Никогаш не сум ги сакала и не ми биле пријатни за гледање. И сама незнам зошто, ама има нешто одбивно во нив. Морничави се некако, што знам.
Кога бев мала не ми сметаа, но после некако одвратни ми станаа. Постојано со некоја глупава насмевка на лицето..така подмукли... :?
Не знам кој е тој страв од кловнови. Тие суштества што те занимаваат, приредуваат хумористични престави и сл, а тука се ствара и некој страв од нив. Можеби затоа што е актуелен хоророт со кловнови, а кловновите се уште едно застрашувачко чудовиште во нив? Јас никогаш сум го немала тој страв од кловновите, ниту го имам. Ги гледам како извор на забава, а не as monter.
Не се плашам од кловнови, а мислам дека не се плашев ни кога бев мала.Штета што немам често шанса да бидам во нивно друштво
Klovnovite se traumatiziracki za decata, neznam zosto, ama i jas ne sakam klovnovi! Kako da ima nesto loso nekoe zlo vo tie oci, kako da ne se smeat iskreno, kako da sakaat da vi nastetat, a sepak se ssmeat.......... [mod-kirilica:1509728j][/mod-kirilica:1509728j]
Никогаш не сум сакала кловнови. Не ме плашат, не ми се интересни...Дебилни ми се многу. Прават некои неартикулисани потези нонстоп мелат, лупаат глупости и очекуваат да им се насмееш Ама јас каков поглед им праќам страв да ги фати
Син ми како мал имаше паничен страв од кловнови . Ама баш паничен. Од првото гледање (мислам имаше околу 2 години) на Биди и Бади тоа беше страшно да се гледа. Да плаче, да вреска, да се крие, да бега... Пробуваа да го смират, демек фати ми го носот, еве ова е перика... Џабе. И му траеше тој страв со години. Сега веќе оди на училиште, разбира се, не го фаќа паника, ама не сака баш да ги гледа, ги избегнува. Јас отсекогаш сум била неутрална во врска со нив, ама го сфаќам син ми. Кога ќе ги погледнам од аспект на дете, навистина не се нешто забавни...
Во игротеките во кои работев, ниедно дете не ги сакаше. Едноставно не им обрнуваа внимание или се плашеа. Буквално ниту едно дете не им се радуваше. А поголемите ги исмејуваа и закачаа. Не ги сакам ни јас многу многу, поинтересни ми се другите маскоти од цртаните филмови.
Не се плашам од нив, но некако ми се морничави. Ми изгледаат премногу мистериозно и језиво што не знам... Некоај траума од нив немам,но одбивни ми се.
Од дете имам голем проблем со кловновите. Секојпат кога ќе видам кловн се обидувам да го пронајдам мистериозното во него, она што другите неможат да го видат, бидејки зад таа маска можеби има илјада бизарни дела. Освен тоа незнам дали само сум си умислила јас, но секојпат кога стојам близу до кловн се чувствувам депресивно, студено, едноставно се будат некои чудни чувства во мене кои неможам да си ги објаснам. Меѓудругото прочитав дека една феминка се жали дека имала кошмари од нив, хм...welcome ги имам и јас. До тој степен, што се осмелувам да кажам дека имам фобија од нив и не ми се допаѓаат воопшто. На телевизија нема проблем да ги гледам, на моменти и интересни ми се, но во живо, поготово до мене нееееееееееее се онесвестувам на лице место Попрво ги видела дух, од кои не се плашам отколку кловн, најискрено.
Јас го обвинувам Стивен Кинг за мојата одбивност кон кловнови. Колку кошмари имав после It, само јас си знам. Не ги сакам, секогаш ме асоцираат на лажна среќа и маскирана депресија. „Man goes to doctor. Says he's depressed. Says life seems harsh and cruel. Says he feels all alone in a threatening world where what lies ahead is vague and uncertain. Doctor says "Treatment is simple. Great clown Pagliacci is in town tonight. Go and see him. That should pick you up." Man bursts into tears. Says "But, doctor...I am Pagliacci."
не се плашам од кловновите(таман работа),ама ме нервираат ќе се маскира некој човек и мисли ќе му се редуваат децата
Не знам за кога сум била мала, не се се сеќавам, но веројатно не сум се плашела. Сигурно сум скокала и сум се радувала. Паметам дека имав една кукла-кловн, многу ми беше жалосна и многу си ја сакав. Сега дури и по нерви ми одат, не можам да ги смислам ама ич. Ама ако, нека им се радуваат дечињата, за нив се, не се за нас
Премногу се плашев од нив како мала.. Од секоја играчка што ја имав кловн, се плашев. А сестра ми ме плашеше. А сега незнам.. не се плашам многу ама морничави се.
Леле ме потсетивте. До вчера имав еден метар висок розев кловн играчка. Онака страшна фацичка но не сум се плашела никогаш од него.
Глупави ми се ,истовремено ми личат на се и на ништо! Посебно ми е непоимливо како некој може да се смее на нивните извитоперени фацки бре?
