Точно е дека факултетот не е мерило за интелигенција, ама со диплома во рака е секако полесно. Барем јас така размислувам. И не знам поради кои причини млади девојки се одлучуваат да родат. Мислат дека ако се во брак со дечкото и кога ќе му родат дете љубовта ќе им фршти? Да не се лажеме, ова ќе го мислам и за девојките и за возрасните личности, сѐ е слатко и романтично додека бебето е во стомак. А кога ќе излезе тогаш почнуваат проблемите и предизвиците. Сметам дека образованието е најважно. Не би би бил среќен ако утре дојде ќерка ми и ми каже "ќе се мажам", а она уште средно нема завршено. Кога децата ќе завршат комплетно со образованието, кога ќе се вработат и застанат на свои нозе тогаш нека се мажат и женат со кој сакаат и каде сакаат. Пред ова во никој случај не би дозволил.
А ја мислам чим добиеш, одма. Еве на пример ако си среќна, и добиеш на 11 години, и до 13 веќе имаш родено, тамам у јасли ќе го примат, па ќе можеш на раат у средно и факс да идеш, а основно лесно е, ќе идеш вонредно. И ќе имаш кога да шеташ на млади години, оти детето големко ќе ти биде, а и милфица ќе бидеш у најубавите години. А сеа дали ќе имаш пари и памет да го гледаш тоа дете у меѓувреме, не е битно... Битно ти си родила, твојата цел е завршена, слободно моеш у пензија да идеш со 12 гoдини.
Воопшто не се согласувам, посебно со првата реченица. Многу генерализирано и неправилно гледиште. Не секоја женска личност ја исполнува и се пронаоѓа во мајчинството. Има многу други фактори за созревање, посебно емоционално, кои се доживуваат и пред мајчинството, а со самиот чин на раѓање дете не доаѓа кај сите магично созревање на карактерот. Има жени и на поголема возраст сѐ уште без деца што се многу емоционално позрели и емпатични од други кои се оствариле во мајчинството. Сѐ е тоа индивидуално... Друго, ништо не се ,,трампа“, сѐ си има различна важност во животот на секоја личност. Посебно финансиската стабилност е и доста значаен услов за спокојно мајчинство и детство на детето.
Точно така. Мерка единица за колку си реализиран во животот е - мајчинството.... во некои рурални подрачја низ земјава, во некои ситни мали души. Ова е навреда за жените кои одлучиле да немаат деца. Јас може сакам три ама комшиката ако не сака нереализирана останува. За грев.
Нема идеална возраст да се стане родител, конкретно во случајов мајка. Ама 18 години е прерано. Мислам дека ни физичката зрелост на организмот не е целосно достигната за да може да се исполни таа биолошка функција. За менталната зрелост да не зборувам. И не секоја жена стреми кон мајчинството како една единствена цел во животот. Јас искрено мислам дека мајчинството е само една од убавините на животот, но во никој случај не е единственото нешто кон што треба да се стремиме ние жените. Ај ако не да се вратиме во времето кога немавме право на глас и образование и бевме безгласна буква во општеството. Чекај, всушност и не мора да се вратиме, го имаме тоа и во денешно време, не само на Блискиот Исток, туку и овде, во Македонија во 21 век. Љубов на 18 години? Не би рекла.... не сите имаат среќа да го запознаат животниот партнер толку рано. Односно, не го сфаќам моментот со првиот што ќе се запознае да се влета во брак. На таа возраст не знаеш кој си, не па да знаеш што е вистинскиот избор за тебе. И не значи дека ако една жена реши да нема деца, не постигнала ништо во животот. Само кој како си сфаќа.
