Депресија

Да, размислував за психолог. Дури и разговарав со мајка ми, се согласи.
Само, како што кажав како се ближи 1 септ се повеќе страв и паника ме фаќа.

 

Здраво девојки, не знаев каде да го поставам ова прашање ама мислам дека оваа тема е најсоодветна. Од секогаш ми се треселе рацете, понекогаш имам забрзано срцебиење, и депресијата во нашето семејство мислам дека е наследна. Порано имав проблеми со депресија и со самоповредување. Но, сега сум подобра имам и лоши и добри денови. Ми препорачаа бедоксин како превенција за тресењето на рацете и ми кажаа дека има и смирувачко дејство, што мислите вие да пијам, или?

 

Дефинитивно да.
Пиј си бедоксин почесто и секојдневно како превентива, ќе се почуствуваш и подобро и посвежо.
Бедоксинот е витамин б и од него немаш никаква штета, напротив.
Но сепак мислам дека како што напомена во твојот случај за тешката депресија дури и самоповредување подобро да си појдеш на психолог да ти даде некоја соодветна терапија бидејки оваие симптоми се поозбилни и не верувам дека ќе ги залечиш само со бедоксин.

 

4 години како патам од депресија. Не можам повеќе. Страв ми е да излезам, страв ми е да се прошетам со повеќе луѓе. Едноставно само дома седам и со никој не правам муабет. Ако кажам на другарка, нема никаков совет да добијам и плус тоа ќе трачари низ сите за мојот проблем.
Се ближе први септември а јас седам дома и плачам. Не дека ми е страв од домашни и од учење, туку од соучениците. Имав најдобра другарка, исто како сестра, ја знам од кога знам за себе. Излезе невиден идиот, а беше единствената особа шо и верував. Ја изгубив и нејзе. Со моите дома не се многу дружам. Моите се разведени. Секој ден сум сама дома, немам со кој да правам муабет, а кога сите ќе се преберат дома, изморени и немаат време за ништо. Другарки е голем поим за мене, никогаш сум ги и имала. И вака ми поминаа цели 4 години. Немам веќе воља за ништо. Ни па гледам иднина за мене, освен да седам дома и да си ги премислувам сите разговори, сите сучки, сите дешавки до сега шо сум ги имала. У слободно време читам книги, излегувам до продавница да си купам храна и чат пат на кафе ако ме викнат, дека секогаш сум задно дугме. Немам на кој да се искажам, дека до сега на сите шо им имам кажано било шо за мене, го имат употребено за да ме повредат. Уствари не помнам нешто убаво да ми се десило у последно време. Само глумам пред луѓето, сакам да знаат дека интересен ми е животот а устрави е се монотоно. Сакам веќе ова да помине. Не можам вака.

 

Девојче појди си кај стручно лице разговарај и примај соодветна терапија што ќе ти ја даде доктор, верувај ми подобро само можеш да видеш.
Светот и луѓето се многу злобни и нечовечни, стигнавме во таков свет за жал што слабите карактери и чуствителноста може да убие човек за жал полека полека. Е сега до нас самите е колку ќе бидеме храбри и силни да се избориме со луѓето и општо со животните предизвици.
Многу си западнала во себе а тоа е лошо, лошо е и да мислиш дека сите се лоши и лошо ти прават, некогаш и самата психа не мами, како може да те биде страв од луѓето и училиштето кога тоа се најпрекрасните мигови од младите години кога треба да ги зграпчиш максимално и да си створиш твои обврски за да не поѕпаднуваш под психа и да се затвораш сама со себе!
Уште си мала и животот и неговите предизвици се пред тебе треба да научиш да се бориш за тебе да правиш она што то сакаш, да се занимаваш со било што ште те прави среќна.
Лесно е да се откажеме од се и да се затвориме, да си го уништеме животот и слободата. А тешко е да се избориме и да сватиме дека и покрај се треба да одиме напред и да ги соџвакаме работите што не ни се допаѓаат.
Во веска со семејството и разводот не треба тоа да го сваќаш толку трогателно бидејки ете така требало да биде за подобар живот, тоа е одлука на твоите, исто кажа и дека немаш пријатели, мила само едно ќе ти кажам ако гледаш на сите кој што направил и како нема никогаш да успееш да си најдеш пријател, прво свати дека секој си има свој живот и обврски, второ никогаш не очекувај многу од некој друг бидејки тоа што си дала не значи дека ќе ти биде вратено, трето не мора да загледуваш на ситници околу луѓето. Дружи се онака со општи муабети и колку да имаш со кој да испиеш едно кафе и не тражи никаде правда бидејки нема да ја добиеш.
Појди на психолог јас верувам дека ќе ти помогне да излезеш од оваа ситуација колку толку, но запомни дека прво ако ти самата не си дадеш кураж да си помогнеш џабе е се останато.

