Не постоиме поради некаква цел. Причината за нашето постоење е чиста случајност по која се создал животот. Ние сме, а и ќе си останеме само еден мал дел од просторот и времето. Затоа не думајте многу, туку живејте додека можете. И морам да кажам дека не се согласувам со тоа дека живееме за да умреме. Кога почниваш нешто ваљда не го правиш за да завршиш со истото.
Ниту едно човечко суштество не може да го знае точниот одговор на ова прашање, меѓутоа, секако дека постои причина зошто постоиме. Секој човек доаѓа на светот за да постигне некоја цел. Инаку се би било едноставно и монотоно. Со текот на времето секој ја осознава својата цел и се стреми кон нејзино достигнување. И на крајот секогаш има некој кој од нас ќе научи нешто, било тоа лошо или добро.
Кога цртам некој цртеж или кога пишувам некој состав, текст или слично, само јас ја знам причината зошто сум го создала тоа дело... Исто е и со нас, само создавателот знае зошто не создал. Во животот се' е поврзано, ако опширно размислиме. Ништо не е случајно, и тоа најлошото што се случува, е со намера за подобро понатаму. Јас ова го искусувам и сум го искусила предходно, да не ми се случеле најлошите работи, не би ги видела најдобрите.
Интересно е како нашиот мозок е конструиран на тој начин да смислата ја бара во причината. Тешко ни е да сфатиме, и мислам дека колку и да се обидуваме рационално да размислуваме на таа тема нема да бидеме задоволни доколку не најдеме некоја причина зошто сме ние тука. Кои сме ние.. Затоа денес многу повеќе се оди кон барање на лична, сопствена смисла како последица на моите желби, емоции и интереси. За да ја потполниме празнина што науката и рационалниот ум ја остава - дека нема причина и нема цел. Многу сме мали, во споредба со толку голем простор во кој живееме - универзумот. Нашиот животен век не ни дозволува да излеземе од тие мали граници и да дознаеме повеќе.
Некои од нас постојат буквално џабе, не оставаат никаква трага позади себе од нивното рагање до смртта освен изметот. Други имаат своја цел и се трудат да ја остварат. Трети во кои спагам и јас, постојат за да им го разубават животот на другите, да остават духохоен траг на лугето, да најголема цел им е да ги усреќат лугето, да измамат што повеќе насмевки.... Мојата мисија е да ги усреќувам лугето, ако сте и вие мегу оние кои моето присуство ве прави среќни кликнете ми се допаѓа така ќе знам дали мојата мисија е успешна.
Додека некои постојат за да им го загорчуваат животот на другите, да расипуваат пријателства и врски, да набиваат комплекси, итн.., мислам дека главната причина зошто постоиме е да ја осознаеме нашата природа, да шириме љубов и хуманост, да оставиме белег по кој ќе бидеме запаметени. Тоа не мора да е нешто опипливо, може да е најобичен добар гест, кој некому ќе му го разубави денот. Како што некој попаметен рекол, љубовта се множи со делење. А таа, сама по себе е движечка сила на човештвото. Без неа немало ни нас да не' има.
Postoev za da go pronajdam nego.Postojam za nego.Ke prodolzam po istiot pat se dodeka i toj go deli istoto mislenje i zelba za postoenje. Ke postojam dur mozam,na sekoj mozen nacin da go usrekam a pritoa pazejki sto pomalku luge da povredam. Postojam za nasite zelbi,da uzivam vo nivnoto ostvaruvanje.Da se pokajam za ona za koe ke stanam svesna deka sum pogresila.
Хмм зошто постоиме? Очигледно секој од нас има своја мисија на земјава. Имам слушнато дека секој е за нешто пратен и дека кога ќе го исполни тоа тогаш може да се врати назад, па тогаш умира. Но којзнае... Јас мислам дека еве овај живот како ваков ми е спрема кармата од претходниот живот, но зошто е сето тоа? Зошто воопшто живеме? Па ете Бог го создал светот и можеби сака да види до каде може да стигнеме со искушенијата, со гревовите, со се. Можеби и не постои причина. Едноставно сакал да се случува нешто.
Јас мислам дека ние сме создадени со толкав капацитет за никогаш да не ги сфатиме причините на нашето постоење и постоењето на светот. Ако некој од вас рече постоиме заради тоа и тоа, или небото е сино заради тоа и тоа, или сонцето е жешко бидејќи.. Тоа се само претпоставки. Никогаш нема да дознаеме. Како што кучето и мачето не можат да решаваат физички и математички проблеми, така ние не можеме да знаеме зошто постоиме. Можеби некој, или нешто ја знае причината.
За да плаќаме даноци, за да гласаме на избори , за арно и за убаво, за да бидеме жешки. Постоиме поради Пластиката. Тука сме за да ги уништиме океаните, животинскиот ,растителениот свет и себе си, да и ја предадеме штафетата на Пластиката. За мисијата и целите на Пластиката не сум запознат и упознат
Еј, немој така. Ако не знаеме зошто постоиме (или знаеме, ама едноставно не ни се допаѓа едноставноста и безначајноста на одговорот), барем за небото и за Сонцето знаеме.  Небото е сино затоа што молекулите на воздухот ја расејуваат светлината од Сонцето повеќе во синиот дел од спектарот отколку во црвениот. Од истата причина зајдисонцата ги гледаме како портокалови и/или црвени. Сонцето е жешко поради термонуклеарните реакции на фузија (на атоми на водород до атоми на хелиум) кои се одвиваат во него, поради силните притисоци. Инаку, на оваа тешка егзистенцијална тема, вака понеделнички, накратко можам да го изнесам мојот одговор на прашањето „Зошто постоиме?“, за кој знам дека за многумина нема да биде задоволителен, пред се од духовен аспект. Накратко, нашето постоење е резултат на еволутивен процес кој траел милиони години и чиј краен продукт сме ние – свесни суштества, со мозочен капацитет доволно голем за да можеме да си го поставиме прашањето „Зошто постоиме?“. Немаме некоја „повисока“ цел и намена на овој свет, или предодредена судбина која треба да ја исполниме – во многу аспекти, сме потполно исти како животните – со таа разлика што сме свесни за сопственото постоење. Сопствената цел секој од нас си ја поставува – дали ќе се задоволиме со едноставниот биолошки императив – размножување и продолжување на сопствениот ген, или ќе целиме кон нешто повеќе, зависи само од нас самите и од никој друг. Што би било тоа „нешто повеќе“, е исто така индивидуално, и зависи од нас. Добро би било само да бидеме доволно самосвесни и да оставиме простор и услови и нешто после нас да може да егзистира на оваа наша планета; односно, да не ја уништиме неповратно со нашево сегашно однесување.
за комплексни прашања како ова потребни се печурчиња (дека лсд може да остаи последици) и после целиот тој напор 90% сум сигурен дека печурчињата ке дадат одговор у стилот ‘онака‘ или ’заинат’
Верувам дека сѐ што правиме, буквално сѐ, влијае на некој, нешто и тоа ја обликува иднината. Ако го сакаме животот, секоја наша акција треба да биде во корист на животот на оние после нас, без разлика дали се тоа наши деца или не, на крајот на краиштата, ние сите сме многу слични, сакаме да сме среќни, нѐ болат истите работи. Со нашите дела остануваме во вечноста.
