Жалење

Понекогаш се жалам, и тоа само на најблиските, на семејството, најчесто на мајка ми.
Ми се жалат и на мене, за било што и да е, подготвена сум да ислушам и да помогнам.
Но, константно жалење, не трпам. Секој имал тешки моменти, ама тие не траат засекогаш, моменти се.

 

Не ме нервираат таквите луѓе но ми предизвикуваат некое не баш убаво чувство. Треба да ги тешам цело време, затоа што се упорни со таквите мисли, што знае да биде напорно.

 

Понекогаш знам да се пожалам на најблиските, на сестра ми и дечко ми.
Но кога ептен нешто ме изнервирало или разочарало, не практикувам многу да се жалам бидејќи не сум таква личност, а и не сакам некој се да го замарам со моите проблеми.
Ми се жалат и на мене доколку можам помагам, но премногу жалење не трпам.

 

Избегнувам ваков тип на луѓе. Ми делуваат негативно и ми расипуваат расположение.

 

Јас единствено се жалам на форумов, онака барем маките си ги кажува и полесно ми е. А, пред луѓе не се жалам, немам таква навика, пошто знам дека пола од луѓето не ги интересираат, а другата половина само ќе се потсмева. Така да накривија капата што викаат старите и терај.

 

Не сум личност која има тенденција да се жали за своите проблеми. Напротив, ја користам мојата енергија да го постигнам сето она кое го сакам.

Инаку, од секогаш постоеле и ќе постојат вакви луѓе - тоа е факт, но не им обрнувам никакво внимание и воопшто не ги слушам.
Имам свои проблеми и желби и се фокусирам само на нив.