Тогаш ниту е до психијатрите, ниту до апчињата и ниту до психолозите, туку до тебе е. Ако ти не се обидеш да си помогнеш самиот на себе и не ја превземеш иницијативата и првиот чекор никој не може да ти помогне од страна па колку и апчиња да си испил. Проблемот е во тебе и твојата психа, ако ти не се обидеш да промениш нешто никој не може од корен да ти го реши проблемот, се е делумно но со твоја помош и труд.
Психолози не сум посетила, ама последно посетив многу способен психијатар, кој е воедно и некаков дијагностичар. А сеансите му се како на психолог да одиш. Презадоволна сум.
Moras da imas nekoja strategija kako ke go mines denot. Napravi si raspored i ni dupce vo rasporedot ne ostavaj. mora denot da ti bide organiziran. Mozda e smesno ama na rasporedot ke napises mijam zabi 7min..... Organiziran zivot ke ti go odvlece vnimanieto na bescelno razmisluvanje. Ima tolku mnogu raboti sto mozad da se pravat, a netreba pari, zaludno e da se piat apcinja i da se sedi vo krevet. Eden den ke ti bide krivo za potrosenoto vreme. Spisok ti treba na toxsicni luge koj netreba da gi izbrises nego treba da gi stavis vo miruvanje dodeka ne postanes dovolno jaka da nivnite moabeti ne te tangiraat.
Здраво девојки, подолг период се мислам дали да пишувам поради мојот проблем. Јас сум како изгубен случај некое време. Свесна сум за мојот проблем. Незнам како да го објаснам моето чувство, Чувствувам некоја тежина, како да се плашам од нешто што ќе ми се случи. Од најмало нешто почнав да се нервирам, се чувствувам безкорисно. Понекогаш ми е срам да јадам пред моите особено пред таткоми. Кога излезам во град не се осеќам вака глупаво, туку само дома кога сум. Некогаш ми е срам да си правам јадење пред моите а многу сум гладна и си трпам. Еве преска нешто мајками ми зарача јадење да направам, мислев до покасно останува на работа и не ги измив садовите, а во исто време си правев палачинки дојде ми се развика за ништо тебе не те бидува, ќе те испадат кај и да се омажиш. Ме фати срам не изедов ништо од палачинките.Ми е срам пари да побарам. За љубовни проблеми се нервирам од малце збеснувам. Не сум воопшто љубоморна личност, Ама почнав да се нервирам и кога дечкоми ќе стави лајк на некоја и почнувам да го мразам, Како што кажа една феминка погоре го немам осетено чувството на среќа некое време. Ми доаѓа да легнам и да спијам подолго време. Во школо ептен ми беше интересно(другарките, школските), ама веќе како да одам во пекол. Се обидов да го објаснам моето чудно чувство ама неможам да опишам како навистина се чувствувам. Пред некој ден зборев на телефон со еден и не така близок другар. Почна да ми се пушта, да ми вели ќе видиш дека еден ден ќе сме заедно(многу е лигав, па малку и грозен). Така мизерно се почувствувам како пред колење да бев. Цела вечер чувствував некој страв од нешто, ми се лошеше. Многумина ми имаат кажано дека сум убава девојка, ама има моменти кога си помислам како може дечкоми да оди со толку грозна девојка, бидејќи е познат, богат и сите го саакат. Ми има покажано дека ме сака, ама се чувствувам како да ме лаже секогаш кога со мали гестови ми покажува дека ме сака....Ми е срам со него да одам на кафе бидејќи не се многу дотерувам за кафе, повеќе се дотерувам за излегување ноќно време. Не ме пуштаат до касно, па и од тоа се срамувам од него. Некои од неговите другари не ми зборат а јас сум така мирничка па ми е срам да им прозборам прва, бидејќи ги знам како дигнати. Во школо тој сака да се гледаме на одморите, на часовите ама исто така осеќам некоја празнина дека не сум убава и ми е срам од него да се шетам бидејќи си мислам ќе му речат кај си тргнал со оваа бе. Има моменти кога се мразам самата себе. Дали може некој со вакво или слично искуство да ми помогне да не се чувстувам вака мизерно.
