Не дозволувам да ме превземе депресија, навикната сум меѓу луѓе, секогаш ќе се најде некој да ме насмее расположи, или да ми даде совет.
Како јас да сум го пишувала ова Абе исто,скроз исто.Истите мисли ми се вртат во глава,истите стравови ги чуствувам.Само плус размислувам дека нема да се омажам,дека сама ќе останам и такви некои работи..Во принцип истото,особено за смртта на моите. И онака си го посетувам форумов,ама ми годи кога сум ептен разочара,да ја отворам темава,да видам дека не сум само јас,да видам дека има луѓе кои биле како мене и успеале да излезат од таа состојба. Инаку,ви се случило од толку што ви се изменила перцепцијата на негативно,да се чуствувате како да сте во сон ? Мене на почетокот кога ми се појави,ми се случуваше тоа.Најверојатно дека нагло ми се случи.Знам дека сум будна фала богу,ама некако некои моменти ми беа матни,како изгубена,баш како да сонувам.Многу ме плашеше кога ќе ми се случеше ова,си викам да не се мрднувам јас Сега по цел месец сум добра,не сосема,меѓутоа можам да функционирам нормално.Ама пред да добијам...катастрофа.Чудно дури...
Депресија многуу познато .. баш во неа сум сега.. по цел ден сум истата некогаш знам да си ставам лажна насмевка ама не е тоа тоа .. секогаш ке отидам у школо ке се вратам дома или спијам по 5-6 саати на пладне или на компјутер седам освен до школо нигде не испаѓам претежок период од животот имам така да .. мислам дека цел свет е против мене .. што толку сум згрешила јас што ?? зошто сите така се однесуваат кон мене .. сите ме знаат како луда вистина ама не и повеќе сега не им е јасно кога у школо ке ме видат онака со фацата не иста како порано .. и дома .. знаат дека нешто се случува со мене ама како да разговарам со нив кога и од нив ми е преку глава на 14 ипол години кога од нив многу претрупувам па и онаа љубов .. па и другарки се ми е за нигде у животов .. посакувам понекогаш да умрам ама така ке покажам дека сум само уште повеќе послаба и не си го дозволувам тоа самата си ветувам дека ке бидам добро и дека нема да дозволам уште еднаш никој да ме повреди дека треба да сум храбра колку што сум била и до сега ..
Јас бев во огромна депресија секој ден плачев се само лоши мисли ми се мотаа низ глава ама верувај периодично е и плус ти си во пубертет што исто така има големо влијание на твоето расположение срцка колку и да не ти е до друштво и сите да те нервираат мора да се умешаш сигурно имаш барем една добра пријателка со која можеш да разговараш и да се дружиш за да не се чуствуваш осамено... Така е најлошо кога се затвораш во себе и се изолираш и само лоши филмови ти се вртат во глава... Ке помине ке биде подобро уживај во годините
ColoursOfTheRainbow ми го кажа ова преку ЛП. Навистина ми помага и многу и се заблагодарувам! Еве го рецептот: Се надевам дека и вас ќе ви помогне ова.
Овие три дена некако сум депресивна. Ми се случува така што ќе се приврзам за некого и неможам да се помирам со некои факти. Ништо не ми се прави, ми се спие, не ми се јаде, не ми се шета, ме мрзи, не ми се фаќа книга за учење... Никогаш вака не сум била. И пред неколку месеци ми беше вака ама се спасив тогаш со помош на другарки едно друго. Сега више како да немам живци за ништо. Почнав дијазепами да пијам никогаш не сум пиела. Без нив како да не сум јас. И колку и да се трудам да не мислам на тоа што се случило има некоја допирна точна што ми доаѓа да дотури бензин. Од др. страна со никого не можам асален муабет да направам, никој не ме разбира. Сите сме различни карактери никој не сака да те сослуша. Незнам како да се извлечам, не сакам да се завлечам подлабоко.