Другa рaбoтa штo никoј не јa спoмнувa, е тoa штo не е секoј зa нa фaкултет. Не се прoнaoѓa секoјa девoјкa вo тoa. Сo тoa вo предвид, не би реклa декa 18 е идеaлнa вoзрaст, сo причинa штo нa oсумнaесет пoвеќетo се децa, немaaт никaквo реaлнo искуствo сo живoтoт кoј дoтoгaш им се сoстoел oд шкoлo-дoмa-испaѓaње-спиење. Дa имa и вoзрaсни штo се тaкви и oсумнaесет гoдишни штo се зрели, aмa тoa се исклучoци. Бaрем 21 гoдинa мислaм декa е пoтребнo, a зa идеaлнa вoзрaст секoј рaзличнo си сфaќa, зa мене е oд 23-30. Бoжем фaкултетoт се учи дo 40 гoдини, пa дa се мaжи некoјa нa 18 гoдини oти немa дa мoже пoсле, дo 25 некaде се зaвршувa фaкултет, a пoвеќетo здрaви жени немaaт прoблем дa зaбременaт нa 25+ гoдини. Ниеднa мaјкa немa дa рече декa се кaе штo рoдилa, дури тoa дa гo нaпрaвилa нa 16 гoдини, aмa не знaчи декa тoгaш требa дa се рaѓa. Зoштo мaчење пaрaлелнo и дa се учи и дa се рaсте дете кoгa е мнoгу пoлеснo дa се зaврши фaкултет пa пoсле дa се рoди.
Индивидуално е. Во ред е тоа и некои да си почекаат, сепак со бракот и мајчинството се зголемуваат обврските и ја нема веќе таа лагодност на која сме биле навикнати кај мама. Но ете се омажам на 35 по некои замисли дека сакам тогаш да раѓам и трганува нешто лошо. (брз навреда на тие што не сакат дете, сепак темава е идеална возраст за да се стане мајка). Не можам да зачнам, со годините станува се посложено, се помалку нерви се има. Во денешно време за жал многу луѓе имаат таков проблем, не стриктно од годините, но имаат и тие некое вчијание. Додека порасне веќе си остарел, па прашање е и дали внучиња ќе дочекаш. Знам некои примери, ама не би да ги наведувам. Со оглед на тоа дека и животниот век е скратен.Башка и подоцнежна возраст не е гаранција за среќен брак. И да, некој може се осеќа зрело на 23, а некој на 35. За кариера ако имаш цврста волја и поддршка можеш секогаш. Тешко или не, на крајот битно е дали си успеал.
Моето мислење го базирам стриктно за луѓе кои сакаат да имаат деца. Познавам луѓе што си имаат замислена шема како ќе им се одвива животот. "До 22-ра ќе завршам факултет, ќе се вработам брзо, до 25-та ќе уживам и ќе штедам, на 26-та ќе го родам првото дете, а на 28-ма второто." Ниту ставам рок за поглавните работи во животот, ниту го планирам во детали поголем дел од сопствениот живот. Да, имам желба за се', и работа и брак и деца, но оставам спонтано да се случуваат работите. Но, 2 работи знам (како 27 годишна девојка): прво, сметам дека до 20-тата година е премногу рано да се роди дете, бидејќи треба да си дадеш време на себе си да стекнеш поголемо искуство во се', да си дадеш шанса да се образуваш ако сакаш и да си дадеш шанса да се избориш да најдеш работа што ќе ти се допаѓа. Воедно, да поуживаш како индивидуа без деца, да ја искористиш таа слобода. Да прошеташ низ светот, да си купуваш работи само за себе, да се грижиш исклучиво само за себе си. Зошто брзање толку? Не велам дека треба да чекаш до 35 години, но зошто да не почекаш до 25 на пример? Не дека поставувам шема, туку сметам дека сепак е убаво да си дадеш време на себе си и да уживаш за себе, пред да донесеш на светот битие кое ќе биде зависно од тебе и ќе мораш поголемиот дел од времето и парите да го посветиш нему. Второ, сега кога се ближам до 30-тата година, признавам дека ме фаќа малку страв дека можеби не би имала дете или пак, дека би морала да се жртувам и себе си и детето да го родам во не толку убави услови (какви што јас посакувам). Заклучок: реално постои оној биолошки часовник, а со тоа и некаков рок за имање деца. Односно, доколку сакаш да имаш дете сепак можеби и ќе мораш да жртвуваш нешто друго (зошто времето биолошки ти е одброено) и да го родиш во ситуација каде што не си финансиски подготвен или пак сметаш дека потребно ти е повеќе време за да дозавршиш нешто друго, во кариера или патување или било што. Лично, сметам дека дури и 21-22 години е рано за да се има дете зошто треба да се искористи приликата да се ужива во животот пред создавање фамилија, но исто така според мене 33-34-35 е малку доцна за раѓање. Ако си успеал да постигнеш горе-доле се' што си сакал до таа грубо кажана 35-та година, па си родил дете, супер, одлично. Но, здраствено знаеме дека е тешко и можеби не секој би можел тогаш да забремени, што значи понекогаш од бркање на други работи во животот би можел да ја изгубиш приликата да имаш дете. Значи, ако морам да потенцирам подетално би рекла дека убаво е да се стане мајка некаде помеѓу 26-31. П.С. Не дека не може да се ужива имајќи дете и на помлади години, не го велам тоа. Туку едноставно, убаво е да се ужива одреден период без деца и мислам дека секој треба да си ја пружи таа шанса.
