Како да се пронајдиме себе си?!

Не можеме да се пронајдеме себеси. Можеме само да се создадеме!

 

На фемина можам да се пронајдам

 

Колку само професии имам сменетоо Како мала сакав пеачка , па наставничка, па актерка, па наставничка по англиски, па уметник па спази ВОЈНИК И сега се мислам меѓу психијатар (психолог) или дизајнерка. Не знам ме бива во двете. И не само јас и уште многу други се немаат пронајдено. Враво за тие што веќе го имаат создадено својот план за во иднина. Ама највозбудливо е кога ќе се случи спонтано Мислам дека треба да се пронајдеме во работите во кој стварно не бива

 

Многу лесно, само треба да не завизиш од околината.

 

Незнам за професии многу,некако никоја не ме привлекува,единствено дизајнот,модата и сл..Но,кога ке размислам колку ке имам корист од тоа?Финансиски нема да заработувам многу сигурно,но сепак има уште 5 години за размислување

 

Кога ќе почнеме да правиме тоа што ни одговара, кога ќе го слушаме срцето...

А животот не е во тоа да се пронајдеш, животот е во тоа да се создадеш, да се изградиш како личност. Да си имаш црврсто и свое јас, да не зависеш од другите, и секогаш да се слуша срцето. Кога се чувствуваш исполнето, среќно и задоволно од себе, тогаш ќе знаеш дека си ја нашла вистинската верзија од тебе!

 

Се сложувам во потполност,поготово со болдираното!
А само тогаш кога ќе го послушаме срцето и ќе правиме тоа што ни одговара, ќе се чувствуваме исполнето, така и ќе се пронајдеме.

 

Не се пронајдуваме, туку се градиме низ годините. Ако чека некој/а да се пронајде негде (во било што), животот ќе му/и' мине само во пронајдување и притоа ништо не направил/а.

 

Уште како малечка имав замислено во својата глава дека кога ќе пораснам сакам од мене да биде нешто. Кога завршував средно имав јасно зацртани цели дека ќе го продолжам своето образование на медицински факултет, бидејќи најмногу ми привлекуваше науката, го сакав тоа што го учам. На половина пат, се изгубив во еден лавиринт од кој не можев да најдам излез, мојата самодоверба беше срушена и дојде тој момент кога ја преиспитував мојата одлука дали сум на правото место, дали јас сум навистина за оваа професија, дали сум доволно способна, бидејќи на почетокот се учат предклинички предмети кои се само теорија, барем кај нас е така, а веќе на клиника се сретнуваш со реалност, што всушност значи да бидеш во контакт со болен пациент на кој ти треба да му помогнеш со твоето знаење. Тоа беше еден добар период на себезапознавање, многу работа на себе во одност на сопствените стравови, самодовербата и нивно надминување. Имаше моменти кога не можев да издржам и ми фалеше само еден чекор да се откажам, но тоа никогаш вистински не го посакував, бидеќи не можам да си замислам да работам некоја друга професија, никогаш не ни можев и не ни сакав друга професија и секогаш би го одбрала истото. Повеќе би рекла дека тоа е процес на градење на себе си, вложување во себе, одколку пронаоѓање на себеси.