Зависност од партнерот

До сега не сум била зависна од ниту еден дечко до тој степен ако еден ден не се видиме или чуеме да паѓам во депресии и да не знам што со себе. На почеток на врските некако нормално ми е да се проаѓа повеке време заедно, знам интересно е нов човек го упознаваш уште има еуфорија , впрочем тоа е најубавиот период од врските. Но, секогаш сум била тип на човек кој што си сака време за себе. Секогаш сум сакала време кое ке го искористам со другарки, време кое ке го искористам за учење, време кога сум на работа и неможам со него постојано на вибер да бидам и да се куцам, време за спорт и сл. Дури ми е скроз дебилно да седам на кафе со другарка некоја и да дремам на мобилен со него а она да блее во облаци. Светот нема да се сруши во тие 2 саати ако не се чуеме или пишеме на вибер или кај и да е.

Баш ради таквиот однос многумина од кога ке влезат во врска ги губат другарите и другарките и после недај боже да раскинат ке кукаат како останале сами на свет и немаат една другарка за кафе да испијат. Епа ке се нема. Што знам за мене балансот е клучот на успешна врска . Ако излезам денес на пијачка без него не значи дека не го сакам или не мислам на него , напротив тоа значи дека и покрај него имам свој живот и луге кои заслужуваат дел од моето внимание.

Имав еден таков дечко кој на некој начин беше зависен од мене, ме бараше по милион пати во денот, ми писуваше на работа коа бев , ако отидев на кафе кај другарка по 10 пати ми звонеше да ме праша дома коа ке си дојдам пошто досадно му било и сл , буквално не знаеше времето како да си го исполни па морав ја да бидам околу него за да го занимавам и да му пополнам празнина. Го откачив после 2 месеци зошто тоа повеке ми беше терор отколку да ми ласка што толку сака да биде околу мене.

Ако некоја врска фунцкионира убаво, се слагате со партнерот, имате љубов разбирање и доверба еден во друг што знам нема потреба од толку припотресување и дишење во врат постојано.

 

Се што е зависност не е здраво. Дали е тоа зависност од храна, цигари, дрога, личност некоја. Безразлика за што и да е. Не е здраво.

Јас никогаш не би си дозволила да бидам зависна од партнерот. Љубовта не е зависност. Љубовта не е една личност да ја врзеш само за себе. Љубовта не е да припаѓаш ако не сте се виделе еден ден.

Ако партнерот мисли дека треба да бидеме постојано заедно и ако не може да замисли да има и свој живот надвор од врската јас искрено би си помислила дека нешто не е во ред со него.

 

Кога после завршувањето на секој со своите обврски, се видувате, тогаш чувството на возбуда е поголемо, повторно се заљубуваш кога го гледаш дека доаѓа, па моментите на незаситеност и страст. Кога после гледање на безброј лица во текот на денот, мирот го наоѓаш во неговото и неговата прегратка.
Дури и да сме во брак, уште поубаво. Денот ќе ми започне и ќе ми заврши гледајќи во неговите очи.
Но, да сме заедно 24/7, сакам кога ќе бидеме стари баба и дедо и поголемиот дел да го поминуваме уживајќи од балконскиот поглед заедно.
Зависноста ќе ја одобрам ако станува збор само за страст, а страста се покажува на дело Само таква зависност признавам. Сето друго, како досада, немањето обврски, замарањето, тоа е гушење еден на друг и гушење на односот. Повеќе рутина, отколку љубов.
Љубов е и кога си оставате простор да помислите еден на друг во денот.

 

Незнам дали е моето зависност, но мене ми е битно што ми прија и не сум се почувствувала никогаш загушено.
Знам да се растажам ако неможам да го слушнам подолго време.
Ме сфаќа многу добро, ме почитува и сака, ја дели тагата со мене, исто и јас со него.
Разговорот после 4/5 часа неслушање ми е исполнет со емоции. Или па кога се гледаме вечерта, а цела ден дали сме се слушнале дали два пати, е тогаш таа прегратка ми е незаменлива.

