осеќам дури болка во срцето која претходно ја немав, се гушам и постојано плачам...ако не плачам....замислена сум некаде ....и сите мислат дека сум заминала со мозокот...не знам навистина што да правам...мн ми е тешко...сакам да го преоболам овој период да заспијам и кога ќе се разбудам се да биди како пред година ипол...да сум спреќна и весела...без никаков проблем.... се плашам да појдам на психолог бидејќи знам дека сама сум крива што продолжив пак а таа ми забрани....и ете пак исто се случи како што лекарката ми кажа...немам храброст да ја погледнам во лице и да и кажам дека пак му се вратив после се....и пак ме зезна....не знам што да правам, веќе не можам да издржам се се руши пред мои очи...се правам храбра а уствари сум во тотална депресија!
сиромаштијата, лошото образование и невработеноста во семејството, лошите семејни односи, траумите предизвикани од физичко и сексуално малтретирање, може да предизвикаат депресија и тоа многуу јака и долготрајна во некои случаеви
Претпоставувам колку ти е тешко ама зошто сама не си дадеш кураж(како шо би рекле стари)зошто да не си речиш дека за некоја будала не заслужуваш да си го коцкаш или да си се коцкаш со ЖИВОТОТ тој е само еден и само ТВОЈ и не вреди да си го УПРОПАСТИШ.......и гледај секогаш на ведрата страна на животот земи некоја книга која го објаснува сето тоа знам дека ги има и едно време им ги знаев насловите ама ги заборавив и сега ми е ама можеш да прашаш во библиотека и сигурно би знаеле пошто во овие сега никакви времиња само такви психологии се читат......и сегогаш имај НАДЕЖ во себе таа е најбитна во мн работи
Настја немој.Готово ! Избриши ги солзите и глава горе. Почни да се бориш.Мора да има нешто што може да те исполни и да те направи срекна. Не се предавај.Во никој случај.Знам дека ке ти изгледа на прва помисла тешко но мораш да се потрудиш да тргнеш напред. Елиминирај го него од секаде. Запомни,ти си најважна моментално.Никој друг.Ни тој ни Рајко ни Петко,само ти. Бриши се што те потсека на него,не останувај никогаш сама.Гледај секогаш да си во друштво. Не треба да ти е срам да појдеш на психолог и покрај тоа што си го сторила.Психолозите се затоа да помагаат.
Одбегнував да напишам мислење за твојава ситуација со оглед на тоа што ти имаш 23, а јас само 16 години, па мојот совет и јас да се ставам на твое место можеби би помислила дека е невалиден. Но не можам да си помогнам, па ќе ти кажам во што гледам јас решение за твојава ситуација. Не знам колку време си поминала со тој, ниту пак колку било квалитетно, ама очигледно го сакаш. И јас си ги сакам тие што ми се врежале во срцево, и не престанав да ги сакам и покрај тоа што не ме прифатија ваква, што свесно ме повредија. Пријатели, блиски/далечни, фамилија, родители, сестра. Никогаш нема да можам да престанам да ги сакам. Си го сакам и бившиот, и бившите другарки, бившите соученици, иако сега некој да ме стави со нив во соба можеби ќе барам брз излез на секој можен начин. Човечки е да се сака, и да те повредил некој два пати. Некој можеби ќе те повреди и сто пати, па пак ќе го сакаш. Ќе ги сакаме и тие што ќе ни излезат од животов. Твое е да не дозволиш тоа да те потишти, да те става во депресија. Знам дека не е лесно да се излезе од депресија. Јас се уште се обидувам и само ситници ме враќаат чекори назад, ми го срушуваат сето постигнато. За да си помогнеш себе си, сети се дека тоа што било меѓу вас завршило со причина. Боли, да, ама не смееш да дозволиш тоа да те надвладува. Ако треба вие да сте заедно, ќе се случи нешто и можеби конечно ќе го погодите како што треба. Поголеми се шансите дека не е тој ТОЈ за тебе, и радувај се што си морала да поминеш низ еден период, авантура, и си излегла од неа сеуште човек способен да сака. Елиминира една личност, и сега си еден човек поблиску до тој што е наменет за тебе. Можеби ќе го сретнеш утре, можеби за една година. Никогаш не знаеш. Само биди силна и никогаш не се откажувај. Со насмевка сеќавај се на убавте моменти поминати со него, заборави ги лошите. Медитирај, помага, да си ги оттргнеш сите негативности од себе. Слушај класична музика и фокусирај се на најубавите спомени од животот. Биди среќна што се случиле, и уште посреќна дека кога следниот ден ќе го пречекаш со насмевка ќе можеш да доживееш уште милиони такви со најслучајни личности. Не си сама, ние сме сите тука за тебе, за разговор, за смешки, за совети, за носталгии, за се. Тоа ни го овозможи форумов
драги мои.....јас не знаете колку мн сум свесна за се ова што ми го кажуавте.....дури и повеќе од тоа..... верувајте дека како очајна барам раб за да не мислам на тоа...но како нкој ѓавол...ми влегува во мисли!!! ...навистина бил кретен...сега сваќам, го сменил бројот не можам ни да го најдам за раб да си ги земам....значи можете ли да замислите до која крајност заминал....Бог знае зошто??? не знам ни зошто го сменал кога не го ни барав....само за да не можам да си ги земам раб за да живеам нормално?...не знам што да кажам повеќе скршена сум....нека мѕ помогни Бог на таквите а и мене побрзо да ми помине се! навистина сите ве сакам што сте тука за мене....иако е индиректно премногу ми помага....се трудам да ми помага...
