Какви очекувања има(в)те од бракот?

Никакво, освен нормален живот...
Нели сме се земала зошто се сакаме, не знам шо треба да очекуваме...
Е едино шо очекувавме, дете, мислевме побрзо ќе биде, ама потраја, ама и тоа бидна.

 

Колку е платен одприлика келнер во "странство"? За да заштеди 50 000 за година ипол, треба да штеди 2700 месечно.

Нормално дека со повисок стандард во странство многу повеке се штеди ама 50 000 за две години мислам дека е претерано ако збориме за просек. Или јас треба да се апдејтирам за платите
Ако земеме просечна плата што е околу 2000 евра во подобри европски земји, а еве на сингл човек му требаат околу 1500 евра месечно за просечен живот, остануваат околу 500 евра месечно. Некои месеци нека се и 800. За 50 000 заштеда, пак требаат 7-8 години.Не знам во која европска држава даваат над 4500 еу просечна плата... Ако има таква, кажувајте

 

Нема шанси толку да заштеди за година и пол, освен ако не зема 5000 евра, ама за келнер не верувам.

Сместување, сметки, превоз, храна, облека. Убав живот и заштеда потешко, најмалку 3 години ќе му требаат да ја заштеди таа сума.

 

Еве во Данска, 5000 евра просечна. Ама не ги пакувај куферите уште, моментално келнери во еу не постојат.
Оф топик сте иначе.

 

Имаш "келнер" и "келнер"
Како што сум напишала, ако те бива, ќе стигнеш до позиција на келнер во елитен ресторан, каде што платата после данок, со вклучен сервис чарџ, ќе е околу 2700 на месец, плус бакшиш во кеш. Келнери што ги бива, без 2000ки кеш на месец не се, обично е повеќе. Епа сега удри математика дали се штедат или не.

Има куп професии каде што дечките живеат од бакшиш. Може цело лето ќе се раскости, ама сезона 20к ги зема.
Ама за да стигнеш до таа позиција, бааги труд треба, плус некој саат прекувремено и флексибилност до даска.
Веќе ако збориме за доучување курсеви во комбинација со флексибилност, успехот е загарантиран.

Познавам бааги луѓе што издржаваат фамилија и работат две работи. Сметки и него плаќа, и на домашните праќа, и пак штеди.
Кога се сака, се се може

 

@malerozna фала на образложение, мислев дека генерално збориме за просек. И во Македонија има луге што штедат по 2000+ евра месечно.Ама во странство тоа е многу полеснои почесто, ти ја сфакам поентата.

@Biljarkata ке проверам за Данска, само короната да помине

Он топик: Мислам дека баш заради многу очекувања уште не сум во брак туку во долгогодишна врска. Многу пати сум размислувала на темава и искрено сум планирала дури и листа со правила да спремам за кои ке дискутираме со партнерот и на кои мора да се согласиме пред да стапиме во брак
Прилично сум принципиелна и не ми е толку страв да не се омажам колку што ми е страв дека ке се погазам себеси со тоа што за важни животни прашања ке морам да правам одстапки.

 

И мене ми беше многу страв од тоа и реално се прават отстапки. Ај компромиси да ги наречеме подобро е. Кога ќе размислам подобро, ретко правам отстапки за нешта кои ми се многу битни, поточно само за една работа се повлеков ама само за да му докажам дека греши. Не е ништо страшно, само многу е важно каков партнер имаме до нас.

 

Зависи кој колку си е амбициозен. И кој колку сака да заработува.
Тука нема оправдување од стилот, немам врски, немам книшка. Се е изговор.
Ако имате зацртано да заштедите било која сума, се постига апсолутно се.
Никој не ти прави рекет, можеш слободно и фирма да отвориш и други да работат за тебе.
Муабетот ми е, за да станеш успешен преку ноќ, ти треба десетгодишна работа, флексибилност до даска.

А на тацна даваат само минимална плата, околу 1200 на месец.
Ако те крепат, живеј си со 35 работни саата неделно.
Поголема почетна плата, без згреан стол, ретко.

 

Немам проблем со компромис, ако е избалансирано и знам дека и значи на другата страна - а на мене помалку. Освен взаемна љубов и почит што се подразбира, очекувам и немешање во заедничките одлуки од трети лица се знае кои се.
Да знам дека на него му значи ок, ама да правам работи што не ги сакам оти неговите настојуваат... се надевам дека никогаш нема да имам прилика.
Очекувам да направиме договор околу семејниот буџет и домашните обврски.
Да имаме слични планови за иднина, во смисла начин на живот, деца итн.

 

Веројатно и во таа смисла беше отворена темава, кој да памти, пошто многу форумски приказни за проблематични бракови, лежат во таа грмушка- ништо не очекувавме, се сакавме, се земавме. Па се прашувам дали навистина само љубовта и желбата е доволна. Иљадници евра не беа претпоставка за очекувања, туку баш вакви реални човечки очекувања. Оти пари се печалат и се трошат, ама кога првичната љубовна заслепеност ќе помине, ваљда некои други очекувања и исполнување на истите, почнуваат да добиваат на тежина. Па макар и да е очекување, тој другиот да знае каде е, и како работи правосмукалката.