@SnowQueen17 Некогаш едноставно околината е виновна што така се чувствуваме. Не си сама, и јас имам такви грди моменти, ем ништо не ми се прави, немам волја за ништо, ем никој не може да ми помогне. Опушти се пред твоите дома, значи ти си нивно дете, тоа е твоја куќа и едноставно нема зошто да ти биде срам. Поминувај повеќе време со твоите, гледајте ТВ заедно, разговарајте, играјте карти, слушајте музика, излезете заедно. Плеткај се по кујната со мајка ти, помагај и` и прави што ќе треба. А доколку твоите не се забавни, разговарај со нив слободно и кажи им ја ситуацијата, дека ти смета што има таква морничава атмосфера и нека ти помогнат да бидеш повесела. За училиштето воопшто нема што да се каже, верувај дека не може никоја да те направи среќна (сите која од која позлобни) и поубаво ти е да си бидеш настрана од таквите. Некогаш се сите поспани, уморни и атмосфера нула, некогаш сите весели насмеани, забавно е. Пробај да си го имаш муабетот со сите, прави му некакви безвезни муабети, за нокти коси штикли фустани за излегување за било што, па така нема да ти е здодевно и да се чувствуваш осамена. Симни си и некоја игра на телефон и играј ја. Јас така се спасував цели години, си играв игрици и сите на игнор. Друг пат кога ќе се чувствуваш така идиотско, излези, прошетај, вози ролерки/велосипед, слушај музика, гледај некоја серија или некоја емисија, пушти си видеа на јутуб од шминки, фризури, нокти или било што, или ете читај статии по интернетов. Најди си сама занимација за да не ти биде така...
@SnowQueen17 Мила, родителите често пати знаат нервозата да ја "истурат" на децата. Проблеми и стресови еден куп. Сметки, работа, дома, деца... Се се собира. Ама верувам дека тоа што ти го кажала мајка ти не го мисли и воопшто не треба да се нервираш за тоа. Кавги со родителите сите имаме. Годините ти се такви да се чувствуваш изгубено. Период е. Само немој најубавиве, брзгрижни години да ги поминеш во недоверба во себе, барајќи во себе цело време маани и недостатоци. Наместо тоа уживај си, излегувај, шетај, дружи се.
sakam da prasam ima Li nekoj probano da se izleci od depresija so CAEVI BIOENERGIJA AKUPUNKTURA. ????
Луѓе како да помогнам на депресивна личност. За блиска и многу драга личност се работи. Во последно време е како изгубена, одеше и на психолог ама ни психологот веќе не знае што да и прави. Ќе заврши на психијатрија, ќе треба цело време на лекови да е. Пробав,зборував со неа и кажувам да мисли позитивно, а она по цело време е како изгубена, без енергија за живот. Сакам да и помогнам ама стварно не знаам како. Секој совет е добредојден.
Во последно време не се чувтвувам добро. Се чувтвувам како да секој миг ќе ми се случи нешто многу лошо. Излегувам да прошетам на чист воздух, во природа но воопшто не ми годи. Излегувам со другарите но и тоа. не ми годи кога сум дома се гушам ниедно место не ме собира. Помогнете ми да излезам од депресијава воопшто не ми е добро
Oвa сo чaевиве дa не гo слушнa пред некoј ден нa утринскaтa емисијa нa Кaнaл 5? Јaс мислaм декa не мoже. Чaј мoже дa ти пoмoгне зa стoмaк, нaстинкa, aмa зa депресијa некaкo не ми е лoгичнo. Дoкoлку сум грешкa, некa ме пoпрaи некoј.