Nastjaaa4 Многу би била среќна кога би можела да ти помогнам на било кој начин,но душичке мила ти единствено ти можеш тоа да го сториш тоа како прво испукај се на феминава сподели со сите нас и прифати го фактот дека тој дебил е суров егоист и дека душата ти ја скршил како стаклена чаша .Овој човек не те заслужува а уште помалку да паднеш во депресија за таков бедник,но мораш да дадеш се од себе дотерај се испадни во град прошетај макар што ќе има места што ќе ти евоцираат спомени но не е вреден да размислуваш за него.Можеби е тешко и неизводливо сега сето ова за тебе но јас како и сите феминки сме тука за тебе.Поздрав душичке
не вреди за никого и за ништо да се паѓа во депресија. Во животот ќе дојдат и убави и болни работи. треба да се научиме да бидеме цврсти.Ако само се жалиме и плачеме, така и ќе ни помине животот. ЗА ЉУБОВ НЕ СЕ ПЛАЧЕ. Ако тој бил за тебе , ќе останел со тебе. Новата љубов ја лечи старата, а секогаш доаѓаат нови шанси.Да го цениме тоа што го имаме. Јас на една другарка и се жалев дека ова ми е тешко, она ми е тешко, разочарана од пријателки,љубов итн. Додека зборувавме покрај нас помина една мајка со дете во инвалидска количка.Тогаш заедно со другарка ми скоро кажавме дека претерувам и дека тоа што го видовме е вистинска мака. Немам повеќе коментар
Мислам дека некои луѓе депресијата не ја сфаќаат многу сериозно. Претерување, преувеличување, приплакување/цимолење, жалење и што не... тоа сме ние депресивците во очите на повеќето луѓе. Да, има луѓе кои се во многу полоша ситуација од некои што се “само’’ западнати во депресија, ама сигурна сум дека и тие од таа лоша ситуација би поропаднале во уште полоша ако депресијата ги престаса. Искрено, и јас да го немав ова долгогодишно искуство ќе ја потценев депресијата кај некои луѓе. Верувајте, не е лесно на 16 години да се чувствуваш толку беспомошно. Самотијата ме убива секојдневно. Ако тие што се депресивни претеруваат, каде се тие што немаат никаков проблем со депресија и се толку стабилни да ни помогнат? Ама воопшто не разбирам зошто светов вака функционира. Многу е полесно да се насменеш и да уживаш во секојдневието кога си заобиколен со луѓе. Не можам ама БАШ НИКАКО да сфатам, како можат тие што мислат дека депресијата не е никаков проблем и дека лесно се надминува да не си одземат ни една минута од своето време да раскажат некој виц, да му се насмевнат некому. Само толку некому му е потребно да се стабилизира. Ми одекнуваат уште зборовите од една личност која што многу ја ценам. Можев да го видам сожалувањето во очите, ама за прв пат не ме навреди. “Премногу си млада за ова..’’ и ме прегрна. И после ми рече да бидам трпелива, дека се ќе се среди, дека се ќе биде во ред. Зошто нема повеќе вакви луѓе?
