Како успеавте да се опоравите после разделбата?

Сурово или не, голема е веројатноста дека "новиот" дечко и не е баш нов и бил дел од таа година ипол. Е сега ако таа ти пукала во едното колено, ти си си пукал во другото со тоа што си ја барал, момент на слабост, но ништо страшно ќе преживееш, ќе научиш да живееш со тоа. Е сега ќе ти треба време и никој не може да ти каже колку ама нема ни да осетиш кога ќе ти мине и да можеби некогаш кога ќе и го спомнат името или нешто ќе те потсети на неа ќе имаш нагони на повраќање ама тоа ти се сајд ефекти. Окупирај си го мозокот со било што да не мислиш на неа и со среќа, со лесно и побргу да мине.

 

Па да или бил како трет човек во врската или со тоа нешто проба да покажи нешто бидејќи последните зборови према мене и беа кога и зазвона телефонот и прекина со повикот гледаш јас сум барана личност и имаше обиди да ме направи љубоморен...ама како и да е нека и годи на егото и се најдобро за неа.
Е сега имам шанса за да запознаам нови луѓе ама ова ме кочи, а на моменти си мислам па зошто и да не запознаам кога немало ништо од врската.

 

Ќе се откочи порано или подоцна. Животот оди, не чека, на тебе е да живееш во минатото или да градиш иднина, можеби не е со личноста со која си сакал, али јбг тоа е животот.

 

Мојот прв раскид у тинејџерски години,бидејќи после тоа не сум имала. Плачев 2 дена и ми помина.

 

Ne sum mnogu tip sto pati i ke se zatvori vo soba, ke oslabne 10 kila i ke place sekoj den. Ne velam deka ne mi e krivo koga raskinam so nekoj no ednostavno ne go dozivuvam toa taka licno i traumaticno. Najdolgata vrska mi e bila 2ipol godini, jas raskinav zatoa sto imavme problemi i nejkev da bidam toj tip “ ama ajde sega ke mu dadam uste edna sansa “ zatoa sto kaj mene toa ne postoi. Ne se oporavuvav ednostavno se pomiriv so faktot deka ne sme zaedno i deka poveke nikogas nema da se slusame ili da izleguvame ili xy raboti da pravime pa zatoa prodolziv da si go ziveam zivotot izleguvav, se druzev , ucev, odev na praksa, rabotev i se zanimavav so razni gluposti. Mi bese krivo no ne i traumaticno. Ednostavno covek se navikne da zivee bez nekoj na onoj ili na ovoj nacin. Sekoj individualno.

 

Може не ѝ е дечко, може така ти кажал за да ѝ се откачиш.Или се фатила за да те преболи.Или може уште дур сте иделе се гледале.
Свашта може да е веруј.Знам луѓе по 4-5 год во врска и ги убиваат од варање партнерките
А знам и такви шо идат по година-два и се зацапани до даска во дечковците.
Ако лошо сте завршиле нешо или ја замараш, и ја би напраила така.
Мене еден (иам пишувано за него по темиве-сталкерот, кој ме чита да знае) така ми ѕвонеше.И му ги блокнав бројот.Пошо ако ти кажам неќам да искочам.Не ми ѕвони, ако ми се искача сама ќе пишам/ќе се јавам.Не сакам да ми дише у врат некој ( емоџи што се стресува)

 

Немав намера да замарам сакав да разговарам само тоа и и го реков а и добив одговор на тоа дека ќе размислела сакав да се осигурам дали е да или не и го добив повикот од неа после тоа дента кога требаше да се случи средбата и сето ова беше бидејќи последното видување се разделивме со однос бакнежи и збунетост…

 

