Isto i jas ova go pravev porano, pred mozebi 10 godini i povishe. Koa ke gledav nekoj britanski film, so izrazen akcent, obavezno posle filmot me mavaa filmovi, i izgovarav poedinechni zborovi so toj naglasok, a ponekogash i celi rechenici. А koga ke bev pod nekoja golema impresija, se gledav na ogledalo i se zamisluvav kao britanka na odmor vo Mk, i si se obrakakav sama na sebe vo ogledalo, konverzacii od tipot - Ur country is very beautiful, it's very quiet n' piecful in ur cities, but i cant live here for a long time. London is a very turbilent city. The differences are too large, lifestyle, too. But short visits here, are great, anytime.- A ponekogash i na domashnata machka i se obrakav, neshto vo smisla, Lucy, call a taxi for me, please. Huh, u dont know what that word means??.. Oh, i deeply apologise, i forget that in the USA it's a cab.. So, call me a cab, please.. Se dodeka vo edna prilika ne me nacheka sestra mi so takvi razgovori so domashnata machka posle toa nekoe vreme, imashe zafrkancii na moja smetka niz doma, i taka prekinav so takvi konverazii. A, vaka da zboram sama so sebe vo javnost, mi se nema slucheno, nitu pak doma. Nekolku pati iam primeteno, pr. sum trgnata na odredeno mesto, i za vreme na patot, sum zamislena za razni neshta, i koa ke stignam na mestoto se osvestuvam, i se chudam kako sum pominala tolkav pat bez da se setam kaj sum odela, kako sum stignala i sl.
Зборување сам со себе за мене е еднакво на лудило. Не го правам тоа. Татко ми го прави од причина што нервите му се попуштени и си прави гласно некои планови или кажува што го нервира мислејќи дека никој не го слуша.
Неможеш да знаеш дали зборуваш сма со себе или не бидејки тоа се прави несвесно. Зборувањето сама со себе не мора да биде гласно, ноже едноставно само да ги мрдаш усните. Голем дел од лугето не се ни свесни дека го прават тоа, посебно кога се подолго време сами или патуваат од точка А до точка Б ога ќе се исклучат од околината несвесно почнуваат да зборуваат сами со себе. Исто како што многу луге незнаат дека р`чат во сон, па дури и спремни се да се испокараат негирајки го тоа. Не се согласувам дека зорувањето сами со себе е еднакво на лудило, тоа е само една несвесна реакција која ја прават голем дел од лугето. Бидејки јас сум особа која сака да ги анализира лугето што имам забележано многу чудни работи и навики кај лугето кои ги прават кога мислат дека се сами или кога ке се исклучат од околината.
Сигурно до сега ви се случило или сте виделе некој да седе сам некаде, да шета по улица и нешто слично но од секогаш ме интересирало што им паѓа на памет за сами да се смеат ?
Ахахах се и свашта пример се сеќаваат на некој смешна случка или пак да речеме измислуваат комедијалнаа дешавка и слично на пример јас некогаш се газам од смеа и чуството е грозно замисли ги само тије фаци што булјаат у тебе мене ме интересираат што мислат тие
Jas sekogash taka sum mislam deka spored mene ovie sami shto setaat pi ulica ili sedat sami na nekoi skali deka kutrite ze zeznale vo neshto pa se vo kal do gushata i se mislat kako da izlezat na kraj... Da ne go izedat srapot
Веројатно на некои тековни проблеми или не мора да се проблеми може да размислуваат за нешто убаво. Впрочем сите го правиме горенаведеното. Само некои сакаат да го поминат тој размислувачки процес сами. И мислам дека е редно да се сфати и прифати дека не сите уживаме на ист начин и не се радуваме на исти работи. Ете така, мене баш ми се интересни таквите личности. Некако ми се необично убави и секогаш ме развеселуваат со благата им насмевка.
Порано се почесто ми се случуваше да си зборам сама со себе и тоа на огледало, не во јавност негде надвор, кафич и сл. хихих Сега не. Си ја јадам душава внатрешно, си зборам со мозочево без да зборам на глас. Како шо можам сама да се разберам никој немојт да ме разберит, дури ни огледалото
Оваа појава е сосема нормална и е застапена кај секој човек. Едноставно понекогаш сите ние имаме потреба од "самозборување" и решавање лично на нашите чуства и мисли сами со себе. Некогаш овие мисли се претерано застапени што ти ја заморуваат главата, но некогаш и се значително корисни за самите нас и нашето запознавање самите со себе. (Зборувам за мисли, не зборувам за гласно размислување)
Да Ви кажам мене ова често ми се случува. Пред некој ден ме разочара оденсување на моја блиска личност.Сакав да и помогнам, ме замоли, но се разочарав од нејзиното селско однесување. Па додека си чистев по дома се фатив сама себе како на глас се прекорувам ,,ах Рефи, Рефи, колку си наивна,,
Има некој што не зборува сам со себе ? ми се случува да и во таков момент уште да ме слушне некој и да ме праша што зборувам е, тогаш уште повеќе се нервирам
Леее ова сум јас Вчера ???? ми вика абе во петокот ко си заминуваше ми рече нешто а не те слушнав Јас цела му викам - сама си зборував... уствари си ја заборавив јакната па се вратив од скалите и си викав сама... леее забораена И многу пати низ дома ќе си кажувам нешто и мм вика - што? јас - ништо сама си зборувам и ќе ми рече - ти си стасала за на 5ти (5ти кај нас на болница е уствари нервно)
Никогаш не сум се довела до тој степен да зборувам сама со себе на улица. Не ги осудувам тие што го прават тоа зашто 7 милијарди луѓе газат по планетава и секој различно го доживува денешниот ден. Иако понекогаш посакувам и тоа да го направам, зашто во мене секојдневно се водат илјадници монолози. Кога сум дома скоро секогаш си правам муабет со себе во смисла на тоа дека си давам совети, мислења и коментирам за што и да ќе ми дојде при ум. Ваљда не сум за на психијатар. Па на крај краева не секогаш ти е неопходен пријател за да добиеш совет или за да се испразниш. Понекогаш фино е да оставиме и зачуваме дел од себе за себе.
Често ми се случува да зборувам сама со себе во оние ситуации каде почнувам да размислувам за некоја научна теорија или правам пресметки по астрофизика, па ги поврзувам со тектот на научниот труд. Сепак, ова го правам сама во мојата работна соба. Инаку, за разлика од одредени лица кои имаат сфаќање дека зборувањето сам со себе е знак на некоја психичка болест, би посочила дека Интраперсоналната комуникација е сосема нормална појава, бидејќи токму таа помогнала да се развие човековата самосвест, како и развивањето на говорната кутија. Ако анализирам според аспектот на еволуцијата, би рекла дека интраперсоналната комуникација се развила кај нашите претци, како социјални суштества, да ја избегнат тишината, односно постојано да одржуваат некаков контакт, па дури и тоа значи со самите себе. Ова го кажувам бидејќи во минатото долгата или продолжената тишина било знак на опасност и поттикнувало чувство на страв.
Ми се случило, и мислам дека е природно нешто.Често знам да си се искарам самата себеси.Кога одмарам си размислувам за моите постапки.