ако продолжи вакво време лигаво надвор, дефинитивно на депресијата ќе нема крај. Бев во депресија до пред три недели, се ми се собра, почнаа проблемите да доаѓаат, посебно кога се работи за нешта кои не се предизвикани од тебе туку од надворешни незваисни влијаниа и фактори. Мислев дека ќе цркнам. Сега се опоравам ама времево ме УТЕПА. Инаку и не смеам да сум у депресија , ради децата, пошто тоа одма на нив се одразува. А најдобар лек за депресија за мене е само шопингот и тоа добар.
Најдобар лек против депресија е правење на работи во кои уживаш. :up: Јас на пример кога паѓав во депресија почнував да цртам. Така си извежбав и цртање и сега уште повеќе уживам во додавање работи и декорирање на моите цртежи.
Јас минатата година бев во тешκа депρесија, несаκам да κажам зошто само залудно изгубив една година од мојот живот во солзи, осаменост, уништувајκи се себеси поρади се што ми се случуваше сеκој ден, неκогаш дуρи посаκував да се убијам но знаев деκа тоа е еден од најголемоте гρевови, моите дома цело вρеме ме пρитисκаа зошто сум ваκва, таκва затвоρена во себе κаκо да не знаеа κаκва бев поρано, весела, со κρената глава. По целата година затвоρеност се запρашав себе си зошто си го пρавам тоа и оттогаш почнав да го пρавам тоκму спρотивното од тоа што го пρавев додеκа бев во депρесија бев упоρна и успеав сама да се излечам и сеуште еве помина веќе сκоρо година и неможам сеуште да ги избρишам тρагите κои сум ги оставила задсебе неможам сеуште да го избρишам мислењето на дρугите луѓе κои си го создале за мене но сепаκ се тρудам се да пρоменам и да почнам од почетоκ, сега ќе бидам сρедно, нови луѓе, нова сρедина, ќе се поставам κаκо што се поставував поρано пρед депρесијата, насκоρо за година две ќе одам да живеам во стρанство тоа ми дава желба да се боρам и да чеκоρам со κρената глава , можеби малκу повеќе пρетеρав оκолу ρасκажување на шојата депρесија, можеби тоа беше пубеρтетсκи, но наκρатκо саκам да κажам деκа сеκој човеκ сам со сопствени сили тρеба да се ослободи од депρесијата, да се боρи, упоρно да по пρави спρотивнпто, она што неговото сρце му вели да го напρави, да ги исκаже своите чувства неκому, да се исплаче на нечие ρамо... исто таκа важна е подρшκата но сепаκ џабе е подρшκата дотолκу сам не се потρудиш да се избоρиш, ниκој неможе насила да напρави да се излезеш од депρесијата.
Девојки јас неможам повеќе...секој ден се повеќе и повеќе запагам во депресија..немам на кого да се обратам затоа решив тука..пред неколку месеци,всушност во сеептември 2013 ,двајца машки беа збореле за мене дека сум грда,дека сум дебела,дека сестра ми е поубава од мене,како другарките можеле да се дружат со мене,а сето тоа влијаеше врз мојата самодоверба...самодовербата ми е на 0 ... од тогаш натаму нема ден да не помислам на тоа,да не застанам на огледало и да си кажам дека сум убава...толку ми е тешко ова,кога излегувам во град, со сестра ми,мајка ми,другарките си мислам нели ги е срам да шетаат со мене,нели ги е срам што сум им ќерка/сестра,и секој ден помислувам на ова,ме убива едноставно...неможам да продолжам со животот и да бидам среќна како некогаш...
