Тоа ни е дел од животот секогаш имаме причина да се чуствуваме несреќно и поради тоа да ни исчезне насмевката.....
Првиот чекор на патот кон целосна среќа е прифаќањето на фактот дека не постои целосна и апсолутна среќа, затоа што животот се состои од подеми и падови, од убави и неубави настани и периоди. Еднаш кога ќе се помириме дека не постои потполна среќа, ќе бидеме максимално среќни. И во неубавите моменти не си дозволувајте да паѓате психички, затоа што тоа секако води и кон физичко слабеење на организмот. Гледајте да го извлечете максимумот од секоја ситуација, правете се' што е во ваша моќ за да излезете од неа и да извлечете некое животно искуство. Учете како да не западнете повторно во иста ситуација. И чувајте си го здравјето, како психичкото, така и физичкото. Двете подеднакво болат.
Пат кон целосна среќа и животна исполнетост нема и никогаш нема да постои. Самото прифаќање на тој веродостоен факт е среќа и мир на сопствената душа. Животот е создаден за да сите ние се бориме и се стремиме кон нешто подобро за нас и нашите најмили, за нашата иднина. Животот е создаден со најразлични проблеми и искушенија кои не тераат да ги преминеме и собориме со пот, мака и борба. Животот не би бил живот доколку е целосно секогаш стеќен и исполнет. Животот е пат кој секој треба макотрпно да чекори низ него и да се бори за своето утре. Целосната среќа ја нема и не постои на овдешниот живот, неговата смисла е суштинска и неопходна, еден проблем се решава па потоа друг доаѓа, трет и се така до недоглед и додека дишеш среќата ја поседуваш секогаш само твое е колку ќе допринесеш за да ја искусиш истата.
Јас мислам дека, среќата е во малите нешта. Кога се радваме на мали, навидум небитни работи, секој ден ќе има нешто да се радваме. И кога сме тажни ќе има некоја мала работа онака убаво што ќе ни го разубај денот. Се е релативно па така и среќата, после целосна среќа, се врти кругот, наново и наново ама во глобала ние самите сме мајстори на својата среќа. Ако се опседнуваме со какви- не мисли, како ќе бидиме среќни? На друга рака, ако среќата ја наоѓаме и во ситниците (бубамара, домашно милениче, чорапи, шарени облаци etc), дури и кога сме тажни ќе имаме еден мал, делумно моќен вид на среќа покрај нас. Постојана, движечка среќа. И постојано ќе бидиме среќни. Целосно среќни.
Целосна среќа не постои. Животот има и угорници и удолници. Еднаш ќе се искачиме на врвот, но пред нас има стрмнина со трња по која мора да поминеме. Како ќе ја поминеме зависи од нашето искуство со сличните на неа.
Прво, да се прифатиме себеси онакви какви што сме, второ, да го цениме она што го имаме, трето, да не се оптоваруваме со тоа што го немаме, четврто, да работиме на себе, на усовршување на себе, стремеж кон нови знаења, нови искуства, воведување физичка активност или што и да е што сметаме дека ни е потребно и корисно, петто, да помагаме на некој друг, шесто, да ги исфрлиме негативните мисли и секогаш да ја гледаме светлата страна. Ете ова кај мене е предизвикува среќа, можеби не целосно, секогаш нешто ќе фали, но е сосема доволно за да си го сакам животот и да се заблагодарувам, а не да се жалам.
Ниту постои целосна среќа ниту има пат до неа. Да ги имаше, ќе имаше упатства како да се стигне - два чекора лево, па 10 степени надоле, па две педи десно... Не. За секого зборот СРЕЌА има различно значење. За мене среќа е кога си ги гледам децата како растат и кога можам да им овозможам да си задоволат основни потреби и кога не се болни. За должниот среќа се 1 милион евра За затвореникот среќа е слободата За болниот од рак среќа е да оздрави. Значи ако нема точен збор што е среќа, нема ни пат до неа. Немојте да се стремите кон префекционизам и ќе бидете среќни.
Секој има различни критериуми за достигнување на апсолутна среќа но некој универзален можда би гласел дека патот до целосната среќа се крие во едноставноста, кога ќе научиш да ги цениш малите работи и да се радуваш на нив ќе ја откриеш вистинската среќа. Алчноста не води никаде а најмалку до целосна среќа. Кога ќе го елиминирате тој сегмент од вашиот ум ќе ја почуствувате вистинската среќа.
