Некои повеќе некои помалку живеат живот во фантазија. Дали ќе живееш во фантазија или ќе бидеш оптимист по мене е едно исто. Верувам во тоа какви ти се мислите таков ти е животот. За да имаш поубав живот и да бидеш подобра личност во секој случај прво е потребно да си поставиш цел, потоа да си одредиш начин на постигнување на истата и на крај успешна реализација ќе се постигне само ако дејствуваш. Но и енергијата која ја поттикнуваш и си ја носиш во себе паралелно дејствува со реално поставените цели и мисли. А кој не сонува за поубав живот со отворени очи, кој не сонува за посета на луксузни места, кој не сонува за љубов, семејство, дечиња? Реално сонувам до последна капка надеж, копнеам и верувам дека еден ден ќе имам се што сум посакувам, само е потребно време.
Dokolku nekoj ima vakov problem - cesto fantaziranje, iako e bitno sto i kako se fantazira, sepak ubavo kazale povekjeto clenovi - treba da se poseti najprvin psiholog. Moze da navlezes predlaboko vo fantazijata i da ne razlikuvas ponatamu realnost ili fantazija. Zatoa e potrebno strucno lice. Jas cesto navleguvav vo fantazii, najmnogu od knigi koi sum gi procitala.
Фантазијата е потребна на секој човек. Но, секако до одредени граници. Бидејќи така барем на неколку минутно време го одмараш мозокот и мируваш и имаш внатрешно исполнување.
Има реална фантазија и нереална фантазија. Реалната фантазија сите ја имаме и мене ми е сосем океј. Си фантазираш да бидеш нешто повеке од она што си, да успееш да створиш нешто, или да си исполниш своја желба некоја и работиш на тоа до крај. Јас си имам свои фантазии и речиси досега сите ми се исполнувале. Си ги знам своите можности и квалитети и фантазирам за работи кои би се оствариле со даден труд. Толку многу си влегувам во филмот што правам се за фантазијата да ми се оствари. Сепак ако не ми се оствари не се разочарувам, но искрено досега и не се случило нешто да не ми се остварило па да се разочарам. А тоа како што рече Витамина погоре, да си прави некој нереални филмови за нешто е дефинтивно болест.
Порано многу повеќе фантазирав, сега знам да си направам некој филм во глава, но реален. Некогаш тоа е нешто што го замислувам во иднина и сакам да го остварам, нешто што го очекувам, некогаш е онака нешто што размислувам дека би можело да се случи а не дека го сакам или планирам тоа. Се сметам себеси за реалист и никогаш не отстапувам од тие рамки било кога размислувам за нешто, планирам нешто или очекувам нешто.
Нaјмaчнoтo нештo сo кoе сум се бoрел дa се спрaвaм, мнoгу е пoлoшo oд фaнтaзирaње би кaжaл се зaменувa реaлниoт живoт сo фиктивни мисли, вo кoмбинaцијa сo други пoтешкoтии билo ужaс. Нo имa спaс, требa сaмo сaмите дa избoриме кaкo и се другo, дa се зaпре сo лoшите нaвики, oвa е зaвист зa кoјa мoрaме дa бидеме сaмoсвесни и дa јa кoнтрoлирaме, зa се имa решение.
Realni ili nerealni fantazii, seedno e za mene. Nekako si sporeduvam so ubav i neubav son. Moze da se cuvstvuvam ubavo ako si sonam ubav son ili si fantaziram za nesto ubavo, kolku i da e nedostizno. Ne se razocaruvam lesno, sakam planovi da si krojam, koi ponekogas se moze nedostizni no ete me pravat srekna. Sakam da fantaziram-zamisluvam licnosti koi se vo moeto minato i nivniot miris, pregratka.. Mi go razubavuvale zivotot, ubav e momentot koga na moeto lice ke se pojavi nasmevka...Toa e onoj ubav del koga sakam da fantaziram za nekoi luge koi bile vo mojot zivot, a i za nekoi slucki i desavki vo mojata idnina koi silno posakuvam da se ostvarat.