Дома можам да сменам триста расположенија и сто пати да го проверам телефонот, понекогаш постојано мислам на некои проблеми и се нервирам иако знам дека неможам ништо да сторам.
Е кога сум со него е друга прикаска. Се чувствувам исполнето, среќно. Разговорот ме успокојува, едноставно подруго е кога во некои ситуации тагата ја делиш со личноста што најмногу ја сакаш.

Имаме и двајцата време за себе, никогаш не му е забрането/преречено некаде да оди, ниту па тој мене.

 

Рефи, види.
Јас со дм цел ден не се слушам, буквално кога излегувам од работа (значи во 16:00) прв пат се слушаме, најчесто тој подоцна си доаѓа, па тогаш правиме план дал по дома ќе се јаде, дал ќе се купи од некаде, и кое време да ми ѕвони да се разбудам ако спијам. Од будење сабајле до 16:00 ретко, ептен ретко и ептен ако имаме нешто важно да си кажеме се слушаме.
Колешката моја со сопругот нејзин се слуша преку 15 пати. Се смее, се кара, плаче, пак се смее и така во круг, секој ден.
Мене не ми е јасна. Не знам што толку криви дрини оправаат, па уште на работа.
Ако тој оди на пат, и таа оди со него. Итн. Да не оправам на долго, тоа е веќе(за мене) болен однос.

Болен е затоа што му се јавува да го праша ненормални работи (на пр. еј, може кај мајка ми на кафе да одам, или еј, а може да одам на фризер)... не дека тој некогаш и рекол не, него она е посекирана свекрва и да не се налути па демек него го прашува, ама тоа е секој ден

Едно е да си приврзан со некого, сосема друго е да зборуваш на телефон на 20 минути (аман) и сите животни прашања така да ги решаваш - секој ден. Мене тоа нивното дефинитивно ми е “гушење“, посебно зошто нели морам да сум сведок на сите нивни животни перипетија (делам канцеларија со неа), и кога јас некогаш се осеќам загушено, кој знае па како му е на него

Затоа сме сите различни, јас имам потреба секојдневна од мојот сакан, но немам потреба да го слушам на пола саат да го прашам дали јадел, да го потсетам апче да се напие, или да се испокарам што мајка му на криво ме погледнала. Мене тоа би ме гушело. Неа не ја гуши очигледно, така и одговара.

Така што не би се потресла околу муабетот на пријателката, има луѓе кои имаат потреба од поголема независност (пример моја другарка и маж и - скоро секој ден се посебно излезени, поретко заедно), јас мислам дека имам потреба од доза на независност (поминувам време со другарки, но сепак сакам и со него да поминувам повеќе време, ако сакам да одам на кафе одам и не барам дозвола, исто е и за фризери, нокти и остало) и никаква независност (колешкава).

На крајот е важно само колку е некој среќен во врската/бракот, сите имаме различни потреби и очекувања

 

нека даде господ засекогаш да останете заедно..но верувај мила бев истата дури на тел спиевме се слушавме како спиеме зависна опседната бев нооод како раскинавме морав да се научам без него да живејам верувај секоја секунда без него ми е век но за секоај навика има и одвика (или само глумес пред другите дека е така )

 

Ќе пробам да бидам краток иако не знам дали е возможно тоа... Имам девојка. Заедно сме од 21 март лани. Искрено, откако сум со нејзе мислам дека сум најсреќниот човек на планетава. Како и да е, секако мислев дека чувствата се меѓусебни. Меѓутоа, последниве 2-3 месеци почнав да осеќам како ми се лизга од раце Пробував да зборувам со нејзе и да ја уверам дека што и да е проблемот ќе го решиме затоа што љубовта е посилна од се. Џабе беше се луѓе. Се помалку зборувавме а дури и кога бевме заедно во живо или преку тел или фб се помалку ја осеќав онаа наша блискост што ми дава животна сила се од лани пролетта . Почна да избегнува и да ја гледаат со мене. Не сакаше ни да се гледаме.

