И едната и другата опција си имаат свои предности и недостатоци. Токму поради тоа е комплицирано да се донесе одлука. Кога јас(не дај боже)би била во ситуација да одлучам,мислам(но,не сум сигурна)дека би оставила Господ да си го каже последниот збор. ...не сум доволно храбра за таков потег. Да,има безброј неизлечливи болести,во многу ситуации нема надеж,можеби еутаназијата би било крајно решение,и јас би го знаела тоа.Но...мислам дека сепак не би дозволила. Првото нешто што би се запрашала би било : која си ти да правиш вака?! Тоа прашање ќе биде дел од мојата совест,која ќе ме прогонува цел живот.А јас не сакам да живеам на тој начин. Незнам..темата е навистина дискутабилна,како што моето мислење е прифатливо за некои,така и јас ги прифаќам мислењата на приврзаниците на еутаназијата.
Не би се осудила да му се мешам во работата на Бог, ако тој одредил некој да живее и да се мачи која сум јас да кажувам. Ама кога ке го слушнам зборот секогаш ми доаѓа во глава најпотресната сцена од филм. Во ‘‘Девојка од милион долари‘‘ таа постојано му раскажува на тренерот за тоа колку татко и си го сакал кучето. На крајот девојката е веќе без нозе, со мали шанси за живот и големи болки и му вика на тренерот ‘‘Ти имам ли кажано што се случи со кучето на татко ми? Беше многу старо и болно, па да не се мачи татко ми го уби‘‘. Со тоа му даде на знаење да ја убие.
Едниствено ако болниот се сложи да го прекине неговиот живот, само тогаш би оправдала, во спротивен случај никако. Секој заслужува да се бори до крај, зошто единствената желба на болниот е да оздрави. Понекогаш иако знае дека состојбата нема да се подобри мора да помислува на убавите мигови во животот, за да почине спокојно.
На мене не ми се допаѓа ова. За многу болести нема лек и таквите болни во еутаназијата го гледаат спасот. Јас не би направила такво нешто. Не знам дали тоа е дозволено кај нас.
Јас не би можела да се вмешам во Неговата воља. Ако Тој рекол дека некој треба да живее, ќе живее, не би можела да го направам ова на некого.
Не оправдувам и го поддржувам македонското казнено законодавство во тој поглед, кое еутаназијата т.е убиството од благородни побуди го смета за казнено дело и за него предвидува казна затвор од 6 месеци до 5 години. Сметам дека се коси со неприкосновеното право на живот загарантирано со Уставот и многуте меѓународни конвенции, сметам дека се коси со медицинската етика, не го поддржувам ниту од религиозен аспект, а пред се коси со мојот морален и етички критериум.
Не ја поддржувам од причина што сметам дека Бог треба да одлучи кога треба да заврши нечиј живот а не ние, колку да е тешко и комплицирано.
Да се одземе живот за да се скратат маките на животот. Па не знам. На никој не би го направила ова. Се замислувам себеси, лежам во болнички кревет се мачам и последната капка енергија ја вложувам, а шансите ми се мали и на некој му е жал да ме гледа така и му вели на докторот апаратите што ме одржуваат да ги исклучи и да умрам. А што ако би можела да живеам уште? Ако веќе се согласи болниот тоа е веќе друго 20 ама пак не би направила такво нешто. Колку е пишано толку.
Апсолутно поддржувам еутаназија. Разбирам дека сите вие го гледате чинот премногу романтичарски и филмски, но во реалноста постојат некои работи кои не се како на филм. Знам дека љубовта кон блиските со ништо не може да се купи, но по некогаш треба да се пресече конецот за оние луѓе кои вегетираат. Тоа не значи дека треба да се убијат сите кои скршиле нога, туку ретки ситуации, ситуации од кои едноставно нема излез.
ја подржувам станува збор веројатно за инекција која му ја ставаат ,прво му ги стопираат нервниот систем за да не осети болка ,потоа стопира срцето и готово . Но не е исто со инекциите кај смртните казни таму осеќаат големи болки
За еутаназија не сум сигурна ама не ми се вервува дека се оди прво мозок па срце, по логика мислам дека би требало да е директива срце целниот орган и готово, а за смртните казни како што знам се прави со инјектирање калиум кој го стопира срцето и нема болка...така да не би ме чудело постапката да е иста и за овие првите.