Случајно наидов на оваа тема па сакам да споделам мое искуство, можеби ќе му помогне на некого доколку поминува низ разделба во моментот. Ние бевме заедно 3 години. Имавме релативно здрава врска, поддршка, разбирање, ретко ќе се скаравме, никогаш ама баш никогаш не размислував дека може да се случи крај. Ми раскина со причина дека не си одговараме, најверојатно ги изгубил чувствата. Луѓе првиот месец мислев дека ќе умрам, си легнував и станував со истата мисла. Што прави сега? Што ако е со друга? Каде јас погрешив? Милион милион опсесивни мисли, што и да правев не можев да се фокусирам. Страшна тежина во градите, срцето дел по дел ми се параше. Чувствував преголема аверзија кон него, кон целиот машки пол, не можев да се замислам со друг. Можам да кажам дека времето ги лечи раните и секако желбата да се заборави. Мислам дека премногу го ставив on a pedestal, секако имаше нешто во него и затоа бевме толку време заедно, но мислам дека ние женските премногу ги идеализираме нашите партнери, фантазираме за иднина и кога тоа ќе се сруши бум, се губиме самите. Семејството ми беше најголема поддршка и многу е важно во тие моменти да се потпреш на некого на кого му веруваш. Другари другарки исто, во тие моменти сфатив кои се вистински и за кои вреди да се бориш и вложуваш. Го ставив на mute на сите социјални мрежи. Се запишав на теретана, добивам многу комплименти кои уште повеќе ме мотивираат да продолжам. Го положив најтешкиот предмет на факултет. Почнав да се запознавам со нови луѓе, дружби, излегувања. Слушав стотици видеа на youtube за личен развој, читав психолошки книги. Се пријавив за работа преку лето во друга земја што никогаш порано не би го направила. Едноставно почнав да уживам сама со себе а, претходно многу се плашев да бидам сама. Станав многу похрабра, многу понезависна. Едноставно си се сакам себе си и тоа што го правам. Веќе и не се сеќавам на него, не боли како порано, го изгубив секој интерес за него и ми е онака meh. Можеби го изгубив него, но добив многу повеќе во други области. Поддршка за сите што поминуваат низ истото, секогаш има светло на крајот на тунелот а, тоа е љубовта кон самите себе.

 

Никако. Наскоро година без него, а болката ми е иста како да беше вчера кога ме остави. Го мразам, но го сакам минатото што го имавме.
Не сум била со никого после него, не сакам, не сум спремна за физичко и емоционално поврзување со некој друг.

 

Луѓе, ве молам кажете начини како да ја ублажам болкава.. Многу е пресно, пред неколку дена раскинавме и срцево ми се кине, не функционирам нормално.. Пробувам да сум зафатена цело време, излегувам, по дома наоѓам занимации ама џабе. Што и да правам, таму ми одат мислите.. Ќе излезам и не е тоа тоа, како да не сум присутна..Ништо не ми помага...

 

Прво вдиши и смири се. На почетокот е доста тешко и болно, но со тек на време се смируваш. Посвети си време на себе. Оди на шопинг, на фризер, нашминкај се, облечи се. Поминувај време со себе. Тешко е, но ќе помине.

 

Се што правиш сега продолжи дс го правиш...само не се затворај дома...
Ќе помине и ова ,биди ти жива и здрава тоа е најбитно....

 

Почни да збориш со други машки, најди си нов што ти се свиѓа, ќе го заборавиш. Никој не е незаменлив.

 

Ако не еден, секогаш има друг. Така е.

 

Така си е, за некој мочко не се паѓа во депресија. Мажи има колку сакаш наоколу. Да чинела врската, ќе биле заедно уште.

 

Има толку мажи. Зошто да трчаш по еден, кој не те ни цени. Можеш каков сакаш да си најдеш. Богат, убав, згоден, висок. Ама ко ќе се фатат за еден. Што воопшто наоѓаат во тој еден

 

Па добро, еден ако е вреден и ја сака е друго. Вака да се плаче по некој со кого не успеала врската, не треба.

 

Не ја знаете ситуацијата. Он не е воопшто крив и се работи за врска и дечко кои вредеа повеќе од се на светот. Не е дека ме повредил па да барам друг, па зошто паѓам во депресии... Едноставно прекина нешто што ми беше највредно во животов.. Се искомплицираа некои работи и мораше да испадне вака..
Сепак фала ви за предлозите хаха

 

Така требало да биде. Ти следат подобри моменти во животот. Секогаш се водам по тоа дека нешто ако требало да успее, ќе успеало. Ќе ти остане само спомен, а со животот ќе си продолжиш напред. Навистина најдобро нешто за заборавање на било кој е да се заљубиш повторно. Почни да излегуваш и да збориш со други, со тек на време и нова љубов ќе најдеш.

 

Уште ми е тешко и уште не сум опоравена. Ќе успеам и ќе го преболам, само ми треба време да процесирам се. Не заслужил да патам по него и да го сакам.