Ангел 95, знаеш дека се што имаш напишано како јас да сум го пишувала. Имам нешто како совет за тебе. Исто како тебе и јас на некој 14-15 години западнав во неизбежна депресија. Полека се отргнував од сите. Моите постојано ми помагаа, но како што растев гледав дека и самите они имаат проблеми па научив да не ги замарам. И кај мене веќе неколку години ми тлее тоа чувство. Како да сум најосамениот човек на светот. Од секогаш си велев дека сакам сама да ја победам оваа состојба. Верувај срце ми се кине кога ми велат, Како може вака убаво и паметно девојче да се уништува самата. Но само ние со ваков проблем си знаеме како ни е. Само ние кога слушаме совет од најблиските знаеме дека го разбираме советот, но незнам која е таа сила која не ни дава да го послушаме. Јас не успеав да си помогнам, дури и сега ми е полошо. Затоа сега планирам да идам на психијатар. Но никако нема да прифатам да пијам апчиња. Немој никако ни ти да почнеш со тие работи. Бидејќи таквите апчиња се добри за тоа, но расипуваат др. нешта. Длабоко се надевам дека не е касно за мене. Уште нешто - Та јас не сакав ништо друго,освен да се обидам да го проживеам сето она што самото од себе сакаше да избие од мене. Зошто тоа беше толку тешко? Прекрасно е. Те молам многу внимавај со какви луѓе си опкружена и постојано слушај музика и танцувај дома (ако неможеш да го победиш стравот и да испаднеш). Ти посакувам најискрени насмевки да го красат твоето лице.
Значи не сум верувала дека толку несреќни луге има, мислев само јас сум таква, неможам да се вклопам во овој расипан свет. Како јас да сум ги пишувала повеќето постови. Имам еден предлог . АЈДЕ НА ФЕМИНА ДА ИМА НЕКОЕ ВРЕМЕ ГОСТИН ПСИХОЛОГ, КОЈ ЌЕ МОЖЕ БАРЕМ ДА НЕ УПАТИ И ПОМОГНЕ СО СОВЕТИ. мНОГУ ОД НАС НЕ МОЖАТ ДА СИ ДОЗВОЛАТ ПСИХОТЕРАПИЈА, МНОГУ ПАРИ ЗЕМААТ. Каде да ја поставимеоваа молба и дали се сложувате со овој предлог
Девојки долго време ме немаше на форумот но сега еве ме пак.Ве молам помагајте.Ме фати тешка депресија.Не можам да јадам да спијам да ги извршувам должнстите нормално.И се тоа заради раскинот со дечко ми пред 5 месеци.Веќе догло не сме заедно но јас никако да го заборавам.Ужасно ми фали ,го сакам ми недостига. Бев на лекар ..ми препишаа Елицеа,Хелекс,Магнезиум и Стрес Бкомплекс .Ве молам кажете ми ако некој знае дали овие го подобруваат расположението навистина и како делуваат .Ви благодарам
Паулина и јас сум во депресија имам пишано и советите што ми ги дадо ми помогнаа. За хелекс и Еуцера не знам не сум ги пиела ама сум слушала дека помагаат. А магнезиум и б-комплекс , да пијам и помагаат (само ми го отвараат апетито ненормално ) И јас имав несоница месец и пол а ми помогна само разговор со дечкото. Значи најди некој близок со кој ке му раскажеш како се чувствуваш . читај книги или најди некое хоби... Знам лесно е да се каже, но помага. ПОстепено ке ти се подобри ситуацијата
Ти благодарам многу....ама јас осеќам дека никој неможе да ми помогне освен него,само еден мал разговор со него,само една прегратка ќе ми биде доволна...ама...неможам никако да го продолжам животот без него
Срцка а зошто прекинавте? Пробај да водиш дневник, некако треба да си го исполниш времето... НЕ знам времето ке покаже и ке те излечи(Иако ова ке ти изгледа како невозможно) А кај мене ми успевало само клин со клин.......значи друг дечко
Јас сакам да си кажам сега, јасно и гласно, дека сум прилично fucked up. Тешко ми е кој знае колку време, сум била на психијатри, не ми помогнале, планирам пак да одам, не верувам дека ќе ми помогнат. А што ми е, можеби и знам, но кого го интересира тоа? па затоа и тешко ми е да дефинирам. Се нешто ми влага под кожа, пред малку на форумов некаде прочитав едно објаснување на „нормална“ корисничка за луѓето подложни на самоубиствени нагони. Напишала дека тоа се луѓе кои се сфаќаат премногу сериозно и лично, и тоа е сосема точно. Не сум прифатила ништо со ладна глава и смиреност уште од кога памтам за себе, а воопшто не памтам која бев пред три-четри години. Значи дечки, сакав само да поразговарам со некого од кого нема да ја кријам мојата „гнасна и затруена“ депресија, не сакам да и дадам такви епитети но толку ме одвојува од луѓето што веќе немам трпение кон неа, кон таа состојба која ми седнала на грб без прашање, без поговор, без консултација. И толку ми се вовлекува во животот што често под прашање го ставам сопствениот карактер, што е најподмукло од нејзина страна, . Како и да е, сакав да правам муабет со некого, дека сум затворена долго време и немам ни пријатели, ни познаници, ни ништо слично на п, или на д, и.т.н. Се надевам нема да ве одбијам од себе како што тоа очигледно го правама веќе на секојдневна база со останатите луѓе на светов, и дека некој од вас ќе ми пише да си исконтактираме по форумов, како две прилично сјебани душички. Поздрав и се најбоље, па и побојље од тоа
