Како да се справите со некој кој постојано ве исмејува?

Не сакам да одговорам на ова прашање ако кажам ист сум ко нив

 

Па сметам дека нема врска одговорот со тоа дека ќе бидеш ист како нив.

 

ај пиши ми

 

@cokacola Оној кој слуша што зборат другите за некој, не заслужува да му се посвети ни грам внимание. Јас последна година основно сум и се префрлив во друго училиште ради тоа што се преселив. Тука буквално ќе те изедат, малце згрешиш, грешен си цел живот. Ова и сфаќам зошто го прават, љубомора е. Секогаш е, фактички. Имаше време кога останав тотално сама, но мене осаменоста воопшто не ми пречи, напротив, многу ја сакам. И замисли и мене ме мразат одредени личности поради работата на родител, односно тоа што родител ми е и класен во одделениево во кое што сум. И за мене вадат приказни, а кога ќе ми каже другар/ка што кажале, им одговарам дека воопшто и не ме засега кој што зборувал за мене, а не треба да се замараат и тие самите за муабети за мене.

Иначе, мене еднаш ми се деси преку ЛП еден член да ми пише, ме "омаловуваше" па си доби затка и игнор. Може би зборуваме за истиот, зашто веќе цела година сум на форумов, а не сум сретнала некој таков сличен.

 

Како прво немој да паѓаш психички како второ ти можеш во друг град да учиш средно така ќе стекнеш новипријатели но трудисе да не дознаат овие што те исмејуваат ајде те молам немој толку политика и се ќе биде ок

 

Ги ставам на игнор! И не ги забележувам, никој не може и не смее да ме исмејуваа, секој човек си се цени ама не треба да се прави дека е нешто повеќе од други луѓе и да исмејува!

 

Никогаш не научив да се справувам со тие што ме исмејувале. Само знам дека откако пораснавме и созреавме, голем дел од нив сфатија дека имале погрешен став кон мене. Е сега, на нив колку им е грижа за тоа што ми нанесувале болка - не знам, ама мене ми останаа последици. Да ми беше овој памет тогаш, или ќе им враќав со иста мера, или ќе ги игнорирав. Ама веќе е доцна... Совет до сите кои се жртви на потсмевање - не молчете и не дозволувајте да ве повредува тоа што ви го кажуваат. Подоцна во животот остава последици.

 

Ниту најдов, ниту смислив, ниту пак верувам дека ќе има соодветен одговор и решение на оваа проблематика.
Во основно бев толку многу исмевана, мислам дека можам книга да напишам за тоа. Имав некој килограм плус (и под некој подразбирам 5-10), и можам да кажам дека бев полничка. За пуста несреќа бев и во некој мој рок фазон, имав кратко виткано косиче како да членував во Тhe Jackson 5 и не се вклопував во стадото.
Секој ден одев со солзи накај школо, со солзи се враќав, со солзи заспивав. Свиња, крава, мрсен вол, не можам ни да ги досмислам работите што ми беа кажувани на дневна база. Дури ми направија и лажен профил на (тогаш актуелниот) piczo затоа што сметаа дека не сум доволно измачена. На физичко кога играа кошарка, топката беше секогаш усмерена накај моето лице, чисто така случајно, несакајќи. Машките? Ги слушнав во училница како зборуваа кој што би ми правел (креативни беа, еден би ме сечел за да ослабам, друг би ми повраќал во лице, трет би ме дал на кучето за да јаде цела година, итн.) и кога влегов продолжија.
You get the idea.
Кога почнав средно, истото продолжи. Учев во Јосип Броз, баш кај манекенките и такозваните старлети. Ме фати еден таков страшен инат, што летото меѓу 2ра и 3та ослабнав 26 килограми за 2 месеци, секој ден возев точак по 5 саати на стаза од бес. Ова беше ништо друго освен бес, бес за се' низ што поминав. Во 3та никој не ме препозна, машките почнаа да трчаат како кучиња, женските ме мразеа уште повеќе, станав поголема шмизла од сите шмизли што ги мразев до тој момент, се запишав на манекенство, и како идиот времето го поминував во одмазди за сите што ме малтретираа дур бев полничка. Ова не беше триумф, ова беа тажни крици од некој кој го изгубил своето детство на себе-мразење и психичко малтретирање.
НИКОЈ не го интересираше што мислам, моите идеи, размислувања, цртежи, музика, се' тоа што јас претставував, барем дур бев полна. Почнаа да приметуваат тогаш кога им ја презентирав таа “корица“ која сакаа да ја видат, за тек тогаш да ги заинтересира содржината. Не, фала.

