Нормално е да се гадиш од себе си после силување. Кога стигнав дома, право влегов под туш и се туширав со жешка вода и се триев со 'камен' за пети. Ама чувството на 'валканост' ти е внатре, во душата... не на кожата. Мораш да го преболиш со ред, да ги поминиш сите фази на жалење. Не можеш да го убрзиш тој процес. Ама ако доктор ти вели дека треба да пиеш таблети, ќе пиеш.
sakam da sum kako prethodno polna so samodoverba i so cvrst karakter sega se osekam bezvredno sekoj den kako da go prezivuvam istoto dite mi velat da zaboravam.i da gledam.napred no nemozam i prv pat mie da zboruvam so nekoj drug za toa dobro e da dobijam sovet od nekoj sto pominal isto kako jas kolku vreme ti trebase da go prebrodis toa
Нема да го заборавиш, никогаш. Ќе се научиш да живееш со тоа... како со уште едно искуство. За секој е различно времето на опоравување. Нема дедлајн. Само запамти дека си истата што беше пред тоа. Истото тело, истата душа... само 'надградена' со една од најголемите лекции.
Незнам веќе како да си помогнам.Веќе цела година како ми се смени животот,и поради сите промени кои ги доживеав стигнав до оваа ситуација да станам анксиозна.Почна да ми се стега десната страна кај градите јас игнорирав,почна да ми трепери око јас игнорирав,десната нога ми се стегаше,срцето ми ненормално чукаше,секогаш страв во мене осеќам и сето тоа го игнорирав со месеци си викав ништо не е,но како поминува време јас сум во се полоша состојба.Од болка,од рана на душата од скршено срце,сето тоа ме доведе до оваа ситуација. Да објаснам на некој близок што ми е да споделам проблем,да побарам помош,да се искажам на некој близок дека не се чувствувам добро неможам,секој различно ќе ме разбере мразам да слушам некој близок да ме советува,неможе да ми помогне некој што не знае што е тоа болка,што незнае што е тоа раскината душа,тоа што јас го осетив и поради тоа што станав анксизона и депресивна личност неможе да ми помогне никој,неможе таа болка да ја разбере колкава е. Се затворив во себе секогаш плачам,и цела година и никакво решение ненајдов туку се упропастив од болка и сето тоа ме доведе до ситуацијава. Што да правам за смирување,како да се спасам?
Посети стручно лице. И мене ми беше полесно да си кажам нецензурирано на психолог/психијатар, отколку на моите ... или на другарки
Не сакам сама да си поставувам дијагнози, но мислам дека имам депресија, барем некоја блага форма сигурно. Немам мотивација за ништо, да можам би спиела по цели денови, со месеци. Не искачам надвор ни да се прошетам, скапав на креветов дома. Излегувам само со дечко ми и тоа ретко ради ситуацијава. Мотивација немам за ништо. Терет ми е миленичињата да си ги гњавам, а ги сакам поише од животов. За факултет немам никаква мотивација, и прошлиот семестар лом го направив ама летоска собрав сила и го исчистив и си почнав нова академска година средено, ама еве ме пак. Не сакам да чепнам книга, се' ме замара, немам концентрација, се што ќе прочитам до следниот ден е заборавено (било каква информација). Не знам како да си помогнам, не сакам вака да си копам дупка и не сакам да ми страда и факс и социјален живот. Не знам дали воопшто депресијата смеам да ја земам како оправдување за моето целодневно лежење и overthinking 24/7...
Депресија и да се чувствуваш депресивно е нешто сосема различно, кај тебе нема депресија туку депресивно расположение, можеби заради целата ситуација во која се наоѓаме моментално, голем дел од луѓето овој период се чуствуваат немотивирано, од една страна што се наоѓаам во една ситуација за која не знаеме кога ќе заврши и каков ќе биде крајниот исход,а од друга страна и заради самата сезона есен, на есен се чувствуваме по депресивни, порано се стемнува, ладни врнежливи утра, тмурно небо, сето тоа допринесува да сме нерасположен и депресивни. Социјалниот живот на сите страда периодов, ама мора да се издржи некако за наше добро и здравје како и за нашите најблиски. Вервај дека 90% од луѓето се чувсвуваат моментално вака како што се чуствуваш ти, но мора да најдеме некој светла точка, да веруваме дека се ова ќе помине што поскоро и ќе продолжиме да живееме нормално.