Драга моја депресијата е состојба во која има промени во организмот кои точно медицински се дефинирани иточно е опишано што се случува со состојката серантонин во дел од нервниот систем. Има лекови кои ја ублажуваат депресијата, но не ја лечат. природен лек за депресија е кантарионот, физичката активност-спортот, изложеност на сонце, изнаоѓање на хоби, техники на релаксација итн. итн. помага и психотерапија. НО НАЈВАЖНА ОД СЕ Е ТВОЈАТА ВНАТРЕШНА СИЛА ДА ЈА ПОБЕДИШ ДЕПРЕСИЈАТА И ДА ИМАШ САМОДОВЕРБА ДЕКА МОЖЕШ. НЕМОЈ ДА БАРАШ МНОГУ ДА ТИ ЗАВИСИ РАСПОЛОЖЕНИЕТО ОД ДРУГИТЕ.Така пак остануваш зависник.биди среќна самата со себе, па потоа ќе бидеш среќна и со другите. СИТЕ сакаат позитивни и среќни луге со кои ќе се чувствуваат релаксирачки, а не некој постојано да им се жали и да ги тормози.Во ред е некогаш да се помогне во неволја. Напиши клучни зборови за депресијата најдобро на гугл.мк и прочитај се. посебно обрни внимание на природни лекови и активности.Има статии од врвни стручњаци.Ете ова ми го диктира сестра ми која од лани е дипломиран лекар. искрени поздрави
luvena, не ме сфаќај погрешно, не мислев за тебе, твојот пост само ме поттикна да кажам некои работи што долго ми лежеа на срце Инаку, јас многу работам на тоа, верувај ми, спотрувам секој ден, медитирам, на сонце стојам, хоби имам полно - гитара, пеење, синтисајзер, цртање, пишување... Скоро се! Сакам да кажам дека јас што дека со сите сили се трудам оваа состојба да го надминам кога ќе се најде некој наместо само да се насмевне, ќе почне да ми кажува дека сум плачка. Толку ми треба за да се вратам назад на почетокот.. Мене, а верувам и на други депресивци, ми треба морална поддршка. Не мора да е вистинска дури... само насмевка. Е толку. Ми треба човек до мене, очајно, и како универзумов да е против мене.. сега никој немам.
Верувај дека тоа што тебе ти треба, на секој човек му треба, на сите нас ина мене. Но голема мудрост е прво да си задоволна од сама себе и да не чекаш некој да те израдува ,туку ти насмевни се , биди позитивна , насмеј некого, превземи ја иницијативата и да видиш полека се повеќе и повеќе ќе успеваш и ќе ти се возвраќа со убаво.Ке станеш магнет за позитивни луге. Па не си сама.Ние сме тука на овој форум и јас сакам да ти кажам некој виц, ама никогаш не ги памтам. Во замена ти испраќам од срце желба да бидеш среќна и се што сакаш да ти се оствари.Се ќе биде, еден ден ке ја заборавиш тагата, кога ке дојде среката. И КАКО ШТО СЕ ДОГОВОРИВМЕ НЕ ДАВАЈ ПОВОД НИКОЈ ДА МИСЛИ ДЕКА СИ ПЛАЧКА. иСПЛАЧИ СЕ САМА, НЕКА ИЗЛЕЗЕ БОЛКАТА ОД ТЕБЕ.јАС ПОРАНО СИ ПЛАЧЕВ на една песна од Оливер Драгојевиц ЗА МРВУ ЉУБАВИ. Убаво си се празнев со неа, да не ти ја прикачувам сега од јутуб. Кога ме виде една комвшивка која влезе, а не сум го слушнала звончето, се зачуди , но не и реков дека сум во депресија и си го плачам животот, туку ја излажав дека умрела тетка ми ВО Битола, а умрена е пред петнаесет години. Сега сум веке доста појака , многу работи превземав, благодарение на советите на сестра ми која беше строга сега гледам, намерно, ми го кажуваше ова што јас тебе ти го кажувам.