И за што? За сега сеуште да имам трауми кога некој ќе спомне килажа, кога ќе се насмее, кога ќе се здебелам пола кило, кога некој на шала ќе ми каже дебела, иако сум конфекциски број 36.
Дур ме исмеваа ми викаа да ги игнорирам, ми викаа да им враќам со иста мера, ми викаа да не ги слушам, ама одете и изведете го тоа во пракса како дете кое созрева и е осетливо на се' и секој.

И се плашам. Се плашам за моите деца кои некогаш ќе ги имам, се плашам да не го осетат човековиот егоцентричен глад за признаеност, авторитет, моќ и доминација, а јас немоќно само да ги гледам како поминуваат низ тој сопствен пекол.

 

Детството ми помина и така- и така, алии тинејџерските години ... сеуште ми влијаат на психата. Имам одреден период на депресија во кој ме напаѓа негативна енергија, никој и ништо несакам, све е безвезе за мене. Сето тоа последица на тригодишното психичко малтретирање и омаловажување. Тоа започна некаде од средна школа, јас во еден, а другарките во друг клас. Тие заедно, јас сама, така, започнавме да се разделуваме полека но сигурно. Што јас ќе кажев не е така, не е точно, нивниот глас и мислење се слушаше. Дека нормално Еден спрема повеќе е ништо.
Така и бев 3год. ништо, ми затвараа врата пред нос, не ме приметуваа кога сум со нив, секоја мојја идеја беше исмеана,како да сум кажала глупост. Поќутував, попуштав, само да останам со нив, да имам другарки, а сето тоа главниот на екипата го користеше да ме омаловажи колку што може повеќе и повеќе. Како диригент им беше, а тие несвесно јас слушаа и тераа по нејзин памет. Тоа девојче уште од мало ми љубомореше, кога носев петки дома, злоба и светкаше во очите, посимпатична и позгодна од нејзе бев, а тоа беше омраза плус. Толку беше смотана што јас и купував кифли на школо, јас и помагав во домашното, јас ја шетав, а како благодарност ете што добив. Изгледа таа цел живот го помина кроејки план како да ми напакости како да ме тргне од другите, и таа да се истакне и да им биде главна.(да го земе моето место- и успеа)
Плачев, корнев коси, запаѓав во депресии, но еден ден си реков СТОП, подобро сама отколку со вас. Не реков прва здраво, не прозборев прва, па затоа веднаш добив контра удар, омаловажувачки статус на фб ме пречека како добро утро, а уште поомаловажувачки коментари. Расипа душа, курва и што уште не. За 15год тие не ме научија каква сум и што сум, а во глобала ако сум била таа немало да живеат со мене. Нормално не беше точно, тоа беа зборови од мозок кој предходно беше испран од шефицата.
Но помина и тоа сите оговарања, вреѓања, омаловажувања стивнуваа полека, а јас полека запаѓав во депресија. Со месеци останувам дома, не шетам многу, немам блиски другарки, само дечко ми кој ми е Се, а кога ќе се сретнам со некоја другарка низ град, тотално се губам, ни сама нз зошто, најеверојатно е последица од ова, страв што ќе кажам, да не погрешам да не ме исмејуваат. Каква девојка бев, итра, исполнета, паметна, убава, импулсивна, а денес што сум ?? Изгубена, зашеметена, скршена. Пазете се од злобни и љубоморни луѓе.
Среќа што сум инат па сеуште стојам на нозе, но нормално последици од тоа има, само се грижам да не го протуркам цел живот во депресивни денови.
И Да, секогаш имам едно прашање, среќна ли си сега цуро?? Денес кога, јас сум човек со душа од милион скршени парчиња. :/
Сори за преголемиот текст, но морав да си ја испразнам душава.