Еднаш имам пишано на темава... Родив на 2 месеци пред да наполнам 23... Од оваа гледна точка сега мислам дека требаше да почекам уште малку, прво да се вработам,па после сѐ друго Лесно е да кажеш дека и со дете се завршува факултет, ама во пракса не е баш така...Ми беа останати два испити, едвај најдов време и сила да поднаучам и да одам да полагам...Концентрација во минус... Дете си бара свое, посебно кога немаш помош баш од никого... Малку на страна од темата, еве пред некој ден го запишав во градинка- услов за да го примат е двајцата родители да се вработени... И што ако еве мене некој утре ме прими на работа, а детето уште не е примено во градинка? Кај ќе го носам? Кој работодавач во нашава државичка ќе ми даде мене време да го адаптирам во градинка? Муабетот ми е, да бев вработена пред да родам ќе беше подобро... А за возраста, идеално нема, секогаш нешто ќе фали
Со тој биолошки часовник, како на рипит да сте.. А знаете колку млади девојки на 20-27 не можат да останат бремени од ХУ причини? Биолошкиот часовник, па биолошкиот часовник.. Репродуктивните органи се такви какви што се, знам девојка (стан до стан живееме) што на 20год се измачуваше со инвитро, затоа што се земаа на 18.. и тоа ли е живот.. Таа од приземје на 44 роди, па никому ништо.. Имам пишувано дека и јас сум дете на стари родители... Не е живот тој во кој други те убедуваат што да правиш со себе.. ама ако е за некого живот, нека е.. Се додека ви е убаво на душата, нема потреба да ги убедувате и другите дека ќе им биде убаво.
Дај боже сите да имаме деца до 35, и тоа не едно, туку 2-3, ама кај нас уловите отсекогаш биле лоши и како што пиша Симонка, се сложувам со напишаното. Си треба и партнер, и помош околу дете, и пари, и работа, се е потребно. Не е само да го родиш во нехумани услови, со надеж дека после ќе бркаш кариера, а кариера реално во Македонија имаат можеби 50 или 100 жени, другото работи за ситни пари од утро до мрак. Кариера не е ако со факултет работиш во сендвичара или маркет. Каква шанса за напредок ќе имаш?Никаков. За основно ќе немаш. Жал ми е ако на некој му го скршам филмот, ама денес луѓето и вработени немаат за себе, сиромашни се, а не пак за дете. Имаше деновиве податок дека 9% од вработените се сиромашни, и примаат под 200 евра.
Според мене околу 30тата. Најпрво да се реализираш себеси во животот, па после деца. На детето му треба родител патоказ во животот, да му служи за пример, а не е само роди го. Тоа е најлесно.
Пред 10 години мислев дека 25 е топ бројка за дете. Стигнав до тие 25 и сега мислам уште бар 4-5 години да си дадам. Многу се оптоваруваат жениве со тоа кога дете, па дете, па дете. Јас ги оправдувам и оние кои воопшто не сакаат деца да имаат. Па побогу, ако иам матка и јајници не значи дека автоматски мора да ги искористам докрај тие органи. И не знам како се осудувате да јадете трици за жени над 30 што се мажени а немале дете. Па бар мислам дека сте свесни колку жени се борат со неплодност и проблеми при зачнување. Никогаш, али никогаш не би се дрзнала да судам дали некоја имала, немала и на колку имала дете. Секоја си направила ко што мисли дека во тој момент требало, па и на 18 нека родила. Можеш да си го планираш животот до одредена мера, но не значи дека така ќе излезе.