Мала сум сеуште да влевам во голема депресија но некогаш и мене ми се случува тоа, па кога ми се случува сакам да бидам сама и да плачам
zdravo devojki..ve citam vekje podolgo vreme i navistina ona sto ke go procitam mi doagja kako terapija,pa eve duri se osmeliv i da vi go napisham moeto iskustvo. Tocno pred dve godini dobiv grcevi t.e prvo pocnav da se potam,pa racete da mi trnat,omalaksav i na kraj celata bev vo grc,me odnesoa vo bolnica so kolicka........kosmar,toa e neshto sto nikako nemozam da go zaboravam..i nashive doktori pocnaa da me shetaat od bolnica vo bolnica i nemozea nishto da mi najdat.Se se svede na nervite i se razbira pocnav da odam na psihijatar.Pocnav so terapija-heleks i asentra i normalno koga ke go ispiesh apceto ke pocuvstvuvas nekoe olesnuvanje na teloto i umot no shto posle dejstvoto na apceto,osekjav deka umiram deka sum bolna od neshto,placenje,depresija,oslabev,sekogas so negativni misli,omalaksana i bez sila da si gi vrsham domashnite obvrski........mnogu,MNOGU teshka sostojba.Izvesen period nesakav da ostanuvam sama doma,da izleguvam nadvor sama,nemozev da spijam............Znam samo edna rabota,propushtiv mnogu zaradi anksioznosta,a najlosho od se e za da ja pobedish ovaa sostojba potrebna ti e ogromna podrshka od najbliskite a jas ja imav samo od majka mi,soprugot i togash a i sega ne pokaza nekoe razbiranje velejki mi "samo ti treba da si go reshish toa"..........i na kraj da vi kazam deka sega sum malku podobro,ne pijam apcinja t.e mozebi ponekogash samo po potreba i ednostavno seushte se boram so toa,se boram pred se za sebe a i za kerka mi koja ima 6 godini i na koja i e potrebna majka vo zivotot.
Често сум во депресија иако имам само 19 години. Некогаш и кога зборувам со луѓе , се исклучувам и престанувам да зборам. Некогаш го правам тоа од досада, некогаш од проблеми. Дома имам често проблеми. Разочарана сум од некои работи во животот и во мене. Тажна сум колку лоши личности има и колку се привлечени кон мене. Кармата ми е таква. До сега не сум видела личност која знае да сака, да почитува, да не те остави. Често си велам јас заслужувам повеќе од тоа што го имам, и паѓам вод епресија , а некогаш гледам колку постојат луѓе со недостатоци, деца без родители, и си велам, кога тие имаат светла точка , зашто јас да немам. Тажна сум како во живтот не си стигнал ни да проживееш , а живтото те зема. Имав неколку смртни случаеви и многу се издепресирав . Која е смислата на живтот? Гледам среќни заљубени луѓе и појдов од таму. Велам одговорот е љубовта. Потоа излезе дека до сега не сум имала ни искрен пријател кој ќе ме сака, а не љубовник. Потоа реков семејството. Гледам какви срања се случуваат дома и сфатив дека моето семејство ни од далеку не е совршено. Реков , успехот е . Ни успехот не е, на секој чекор неккои луѓе местат нивни и ти ја земаат наградата. Мојот дечко ме разочарува секој ден. И некогаш неможам да најдам позитивно нешто во животот, со исклучок на она „има луѓе кои и ова не го имаат“. Потоа друг аспект од животот ме натажува. Живееме во некоја агенда каде точно се знае што се очекува од тебе, до 23 да завршиш факултет, да се вработиш, да најдеш маж, да имаш деца , дда остареш, да скапеш и да умреш . Сите луѓе така живеат. И секогаш имаат некоја утеха. Сега живеам за семејството, сега за маж ми па за бебето... А кога ќе живеам за себе? Може сакам да шетам ? Ете па тука животот става знак СТОП каде вели, „не немаш доволно финансии...“ и се се врти баш така. Луѓето кои ме знаат секогаш ми кажуваат дека сум созреала пред време. Незнам дали е тоа или моите очи гледаат само реално. Извинете што се распиував, може не е оваа вистинската тема али се испразнив. Ете тоа е во главно мојата приказна. Тажно.
Јас сум приказна сама за себе. Мојата состојба на депресија трае многу долго. Со години. Мислам дека немам мира никогаш. Веќе одамна ми е страв да разговарам со луѓето. Зборувам со најблиските, а некогаш и пред нив неможам јасно да се искажам. Опсесивни мисли, тешки, голема незаинтересираност за животот. Веќе долго време не се интересирам за никого, ќе земам да се занимавам со нешто и верувајте за неколку минути ме фаќа здодевност и го оставам. Сакам да сум сама, понекогаш не ми се ни живее. Свесна сум дека ми треба помош но незнам од каде да ја најдам. Порано барем пред луѓето се смеев и не им дозволував да видат дека душата ми се мачи. А сега сега веќе сеедно ми е дали некој ќе ме примети дека сум во таква состојба.Едноставно немам за што да се борам.