 

Bev ismejuvana i ponizuvana i vo osnovno i vo sredno i seto toa mi ostavi dlaboki posledici i do den denes,postojano imam cuvstvo na pomala vrednost,otsekogas mislev deka pomalku zasluzuvam od drugite,mnogu niska samodoverba.Se desava nekoe vreme da se osekam podobro,no premnogu sum cuvstvitelna i nekoi luge nemozam da gi podnesam,prime koga ke ja vidam gazdaricata na rabota i me potseka nekako potsvesno na decata sto me maltertirale i povtorno mi se vrakaat tie cuvstva,posebno vo poslednite nekolku meseci koga imav poblemi vo vrskata i raskinav so deckoto se poloso i ponevredno se osekam,kako da nema nikogas poveke da sum srekna kako da ne zasluzuvam da sum srekna,uzas.
Inaku vo mestoto kade sto rabotam pred nekoj den dojde edno devojce sto me maltertirase vo sredno i imav strav od nea bidejki bev mnogu tivka i postojano mi se derese,i ovojpat se odnesuvav fino so nea no zboruvav kolku sto mozam glasno i veke ne bev tivkata devojka od sredno i ovaa samo ja vednese glavata ne me ni pogledna vo oci,bev zadovolna bidejki ne padnav tolku nisko kako nea ja ubiv so mojata ljubeznost.

 

Interesna tema za razgovor. Niz isto detstvo pominav i jas.Dete so razvedeni roditeli, samo so majka i pod kirija...Bev maltertirana i psihicki i fizicki. No edno znam deka do den denes ne dozvoliv toa da me napravi nesrekna. Posle osnovno se smenija mnooogu raboti. Duri pocnaa i da mi se udvaraat decata od maalo sto me maltertiraa kako mala. Se izgradiv sebesi vo prekrasna licnost i nadvoresno i vnatresno i mislam deka mojot pozitiven pogled i toa sto ne padnav toj period me izdigna na nivoto koe sum denes. Edno od devojcinjata koe me maltertirase zatoa sto nosev golemi naocari i proteza...denes e moja vrabotena Mnogu od tie deca, denes cuknaa na moja vrata. Vo sredno bev uporna i go dostignav sosema sprotivnoto od osnovno, vazev za edno od najubavite devojcinja. Pocnav da sportuvam, odev na tanc, se pojaviv na nekolku reklami, izucuvav jazici...Denes, diplomirana licnost so izgraden karakter, stil i kariera, srekno mazena i vo iscekuvanje na prvoto bebce

Eden sovet od mene do site devojcinja koi se maltertirani. Ne dozvoluvajte da padnete psihicki. Glavata gore, krugot se vrti Vlozuvajte vo sebe, sakajte se takvi kakvi sto ste i nadgraduvajte se so kvaliteti koi eden den ke vi ja stavat krunata na glava Tie sto ve navreduvaat i se zamaraat so tugi zivoti se bezvredni lugje i veruvajte 90% od niv ke propadnat vo zivotot Smejte se na takvite i uzivajte vo sekoj del od vasiot zivot

 

Moj predlog e da se ignorira, zosto celta na nekoj sto ismejuva I ponizuva e da napravi da se cuvstvuvas loso.Koga ke vidat deka nivnite zborovi, dela, nemaat nikakov efekt poveke ne im e interesno.
Obicno toa go pravat lugje zelni za vnimanie I onie koi so navreduvanje na drugi sakaat da prikrijat svoi nedostatoci I frustracii. Ne treba tolku da ne dopira tugjoto mislenje. Mene bi me pogodilo samo od nekoj sto mi znaci nesto vo zivotot blizok, rodnina, prijatel.
Sto se odnesuva do ismejuvanje,na primer na forumov, ne obrnuvam vnimanie. Ako na nekogo ne mu se dopagjam negov problem, ne e moj. Mozebi ni toj nekoj mene ne mi se dopagja. Mnogu se stavaat vo fim kao eve koi sme, sto sme, nekoj se zamara so mene, ama samo (sto bi se reklo narodski) si praat Bajram na umot.
Bidete si svoi, koj ve saka ke ve saka takvi kakvi sto ste.Na koj ne mu se dopagjate...neka si zivee so toa.

 

Најсоодветно решение за овој проблем е дистанцата и игнорирањето. Доколку возвраќаш, напнуваш и нервираш таа чиност се храни од твојата нервоза и ја постигнува целта, плус оди во се поголеми гранци на задавање нов удар. Поздрав.

 

Бокс во НОС и после смејте му се.

