Ми се случува кога сум нервозна и кога ќе оплескам нешто да си се искритикувам, ама комбинација зборување со себе на глас у јавност - јок А кога ќе се обрукам или при трема знам во себе да се посоветувам во calm down стил. ...иии се разбира!
Како мала си имав imaginary friend. Имав исмислено цел свет во мојата глава и си разговарав со замислените пријатели, а посебно една што ми беше омилена.
Ова прашање е повеќе за лугето околу нас, отколку за нас самите. Најчесто оваа појава се случува без да бидете свесни за тоа, инаку секако дека не би го правеле тоа. Оваа појава може да биде само со мрморење т.е движење на устата како да зборувате со некого, а во поретки случаи е проследено и со одредени гестикулации. Инаку сите ние зборуваме сами со себе, но најчесто, тоа е без никакви надворешни знаци. Што е размислувањето ако не зборување со самиот себе, не постои човек кој не размислува така? Колку што знам сеуште не сум стигнал до тој степен да јавно манифестирам несогласување со самиот себе, но во себе многу често се случува тоа. Многу често се запрашувам и по цели денови го барам одговорот полемизирајки со самиот себе, што е тоа што ги тера лугето да ме сакаат кога сум и јас само еден обичен смртник како и милион други луге Ова на крајов беше шега, да не се фатите за неа па да полемизирате цела ноќ колку сум јас самобендисан.
Хахаха не грижи се не си единствена Порано повеќе си правев сама муабет сега малце се контролирав колку толку посебно кога ке сум изреволтирана од нешто или од некого обавезно ке пукнам ако не си прозборам
Mi se slucilo da se fatam kako se karam so sama sebe. Se poducuvam kako netreba. Togas znaes deka od greskata si naucil.
Се разбира дека треба да се збори сам со себе , како инаку ќе ги донесеш важните одлуки во животот , ќе седнеш и ќе дискутираш со самиот себе си
Ми се има десено...многу изнервирана од своја постапка како си велам ,,аххх..референтке, референтке...,, Мислам дека не е нешто ненормално тоа...ваљда ..???
Епа, јас како и секогаш мора да бидам црната овца во стадото... Јас не зборувам сама со себе... Јас се допишувам и тоа на лист хартија. Имам отворено како книга, ама сопствена, не планирам да ја објавувам или да ја покажувам некому зошто цел живот таму сакам да го запишам- во кратки црти. Си поставувам прашање, го запишувам, и размислувам... Како решавање задачи по математика е, бараш начини, но овој пат не одам по теореми, туку создавам теореми (тие теореми за прашањето би можеле да се наречат патишта до решението). Ги барам најлогичните. Така, посветувам време на себе и сама сум си психолог. Сум се нашла во најлоша ситуација 2 пати. Истиот најлош проблем... Но, во книгата имам запишано дека ништо не е бесконечно, секогаш оди кон подобро најлошото, а најдоброто кон полошо. Тоа е балансот на животот. И таа тетратка, една најобична црвена тетратка со најобични дебели корици и страни ми е нешто најпосебно... Кога и да сум во лоша ситуација, ја читам мојата тетратка и ми олеснува. Исто така имам проблеми со довербата, на никој не верувам целосно и на никој не се потпирам. Никој не сметам за гарантирано зошто знам, на крај ќе ме остават, ќе ме заборават. Заборавањето не е избор и не можам да ги обвинам нив... Но, да не бегам од темата, тоа е моето разговарање со себе. Колку повеќе разговарам со себе, толку повеќе се запознавам. А, кога ќе се запознаете себе, ќе дознаете дека можете повеќе од тоа што сте мислеле предходно, ќе дознаете дека вие сте на прво место, ќе дознаете во што вистински верувате и што вистински сакате.
Да си зборам сама со себе.Посебно кога сум изнеривирана или пак кога ќе се искарам со некого.Дури тогаш ми текнува како сум требала да изреагирам и да постапам. И да кога готвам или нешто си подготвувам набризнка се понашам како да имам кулинарско шоу.Објаснувам како се подготува,колку време и такви ми ти глупости.
Само кога сум дома си зборувам посебно кога сум изнервирана и како сум требало да постапам а не сум постапила итн
a dali kako shto go citash ovoj tekst mozes da zamislis glas vo tvojata glava, pa ti izgleda kako nekoj da go cita ili kako ti da go citas na glas samo so glasot e zamislen i postoi samo vo tvojata glava *inace da si zboram sam so sebe, analiziram deshafki od minato so nadez da izvlecam nova pouka ili mislam so da napraam u momentot koga mi e dosadno
Пред некој ден одам накај една институција и покрај мене оди млад човек, носи весник и тивко си збори. Почнав да одам побавно мислејќи дека не е во ред. Влегува тој во зградата, јас по него, а тој да работел баш во установата каде одев. Смешно ми беше после.
Ехеее, во последно време редовно ќе ми излезе нешто. Во баба ми се претворив, она така кога ќе се скара со дедо ќе мрмори во кујна додека он во двор. Си викам, без нерви сум веќе, нит си барам експертски совети од себе (хахаха експертски совети од мене!) нит ништо само така од душа ќе ми излезе едно сочно У ПМ. Ама кога сум си дома тоа, се пазам на улица, таму ми е повеќе страв да не почнам да си пејам некоја песна од слушалки или па обавезно ќе ми текне на нешто смешно и кекеке во себе а една дебилна насмевка пред народот. Среќа, на разминување, имам видено многу повеќе луѓе како се смејат под мустаќ (нека и се множат убавите спомени) отколку такви кои мисловно си шепотат.
иииии јас јас јас. истото и мене ми се случува. Секој ден. Не зборувам на глас ама одам мафтам со раце Иста сум и за смешни ситуации или случки. Цел филм го раскажувам ( јас сама себе не на друг, сама јас во собата) Значи не е нешто страшно не? Не е озбилно??? Help
А колку од вас имате замислено другарче? Значи замислувате една личност и со неа сте цел ден, со неа зборувате, разговарате Или тоа “замислено другарче“ може да е личност која ја познавате, другар, колега, симпатија ..што знам. Но се разбира во границите на нормалата. Еве јас не зборувам на глас но нема ден да не зборувам со самата себеси, а се се почесто со моето другарче. Овде ве читам и во поголем дел се пронаогам и си викам “еве не сум само јас“, “нормална појава“ и нормално подобар совет самата себеси си давам одколку сите мои другарки заедно колку што би можеле да ми дадат. Ама проблемот е тоа што мене ми смета тоа мое “замислено другарче“ И станувам и одма почнувам со него да си правам муабет. И тоа не е некоја тема туку онака си зборувувам со него си го замислувам тука А уште поголем проблем ми е тоа што ја знам личноста, колега ми е ... и кога да го видам бегам од него *сакав да отворам нова тема , да не бегам од оваа ама сепак мислам се работи за слична тема.. Аххх уште нешто...Јас можеби и заљубена сув во него? Не не верувам
Лелее како знам чат пат да си направам некој муабет сама. И тоа се случува кога сум и меѓу луѓе, циркус после сама си се смеам
Секогаш си зборувам ама гледам тоа да не е гласно.... особено кога сум нервозна инаку често потпевнувам и се смешкам кога ќе ми текне некоја глупост
Често си зборувам сама со себе. Ај за по дома и така и така, ама ми се случува и на работа да си зборам, па колегата стално ми вика: Забега ти колешке!!