со депресијата се соочив на мои 12-13 години за првпат кога умре тетката на татко ми т.е за мене беше како баба и секогаш ќе остане бидејќи дедо и баба по татко немам умреле уште пред јас да се родам.западнав во тешка депресија се затворив во себе, се променив,бев зборливо и интересно девојче се променив во тивко и повлечено , попуштив тогаш со учењето,дома тракања липање плачење станав песимист не верував дека ке стасам средно,стасав завршив и еве на факс сум ....имав и еден обид за самоубиство со апчиња ама будалата јас апчињата ги испиев едно по едно за среќа ....општо бев разочарана од животот зошто живееме кога еден ден сите ќе не нема беа моите мисли кои си ги помислував секојдневно ......не бев на лекарства бидејќи постепено се извлеков од лошата состојба...секој нов ден си давав некои нови задолженија за да не мислам на болката и победив... но пред 1 година почина баба ми ( на мајка ми -мајка) со неа бев доста приврзана бев повторно скршена но овој пат знаев дека нема да паднам бидејќи треба да бидам силна за дедо ми,мајка ми ,брат ми.... баба ми беше весела жена верувам дека нема да сака да не гледа тажни за неа да се сеќаваме со песна и со насмевка па така и се обидувам да правам на секое наздравување со чашите велам ова е за баба ми....знам дека и она и другите несакаат да бидам депресивна...ако можев јас да ја победам депресијата на 12 години можете и вие ...без разликата која да е причината...вие сте силни и јака и го можете тоа
во шесто одделение бев во депресија 3 месеци и тоа во летото не излегував од дома, сите ме викаја а ја не не а потоа не ни излегував да му речам дека нема да идам надвор, се вовлеков во себе многу длабоко не знам ни ден денес зошто што беше причината но кога почнавме на школо се беше во ред потоа
Незнам воопшто дали ова е депресија,само знам дека подолго време се чувстувам лошо. Се почна кога појдов во втора година.Одеднаш ко цел свет да ми се сруши.Незнам како се случи тоа,ама многу имав насоберено во мене.Смртта на дедо ми пред мене,покасно и болеста на мама,која за среќа сега е добро.Сите тие ноќи кога го преживував тоа сакав да бидам силна,пред мама и тато и да им покажам дека можат да сметаат на мене,да ги смеам кога им беше најтешко.Кога почина дедо ми мислев дека ќе бидам силна и ќе заборавам се,но у суштина сум се лажела сама себе.Во тоа се уверив во втора година.Почнав да се чувстувам нерасположено,уморно,да го запоставувам школото,секојдневните разговори со моите,со дечкото кој воедно ми беше и најдобар другар .Сакав само да бидам сама.Бев постојано во една соба,пред моите се правдав дека читав,дека учев.Мислев ќе помине,и после повторно ќе бидам она весело дете.Бев во заблуда.Се почести беа и оние моменти кога после цел ден лежење во кревет,не ми се стануваше,не сакав да излезам,да се соочам со светот.Сето тоа ми изгледаше како најголем проблем.И уште е.Во ноќите сето ова кулминираше,прво како некоја среќа и радост дека утре ќе ги завршам сите обврски,после преминуваше во плачење,па во тешење дека ова е само еден лош период.Утредента неможев да замислам да одам во школо,и се почесто се разболував.Моите сфатија дека нешто не е во ред и разговараа со мене.Тој разговор кратко ми помогна,и после пак почна истото.Како во некој круг.Се од почеток.И не престанува.Денес треба да излезам со другарки,да се дружам,да се смеам,ама ми доаѓаат солзи кога ќе ми текне дека јас во последната година се немам насмеано искрено од срце,дека се правам силна,а во суштина се осеќам како најслабата личност на цел свет.Изгубив самодоверба,мотивација,ќе ги изгубам и сите околу мене ако продолжам вака.Ама незнам поинаку.Пробав,ама секој пат неуспешно.Секој пат се крши дел од мене,и само сакам да спијам,да не бидам дел од реалноста..Само сакам да заврши ова.Моите гледаат да ме расположат,шетаме заедно,гледаме филмови заедно.И дечко ми разговара со мене.Ама мислам дека неможам да им станувам товар.Тие се трудат,а јас неможам да го избегнам ова.Само сакам да се насмеам од срце,да спијам ко секој нормален човек и да ги живеам најубавите години..Зошто ми е толку тешко :'( :'( :'( :'(
