Најголем проблем кај луѓето што имаат депресија или слични растројства кои даваат симптоми слични на депресијата е тоа што не можат да разговараат со други луѓе за тоа. Јас за мене имам пишувано на темава 10 години ми требаа за да можам да отидам на психијатар од истата причина што ја спомена и @Scott Weiland , тешко е да се зборува со другите луѓе на оваа тема очи во очи. Дури и денес кога одам на контроли секогаш им правам downplay на симптомите и на тоа како се чувствувам иако знам дека не треба и дека си одам на моја штета, ама еве поради тоа не одам на психолог, а психијатарот се обидува во 15 мин разговор да ја прилагоди дозата на антидепресивот што не секогаш е успешно. Се согласувам со @newme дека фармацијата е бизнис, па од истите причини кога стар и реномиран психијатар ми препиша постара генерација на антидепресиви со поголеми нуспојави не го однесов извештајот кај матичен туку си бев кај друг лекар. Најчесто мора и самите да се информираме и да процениме што е најдобро за нас.
Veke 4 pat me povtoruva ova bezvolno cuvstvo. Unazat veke nekolku godini okolu pola godina sum normalna a pola vo depresija preku nok se pojavuva i preku nok se gubi sum ja nadminuvala i so lekarstva i bez terapija. Pricinata ne mozam da ja najdam i zasto se povtoruva. Kako sekoj normalen covek imam i nervozi i stresovi ali bas vo toj period koga me opfakala ne sum imala problemi premnogu mj e cudno zasto se javuva i zosto me povtoruva kako tempirano na okolu 6 meseci. Sakam da se resam zasekogas od nea, ama ne znam kako, ako ima nekoj so vakvo iskustvo neka pise
Не знaм кoј сoвет дa нaпишaм бидејќи и мене честo ми се јaвувa безвoлнoст и ништo не ми се прaви , a и oд се сум рaзoчaрaнa,a немaм некoј кoнкретен прoблем.Вo минaтoтo имaв некoи неуспеси кoи ме сoбoријa, нo сегa се ми е oк вo живoтoт ,a јaс сум тaжнa. Секoј ден излегувaм зa дa не зaпaднaм вo гoлемa депресијa. Дa ве прaшaм дaли и нa вaс ви се јaвувaaт вaкви симтoми еве секoј ден ми се гaди , a не сум глaднa ниту прејaденa, немaм силa, нoзете не ги чувствувaм и oд штo се нервирaм зa глупoсти имaм низoк притисoк. Амa не ми е јaснo зoштo ми се гaди секoј ден не се издржувa и се кaкo дa ми тежи нештo вo грaдиве. Пoвтoрнo пoчнувaм дa ги избегнувaм луѓетo, нo јaс и никoгaш не суум сaкaлa претерaнo дa се дружaм ми сметa гужвa и бучaвa и ме нервирaaт пoнекoгaш. Се плaшaм декa пoрaди вaквoтo мoе oднесувaње ќе гo изгубaм дечкo ми и плaчaм oд тaквaтa пoмислa.Еве не мoжaм ни дa спијaм ќе дрмнaм нештo зa спиење и штo кoгa ќе дoзнaе ќе ме oстaви, штo ќе му е некoјa тaквa. Ќе пoмисли декa сум лудa, нo јaс сум премнoгу кршливa личнoст и ситници ме туркaaт нaдoлу не мoжaм дa се спревaaм сo прoблеми. Амa зaсегa се плaшaм зa иднинaтa нa мoјaтa врскa и тoa мнoгу.Пример дечкo ми знaе декa пред испит пијaм aпче зa дa зaспијaм aмa не знaе декa и вaкa пијaм, не сум му кaжaлa, a ќе дoјде и тoј ден и ќе дoзнaе и ќе ме oстaви. Дaли нa вaшите пaртнери им сметa сoзнaниетo зa вaшaтa сoстoјбa или ви дaвaaт пoдршкa без дa ве нaвредувaaт декa сте бoлни ?Сo oглед нa oкoлинaвa знaм декa aкo се нaпиеш нештo зa смирувaње oдмa те етикетирaaт.