јас во овој момент не можам да помислам на друг...ми се гади самата помисла да бидам со друг дечко,да бакнувам друг,да спијам со друг.Никако не можам да си помогноам
profil/paulina2/ Паулинче знам каkо ти е на мене ми се има случувано ама сепак мора да се продолже со животот,би ти препорачала да минуваш повеќе време со пријателите
се надевам дека ќе ми помине,оваа болка не се издржува,не ми се легнува навечер не ми се станува наутро
Paulina2 Душо не размислувај така отвориси ја душата и твоето срце можеби ти е тешко но со тагување ништо нема да сториш обиди се продолжиш поната му,никој не е вреден да се тагува за него доколку не го заслужува тоа.Поздрав
Не знам дали е депресија или несоница.. Но ова ми е проблемот..Навечер ќе ми се спие премногу кај 9 - 10 сатото ќе си легнам во 11 или 12 часот премнорена и ќе се обидам да заспијам но не можам ќе се вртам а и во последно ми раскажваја за еден хорор филм и на секои 5-6 мин ќе ги подотворам очите онака и да сум подзаспана да видам демек дали има нешто..Како и да е ќе заспијам после неколку часови малтретирање, ќе се разбудам рано заради тоа што имам кошмар или слично кошмарите најчесто ми се испревртени работи од секојдневието..Дали би ми помогнале апчиња за спиење или нешто ако сте имале сличен проблем ве молам поможете ми
Дефинитивно не е депресија. Едноставно се плашиш од некоја измислена стварност - филм. Кога повторно ќе ти биде страв, само помисли на тоа дека филмот не е реалност и дека си доволно паметна да не веруваш во тоа, убеди се самата себеси. Пред легнување гледај некоја комедија, би требало да помогне.
Драга Паулина ,времето треба да ги залечи раните тоа е факт но верувам сеуште си млада да си ја корнеш душата за некој си таму без разлика колку и да ти било убаво,ПОСЛЕ ДОЖД ДОАЃА СОНЦЕ! Би ти советувала да не пиешништо освен Б комплекс и магнезим зошто се си ствара навика па подоцна тешко ке ги одвикнеш,ова ти го кажувам од искуство на моја блиска особа која како тинејџер мајкаи почина и почна со терапија хелекс и еве сега е родител и сеуште ги пие нормално со повремени паузи. Пробај да си го одвлечеш вниманието со нешто што те прави среќна,МОЖЕБИ ОВА ШТО ТИ СЕ СЛУЧИЛО Е ЗНАК ДЕКА ТОЈ НЕ БИЛ ЗА ТЕБЕ! Сите сме го доживеале тоа чувство на скршеност барем еднаш во животот,но се поминува верувај за некое време кога ке ти текне за ова самата ќе се чудиш како си можела да се нервираш. Секој си ја наоѓа сродната душа во животот само треба време,не очајувај имај надеж ! Несакам да бидам погрешно сватена само ке ти напоменам добронамерно мораш самата да си помогнеш тоа е најдобрио и најефикасниот лек се друго е поттиснување на проблемот(мислам на антидепресивите) Поздрав и имај убава мисла
zdravo imam eden problem.imam depresija veke dolgo vreme i sum na antidepresivi .okolu 11 godini.znaci stabilna sum no ne sum toa sto treba d abidam.bidejki depresijata se pojavi vo eden strasen period od mojot zivot koga trebase da ziveam jas propustiv mnogu raboti vo mojot zivot.i taka sedam doma zatvorena i ispolneta so strav dka ke bidam cel zivot vo ovie cetiri sidovi.i eve sega kako od nikade se pojavi sansa da pocnam da rabotam ,a jas nemozam kako......pa mi e strav...sto ako ...i pocnuvaat milion prasanja vo glavata .ako mi se sluci ovaa ako mi se sluci toa.....strasno......kako da pocnam. pa jas uste ne trgnata na rabota pocnav so panicni napadi....dali ovoj strav ke pomine sakam veke da izlezam od doma...a se plasam mnogu.... [mod-kirilica:2qswuw6s][/mod-kirilica:2qswuw6s]
фала срцки....но секој ден е се потешко...најлошо е што го сакам исто како претодно дури и повеќе,ми треба,ми фали,копнеам по неговиот допир а тој не е тука.Оваа болка не се опишува,се прашувам дали некогаш ке најдам спас,дали пак ќе сакам некого.....во сите што ги гледам го гледам него.Секое место ме потсеќа на него....и кога само ќе помислам дека можеби е среќен со кучката што ми го украде,ми се повраќа. И еве пак,цела рака лекови од сабајле....уфф колку само би сакала да го заборавам,да го избришам,како да не постоел.. а е тешко...нашата врска беше силна,секој ден тој кај мене,со моите,јас ито...мн бевме блиски
знам се тоа што ми кажуваш...ама мноу е тешко да се примени во реалноста...требаше да се земиме..бевме на чекор до тоа...и сега еве...до каде дојдовме