Можеби и требаат лекарствата. Нема ништо страшно ако ги пие за да и се регулира расположението и енергијата. Има разлика помеѓу депресивно расположение кај човек што изгубил работа, другар, партнер и сл., па со време ќе му мине и човек кој може се да има,се да му е погодено во животот ама, нема воља да се буди,да живее...да прави било што. Не може човек тек така да излезе од таа состојба, демек, еве сега ќе решам, нема да се осеќам ко што се осеќам, или, ќе дојде другарка ми и ќе направи триста мајмунлаци за да ме орасположи...ќе излеземе и супер ќе си минеме и ок е. Хемиски дисбаланс во мозокот.
@maca cvet Ние не можеме да ти помогнеме. Знам дека е залудно сите тие реченици ќе биде подобро, мисли позитивно. Ќе посетиш психолог (или психијатар, мада мислам психијатар бидејќи депресијата не се лечи без лекови) ,тој најдобро ќе те советува. Но, можеби и не е депресија во прашање. Можеби ти мислиш дека е депресија, а ти е само лош период. Како и да е, посети психолог и ако е депресија во прашање ќе те упати на психијатар. А најважно, треба самата да сакаш да си помогнеш.
Можеби некој ќе види некоја корисна информација во текстов на Нова Македонија за Центрите за депресија.
Во разговорите за депресијата честопати не се споменува тоа дека сте свесни за овој апсурд.Знаете дека е апсурдно она што го доживувате,но сепак се чувствувате заробени и не знаете како да се ослободите.Оваа состојба е претерано тешка и кој не ја доживеал никогаш нема да знае како е.Beќе 4 месеци ми е ужасно тешко а немам некоја конкретна причина,не можам да функционирам нормално,едноставно не можам да се препознаам.Но знам дека ке помине по втор пат го дожививам овој пекол .Им давам подршка на сите кои што се соочуваат со овој ужасен проблем и имајте на ум дека откако ќе се изборите со депресијата ке бидете најсилното суштество што чекори на планетата.
Луѓе аман помагајте,потешко не ми било до сега,многу години поминаа но ова сега е вистински пекол,како да сум осуден,ве молам било кој барем малку да напише нешто, дали некој имал слично искуство или знае да ми препорача добар психијатар некој или да помогне некако.Еве 8 години како се справувам со анксиозноста,опсесивните мисли,присилните мисли, депресијата .Три години веќе одам на психијатар,пијам и таблети, зепира со ладиомил,имаше големо напредување но сега веке се потешко,одреден период ги прекинав ама пак ги почнав.Колку-толку излевав на крај ама сега оваа недела е страшно,таква паника не сум имал до сега,читав случајно пред некој ден на интернет нешто околу црквите и спасението за тоа како да бидеме спасени,и никако сега да го оттргнам од главата. Стално нешто ми вели мораш да бидеш безгрешен за да се спасиш а никој не е безгрешен,никако да и го докажам тоа на глупата психа.Ми доаѓа стално некоја мисла ако не се смениш, ако бидеш пак грешник, а сите грешиме(а не сум напраил некој си којзнае какви гревови) нема да се спасиш и да бидеш во царството божјо.Не сакам никаде да бидам,го почитувам и го сакам нашиот бог но не сакам стално тоа да ми доаѓа и да ми вели мораш така инаку ке гориш,22 години имам сакам да си поживеам овде на овој свет, ако направам гревови да се покајам ама тоа што сега ми доаѓа од внатре е страшно верувајте.Ако сакам да си ја соберам душата ке се исплачам но ништо,ме враќа пак на тоа дури неможам ни да се смирам,камо ли да сум повеке со депресијата барем знам мирен ќе сум.Аман луѓе помагајте,пробав секако неможам ни да се вратам на тоа што сум,со денови треперам,се ежам мислам,знам што е анксиозност ама ова е претерано а плус депресијата...Подсвесно не сакам да верувам на никој за тоа што ке ми спомнат дека сите грешиме и дека се ке биде во ред,подсвеста ми вели не ги слушај тие се грешници,па што ако се,цел свет е тоа свесно и подсвесно си велам ама никако да си докажам или да си најдам автосугестија.