 

Ти благодарам на одговорот.
Порано размислував и зборував со моите за да посетиме психолог, всушност мајка ми предложи, но јас бев избезумена и не прифатив. Сега сум подобра, пробувам да размислувам позитивно бидејќи знам дека никаде нема да стигнам ако уште на 16 години се затворам дома. Има периоди слични на овој кога се затворам во себе,имам несоници, страв од луѓе и празнина и повторно се е по старо ама ќе помине.
Важно ми е да се совземам и да успеам да си ги контролирам рацете бидејќи учам за медицинска сестра и прецизноста е една од најважните работи.
Инаку поздрав и една голема подршка до сите оние кои го имаат овој проблем и патат од депресија и самоповредување или пак анксиозност. Само колку и да ви изгледа невозможно сетете се дека секогаш има нов ден, и дека се во животот е минливо, без разлика на возраста. Почитувајте го божеството во вас, бидејќи сите сме единствени и никој не е безвреден.

 

@Ketnis убави зборови од тебе слушами дај боже да ги применуваш, немам што да додам освен да го прочиташ и погорниот пост што важи и за тебе и сите други млади девојчиња и тинејџери, млади сте животот е пред вас ви работат дополнително и хормоните не можете да го соџвакате светот и да разберете каков е животот бидејки сте уште мали и сега кога сте на прагот од обврските и суровостана животот се чуствувате беспомошни. Дајте си време и потрудете се лично за вашиот живот.
Се ќе помине животот е пред вас, ќе имате уште многу предизвици падови и подеми.
И пак ќе речам психологот иако ви делува невозможно е најдоброто решение за вас да си помогнете.

 

Не знам дали се работи за депресија, ама да си се искажам. Имам проблеми дома, можеби не некој конкретен и актуелен ама нешто што се провлекува уште одамна. Ми ствараат притисок, особено мајка ми, се чувствувам ко да ме малтретира психички, после речиси секој разговор со неа се чувствувам истоштено на емоционално ниво и многу ме уморува. А, не можам никако да влијаам. Имам фрекфентни главоболки, понекогаш не ми поминуваат ни со кафетин. Можеби не се чувствувам тажно, но се чувствувам празно, изморено, ко да ме има фатено некое сеедно, негрижа и незамарање од најбанални до најкрупни работи во животот. Еднаш во неделата ќе излезам на кафе во центар и ми е досадно, чувствувам нетрпеливост и сакам што побрзо да станам. Пред недела дена, откако станав од спиење ми се слоши, главоболки, тахикардија, болки во стомакот и повраќање. Ми беше лошо неколку дена, но потоа ми се гадеше од храна, се терав со сила да јадам зошто набрзо ми се слошуваше и ме болеше главата. Не можам да спијам по цела ноќ, ќе заспијам денот попладнето и ќе го отспијам цел ден, па после пак ќе станам и за неколку часа ќе легнам пак. И еве, сега пак не можам да спијам. На љубовен план веќе одамна не ми се случува ништо, а и немам желба за ништо и никој. После еден дечко, и тоа што се случи со него не можам да засакам никој и не ми го задржуваат вниманието. Кога конечно ќе посакам барем малку да се кренам и воопшто да посакам нешто да направам (да ми се пријаде нешто конкретно, да сакам да одам на журка до покасно, да облечам нешто, да се подотерам, одредени желби за факултет..) мајка ми ме пресекува во корен. Немало пари, јас се сум прибирала, она не сакала јас да излегувам дотолку доцна, тоа не било нормално другите што го правеле, СИТЕ мои другарки не чинеле, сум тргнала по лош пат (а јас речиси од дома не излегувам) ,тоа што сум сакала да студирам надвор било дека само сум барала начини да избегам, да си одам од овде, да бидам сама и што сакам да правам.. И пак се враќам на почеток, а ништо не можам да и објаснам. Ти си била под стрес и нервозна, ау зашто, зашто спиеш по цели денови, имаш се на маса, благо ти купуваме, рмбам јас по дома, ништо ти не помагаш, само се жалиш и сакаш да искачаш. Ќе полудам луѓе уште малку. Се извинувам на рефератов..

