Дефинитвно ги имаш знаците за владеењето на депресијата и што е нормално според се она што си проживеала. Јас би ти советовала долги прошетки во природа особено сега кога е есен , пиење кафе надвор а не во затворен простор макар и сама. Пробај да се мотивираш, најди нешто што те инспирира, не знам дали работиш дали сама живееш дали имаш миленици, бидејќи милениците ја убиваат депресијата. Добра книга читаше моја познаничка пред 5 6 години и помогна за излез од длабока депресија, не можам да се сетам на таа...Пробај сама тоа е најбитно дај си рок месец два и доколку не можеш тогаш дури обрати се на стручно лице. Јас сепак мислам дека ти си доволно храбра личност која што може после долго време да го најде она убавото во неа, да ја видиш таа светлина што излегува од тебе длабоко позз
Ви благодарам Мислам дека правам се што е до мене. Почнав да одам на теретана, го шетам кучето често (имам малтезер, душа е), бидејќи често пишувам пред една недела започнав со пишување на мојот прв роман. Живеам со моите во странство и моментално чекам да влезам во една фабрика. Во меѓувреме одам на интензивен курс германски. Значи немам многу слободно време максимално сум исполнета со активности, но сепак не помага ништо. Не е постојано вака пример 3-4 дена се чувствувам подобро имам енергија и позитовна сум, па пак 3-4 дена депресивна како што опишав. Си велам можеби нормално е, ми треба време да преболам се што поминав, а од друга страна чувствувам дека имам потреба пд стручно лице. Сепак ви благодарам, извинете пак на опширното опишување, единствена утеха сте ми
Само продолжи и вервај ми дека сама ќе успееш да излезеш од оваа бура. Само треба време А и сите ние останати еден ден сме долу со расположение еден горе позз
Ако чувствуваш потреба тогаш иди. Сигурно нема да ти биде полошо ако идеш. Или ќе биде исто, што се сомневам, или ќе успееш да го надминеш проблемот, во што сум сигурна. Без грижи. Се ќе биде добро.
Незнам како се најдов овде, но ете ме ме има. Од една среќна личност исполнета со пријатели,со семејство кои сите меѓусебно се сакаа јас завршив сосема сама. Сама и осамена беспомошна, безнадежна за подобро утре. Повеќе немам никој... немам рака да се фатам за да продолжам. Полека но сигурно тонам во безнадежноста. Плачам и само плачам неможам да ги запрам солзите, се прашувам до кога ли ќе течат нели завршуваат. Тешко ми е многу, тешко ми е на душата. Надежно сакам да станам утре да започнам нов ден со среќа, но неможам . Во овој мој несреќен живот нема за што да се биде среќен. Ви се извинувам за се што се изначитавте, но морав негде да кажам, мислев само дека малце ќе ми олесни на душата ...
Jas sum vo depresija cel moj zivot. Imam I blaga anksioznost. Koga vikam blaga mislam na toa deka ne tolku "strasna". Ne gledam poenta za prodolzam so zivotot. Site raboti sto mi se slucuvaat sekojdnevno samo mi ukazuvaat na toa deka navistina nema pricina da prodolzam so zivotov I deka moeto postoenje e tolku nebitno. Ne sum socijalna licnost. Mozam slobodano da kazam neka ne znam da komuniciram so lugjeto. Mislam deka site gi mrazam I site me mrazat mene. Nikoj ne me razbira, duri I jas ne se razbiram samata sebesi. Mojot mozok raboti na eden mnogu cuden nacin. Neznam do kade ke doturkam so zivotov I uste kolku dolgo ke ostanam ziva. Sakav samo da vidam dali ima uste nekoj vaka shto se cuvstvuva kako mene ili sum samo jas. I da mi kaze nekoj sovet ako ima kako se spravuva so toa.
Има. Еве сум иста. Без волја за живот, се што правам е некако празно и не води до никаде, сите што ги "имам" ми се многу далеку, па така не излегувам, само на факултет одам од што морам. Се ми е некако без поента, без смисла, се повеќе тонам секој ден. Ама! Јас се одлучив за промена. А мораш и ти. Не знам ни дали учиш, дали работиш, колку години имаш. Ама мораш да направиш нешто сама за себе. Почни да работиш, или да смениш работно место, почни да одиш во теретана и да се храниш здраво, постави си цел во животот која ќе ти дава мотивација секој ден да станеш од кревет и да се трудиш да направиш нешто за да ја исполниш. Не знам, тоа може да биде се, ете може да сакаш да си го изградиш телото, па да почнеш со теретана и да си готвиш секој ден нови и интересни јадења, може да биде некое патување, па да собираш пари за да си го реализираш, може да биде некоја професија, па да запишеш факултет или курс за да ја оствариш. Купи си милениче, или па не мора да купуваш, вдоми, има на фб милион страници каде можеш да најдеш милион малечки кученца и маченца, па грижи се за него, нека ти биде како обврска, шетај го секој ден, радувај му се. Не е точно дека не знаеш да комуницираш со луѓето, само немаш самодоверба, пробај некој ден дотерај се и излези, пробувај да разговараш со секој па макар и глупости да се тоа, се со тек на време си доаѓа. Застани и размисли што е тоа што го сакаш и што би те исполнило, а ако одговорот е ништо, тогаш пробувај се што е можно за да откриеш. Почни да одиш на некој спорт, да учиш нов јазик, да одиш на курсеви по цртање, пеење, шминкање, шта год, во нешто ќе се пронајдеш, сигурна сум. Ќе излезеш од оваа ситуација, само мораш сама да се потрудиш.