Мојот партнер знае, некогаш ме подржава а некогаш знае да ми рече дај излези веќе од тој филм. Со гадење и несоница немам проблем баш напротив сакам повеќе да спијам и све со надеж дека кога ќе станам ќе се осеќам поубаво
Знае уште од 2-3 состанок и дека пијам терапија и за дијагнозата. Ми закажува термин кога треба да одам на контрола, ме потсетува да се напијам таблетка кога заборавам. Болест е како и секоја друга, ако ме остави зарад мојата болест не ми ни треба таков партнер. Депресијата и анкциозноста веќе не се табу теми кај нас, особено за помладите генерации, така да ако вашиот партнер има проблем да прифати дека не ви е добро и поради тоа пиете терапија треба вие него да го оставите а не тој вас.
Не знам од што страдам но при разговорот со психолог пред 4 години јас додека зборував таа плачеше и не сум отишла пак. Не ми даде дијагноза премногу плачеше..
Аи душа. Жал ми е за родителите но ти да си здрав и жив иако многу луѓе некој патат од депресија некој се справува некој не а искрено и мене понекогаш ме фаќа поради глупости причини но некако се смирам полека само да мислиме на позитивноста страна со време ќе си дојде се на свое место..
Здраво јас сум нова на форумов и се зачленив за помош. Се надевам дека во темава заедно ќе се бодриме и ќе помогнеме да излеземе од депресија. Ќе ви ја раскажам мојата приказна и како се започна. Се омажив пред две години. Имаме и бебе неколку месеци. Сопругот го сакав премногу. Пред него имав дечко со кој расчистив уште одамна. Кај мене проблемот се појави поради други, поточно поради родителите на маж ми. Тие се луѓе со поинакво размислување, јас и моите Дома сме луѓе со поинакво, помодерно, послободно размислување. Свекрва ми е да не речам проста, а таква е и жената на девер ми и тие си функционираат одлично. Многу пати имам кажано свое мислење во врска со некои работи поврзани со куќава во која живеам и ми било кажано од неа дека јас немам право на збор. На почетокот имав подршка од сопругот, ама во последно време и тој не е на моја страна. Пред неколку дена пред сите ме омаловажи и ме бркаше од дома. И ете им и ним право да ме омаловажат. Откако дојдов тука стегната сум, во душата имам грутка, тежина ко планина, наутро се будам со болка во душата и навечер си легнувам со болка. сите си се подржуваат еден со друг, секој е подобар од мене, сѐ јас не чинам и некако тие зборови допринесоа во тоа скроз да се затворам. Кога сум во нивно присуство не можам глас да пуштам. Безгласна буква сум. Неколку пати ги имам наслушнато како зборуваат за мене. Чувствувам дека не сум сакана и почитувана тука. Поради нив си го расипав и односот со маж ми. Од преголема љубов дојдовме до состојба на странци кои не се бакнале и не се гушнале со месеци. Немам никој тука, немам роднини, немам другарки, понекогаш до во комшии ќе појдам на кафе ама се некако имам чувство како да не се вклопувам тука. Во моменти на бес и очај му имам кажано на маж ми дека го сакам бившиот. Не го сакам, ама патам по животот кој би го живеела со него, сами, без притисоци, слободни, само ние. Тука сѐ е поважно од мене и бебето, секој е пред нас, во секој момент секој од куќава гледа да ме навреди, да ме повреди. Седам во една соба, не сум излегла којзнае од кога. Маж ми само работи, не е тип кој сака да излезе, ни на ручек, ни на кафе, по одмори ич, сето време му е посветено на работата и родителите. До пред да се омажам имав добар социјален живот, излегував, пеев, се смеев, бев среќна и исполнета. Сега сум осамена и душава ми е празна. Кога сум кај моите повторно сум старата јас, повторно сум среќна, повторно се дружам, се смеам, излегувам, ама кога ќе се вратам овде ми е уште потешко. Гледам луѓе среќни околу мене, фамилијарно излезени и уште потешко ми е. Ве молам за совет како да излезам од оваа проклета состојба. Што да направам? Причината која ме доведе до тука е и повеќе од јасна. Се надевам ме разбравте, не знам колку разбирливо ви доловив некои работи. Ама знам дека камен да бев ќе пукнев еден ден со овие луѓе во оваа куќа. И ете се одрази на психата сѐ.