Конечно завчера бев кај неа дома и кога се осамивме почнав да и зборувам за тоа дека ја сакам и дека ми фали во последно време се повеќе и дека не знам што е проблемот помеѓу нас. После неколку моменти тишина почна да ми зборува за тоа како почнале да ја привлекуваат други луѓе (да, за множина се работи) и дека конечно сфатила дека не може да биде среќна со мене . Во моментот срцето ми се скрши. Почнаа да ми течат солзи иако немав никакви други експресии кои можеа да ми ги издадат чувствата. Кога ја виде мојата "безгласна" реакција почна да ме убедува дека исто така не може да биде среќна ни без мене и дека не сака да ме изгуби. Се што се случуваше потоа ми е како во бунило. Само знам дека се осеќам потресено како од темел, што се вика .

Не можам без нејзе. А од друга страна, ме боли тоа што секако ја привлекуваат други луѓе (повторно множина) и што смета дека не можам да ја направам среќна. Сеуште ја сакам секако (иако имам потреба да си ги преиспитам и можеби да пробам да ги сопрам чувствата) и не знам како да се справам со целава ситуација.

Не сакам да замарам никого со ова, ама чувствувам огромна потреба за разговор со некого.

Пишувам тука затоа што ми треба помош. Ако има некој искуство со ваква работа во минатото и го пребродил успешно го/ја молам да ми даде совет.
И однапред се извинувам на секој што мисли дека не треба ова да го споделувам тука..

 

Зависност и навика не е исто. Зависноста е негативна и не може поинаку. Ја развиваш за да прикриеш или излечиш некоја емоционална болка, проблем психички, несигурност, и инстант многу подобро се чувствуваш дали е тоа чашка алкохол, цигара или телефонски повик од партнерот. И ако редовно сте во контакт со партнерот во текот на денот, не мора да значи дека сте зависни од него. Така може ви почнала врската и така останало како навика, што не значи дека не сакате да го слушнете но не би го ставила во ист кош со зависност. И јас редовно се слушам со сопругот и се консултирам за се и не би сакала да останам без него затоа што ми е добро, но зависна не се чувствувам. Не го гледам на редовна база како сламка спас за нешто што сама не можам. Понекогаш да, најнормално, но не ми е потребен како дрога на пример. И немојте да мислите дека е одраз на некоја голема љубов, оти многу го сакате па затоа така чувствувате кон него. Колку што е опсесивната љубомора љубов, толку е и зависноста. Вакво размислување за тинејџери е.

 

За жал не си единствена, можам да посочам повеќе вакви примери. Тоа што ти го осеќаш не е љубов туку опсесија.
Си имаш зацртано во главата дека само со него ќе си среќна, дека само со него ти е најубаво и дека цела среќа на светот од него ти зависи.
Јас би ти предложила да се дружиш со луѓе, со фамилија, да не поминуваш по цел ден со него, да си имаш некое хоби ( вежбање, трчање, фотографирање).
Без секој се може, а особено без тој што може без тебе.
Сите тие чувства треба сама кон себе да ги имаш и среќата да ти зависи од тоа што ти секојдневно го правиш, а не тоа што го прави дечкото.
Дистанцирај се малку и не се гледајте секој ден по цел ден, тоа е малку опсесивно ако ме прашаш мене, а такви тенденции имаат Ракови, Риби, Девици.

 

Не сум зависна иако се гледаме често, но не и пречесто, правиме заедно работи, прво него му се јавувам кога ќе ми се случи нешто, нормална врска си имаме.
и да не се чуеме, видиме, преживувам, доволно е да знам дека е добар.
можам да спијам мирно кога искача со другари, секако и јас наоѓам време за другарки.
тоа не значи дека помалку го сакам од некои што се изјасниле како зависни, меѓутоа сакам да си посветувам време на себе и на пријатели (и на кучето )
Познавам личности кои се зависни од дечко, до степен отргнале секоја единка која не е он од себе, кога искача со другарки седи саат време и досадно и е, да не може да одвои време и да имаш проблем затоа што она има дејт. Тоа според мене е зависност, да мораш да се гледаш секој ден, ако се случи да не ти крене телефон да си мислиш дека е со друга, да не сакаш да одвоиш вечер да излезеш со другарки и слични други работи. Па и не знам колку ги почитувам тие луѓе, искрено

