3 недели сум океј без никаков симптом, 2 недели сум депресивна ова ми се дешава последните 4 5 месеци, пред тоа константно имав депресија од помал степен, читав за маничната депресија ама нема шанси јас тие 3 недели ми е обично се како порано не дека многу сум среќна и исполнета туку обично чуство у нормала, и една или две недели сум депресивна, имам апетит, сексуална желба, кога сум дома имам чуство дека треба да излезам да ме фати воздух. Бев на психолог ми кажаа дека е од некој стрес целукупната ситуација од порано што ми се дешавал...
Не требa дa јa aнaлизирaш сoстoјбaтa, секoгaш кoгa ќе се oсетaм тoлку дoле гледaм дa рaзберaм штo грешкa сум нaпрaвил дa се пoчуствувaм тaкa и гледaм дa гo пoпрaвaм сo гoлемa упoрнoст, лoшo е дa си препишувaш сaмa дијaгнoзи сум зaминaл и јaс вo тaa дупкa a не сме стручни a си прaвиме дoпoлнителнa штетa. Не се грижи.
Мое мислење е дека за тоа треба да разговараш со партнерот зависи во каква врска сте дали тој сака да има деца или не ајде ако не ти е тешко кажи и што вели тој на тоа имаат и други вакви (проблеми) може ке помогнеме со разговор
И јас се соочувам со истиот проблем и незнам како понатаму навистина,премногу лоши работи во животот и никако неможам да се вратам во нормала,од лековите што ги пиев(а,не ги пијам повеќе) немам потреба за секс повеќе,незнам дали има некој со ваков или сличен проблем ама јас навистина незнам што понатаму и како!?
Во брак сум со токсична личност,не го приметував тоа бидејќи бев многу заљубена,но со текот на времето си го покажа вистинското лице.Падната сум во длабока депресија,а ако се потрудам да "станам" тој веднаш ме "бутка" ,не може да поднесе да ме гледа среќна,не функционирам,немам сила за ништо,буквално како дух сум,така и ме нарекува. За сите му е жал сите ги сака,а за мене воопшто не му е гајле. Имаме и дете,највеќе ме боли за него,ме вреѓа,ме понижува и за се сум му јас крива..бега од мене,а кога е тука постојано ме обвинува за нешто.. Не можам ни да разговарам со него,како и да е ќе ми се развика одма и пак ќе го наврти муабетот дека јас сум му виновна.. Немам ни пријателки ни некој од семејството да ми помогне Само имам златно дете за кое ми е највеќе жал Ве молам избегнете ги коментарите од типот развод Ми се закануваше и за тоа,немам сила,немам кој да ми подаде рака,ни пак имам кај да отидам... Го пишувам овоа од што ми е тешко,а немам на кого да кажам
Мора да бидеш жена борец те молам не дозволувај да се уништиш поради маж,не дозволувај да се патиш,ако молчиш и проблемот го чуваш во себе и трпиш во себе само може да стане полошо,изкажи се побарај помош биди борец труди се да направиш нешто за да не страдаш мора да направиш нешто те молам,не дозволувај да страдаш и да те нападне депресија.Мора да бидеш силна и да бараш решение за да се спасиш најбргу што може,од ова мора да се спасиш инаку ке страдаш.
За се има решение за жал од ова што пишуваш ти ги претворил во страв перцепциите, мислите и одлуките, како тоа ти се заканува што ти може? Најди работа во странство преку некој сигурно имаш некој и бегај ке се запустеш уште толку никој не е вреден за да го трпат таков.
vo istata situacija sum sega tones vo depresija tones panika napadi se toa nekade se po silni nekade po slabi jas sum vo tie po silni sto se emocii od depresija pomesani se cuvstvata panikata e na golemo nivo srceto premnogu raboti ne se spie ne mozes da se kontroliras vo cuvstvata nz i jas istoto go imam i sega no nz gledam da bidam postojano so nekoj pokraj mene zatoa sto solzite ne prestanuvaat ako si sam fakt e toa ne znaes sto so sebe kako ponatamu kako i samo toa ti se vrti kako da prodolzam i se 4uvstvuvas skrseno na 3 dela... ova koj ne go doziveal ne znae kako e ali nemoj sama da ostanuvas nikako
Ако може некој инбокс што повеќе знае за состојбава тоа подобро. Итно ми треба мислење за нешто битно. Фала однапред.
пиши на групите за семејно насилство. и психолошкото насилство - е насилство. ќе останеш анонимна не се секирај за тоа
Не знам дали ова мислење припаѓа тука, може е само период, но ви се случува ли без никаква причина да ви се смени расположението? Пример во еден момент се ви е океј и имате препозитивен став за се во животов, а неколку минути/часови подоцна имате чувство како за џабе да живеете и одвратни сте сами на себе? Не знам што е тоа навистина, се случува речиси секој ден со мене.
Тоа според мене ти се позитивни и негативни мисли. Ги има кај секого од нас. Пробај на позитивните повеќе фокусирај се
Нема зошто да се плашиш. Сите се чувствуваме вака периодично. И јас би рекла да поразговараш, нема ништо страшно. Кај мене се случува повеќе од периодично, веќе со години. Ама тоа ништо не значи, секој човек е различен. Битно е да разговараш. И со домашните, со пријатели и тука ако треба. Ќе имаш поддршка и ќе биде полесно.