 

Сакам прво да си обезбедам за мене да се изградам како личност да не може секоја будала со мене мајтап да си играе и да се зафоволувам во млак третман, сакам да си ибезбедам стан убаво уреден во мој стил, каде ке имам мир ке имам време за мене, сакам да имам сигурна работа...

 

Очекував дека ќе биде тешко, но не знаев дека до толку ќе ескалираат работите. Знаев со кого си имам работа, но цел живот сум со проблеми и имам надминато многу тешки периоди, мислев дека ќе излезам на крај. Видов какви луѓе се старите, знаев дека со свекрвата тешко ќе оди. Сепак имав и план како да се справам. Првите 4 месеци супер се справував. Ја ставав на дистанца, избегнував проблеми, а сепак се држев до своето и жената имаше граница. Потоа кога се роди бебето, кога ме удри и депресијата, кога виде таа слабост почна се повеќе да ме гуши и јас пак остро стоев против неа. Но не знам како маж ми се сврте за 360 степени. Од човек што не ја погледнуваше мајка му, стана мајкар ипол. Три пати ме пресече и се караше со мене пред мајка му и ја бранеше и тука почна мојот кошмар. Жената искористи се што имаше против мене и ми уништи се што сакав и можев да имам. Од тогаш бракот ми виси на тенок конец.

 

Не се сеќавам какви очекувања имав. Забременив со дечко со кој веќе заедно живеевме , го сакав , и тој беше првиот со кој посакав дете .
Бракот формален беше некаков логичен чекор. Свадба немав мерак многу, но бидна и тоа. Сега со овој ум поинаку би играла..
Значи не знам што очекував, ама знам дека сум среќна дека тој ми е партнер . Пак да бирам, пак него ќе го одберам , и го знае тој тоа. Сме имале успони и падови и пак и пак се сакаме.

 

Очекував дека ќе шетаме, ќе уживаме, очекував дека ќе биде едноставно бидејќи поголемите прашања ги решивме. Ама не, не беше така. Прво корона, па неизвесност, нигде не мрднавме, страв да не изгубиме работа, јас изгубив за жал. Па немаше ни пари ни време за шетање. Уживање ? Ха сум имала преголеми очекувања, не сум знаела како е да имаш свое дете, видов дека уживањето треба да го планирам и кратам, да го прилагодувам на детето. Не очекував големи караници и расправии. Ама се случија. Добро е што поминаа и што извлековме поуки.

 

Јас од брак се разочарав, премногу совршено семејство очекував. Настрана од сите, сами со нашите дечиња. Уште првата година како да се губев/гушев, да не контролираат сите свекрви,золви, роднини,пријатели ,среќа па еве ставивме граници па кога се почитуваат, кога не. Втора,трета година како блок од короната
А во некој друг живот не би се ни мажела, а пак би била со истиот човек само по друг рецепт

 

Очекувањата ми беа дека за кратко време ќе живееме сами, настрана. Здравје,деца, ќе штедиме и ќе напредниме за кратко време. Сето тоа идеално.

Реалноста е следна - родители (негови) со изгубена работа.Лош период заради корона, остануваат во најголем дел сите трошоци на наш грб вклучително и на неговите родители. Одложена свадба многу пати баш заради корона, која после две години конечно се одржа. Повеќето планови меѓу кои и поделба одложени.

Одиме напред со потешкотии и далеку од се замислено ама се надеваме за брзо да се вратиме на замислената патека.

 

Како што и очекував така и испадна. Немаме врска со старите, посебно живееме, не дозволувва ни тој ни јас некој да ни се меша за ништо. Сами сме, на пат е и бебенцето па се надевам нема да се смени за понатака.

 

Искрено јас никогаш не сакав брак. Доволно ми беa браковите на блиски, траума за цел живот. Маж ми, тогашен дечко стрпливо ме чекаше и некако со тек на времето некако и јас го променив мислењето сплет на околности..
Искрено многу поинаку од она што мислев дека ќе биде како од она што го гледав во позитивна смисла. Понекогаш си велам можеби требаше порано, ама ете барем кога бевме и двајцата согласни, се надевам вака ќе ни е секогаш како во овие 15 години заедно врска и брак.
Oткако сум во брак некако сќо него го имам столбот и сигурноста, мислам дека само тој ме разбира со поглед како никој друг дури ни родителите не ме разбираат како тој.

 

Животот да ни биде нормален, а не пекол. Да има поддршка, разбирање и здрава средина за растење деца.
Уште не сум омажена, знам дека не може да е се мед и млеко ама секогаш да ни остане почитта и меѓусебната љубов сакам.