Исти случај во потполност. Штом излезам од дома одиме некаде било кај моите или некаде да шетаме на ден два јас се опуштам,се чуствувам среќна имам желба за многу работи имам желба и правам планови за животот но,штом се вратам дома иста приказна тажна,затворена,безволна,ништо не ме прави среќна ниту исполнува,немам желба ниту за планови ниту за ништо. Како да чекам да помине животов и да дојде крајот. Јас за жал многу време ја трпам иваа состојба но сега решив да побарам и сручна помош да посетам психолог да ја отворам душава пред стручно лице и да побарам помош.
Најде ли добар психолог ? Имаш ли информации колку се движи цената за еден третман? И јас сакам да најдам некој добар психолог, потребен ми е
мојот дечко не зна дека пиев терапија.Не му кажував затоа што отсекогаш имаше критика кон таквите луѓе.Неговиот став е дека дека секој кој пати од депресија и анксиозност е слаба личност и не му треба таква до него.Терапијата ја прекинав пред два месеци и повторно западнав во тешка криза.Но еве ќе пробам и без неа со постојана борба.Сама со себе.Глумев долго вррме дека не се осеќам добро од други глупи болести пред него а јас уствари од психа. Премногу ми тежеше тоа што не знае девојка му дека е болна па морав да му кажам од околу дека не сум ок психички и дека ќе се средам.Му кажав со цел утре ако ми се случи некој испад да не го извадам од памет и да не знае кај да ме носи Се изначуди и исплаши и искрено сега ме гледа со други очи.А ништо не му кажав ссмо дека имам страв во мене што ми доздсва паники.Депресијата и периодот кога забегав и 4 месеци не излегов од дома и кога секој ден брза помош ми доаѓаше никако. камо ли да му кажам дека пиев терапија и претходново?!Ќе се повлече скроз.Никој не сака до него личност што пие лекови и е со пореметена психа која лпкзнае како че подигне семејсто утреѓНи јас не би сакала таква личност до мене искрено .Затоа приберете се што побрзо и чекоретр наоред не очајувајте за глупости и нон стоп бидете со работа...Пола од вас тука не патат од вистинска депресија ниту знаат што е.Зал ми е што сурова волку и што ќе повредам некои но мора да се освестат некои млади девојчиња и да не си го уништуваст живоѕот мислејќи дека патат од неа .Се борам заради луѓето кои веруваат во мене и не сакам да ги изгубам.Изгубив многу луѓе и брски поради депресијата.Нема да дозволам повторно
Ха, девојче се читаш ли ти? Криеш здравствена состојба од дечкото. Никој не сака личност што пие лекови? ццц и што да прават сега сите што се болни од различни болести, да не пијат лекови. Си го лажела и манипулирала дечкото дека ти е друго трето, јас само заради тоа би те оставила, дека не си искрена. Ке изгубиш луѓе ако не се лекуваш соодветно, а не ако се лекуваш.
По твојава логика јас досега и од најблиски личности и од себеси требаше да се откажам. Ај размисли што значи да сакаш. Ако не сме способни да ги сакаме луѓето тогаш кога ги сопка животот, способни ли сме да сакаме воопшто? Не е точно дека никој не ги сака таквите личности и дечкото твој не е репрезентативен примерок за размислувањата на секој поединец. Генеразлизираш многу. Инаку, си се откажала од терапија поради размислувања на некој што не осетил мака на негова кожа, а потоа пишуваш на форум на кој никого лично не познаваш "Пола од вас тука не патат од вистинска депресија ниту знаат штое"... Ај малце подразмисли... Би ти кажала дека треба да го оставиш, ама не би било од корист. Погрешно ќе ме разбереш, а и нема потреба, ќе ме протолкуваш злонамерно, а далеку од тоа ми е намерата. До некои заклучоци човек сам треба да дојде. Одлуките за својот живот самите си ги носиме. Најдобар е совет што можам да ти го дадам е да размислиш и да се освестиш за своите постапки. Никој не може да ти каже дека се ќе биде добро, само треба позитивно да размислуваш и да ги гледаш убавите работи во животот, бла, бла, бла... Убаво знам дека позитивна мисла не е нешто што може да се исфорсира. Утеха е убава ствар, ама не решава проблеми. Ти посакувам да најдеш излез од ситуацијата во која се наоѓаш и верувам дека ќе наидеш на разбирање кај луѓето што ти значат.