Точно но, моево трае со години искрено. Некогаш е поизразено, сега затоа викам блага форма дека е бидејќи не се споредува со некои години што ми поминале катастрофално. Социјалниот живот од секогаш ми бил ваков-никаков, не знам дали така го преферирам или до друго е. Мотивација немам за ништо, уште од средно. Што се вика живеам од денес за утре, едвај. Бев на психолог 2-3 пати пред некоја година и ми помогна колку-толку, мислев дека сум океј ама сепак не сум..
Доколку трае подолго време, јас би ти предложила поторно разговор со психолог, да откриеш која е причината кај тебе за оваа состојба. Кај асоцијални личности обично се јавува вакво депресивно расположение, бидејќи човек не е роден да биде сам, мораш да се социјализираш и да бидеш во комуникација со што поголем број на луѓе. Со самото дружење ќе запознаваш различни карактери, ќе разговараш на различни теми, разменуваш мисли, со што авотоматски ќе ти се подобрува расположенито, а со тоа ќе добиваш мотивација и енергија за извшување на обврските со факултетот. Иако немаш мотивација да станеш од кревет и да ги извршуваш најосновните работи во текот на денот, самата терај се и покрај тоа што немаш волја. Не дозволувај да го пресипваш цел ден. Стани си рано наутро, облечи се, среди се, со самото тоа веќе си подготвена за секојдневните обвски, направи си појадок, потоа кафе и седни да учиш. Секоја ден обидувај се, создади си навики и ќе биде подобр, само треба упорност.
Луѓе во пмс сум пијам елицеа и хелекс таа терапија ми е хелекс по потреба, многу овие два дена ми се менува расположение и некои панични мисли незнам што да правам ., ги пијам неколку недели ме фака паника посебно денес прв ден ми е од пмс.
Јас многу се навлеков на хелекс го пијам веќе две години пред спиење и супер ми е немам кошмари и многу убаво спијам. Но почнав по 4 апчиња да зимам зошто едно веќе не ми делува.
Знаеш дека тоа не е во ред, така? Како ти ги препишуваат? Следното е наместо 4, да земеш 8. Хелексот не е B комплекс па да си земаш по повеќе. Јас би те советувала да одиш на психијатар, да ти даде план и програма за откажување. Има бројни алтернативи за несоница. Имаш направено толеранција на самиот лек, доколку не настапиш посериозно на ситуацијата, може да се предозираш.
Купувам од една аптека каде што даваат без рецепта, било што, не мора да е хелекс, може димитрин. може диазепам и пијам од нив по три зависи кога како. Знам дека не е во ред, ама кога ќе земам спијам како бебе, онака само се штрекнувам во сон и сонувам глупости. Иначе докторката ми ги препишува ми ги препиша психијадар пред две години хелекс и антидепресив прво елицеа пиев па сега сероксат и се поправив.
Не е оправдување сепак. Пак велам, оди на психолог/психијатар. Има некоја причина што не спиеш мирно. На долг рок, нема да имаш бенефити, туку само штета. Пробај мелатонин да земаш како алтернатива. Валеријана, пасифлора, маточина. Се се тоа тревки за опуштање. За откажувањето мора да одиш на психијатар, толкава доза, толкав временски период ќе направи куршлус, ако нагло ги сопреш. А таа аптека да ја знам, ќе ја пријавам веднаш.