Фантазијата у глава ме тера да продужам да живеам и кога ми е најтешко, не сакам да комуницирам со луѓе без фантазија, визија и со луѓе кај кои се и е невозможна мисија, што тераат работа-дома, работа-дома
Јас мислам дека реалност непостое една секој си има своја реалност на случки, гледишта, мотиви и слично пример ја сакам да сум пилот а комшиката домаќинка со 4 деца за неа тоа секако дека не е реално и нормално мојто исто така и од моја гледна точка нејзиното. Секој си има своја реалност неможе секој на исто ниво да размислува и исти работи да сака. А веке ако збореме за шизофренија каде лицето не е ни свесно како се вика нит каде се наоѓа е тогаш психијатар.
Порано во основно и во средно често си фантазирав и многу пубо и попродуктивно функционирав. Од ко пораснав, почнав да живеам строго во реалноста и во моментот, мислејќи така дека треба и се негативно гледам на животот. Не те остава денешницата да останиш сам со мислите, да контемплираш, да сонуваш.... по цело време опкружен со настани и новости и други луѓе, кој кај бил, откај се чекирал, какви екстензии има Ким, колкава куќа имал Роналдо, колку умреле од корона.... наместо секој себе и фамилијата да се гледа, секој на секого гледа да се наметни, види ме мене, прај муабет со мене....и не те оставаат сам да си го креираш светот....
Едно е разумна фантазија, друго е некој цел живот во фантазија да си го живее и да не е присутен во реалните настани. Додуша не верувам дека и некој си допушта да фантазира во ова време.
Многу фантазирам и сакам да си правам „филмови“ и за нереални работи (или ајде да речеме тешко остварливи). Тоа што го нуди реалноста понекогаш ми е премногу и сакам да избегам во светот на фантазијата за момент. Секако, знам да ги разграничам двете нешта. Фантазијата ми е начин за релаксација.
Фантазирав порано но сега не. Мислам дека тоа се случува кога човек е премногу осамен и нема на кој да си ја отвори душата, или пак ако реалниот живот не му е како што тој сака па му останува да ужива во фантазиите.
Од секогаш фантазирав да си најдам партнер кој ќе ме сака и почитува и ете се случи. Фантазирав за дечиња да имам на помлади години, а не како што сега е модерно да се мажиш со 35+ и ете и тоа се случи. Сега следна фантазија ми е свој сопствен дом да изградиме со мм, работиме на тоа. Исто фантазирам дека еден ден нема да треба да одам на работа и ќе имаме свој бизнис со сопругот. Исто работиме на тоа. Фантазирам за подобрување на линијата и на целокупниот изглед. Значи, се на се можеш да фантазираш за нешто реално и достижно. Е сега, на пример не можам да фантазирам, ма колку и да сакам дека ќе отидам на некоја плажа со бел песок, или дека ќе возам некоја скапа кола, или дека се ќе ми биде мед и млеко во животот.... Сепак реалноста е сурова и не треба да леташ ептен во облаци, за да не биде она ' Кој високо лета, ниско паѓа!' Потребно е да има човек оптимизам за да може да функционира во животот, ама се во граници на нормала.
Твојот живот е мнг скапоцен дар. Животот во фантазија ти ја ублажува болката и неугодноста на секојдневието, но и ти ги сокрива вистинските моменти на растење и развивање. Самата викаш не го сфаќаш сериозно животот а со тоа и самата себе... Кога ќе дојдат моменти на тешки одлуки како ќе се потпреш на својата перцепција ако не си во допир со реалноста?... Сеуште си млада но гледам дека знаеш за подобро (мислам дека сум доволно возрасна...) Имаш голем избор на книги на оваа тема и секако муабет со професионално лице може само добро да ти донесе фантазијата може да ти донесе голем успех во работата, во креативноста итн но мнг важно е да живееме во реалноста.
Како дете многу фантазирав, си замислував разни сценарија (нереални) во мојата глава и уживав во нив, како растев моето фантазирање стануваше се по реално, може да се каже тоа беше фантазирање за остварување на некој реални цели. Сега воопшто не фантазирам, суровиот свет во кој живееме ми ја уништи секоја желба за фантазија.
Фантазирам повремено, иако се трудам секогаш да останам приземна и со ниски очекувања, така сум посреќна.