 

многу женски мислења...во ред се...јас сметам дека иако е зависност,сепак е одлична додека постои. Кога се ке почне да се лади и опушта...тогаш попуштаат ланците...тогаш ке постои место за мисла према друг и друга ке постои и поглед кон друг и друга....сето ова е за некого глупост за некого јавна тајна,,,но вистината е таа колку и да е болна.....НИТУ ЉУБОВТА НЕ Е ВЕЧНА

 

Нормално, не е тоа трагична или лоша работа! Мене ми е чудно ова расправањево животни прашања по телефон на работа, и тоа важи за се, не мора да е со партнерот - со родители, деца, комшики.. со кој и да е, малце е без везе да се оправам за такви работи прво по телефон, а второ пред сто луѓе.
Можеби е до мене, ама не сакам никој да ме слуша кога зборувам за важни работи, освен тој со кого ми е муабетот

Инаку сите сакаме понекогаш да сме сами...

 

Се сoглaсувaм сo мислењетo нa еден oд членoвите декa се дoдекa јa имa дo некaде тaa зaвиснoст е дoбрo. Ми се имa слученo дa еднoстaвнo гo снемa тoј интерес или желбa дa се чуете. Искренo секoе утрo пред дa oди нa рaбoтa ме буди и кaј 16:00 кoгa си дoaѓa се слушaме. Нa рaкa мoжaм дa гo избрoјaм денoвите вo кoи не сме се виделе. Амa дaлеку oд тoa декa дoкoлку гo немa не би билa незнaм ...јaс. Еднoстaвнo би си гo пoтпoлнилa времетo, пa мaкaр штo не мине бргу.

 

Prekrasno e dodeka postoi zavisnost poradi ljubov,stradt,posakuvanje zed eden za drug. Koga ke ostane zavisnost samo poradi navika ,sto znam ..dali bi bila vo red i taa zavisnost...toa mi izgleda kako site drugi zavisnosti...zavisnost od cigari od alhohol droga...od se samo ne od ljubov neli ?

 

Дa се сoглaсувaм сo вaс декa дoкoлку стaне нaвикa истo е и кaкo другите зaвиснoсти. Нo се дoдекa чувствувaш декa некoј гo сaкaш секoј ден се пoвеќе и кoгa и двaјцaтa се трудaт дa нaпредувaaт мислaм декa не е нaвикa. Зaр не?! Акo грешaм испрaвете ме

 

ne bi bilo navika ako i DVAJCATA se trudat da napreduvaat..znaci se SAKAAT i se trudat uste poveke da se soedinat i se zavisni eden od drug,..TUKA POSTOI LJUBOV I ZAVISNOSTA E PORADI LJUBOVTA...so toa jas licno se slozuvam... no ako ljubovta ispari i namesto nea se vseli navikata..jas licno mislam deka toa se troskiite od ona sto nekogas bilo leb ili mozebi uste poloso.. od ona sto go imam vkuseno taa navikaznae da bide bolna bolna a uste pobolno e odviknuvanjeto od nea,koga se raboti za partner bolna e da...>>>>>>>>>?????????????

 

Same here. Заедно секој ден, колку може повеќе Ама ниту ми е гушење, ниту оптеретување. Прекрасно ми е со него и камо така цел живот да ми остане. Задоволство ми е се да делиме и заедно да доживуваме. Среќна се чуствувам. Нека остане така секогаш

 

Е јас сум независна.
Имав дечко што од сабајле до вечер сакаше со мене да е, престана на факултет да оди заради мене и тоа почна да ме гуши. Зависноста е една од најлошите нешта во една врска. Им се восхитувам на тие другите што не се обземени со својот партнер и се присебни. Ем љубов ем разум.