Значи од овие мисли ќе полудам јас дефинитивно. Последниве 2 години ме мачи ова: цело време размислувам и јавно кажувам дека не сакам да имам деца. ( сега задтанете знам дека тоа р најмило нешто на светот и дека многу се борат за да имаат ) но јас сум опседната со страв од болести и ми е страв ако еден ден имам дете ќе се разболи од некоја тешка болест(недај боже) ама како цело време по фб излегуваат донации за мали дечиња тоа ме полудува. Неможам овие мисли да ги контролирам. Поради страв од сите болести на денешницава несакам да имам деца за да не страдаат. Незнам дали убаво се изјаснав и дали ќе сватите што сакам да кажам без да навредувате(некои како што знаат да го прават тоа) но толку лошо се чуствувам кога мислам на тоа што неможам да опишам. Како да го совладам овој страв!!??
Тоа што го чувствуваш е сосема нормален страв. на крај краева не е во устав запишано дека секој мора да има деца. Тоа дали ќе имаш или ќе немаш тоа си е твоја интима и не треба надруги ни да кажуваш ни да се објаснуваш. Зашто, како тоа си е твое. не се оптеретувај со тоа и мислата дека мора да си во некоја матрица одредена од околината каде што живееш. Твојот живот е твое право и ти како сакаш ќе си тераш.
Toa ti e nesto naj naj bolno podobro rakata da ti presecat nego da imas depresija mene me ubiva toa me tera da tonam taka cuvstvuvam i me tera da placam bez prestan i mn loso mi e togas toa se slucuva samo od sebe koga ne ocekuvas a nekogas imam zaprimeteno ona koga e zajdi sonce ona crveno rozovo toa sto ubavo izgleda e toa ako go gledam i mislaM deka mi se para srceto od depresija nz zosto stram mi e da se obratam kaj nekoe strucno lice no znam i tie blaa blaa vaka taka i tie site si imaat domasni problemi ne mozat da si gi resat pa ne mene da mi pomognat toaa e tolku golemo kako sto rastev se poveke rastese depresijata i stasa na nivo koe e rizicno za srceto i nervite i zivoto ti go razoruva natresniot mir vo dusata
@Xxx007 не е срамота да се побара помош. Ако гледаш така, секогаш дома ќе има проблеми и ти никогаш нема да стигнеш да си ги решиш сопствените од нивните. Кога ќе видиш, поарно еден час психолог/психијатар да те слуша отколку некој од друштво.
Имам 18 години и во последно време се повеќе тонам и тонам во некои депресивни епизоди што на крај не знам каде ќе завршат , општо сум многу срамежлив и тоа ми е пречка да комуницирам со луѓе. Друштвото ми е многу мало , се осеќам ко изрод Со моите дома стално карања , ми кажуваат дека не можам така да се обезвреднувам но јас пополека ја губам смислата на животот , годинава сум матурант и порано едвај чекав да завршам , да се запишам на омилениот факултет(медицински) но веќе тоа ми пропаѓа пополека , сега гледам само на црните работи и буквално не можам да ги оттргнам лошите мисли што крајно ме иритира , животов си тече а јас тапкам во место.... Освен компјутер/телефон/кафиња и шетања/спиење и јадење ништо во животов не правам , како некој лешинар седам дома цел ден и си викам зашо живеам (колку и да звучи идиотски) Не знам каде да се обратам за помош но многу ми е потребна
Обрати се до психијатар/ психолог. Посетата кај стручно лице мислам дека би ти помогнал. Мислам дека ако имаш некое хоби би се чувствувал попродуктивен во текот на денот и тоа може да ти помогне многу.