Ја цитирав Тања за да не се повторувам бидејќи тоа е она што сакав да им го кажам на @mira.mira и на @CrazyGirl15 Доусовршување на тие години поради појака позиција во кариерата бива, но почнување допрва да учиш факултет не бива. Точно дека образованието не е мерило за интелигенција, но кога одиш да бараш работа не им викаш: вработете ме, јас имам интелигенција. Само интелигенцијата за жал нема да те однесе до посакуваната кариера. Башка @CrazyGirl15 само затоа што ти си родила на 18 сметаш дека тоа е идеалното време за станување мајка? А при тоа си кажа дека случајно си останала бремена. Еве барем @simonka93 беше баш искрена. @mira.mira јас ниту имам докторат ниту имам магистрирано, а сеуште ни моја кола. Но имаме завршено образование и јас и сопругот и соодветна работа во професијата, што е доволно за да можеш да бидеш независен да одгледуваш деца, а при тоа никој да не ми "трља од нос" на што ги трошам парите. Да станам мајка на 18 значи да бидам сеуште под кров на мама и тато, тие да плаќаат сметки, и да не ранат нас и нашето дете. И кога ќе се скарам со мажот ќе отидам право кај мајка ми да ми даде совет Идеално, зарем не!?
Според мене идеална возраст е од кога ќе се најде работа, кога ќе се има живеалиште и кога навистина ќе се сака. Не ме осудувајте, но некако немам желба за дете.Сакам да се посветам на кариера, на патување, сакам тишина кога ќе се соберам дома, сакам чист и празен стан, не сакам расфрлани играчки, сакам да читам книга во тишина додека пијам топло кафе, сакам јас да одлучувам како ќе ми биде наместено дома, нејќам да не спијам цела ноќ заради болно дете, гнасно ми е да менувам пелени и да дојам,мразам да ме вознемирува плачење, не сум јас за таков живот. И не мислам дека детето зближува.Како ќе излегувате вие двајца? Ќе треба некој да го чува, како ќе шеташ цела ноќ? И како ќе идеш на испит од 9 сабајле, а детето ти станувало цела ноќ? (знам дека една роднина има деца, се будеа постојано додека беа бебиња) искрено не сум за дете, сакам да се разгалувам и да живеам за себе, а и последната врска уште толку направи да замразам да имам семејство. Мислам дека нема поубаво од тоа да си сам и независен.
Јас никогаш не можев да се замислам како мајка. И мислев дека ми фали нешто кога другарки се вртеа по бебиња и кажуваа колку едвај чекаат да имаат бебе. Повеќе ме привлекуваше самостојност, сама да имам кров над глава, да можам да спечалам па да шетам... Никогаш не можев да замислам работите да се одвиваат во правец бременост, брак, дете, па на крај образование. И така и бидна. Завршив факултет, во меѓувреме додека студирав коските ги оставив во кафичот кај што работев, спремав испити, плаќав сметки, си дозволував луксузи, крадев време да се видам со саканиот. Јас имав долга врска, 7 години, а кога завршив со стажирање се омажив. Да напоменам дека и тогаш не бев на грб на родителите, туку сабајле одев на стаж, попладне на работа која веќе беше доста посериозна од работа во кафич (можам да кажам припрема за мојата струка). Се омажив на скоро 25 години и некако сите очекуваа принова веднаш. На нас двајца тоа не ни паѓаше на памет. Средувавме стан, во меѓувреме дадов отказ, работев дијаметрално различна работа од тоа што го учев (на крај излезе дека всушност тоа повеќе ме исполнува, но небитно сега). Две години сум во брак и за ништо не би ги менувала. Не дека претходно не го познавав маж ми, ама сега сме совршено синхронизирани. Со текот на времето научив колку всушност сме различни, а колку се грижиме еден за друг. Неговите родители мислам дека веќе мислат дека јас сум јалова и не гледаат попреку зошто се уште немаме деца, но нас искрено баш и не ни е гајле. Тек сега, последниве месеци, одлучивме дека може да пробаме, па се опуштивме. Сега можам да кажам дека донекаде сум спремна за дете. И не осудувам никој што родил на 18 па кажува како тоа е совршено, или на 40 и за него тоа е совршено. Мене еве на 27 години ми е совршено на пример. И не затоа што ''ми дошле годините'', туку затоа што барем малку ми е подреден животот како што сакав. Затоа што не сум товар на никој и не чекам помош од никој ( добро тука не ги вклучувам незаменливите ручеци на мама што ми ги праќа готови за дома. Чисто од љубов).