Мајка ми има депресија. Пред години мајка ми остана без мајка, татко и брат.... Од кога умре баба ми, мајка ми стана многу мирна, затворена во себе, по цели денови дома да седи итн... Еднаш ме немаше 15 минути дома и таа ме барала низ цел град, кога се вратив ми рече дека замалку ќе пријавила во полиција дека ме нема... Значи нонстоп е загрижена за мене, моите сестри нонстоп и кажуваат да не прави така и татко ми, сите се збираме околу неа за да и објасниме да не прави така. Ѝ велиме да биди физички активна, да биди комуникативна, да си го изостри малку тоа јазикот, но за жал ние си зборуваме, ние си слушаме... Ја носиме во психијатриската болница во Скопје и таму и дадоа некои Депакине апчиња. Од кога почна да ги пие тие апчињата стана уште повеќе намуртена, мирна, не комуницира со никого... Пред една година кога ја носиме кај психијатриската болница јас не смеев да влезам бидејќи имав 16 години, а сестрите оти беа полнолетни им дадоа да одат со мајка ми и ѝ ги накачиле апчињата... Тие апчиња не и помагаат, туку ѝ одмагаат. Ако не ѝ дозволуваме да ги пие нас ќе не казнат. Ве молам кажете ми како да ја убедиме да престане да ги пие тие апчиња и да се ослободи од таа проклета психичка болест депресија?
Feminki, eve veke 6 dena cekmam odgovor i nikoj nisto ne mi kazuva Ve molam sovet dadete bidejki ne sakam da crknam od nervoza, mil mi e zivotot
Незнам дали е најправилен совет. Но еве би ти дала од моја перспектива.Третманите со доктор колку и да се добри толку и лоши. Сметам дека таа во моментот тоа не го смета за помош туку мисли дека вие веќе ја ставате во границата на лудост.Мајкати е во стостојба на параноичност моментално. Со ваква личност треба трпение и да и покажете дека не е сама. Јас да сум би седнала и би и рекла, ако сакаш ќе зборуваме,ако сакаш ќе молчиме,ако сакаш плачи,што и да сакаш знај јас секогаш ќе бидам покрај тебе,бидејќи се имаме една на друга и би ја гушнала и дури и да има молк би извоила време седејќи и молчејки. Кога би била во град не постојано ама би ја известувала еве пратила слиика од кафе или некој коментар како си поминувам.Немора репорт за секоја ситуација амаа само би и дала сиурност дека сум океј. Не би ја форсирала оди направи тоа направи ова, туку индирекно би пробала да ја вклучам во активности со мене. би пуштила смешен филм и слично. И кога нешто навистина ќе биде смешно ќе се насмее... долг процес е тоа, но покажи трепние.Тебе ти е мил животот ама не заборавај дека тоа е нешто што може да се случи на секого и не бира период. Од самата себе би зела пример кога ме совладува депресија не сакам некој да ми зборува направи ова она,туку би сакала да мисли тој некој на мене и да ме вклучува во активности бидејќи во тие моменти сам неможеш да добиеш елеан за активности. Само нежно спрема мајка ти. Љубовта што се дава спрема човек е најголем лек за сите болести.
Pred se ti blagodaram za sovetot. Nemoj da mislis deka jas ne i pokazuvam ljubov (na ljuov majka i kerka mislam), i' pokazuvam i toa mnogu... Sekoj den ja guskam i baknuvam na najsmiren nacin i' zboruvam, no taa e pak mnogu gorcliva... A toa se se dolzi na lekovite sto gi pie. I nejzinata tetka (a moja baba) piese slicni lekovi i ako ne ja prasas nemase da gukne... No od koga gi otkaza tie lekovi e vesela, nonstop e fizicki aktivna i jazikot i' e ostar. A za majka mi, mi e mnogu krivo sto i nekoj da kaze nesto za mene taa ne me brani Svakam deka toa e od lekovite, no taa ne saka da gi ostavi i nonstop e namrstena i ne zboruva Tie lekovi ne i' pomagaat, tuku odmagaat! Ovaa e makata sto me maci mene
Дали имате приватно разговарано со доктор, без нејзино присуство за дејствата од лековите кои ги има, и дали тие создаваат зависност?
