лелеле а мислев само јас сум за психолорг, често се фаќам себеси како си разговарам сама со себе, како правам филмови....кога одам сама по улици, кога легнувам во кревет.... валда некој издувен вентил, бидјеќи не сум личност која дели тајни, која кажува се на другарки
Зборувањето сама со себе ми е многу често, ама среќна сум што си ги знам границите:си зборувам само кога сум сама, па дури и тогаш не зборувам на глас, ниту пак шепотам, туку си зборувам во мислите. Само кога сум изнервирана може да се случи да зборувам на глас или да шепотам, онака никако.
Денес пак си се покажав, седеме четири другарки во слаткара, и трите нешто гледаа во телефонот на едната (нешто читаа мислам), а јас бидејќи бев спроти неа не можев да видам. И тие подолго време се загледаа и јас почнав да си разговарам сама со себе Почнав да тепам муабет и тоа на глас, си зборувам, зборувам и една од другарките ме приметила и само слушам „Не те можам“
Најчесто кога си зборам сама на себе си објаснувам некое мое сфаќање или пак нешто за што не сум била во можност некому да му го кажам. И се ова без ментални пореметувања
Јас сама да си зборам? охоо тоа е веќе како навика си зборам,си се советувам,си се критикувам,ма се! најубаво сам со себе...монодрама во домашна атмосфера,шо ќе ти е театар така е кај мене...ама контрола малце така оти некои ќе ме мислат дека за во душевната сум
Често зборувам сама со себе, многу често.. Она што го размислувам, она што ме мачи и не можам да го кажам буквално на никој, ке си го кажам сама на себе и ми олеснува мајка ми еднаш ме слушна дека зборам, и ми вика "сама со себе збориш?", и викам "да", па ме зезаше ми вика нешто демек има врски за бардовци хаххахах
Четири стадиуми на лудило: 1. Си збориш сам со себе, 2. Почнуваш да се караш сам со себе 3. Губиш у кавга сам со себе 4. Не си правиш муабет зошто си љут на сам себе До двојка сум ама со тенденција да напредувам
И јас сум една од „лудите“ што си зборат сами со себе. Не знам зошто ама после разговорот (во 90% од случаите е дијалог) ми олеснува некако, како на психијатар да сум била. Не се разбирам од психологија ама ваљда е нормална работа, освен ако не се сите луди! Некогаш пак, кога намеравам нешто да му го речам на некој (најчесто на некој кој ме изнервирал во моментот) прво ќе си го направам разговорот сама со себе во моментот на бес, и може да ми помине лутината. Поентата ми е - се спасувам од кавги, извинувања или прекинување на пријателства. Само недај Боже да се најдеш некој ден во ситуација кога веќе ни сам себе нема да можеш да си се ислушаш. Е тогаш си ја оплескал и тоа јако...
Јас воопшто тоа не го сметам за лудило.Кога сум возбудена или пак тажна си зборувам сама со себе , и после кога ќе се освестам почнувам да се смеам..но се разбира кога нема никој во моја околина,и во умерена доза.
Немам таква навика. Некогаш ептен ретко по еден збор или два. Најчесто ако ме изненади нешто или изнервира.
Luge dajte resenie za mene. Stvarno smesno i vo isti moment e i tragicno. Koga odam po ulica i ke se zamislam i si zapejam po nekoja pesna i site luge me gledaat cudno. Isto i na rabota mi se desava daj luge pomognete sto da pravam
Јас ова го практикувам само во еден вид на ситуации односно кога ке се избрукам. Значи секогаш кога ке се случи нешто такво или пак кога ке ми текне на некоја ситуација кај што сум се избрукала јас си правам фаци и тивко зборувам колку сум глупава и смотана.
Повеќе сама со себе си зборувам кога сум изнервирана и кога сум тажна. Може да изговорам по некоја пцовка или слично.