Нормално дека не е идеално , но сакав да кажам има жени кои влегуваат во менопауза на 41 година , па кога ќе сватат дека се со едно детенце или пак ниту едно се каат . Поентата ми беше дека нема идеално време за бебе . Да јас случајно останав бремена , не велам дека тоа е идеално бидејќи сеуште немав матурирано , но така требало да биде и не се каам што го задржав и родив на 18 . Би се каела ако го абортирав бидејќи тоа бебе денес има 3 ипол години и прераснува во преубаво момче . За факултетот размислував уште додека бев бремена со него и баш се совпадна бременоста со финансиските проблеми на мојте , па затоа и го одложив . Секако дека ќе се запишам , бидејќи сакам да го довршам она што го почнав во четврто одделение - еден ден да добијам диплома за професор по англиски , па макар и да стои за украс , и цврсто целам кон тоа . За самостојни , самостојни сме колку-толку . Живееме сами , мм работи , нашите трошоци ги покриваме , луксузот е скратен , ама некогаш и си дозволуваме да се опуштиме малку .
Најјако ми е кога ќе кажат: па што ако родив млада и сум зафатена со детето, тоа ќе порасне јас уште ќе сум млада и после на 40 години ќе шетам. Или ви е утеха или се правите наудрени. Шетањето во 20г и 40 не е исто. Не е исто да имаш слободно време како дваесетгодишна, и не е исто да шеташ и да уживаш со маж, дете и цела покуќнина и семејство врз грбот. Не велам дека не е убаво, туку не е исто. Ниту пак имаш иста желба за шетање, кариера ни бркање работа како кога си млад. Мене многу ми е мило што не се залетав за првиот дечко и што проживеав многу работи како самостојна девојка. Сменив и работни места, патував, бев на работа надвор од државата, имав неуспешни љубовни приказни. Станував па паѓав. Имаше периоди кога немаше што да јадам, имаше периоди кога се јадеше бифтек и суши по ресторани. И сфаќаш дека животот е еден огромен круг. Ама сите тие ups and down го полнат човекот со искуства, созрева, учи да се бори, станува самостоен, станува свесен за себе, за своите потреби и туѓи. И секој чувствува кога ќе созрее вистински за да оформи семејство. Точно дека годините не значат зрелост, но во 18 или 20 никој не може да биде зрел. Може да биде посериозен и поодговорен за разлика од врсниците ама не и да биде зрел за семејство и деца. Јас сакам да родам кога ќе сум околу 30-ка. Или некоја година подоцна. Ама никогаш не се знае. Јас може уште сега се чувствувам зрела за да создадам семејство ама од друга страна не сум спремна. Има уште неколку работи зацртани пред да дојде тоа на ред. Затоа што многу високи цели за тоа дете имам поставено и ќе го имам тогаш кога ќе можам да му пружам лагодност и комодитет, сакам првенствено да има свој дом а не да го влечкам под кирија и да се селиме секој месец. Сакам безбеден автомобил во кој ќе може да седи до мене. Сакам многу, делумно половина од ова го имам. И не се каам што не сум родила до сега, едноставно не сум била зрела за дете. Допрва доаѓа тоа време.
Се надевам ќе го реализираш тој план зашто за диплома не се учи колку да ја имаш, туку да обезбедиш подобра иднина за своите деца. Без разлика дали ќе работиш во струка или не, имањето високо образование те става пред оној со помало образование. Факултетот е и едно животно искуство повеќе.