 

Razgovarav so psiholog mi prepisa heleks da pijam 3 pati na den od 0.25 malku me smiruva, a i me tera na spienje, resiv da ja iskoristam i poslednata ponuda za rakomet veke tret pat ke mi bide, se nadevam ovoj pat nema da se vratamkako sto pravev ve molam kazete mi nekoj sovet ako me fati toj nemir da se vratam doma a i za heleksot kakvo iskustvo ste imale so nego .

 

Хелексот мене многу ме смируваше и колку толку подобро спиев со него. Инаку око не можев да склопам. Немој да се предаваш однапред и да мислиш дека ќе сакаш да се вратиш. Зацртај си дека одиш да успееш и дека ќе издржиш. Ако ти е полесно напиши си едно мотивационо писмо и секогаш кога ќе се почувствуваш дека сакаш да се откажеш прочитај го и потсети се зошто си таму. Кога ќе имаш слободно време пополнувај о со било што, книги, учење јазик, серии. Таму спријатели се, да имаш плус поттик. Ти посакувам да издржиш и да успееш и никако немој да се предадеш.

 

Не личам дека сум во депресија, ама се осеќам како во ќорсокак. Немам напредок на личен и професионален план иако многу се трудам. Ми здосади да работам за една злобна жена која си го полни џебот на мој грб. Ми здосади дома да помагам исто на луѓе кои не ми даваат поддршка, напротив имаат забелешки за се што правам иако никогаш за ништо не ми помогнале. Совет? Истоштена сум психички.

 

Сите сме биле во таков период кога се ни е преку глава и се чувствуваме како да сме во ќорсокак како што кажа. Јас би ти препорачала една многу добра книга, која мене ми помогна да ги променам "црните мисли" и да научам да уживам во животот, да ги ценам добрите работи кои се случуваат, а да ги игнорирам лошите. Книгата "Моќта на потсвеста" доколку ја немаш прочитано, право во библиотека или книжарница. Ќе те расположи

 

Ја имам читано и таа и многу други порано. Читам секакви книги. Многу ме боли тоа што никој ништо не цени и што најблиските први би ми наштетиле и би се сителе ако ми се случи нешто лошо. Сите лечат фрустрации на некој друг. Роднините кога ќе дојдат само пренесуваат негативна енергија и домашните исто. Немам доверба во никој. Посакувам сега да имав свој кров над глава за да не мора да трпам никој. Подолго време се мислам за заминување во странство, ама не сум налетала на некоја сигурна опција која мене ми одговара. Сепак сакам на сигурно, а не да ми земат пари во некоја агенција и ништо. Никогаш во животот сум немала поддршка од домашните и тоа многу влијае на психата. На работа трудот никој не го цени како што треба и се тоа психички ме убива. Правам се за сите ама за мене никој ништо не направил.

 

Потполно те разбирам и многу ми е жал што се чувствуваш така, но сепак мислам дека тоа е само еден период, ќе помине. За ситуацијата на работното место да знаеш дека многумина се соочуваат со ист проблем зашто како што гледаме нашата држава така функционира, за жал. Не знам дали си во врска, ако не, не биди затворена за мажите, можеби ќе најдеш некој кој ќе ти го олесни животот. Роднините и блиските иако ни мислат се најдобро, сепак некогаш не знаат на најдобар начин да ни го покажат тоа, затоа доколку ти е навистина многу тешко немој да се срамиш да посетиш психолог, тоа е нормално.. Патем, штом си љубител на книгите (како мене) знаеш дека тие најдобро знаат да не оддалечат од реалноста, па дружи се со книгата секогаш кога не си расположена.