Sakam da prasam nesto. Se porodiv pred 4dena. Okolu edna nedela pred poroduvanjeto me zafatija golemi stravovi kako ke bide samoto poroduvanje bidejki mi e prvo dete. Izgleda mojot um se preplasi od nepoznatoto. Duri ne mozev da spijam navecer. Go budev maz mi, me drzese za raka, me tesese. Ne bese moj svesen izbor sto se preplasiv taka,Se tesev i samata i edvaj po malku se utesuvav. Mozebi tuka vlijaese i toa sto ne mozese da se odredi koga treba da se porodam, ne ja pametev poslednata menstruacija, nekoi doktori velea deka e nadnoseno, nekoi velea da pocekame. Iljada misli imav. Deteto mi go izmerija okolu 3800 pa se grizev kako ke rodam bebe od 4 kg i dali ke bide se vo red. Se na se- premnogu se macev. Poroduvanjeto ne mi bese lesno. Me primija vo sabota popladne kaj 6, so puknat vodenjak,ne spiena,istrosena od misli;pak ne spiev, imav cela nokj bolki ama kako sto rekoa 'nedovolno'.Utroto mi stavija provokaija,cel den se iznamaciv so bolki i preplasena i sin mi go rodiv vecerta kaj 6 posle 2casa pominati samo na boks. Od tolku napnuvanje mi ispopukaa kapilarite na liceto i ocite mi pomodrea.Nokjta posle poroduvanjeto,teloto mi bese pod tolkav stres sto ne spiev. Narednata vecer pak ne spiev.Povrakjav, teloto mi treperese. Dvata dena vo bolnica pak me zafatija crni misli. Bez vrska. Za umiracki,za trista gluposti. Pak ne po moja volja. Dojdov doma ama uste go budam maz mi navecer. I pak nesvesno. Taka reagira mojot mozok na celata taa trauma a jas nemam kontrola vrz nego. Se voznemiruvam, se preplasuvam, teloto mi treperi. Cudna rabota e psihava.Uste imam i bolki. Nenaspana, so bolki,voznemirena.. sakam pomos. Ve molam kazete sto bi bil lekot. I sto pobrzo. Ocajna sum. Se izvinuvam za latinicata..
Да прашам, веќе 8 години пиев пароксетин 20-30 мг заедно со седативи. Сега пробувам без ништо ама многу сум во стравови и депресија. Дали да се вратам на иста терапија или некоја друга?
Па нормално е да си малце уплашена и потресена. Си поминала низ една од најболните работи во животот. Јас немам искуство со породување, но имам искуство со таков страв и мисли и паники. Кај секој во животот идат периоди кога едноставно случувањата се побрзи и понапнати од колку што можиме да истрпиме. И плус ќе прочиташ нешто негде, ќе видиш или ќе се сетиш на некоја приказна и ете ти дополнителни паники. Најбитно е да сфатиш дека е минливо и дека се ќе биде во ред! Сега си имаш бебуш мал му си потребна многу... Доколку не се чувствуваш подобро во наредниот месец-два слободно посети си психолог. Ќе поразговарате, ќе ти олесни... И така ќе помини се, и ќе ти останат само убавите спомени од првите месеци на синчето... Се најдобро и без многу мислење
Незнам дали веќе западнав, или сум на граница на депресија. Сум била во ситуација да се разочарам од нешто, како и повеќето од нас но секогаш сум одела со мотото, се ќе помине, животот е еден треба да се цени и да се сака. Но како што растам работите повеќе влијаат на мене. Моите имаат да го наречам, комплекс со мојот изглед...од секогаш сум била слабечка и ете така е сеуште, постојано ми вршат притисок, веќе си набив и комплекси, сум слушала разни навреди, кавги, демотивирања ...до тоа дека воопшто не вредам. Од друга страна, во љубовта одам од едно разочарување во друго, навистина незнам колкав малер сум....гледам да сум искрена, да не разочарам никого, пробувам да не правам од ништо нешто....и таман кога ќе ми даде некој причина и мотив да му верувам, ќе се почуствувам среќна и ќе помислам дека овај пат се ќе биде во ред-ме разочарува и верувајте, нема исклучок, веќе не верувам во ништо и никој. Зборот љубов не постои за мене.Немам мотивација за ништо понатаму. Матурантка сум имам и додатен стрес околу тоа. За неколку месеци ќе треба да одам сама во друг град каде немам никого. Ќе немам на кого да се потпрам и кого да побарам во тешките моменти. И постојано варираат овие проблеми, кога ќе се појави еден се искоренува и заборава со утеха во друга занимација...но кога ќе се разочараш во се заедно, навистина е тешко. Незнам како да си помогнам.
