Кога последен пат плачевте и зошто?

Денес, неколку пати. И вчера, и завчера... Поради тоа што пробувам да учам секој ден, цел ден на тоа го трошам за џабе и ништо не сфаќам, а колоквиуми имам во петок и сабота.

 

И мене ми се деси слично нешто пред едно месец ипол. Значи се допишував со еден тип 3 ипол месеци од др. град, од кои само 3 пати се имавме видено, а првиот пат ништо не се деси, вториот пат имаше шанса ама не му дозволив и третиот бидна. И овој како твојот беше као мн сакам да те видам, ми фалиш ау бау. Ми викаше исто така дека ме сакал што е невозможно бидејќи не ме запознал како шо треба туку само некои површни работи. Од првото до второто гледање поминаа 2 месеци бидејќи тој од шо мн. сакаше да ме види наоѓаше делумно оправдани изговори. Ама реално ако сакаш нешто да направиш нема да смислуваш изговори! Се деси и 3-та средба, се смувавме и во рок од неполни 15 дена дечково смени понашање и се, ја симна маската, а бевме договорени и по 4 пат да се сретнеме пред мојот роденден и алудираше на тоа да разговараме за нешто повеќе од само пријатели. Јас прва направив кавга пошто ми идеше на живци целава оваа ситуација и он ме блокна и така цела недела бевме. Помина таа 1 недела дечково ме одблокира и ми пиша дали сум размислила за некои работи ау бау сум можела да се јавам ако сум сакала нз шо... Цел ден се каравме, некако се смиривме ама јас пак не му верував пошто се испонаша али ок. Недела ипол теравме супер комуникација, доаѓа ли време за средба овој одма мења понашање, па нешо почна да фаќа кривини заради далечината не сме можеле да се гледаме, па заради неповерењето од моја страна и ред др. причини. Абе ајде шо збориш? Стварно? Само му реков ок и му исклучив баш 2 дена пред мојот роденден и го блокнав. Значи сето тоа го направи од шо толку мн. ме сака?! Хахаха да сигурно! Реално ме болеше бидејќи сакав да верувам во нешто што нема никаква логика, ама на крајот разумот победи. За жал имав работа со манипулатор од пониските нивоа. А замисли да му поверував колку ќе ме болеше на крајот. Немој толку да му веруваш на секого и да леташ, не знам колку год. имаш ама послушај ме.

 

Вчера сабајле, се разбудив од спиење и ми се одеше до тоалет и преку прозорецот ја гледам мајка ми надвор нешто се фати за работа бидејќи не и се спие ама јас толку многу ја сакам пред све таа е добра и паметна и кралица, толку се расплачив што би правела без неа, love her <3

 

Placam sekoj den poradi ovie dosadni panicni napadi,tesko mi e koga nemozam normalno da funkcioniram vo zivotot,tesko mi e I koga drugite toes moi drugarki vo tesko ne me ni poglednuvat,so fakultetot sum za nikade izgubiv fokus,neznam na koe pole u zivot se naogam neznam nisto za sebe,baram pomos nema kade kade nikoj ne razgovara.

 

Мој најдобронамерен совет ти е да одиш на психијатар за паничните напади ќе ти дадат соодветни апчиња и ќе ги пиеш ќе ти биде подобро, мој другар имаше панични напади и пиеше хелекс ама подобро да не зимаш такви апчиња на своја рака подобро е доктор да ти препорача.
Чим "другарките" не ни те погледнуваат кога ти е тешко и имаш проблем тогаш тие воопшто и не ти се другарки и неможеш така да ги наречеш.
А на крај со плачење ништо не се средува може само поголем проблем да си направиш, на пример времето што го користиш за плачење можеш да го искористиш и да размислуваш за самата себе да пробаш да се смириш еден по еден проблемите да ги решаваш и така многу по лесно ќе ти биде.

 

Вчера, зошто бев разочарана од особата што мислев дека не е таква. Сега веќе сум океј, се навикнав пак на она „неочекуваното го добиваш од неочекувани луѓе“ па кулирам.

 

I lekovi piev povtorno gi imam,nemozam od niv da ziveam ko sto treba,sto koa ke izlezam od doma se onesvestuvam,teskoooo caree nemaa za nivv uste me bolat gradive od posledniot.

 

Неможе да нема, за секој проблем постој решение само треба да го бараш.
Како што ти реков најдобро е да одиш на психијатар па он најдобро ќе знае какви лекови да ти даде, а иначе колку што знам јас за тоа не е ајде сега ќе испијам неколку апчиња и ќе ги снема нападите, тоа е процес што треба да се лекува подолго време, само незнам дали кога ги пиеше апчињата тие ти беа дадени од доктор или на своја рака ги земаше?

 

Sekako od doktor

 

Ostanav sama ko izguben volk,niso ne se resava,niso ne doaga,od kaj da pocnam neznam,tri meseci neznam kaj sum,ne biduvaa od mene coveek be ne bidue,nitu psihijatri ne me spasuvat niti neznam ti sto drugo,fakultetot mi e katastrofa.

 

Прееска плачев. Ми беше тешко, напната бев, па се исплакав за да ми е полесно...

 

Вчера и денес.
Гледав емисии за Давид Драгичевиќ. Не можам да поверувам на колку брутален начин е убиен.
Од глава не ми излегува неговата слика.

 

Да ви кажам право одамнаа...My soul is dead...По незагрижувачки беше кога си подплакував од време на време. И се плаче на душава моја и тоа цели вирови да исплачам, ама неќе, попрво да искршам/истепам нешто или да врескам од Шар Планина.

 

2 и пол години плачам секој ден!

 

Зошто?

 

По татко ми премногу ми недостига неможам да издржам.Јас да спијам на кревет а тој под земја

 

Мојот татко е исто починат. Пиши ми ЛП ако сакаш можеби ќе ти помогнам.

 

И мојот татко почина сега пред брзо време сеуште нема ни 40 дена поминато, премногу ми е тешко и мене ти ја разбирам болката, само што кај мене е уште премногу свежа болката и покрај тоа успевам да се држам цврство, во тоа ми помага помислата што секогаш си викам мојот татко сигурно нема да биде среќен таму доколку ме гледа како плачам постојано. Наспроти тоа почнав да работам и многу ми помага што сум со луѓе постојано, малце од малце се менуваат мислите, негова желба беше да бидам медицинска сестра и јас го сакав тоа ама постојано ме мрзеше да се запишам, од кога почина едно утро само што станав ми текна на тоа и одма отидов на училиште и се запишав вонредно, ќе учам и ќе му ја исполнам желбата за душата да му биде мирна.
Во секое лошо мора да наоѓаш нешто добро.

 

8 години плачам,ако не секој,ама секој втор ден знам да пуштам солзи,а има денови и кога неможам да се соземам,плачам ради мојата најголема подршка,мојата мајка,која ме напушти,беше многу млада за си оди од овој свет.Од тој ден,па се до ден денес,е исто,плачеш,се бориш,се лажеш дека некогаш некои работи ке се сменат,но тоа е надеж јбг.

 

Мислам дека за него..