 

Читам книги редовно. Не сум во врска, од проблеми и од не толку добри искуства во минатото се разочарав општо од се. Инаку не сум налетала на некој што ќе ми се бендиса, нема да му се мислам. Реално малку се луѓето во денешно време кои ќе ти дадат поддршка. Што и да правиш не чини. Секогаш мана ќе ти најдат.

 

Дојдов до тој степен кга и дневната светлина ми смета, не разговарам воопшто со никој дома, постојано сум затворена во соба или си седам во двор и гледам во една точка.
Чувствувам како цело тело ми се треси, скоро и да не јадам ништо, постојано ми навираат солзи ама никако да заплачам, едноставно не можам.Ништо веќе не ме радува, немам воља за ништо. Многу лошо се чувствувам. Тонам

 

Мила што е проблемот?
Нели го решивте сеуште проблемот?
Зошто се уништуваш вака?
Ајде главата горе мила, ако треба посети и психолог, биди храбра помогни си не вреди вака да се уништуваш себеси на овие години, пред тебе е животот младоста и сите предизвици кои какви такви треба да стиснеш заби и да се обидуваш да решиш и да промениш нешто во животот.
Ајде само храбро, потисни ги сите маки ти можеш.

 

Дали е тоа причината со твојот партнер и неодамнешните случувања? Ако е до тоа, мораш да најдеш начин како што кажаа веќе и погоре. Не дозволувај некои ликови да те уништат.
Млада си и паметна си и вредиш многу повеќе отколку што мислиш.. Имаш право да бидеш среќна, не дозволувај да ти исчезне насмевката.
Да, цел живот е пред тебе и не смееш да дозволиш да тонеш длабоко колку и да ти звучи ова клише.
Знам дека е тешко, поминав нешто слично како тебе, но не дозволив сето тоа да ме уништи, напротив ме направи појака личност. Знам дека и ти го можеш тоа, затоа девојко глава горе и остави на времето. Ако треба да бидете заедно универзумот ќе направи се за да бидете среќни.
Немој да се откажуваш од твоите соништа, бори се да ги исполниш, реализирај ги! Живеј го животот мила.
Знам дека сето ова сега ти звучи излишно но не е вредно, сега кога јас ќе помислам на сето она што се случуваше кај мене и колку се нервирам ми доага да си влепам два шамара.
Што е повредно од самата себе и твоите соништа? Никој и ништо. Сега си само ти важна, и не дозволувај да се упропастиш. Ова е само период од твојот живот кој ќе помине ако ти и само ти не дозволуваш да тонеш се повеќе и повеќе.
НЕ СЕ ПРЕДАВАЈ И ОДИ НАПРЕД колку и да е тежок овој период, ова само ќе те направи посилна личност одошто си.

 

Проблемот со дечко ми не е единствениот, ги има уште неколку со истата тежина како и тој.
Јас цело време се трудам да се средам да гледам позитивно, се борам ама секогаш буквално секогаш наидувам на ѕид, на затворени врати и не можам повеќе.
Буквално секој план ми се лизга низ рака, што и да намислам да направам таман сум дошла до крајот и бумм за миг се ќе се распрсне..

 

Животот е таков мила, полн со успони и падови. Наше е како ќе се соочиме со тоа.. Потруди се, дај се од себе да ги срушиш тие зидови. Зошто да се откажуваш од првиот обид? Бори се додека не успееш.. Направи го невозможното да биде возможно. Паметна си, жена си и умееш се. Не дозволувај да те обесхрабруваат неколку неуспешни обиди.. Боли, знам но болката знае да не направи големи луѓе и баш тоа треба да ни биде мотивација да се заинаетиме се додека не успееме во она што го сакаме. Не им давај радост на непријателите и душманите да те гледаат уништена, туку баш напротив, уништи ги ти со твои успеси. Знам дека ќе успееш !