Јас кога ќе ме фати така голема нервоза,си правам говори како за којзнае каде(слободно Барак Обама може да ме ангажира за говори ),си зборувам абе оти вака,не вака утре ќе напрајш,еднаш како некоја будалетинка се замислив дека ја глумам Нурбану Султан од серијата Величествениот и кажвам од памет зборови демек турски зборам Spoiler Ова мислам не спаѓа во зборување сам со себе,туку пишување сам со себе-ама јас си пишам писма до самата себе кога ќе се изнервирам и мислите си ги преточувам понекогаш во пишан збор Лајк а бос
девојки незнаев каде да прашам, па ке прашам тука Дали знаете како се викаа таа болест, што човек додека е сам си зборува на глас со други личности и си замислува цели сцени, како да е во друг свет или пак друг живот?
На секој му се случува во дадени ситуации, поготово ако се изнервираш а не можеш во моментот да се искажеш на некого. Но, во овие ситуации задолжително да си сам. Сум ја приметила мајка ми кога седи на компјутер додека чатува со некого, си го шепка на глас тоа што го пишува, стално ја закачам за тоа.
НЕ НЕ читав пред некое време ама не ми текнува Знам халицинации неможеш да контролираш, но ова личноста сама намерно си го прави, како да бега од овој живот и замислува ( гледа, чусвтува и доживува) друг и на глас си комуницира со тие замислени пријатели. Знали сега е во една просторја додека е со некоја личност, но одкако ке остане сам, тогаш си влегува во тој друг живот и таа прсторија станува некоја друга и се појавуваат други личности. Пример некој е сам до бањата а замислува како е на плажа како има околу него луѓе, како се дружи со нив итн, незнам као поинаку да објаснам, но не само што го замислува сето тоа туку и го доживува
Секако дека си зборувам сама со себе, понекогаш си правам и дијалог помеѓу срцето и мозокот Посебно коа сум изнервирана или имам некој проблем, па треба да се искажам на некој, ако нема на кој, тука сум јас! Знам и да си застанам пред огледало и да си зборувам, за да видам како изгледам кога зборувам
Честопати на огледало знаам сама со себе да си зборувам Или пак најчесто кога сум нервозна или тажна ми се случува понекогаш.
Често се фаќам како зборам сама со себе, ама тоа се случува коа сум многу занесена во нешто или пак нервозна. Си викам море леле сум се шекнала скроз јас. И тоа убав муабет знам да си направам.
Да многу често се приметувам дека разговарам сама со себе најмногу во ситуација на нервоза,а нема некој до мене да му се пожалам следува разговорот во себе па се случува и да се фатам како мрморам на глас.Мислам тоа е нормално.
obavezno...ponekogas i na ulica koga ke mi tekne kaj sum prekinuvam a ako sum doma sama np si praam muabet duri i se karam a majka mi ne zboruva sama vika sama !!!! e toa se nadevam ne e nasledno
Се разбира дека зборувам со себе. Понекогаш ми е потребен совет од експерт. Шала на страна, зборувањето сам со себе на човек му пружа емотивна и психолошка утеха. Се додека не вклучува имагинарни другарчиња, тогаш е во ред.
Сум прочитаала некаде дека човекот голем дел од зборовите кои ги кажува во текот на еден ден, си ги кажува себеси.
И јас си зборувам, само во последно зачестив.. веројатно од стрес и незадоволство. А ми се случува и кога зборувам сама со себе, тоа да бидат работи кои сакам да му ги кажам на некој в лице ама од хх причини неможам. Spoiler Си правиме во последно муабет со оглеалото, она као во симс играта.