Незнам дали е коинциденција, или можеби стварно тој период е најкревок во младите години. Јас лани, баш на крајот од средното образование бев во ваков период западната. Најдобрата другарка ме заборави заради дечко што си фати... Уште 2-3 другарки имаа веќе дечковци и сите заедно во парови излегуваа... И до тогаш НИКОГАШ во животот не сум била блиска со ниедно машко. Најдолгата „врска“ ако можам така да ја наречам ми била 1 месец и тоа онака без кеф. Сакам да кажам дека сите бродови ми беа потонати... Дома имавме други проблеми и јас останав сама и тажна! Депресивна и анксиозна... Напади на паника, црни мисли, тажење, тажење, и уште тажење... Мислев дека нема крај и почнав да посетувам психолог онака 2-3 пати неделно во зависност од тоа како се чувствував.. И таму со разговор сфатив зошто баш тогаш почнав така да се чувствувам, зошто баш тие работи ги мислам... И решив дека нема да дозволам да бидам една од оние личности кои го изгубиле сјајот во очите, радоста во животот... Оние кои со години живеат на антидепресиви и од денес за утре....И на средина во цел тој хаос, го запознав најдобриот дечко и љубовта на мојот живот се надевам! Значи ова ти го кажува најголемиот скептик за љубов, песимист. Чим јас поминав низ се ова и сум тука здрава и жива, сигурна сум дека и ти ќе бидеш! Запомни дека врвиш низ голем период, низ голема промена во животот и на тоа што ќе бидеш во друг град не гледај како на минус, тоа ти е ГОЛЕМА предност! Нова средина, нови луѓе... Млада си, во нов град- забавувај се! Прави работи кои до вчера не би ги направила. Ако си срамежлива оди запознај се со некој дечко, ако си осамена земи си мало маче или папагалче или било што! Само немој да губиш надеж. Тоа е целата смисла на животот. Се најдобро
Ајлин можеби е baby-blues,како што го викаат американците,можеби е вистинска постпородилна депресија.Бејби блузот е само поблага форма.Тоа не можеш сега да го знаеш.Нека поминат барем неколку недели и види како ќе се справиш со ситуацијата.Ако не е подобро,обавезно поразговарај со матичниот или гинекологот,а по потреба и со психолог.Моментално хомоните ти лудуваат плус си преисцрпена од неспиење..Единствен совет што можам да ти го дадам е -најблиските(маж,мајка ,свекрва,кој било) да ти помагаат до максимум и да ти остават време за себе.Нека ти е живо и здраво бебчето.
Може да ти се вратат црните мисли ако доживееш голем стрес? Нема да кажам што точно се случи само ке кажам дека господ ме чувал,можев да умрам не даj боже. Денес сум пак лошо,мислите ми се вратиjа страв ми е многу.Вака се немам чуствувано од пред скоро 3 месеци.
Спојлер Се трудам максимално со се....кога и да запознаам некој со потенцијал за добар дечко, ќе се труди да ми остави добар впечаток баш до моментот кога ќе почнам да му верувам и потоа испливува некоја ситуација на површина што ме прави сосема небитна и тука е крајот. Таа тема највеќе ми делува и успева да ме демотивира. Незнам како успеав да станам толку чувствителна и се што се случува да си земам при срце И едноставно неможам да споделам со некој друг освен најдобрите другарки. Дома постојано намуртено лице, на моите не им е јасно зошто и како, има и расправии ради тоа, просто се срамам на некој начин да бидам искрена и да се отворам пред нив, да си ги кажам стравовите и чувствата бидејќи знам дека нема да бидам сфатена и залудно ќе барам совет кога повторно ќе си редам разочарувања до недоглед. Се надевам дека брзо ќе поминат овие денови