 

Сите вие кои што викате дека не се замарате,дека ги игнорирате,или рипате ко во стил не можат они да допрат до вас вие веднаш би вратиле со иста мера..никогаш не сте биле исмејувани..и го знам тоа поради тоа што јас сум жртва на 12 годишно исмејување..8 години основно и 4 години средно..и за жал пола од мојот клас се запиша на факултетот на кој што јас се запишав..добро е што не се мојот смер,но се гледаме по ходници...Јас имам сфатено дека на тие луѓе не им е битно кој си ти и каков си туку им е само битно додека се на час да имаат занимација,тоа го прават само за да бидат интересни..Не е дека се празни во себе,го подигнуваат своето его или слично..тие се нормални луѓе како сите нас и од досада си наоѓаат занимација чисто колку интересно да им поминат 7те саати во училиште.И тоа го имам сфатено поради тоа што и јас се имам најдено себеси како се исмевам на друг, не толку директно колку што ме исмевале мене и не толку брутално..и ок е тоа,и јас сум човек и ми било нешто смешно во тој човек или тој некој направил нешто смешно па сум се насмеала или сум рекла нешто...Сум имала со неколку од нив два три момента кога училниците се празни,кога нема кој да импресионираат..и сум разменила два три збора нормални,без никаков сарказам во нив и никакво исмејување...Во тие 12 години сум пробала игнорирање и сум пробала враќање..не ми успеало ни тоа ни то така да можам да кажам дека сеуште не сум нашла лек за луѓе кои исмејуваат,а имам видено се што можете да си помислите...До некаде сфатив дека од почетокот кога ќе влезеш во нова средина потребно е да се поставиш цврсто,ако осетат слабост маваат по тебе...Не знам дали сега кога почнав факултет ја покажав таа цврстина доволно,поради тоа што 12 годишно исмејување остави големи траги во мене..можем да кажам дека ми било страв да започнам на факултет,таа приказна нема да ја раскажам овде поради тоа што е долга и доста сложена...За жал ми се има случено да видам еден од тие со кои што учев во средно,ме поздрави..сеуште не знам дали саркастично или човечки..Како и да е,се спремав психички за да отидам на факултет цврста и во здрава психичка состојба..Верувајте дека е многу повеќе од "Он на мене така?Ма нема шанси одма ќе удрам со нешто појако од неговото" или "Нека збори,јас ќе ќутам и ќе игнорирам" ..Еве,јас пробав што е можно подетално да ви доловам и колку толку да ви опишам како е да се справуваш со гарда безобразници

 

Сим била исмејувана од девојчиња кои според мене се психички празни и болни па љубомората им удрила в глава.Игнорирав 2-3 недели, на улица не ми се излегувало, видов од игнорот нема фајде и почнав да возвраќам толку силно што фаците им пребледуваа како чаршафи.И двете имаат по 15 бивши па за нив многу ќе речат дека се к*рви но јас не би рекла од причина што тој збор се употребува за други госпожи.Сите тие бивши им ги научив на памет, сум им ги кажала во лице пред цела чаршија сите да слушнат, на цел глас се идрав по кого трча едната од нив, а тој рецка не и мава + беше во близина кога се дерев.Едноставно пребледеа, не очекуваа, мислеа дека сум слаба ама не сум, злопамтила сум и уште им памтам, уште дупло ќе им враќам.
Сакам да кажам, не игнорирајте така ја гледаат слабоста во вас, вратете толку силно за тие да бидат главна тема за исмејување наредниот период.Се полека со цврсти докази, смирен тон, без плашење, трема, со кренат нос и напред забодете каде што највеќе боли

 

Главна мета на исмевање се оние мирни, тивки и повлечени (затворени во себе) и да сте совршени (во физички изглед) оние што исмејуваат бараат најчесто вакви жртвени јагниња кои не се спремни да вратат, не им треба причина одкога ќе ја најдат жртвата.
Јас не сум имала некои посебни проблеми во врска со ова освен таму некој период 7мо/8мо кога влеговме во пубертет и машкиве колективно сите не задеваа ама јас бетер од нив враќав, се тепав што не ти правев, улава бев и си останавСега во средно си се ругаме вака во друштво ама на шала све тоа.
Мој совет имајте став, кај и да влезете да се знае дека вие сте влегле, кон тие што ве исмејуваат злобни до коска само да зажалат што се родиле, ако се женски во прашање пуштете некој муабет само, доволно е тоа.

 

Mozes da mi kazes dali imase novi drugarki vo sredno? ti blagodaram za motivacijata ...

 

Sekako deka imav istite drugarki mi se i den denes veke 10 god. se gledame, slusame i iskacame skoro sekoj den...duri i sega koga sum mazena ednostavno nemozam bez niv tri Za sreka vo sredno ne se padnav vo klas so nikoj od osnovno.

 

Сега завршувам основно мене скоро цел клас ме исмевше дури бев и физички малтретиран жалам што кон тие личности се однесував така поточно не се однесував никако само си ќутев и не им возвраќав таа тактика не помина сега за восредно доколку истото се повтори ќе го видат сите моето друго лице навреда занавреда