Вaкa дечкo ми знaе декa сум слaбa личнoст. Нa пример aкo некoј ме нaвреди јaс плaчaм и тoa пред негo. Еднaш сестрa му ме нaвреди кoгa тoј не беше тукa и пoтoa ме примети декa нештo не е oк сo мене. Ме прaшувaше штo е јaс дa не ти згрешив нештo и јaс дoдекa му јa рaзкaжувaв случкaтa плaчев и се тресев бидејќи имaм прoблем сo тирoиднa пa ми треперaт рaце oд тирoиднa.Амa не ми е прв пaт дa плaчaм пред негo. Тaкa дa сaм е свесен декa сум премнoгу емoтивнa и кршливa личнoст. Зa сегa знaе декa пијaм aпче сaмo пред испит зoштo тoгaш се депремирaм мнoгу. И не му пречи тoa ме рaзбирa. Мислaм декa и зa другoвo ќе ме рaзбере зoштo немaм некoи стрaшнo психичкo нaрушувaње сo кoе би мoжелa дa му нaштетaм нa некoј друг. Амa дa пoмине време и ќе му кaжaм се зoште 9 месеци сме вo врскa не мoжaм дa знaм дaли ќе oстaнaм сo негo или не пa пoтoa мoже дa збoрувa декa сум лудa. Пoвеќе се плaшaм декa сестрa му ќе збoрувa зoштo и тaкa не ме сaкa иaкo ми имa кaжaнo декa не му е вaжнo штo ќе кaжaт другиве и дa нaјде рaбoтa и јaс дс гo дoвршaм фaкултетoт би сaкaл дa живееме зaеднo. Иaкo сегa кoгa ќе oдиме нa oдмoр ќе види декa пијaм лекoви пa штo сaкa некa се деси aмa aкo ме oстaви сигурнo пaк ќе зaпaднaм вo депресијa. А нaјмaлку штo сaкaм е дa гo лaжaм. Тaкa дa и ти кaжи му се не гo лaжи.
срцка,кажи му и биди искрена.Извинете што сум пишала онаков глуп пост во момент на бес и лутина го пишував кон себе.Јас не пијам терапија сега но ако почнам секако ќе му кажам
срцки во право сте.Го пишував во бес и лутина кон самата себе што не можам да ја надминам состојбата.Извинете ако некого нсвредив.Се надевам дека сите ќе ја надминеме оваа чума.Со јака воља и упорност.За се има решение а ако на некого му стало до тебе ќе се обиде да разбере ако не ајт у пм.
Депресијава стана модерна болест.која е многу тешка за лечење односно ние сме лекот но колку сме храбри за да не соживееме со нејзе.кај мене се појави поради смрт на многу блиско лице и бев на самиот настан за жал.има моменти кога ми е подобро и кога само се навраќа проследена со панични напади.е сега сум во блажена состојба па некако се смирив не целосно сеуште си изнаоѓам некој болести кај себе што ги немам тешко е но секој ден ни е подарок зашто да тажиме но сваќам посилно е некогаш од самоте нас
Дали депресија е ако си бараш симтоми за лошата болест и ги чуствуваш постојано и мислиш дека во секој момент ќе добиеш удар и одиш до таа крајност што кога сум сама го вадам клучот на вратата за ако ми се деси нешто да не ја кршат да можат да влезат со отклучување. Луѓе вака ми е повеќе од пола година, се мислам дека имам нешто во главата осеќам отчукувања во неа и чести тахикардии. Се си мислам дека ќе легнам и нема да се разбудам Мислите дека има потреба од посета на психијатар?