мора прво нервниот систем за да не осеќа болка колку што сум слушала нешто слично на анестезија меѓутоа со оваа буквално ти го стопираат целиот нервен систем
^ може, може. Не викам не, зашо не знам точно јас и да не лупетам неиздржани глупости Меѓутоа престанокот на срцева работа е моментална состојба и нема болки тогаш, ама како што кажав не ја знам точно процедурата и медикаментите за еутаназија така да не сум компетентна за тврдокорни ставови, само водејќи се од мојава логика мислам дека нема потреба од такви тракатанции, особено не во случаи на терминално болни зашто кај нив од постојаната болка прагот на болка не е ист со тој на здравите луѓе..
Противниците, пак, велат дека ниеден живот не смее да се стави под прашалник, и секој живот е вреден за живеење. Тие го поставуваат прашањето, кој е доволно комптетен да решава за нечиј живот (во случаи на кома, кога пациентот не може сам да решава)? Исто така, тие веруваат во чуда, велат дека се случуваат, а впрочем и дека медицината денес е многу напредна. Велат, убиство, па макар и од милосрдие, е убиство - одземање нечиј живот. ^ Голем противник сум,никогаш нема до го сменам мислењето. Велат никогаш не вели никогаш,ама за ова ќе кажам и сто пати ако треба. Не сакам да сум во кожа на тие што донеле ваква одлука за нечии живот. Дали после тоа воопшто спијат и имаат нормален живот.Не верувам!
Паметам еден муабет, една постара жена стално се молела да умре во сон. И Бог да ја прости, навистина така и` завршил животот. Во спиење. Пред многу години ми го раскажаа ова. Тие што го кажуваа ја познаваа женава. Ретко кој сака да живее во болка и агонија, ретко кој сака да се мачи и себеси и ближните со неговата мака кога веќе работата е патување во еден правец. Жално како постапка, болно (можеби не толку за телото но за душата на тој кој го прави тоа), но искрено и јас како и повеќето би се нашла затечена во ваква ситуација. Колку луѓе-толку состојби. Секоја болест не се манифестира кај секого 100% исто. Дури и да е ист стадиум во прашање, некој венее, а друг може со истиот стадиум, иако во големи болки да ја дочека смртта на нозе. Немам одреден став Spoiler (значи тука ги тргам настрана моите религиски убедувања и верувањето дека патот до пеколот е поплочен со добри намери во теми кои не се за религија, затоа што не ретко бодат очи и се толкуваат како провокација), но дека е убиство - не може да се каже дека не е. Кога се установи дека и абортусот е убиство, што останува за ова?
Го поддржувам и го оправдувам ваквиот чин на прекин на животот доколку тоа е слободно изразена волја на болниот.Не би го прифатила како убиство,туку како спасување од агонија(измачување).Па кој би сакал да живее со болка и страдување и згора на тоа да биде товар на блиските?
Поддржувам само ако болниот додека бил свесен за својата состојба изразил желба за да се стори такво нешто. Или немора да е болен, секој еден човек си има изградено став на оваа тема и сигурно го споделил со најблиските па во случај нешто изненадно да му се случи, сметам дека треба да се почитува таа одлука. Според мене секој е сопственик на својот живот и одлуката за тоа дали е подобро да се мачи на апарати или да умре треба да ја донесе исклучиво тој или во краен случај најблиското семејство. И никогаш не би ги осудувала тие луѓе затоа што на некој начин со самиот тој чин покажуваат дека ги боли состојбата на блискиот и многупати е подобро да се прекине таа агонија отколку да се претвори во нешто кое ќе трае со години и ќе се надеваат на чудо. Искрено, не би сакала да бидам некогаш онаа која ќе треба да одлучи за нечиј живот, но доколку знам дека тоа е неговата желба со тешко срце би го прифатила тоа. Темава е претешка, некако на ниедна страна не сум, ги сфаќам и едните и другите, но сепак ќе заклучам дека подобро лесна смрт отколку живот на конец.
