Дијалог кој не се заборава

Она: незнам, не сум сигурна, се плашам
Ја: епа незнам што да ти кажам, тоа е, ваљда љубовта е страшна понекогаш
Она: сакам да намалиме, да бидеме другари некое време
Ја: извини ама јас не можам така. Не можам да ти бидам другар коа знам дека иаме чувства
Она: ама многу ми значиш, не сакам да те загубам од мојот живот
Ја: не сакам ни ја да те загубам, ама не можам ни да се повредувам секој ден одново и одново
Она: значи ништо?
Ја: како ќе кажеш ти, така. Јас те сакам, што и да одлучиш ќе те поддржам. Само другари не, или се, макар и ептен полека, или ништо.
Она: добро. Толку е. Ќе ми фалиш.
Ја: и ти мене. Ако некогаш се предомислиш најди ме.
Она: тогаш ова е збогум. Жал ми е, те сакам.
Ја: и јас тебе, чао...

После два дена

Она: Ало. Добро утро. Стана?
Ја: Да, кажи?! (Збунето)
Она: Абе не можев цело време те мислам, сакав да ти го слушнам гласот. Заборави се што кажав...

 

Он:Ако не ми вратеше на пораката ќе згрешеше ?
Јас:Да...многу
После тоа се смувавме

 

Ептен интересна тема, морав да се зачленам за да го поттикнам пишувањето на нови дијалози. Штета што јас немам дијалог кој засекогаш ќе го памтам.