Девојкии помошш ве молам. Од кога разбрав дека другарките зад мој грб се потсмевале за мене, коментирале (а ништо не сум му згрешила цел живот гледам само да не згрешам нешто, да му угодам на сите) се осеќам многу лошо, мислам дека сите сакаат да ми направат нешто лошо, да ме скараат со некој, мислам дека сите ме мразат, во секој момент мислам дека некој ке ми направи нешто лошо...Незнам што да правам повеќе ова трае со денови
Мислам дека нешто што најлошо ми паѓа во животот е нелојалноста. Многу ме излудува кога ќе дознаам дека некој кон кого сум имала почит (особено ако е голема) ме изневери на било каков начин. Конкретно за тебе, @Girlll1, размислувам како би изреагирала во твоја ситуација. Можеби не е најправилна одлука, но јас би се дистанцирала од такви „другарки". Колку тешко и трагично да паѓа тоа, кога ќе ги „преболиш" задоволството е многу големо што си успеала да се „спасиш" од такви ликови. Според мене, тие „другарки" ќе продолжат да ти носат негативна енергија во животот и останувањето во нивна средина само за да не се караш нема ништо посебно корисно да ти донесе во животот, а може само да ти донесе уште понегативна енергија. Немој да се плашиш, фокусирај се на себеси, фокусирај се на тоа да станеш посилна без нив, на тоа да не им дозволиш нивните дејства да те скршат тебе. Најди ја таа самодоверба во тебе, а мислам дека најлесно се наоѓа кога ќе си ги „повториш" твоите најдобри особини како личност и кога ќе согледаш во што си ти подобра од нив. Се надевам ти помогна одговорот .
Дистанцирај се од сите кои ти прават да се чувствуваш неубаво. Не прекинувај комуникација, ама и не се потпирај толку на други. Научи да бидеш сама на себе доволна, да не ти треба туѓа верификација за твојата вредност. Се учи тоа, само треба време... Баш овој период на ќерка ми исто и' се случува... те советувам, како нејзе што ја советувам. И немој да бидеш тажна, ќе помине
@Girlll1 Секој секого оговора, се потсмеваат, коментираат... И тоа трае цел живот! Денес другарки, утре колешки на работа, задутре сестрите од маж ти... Обиди се да не се замараш. Полни се со позитивна енергија, позитивни мисли. Напредувај и гордо напред со крената глава. Тоа што се потсмеваат само ги опишува нив, не треба да има никакво влијание врз тебе.
Ова твоево не е депресија туку тага од големо разочарување. Едно да знаеш колку си подобра во нешто од другите, ете ти велиш дека добро се однесуваш и внимаваш да не згрешиш никому, толку да знаеш ќе си нечиј трн во око. Не треба тоа да те разочарува толку многу, ти пред себе си чиста и не си причинила никому нешто лошо. Другарките испаднале дека и не те ценат доволно и не заслужуваат преголемо внимание во иднина, имај контакт ама имај и во ум со резерва да прифаќаш муабети од нив иако со тек на време ти самата ќе процениш на што си и си продолжиш понатаму. Ќе најдеш луѓе кој те ценат и почитуваат како што треба.
Здраво девојки ве молам за помош и совет јас сум долг период депресивна ама не бев свесна за тоа толку имав кратка врска на 18 год со дете кое многу го сакам и откако раскинавме се правев силна и по нецела година фатив дечко друг кој е постар од мене 8 години ми се свиѓаше ама не го засакав едноставно ми беше ок беше моја десна рака по долга врска од 6 ипол години сакав да раскинам но имав грижа на совест но каде што работам се случи една случка која ме натера да пукнам скроз се одалечив од другарките бидејки бев со дечково само зашто он немаше друштвото нз бев слаба после случката на работа во сон добив паничен напад почнав неконтолирано да плачем и да не јадам сите ме приметија им кажав и дома се за нигде излезе ми се појавија и суицидни мисли бев на психијатар но не кажав реално за проблемот дека сум до таму почнав ми даде антидепресив слаб ама и од 5 есциталопрам од кои ми беше подобро но не ги слушав советите незини и мислев ако се покачи дозата на 10 ќе ми биде подобро по 3 недели испиени од лекот имав сташни главоболки птиднав и на психотерапија но направив поголем проблем со тоа што сватив дека проблемот е во мене а не во дечкото лекот го прекинав од страшни нус појави кои ги имав се верив набрзина нагли одлуки и сега сакам да си основам фамилија но чуствувам дека неможам имам опсесивни мисли одев кај матичната и она само инфузија и инекции уште бетер мие сега сум на дно осечам како животот ми поминува а јаз знам се а неможам ништо да сменам рацете како врзани да ми се сакам само да спием и осеќам голем страв дека ќе умрам на раб седам само дома само читам форум и седам нз како да си помогнем од лекарства ми е страв веќе а без нив не можаж пиев хелекс деметрин лексилиум но мн ме прават да заборавам неможем ништо да запамтам таман кога животот можев да си го средим јас јандобив оваа болест ли е шо ли е без Нз како да престанам да мислам од се ми е страв и никаде немам мир
