Кога последен пат плачевте и зошто?

Ноќеска, бидејќи живот.

 

Epa jas sum placka,mm vika deka vo dzep si go nosam placenjeto!
Mozam lesno da se rasplscam,
Me povreduvaat zborovi i dela mn brzo,za zal.
Nekogas odam vo wc ili vo spalna i me nema 15 min da se opravam.
Mm mn se nervira koa placam.
A jas moram da gi "istrosam solzite: ,+3.5 mes bebence i 2 pogolemi...pa i hormonite vlijaat dopolnitelno.
Sega pr
Se nerviram dali bi me vratile na rab posle 6mes...koj bi mi odg na toa... nikojjjj!!!ama ete taka da se nerviram!!!!!!
Ludaca!

 

Кога дознав дека кај мајка ми на раб има заболено од корона и дека можеби и таа е бидејќи не му кажуваја која вработена е заболена

 

леле колку многу ти влијае целава работа со вирусов

 

А зошто да не ми влијае кога починаа пријатели и познаници на моиве,кога близок роднина на дечкото е Ск на болница ???? Мојата мајка е во прашање!Што не е јасно?
Едит: заборавив ти си бесмртен што е за тебе коронава мачкина кашлица

 

одма ме нападна, се извинувам и те разбирам

 

Вчера,така наеднаш листајќи ги старите слики со другар ми

 

пред малку
премногу мисли во глава

 

Остави го мозочето на раат... Некои раб колку и да мислиш не можеш да ги промениш

 

Малку малку, па пуштам некоја солза. Карактерот ми е таков и секогаш сум била таква, од првиот момент откако имам сеќавање за себе. Засолзувам и за убави работи, за нешта што ме развеселуваат, кога слушам некоја ептен ќеифска музика, кога читам убава книга, просто кога се радувам. Солзите не ги поврзувам никако единствено со негативни емоции, баш напротив. Не се сметам за нестабилна, нетактична, слаба или личност која не знае и не може да се контролира. И најважното, не чувствувам никаква тешкотија или срам поради ова. Имајте предвид дека особено кај жените, плачењето е физиолошки процес и хормоните се одговорни.

 

Tocno i jas sum takva...
Denes si se nataziv za navek.. mozokot mi e 300 na saat...taman mislam gotovo s e e ko sto treba... ke se sluci nekoja glupostina!

 

Пред некој саат, поради книга. Не можев да престанам да плачам.

 

Постојано... од внатре...

 

Исто... Само што кога повеќе не можам да издржам плачам и на глас..

 

Последен пат плачев пред месец и нешто, за смртта на моја другарка, на која ни на погреб не можев да отидам поради ситуацијата.

 

Пред една недела. Умре кучката на золва ми. Права млада. лепотица . Солзи ми потекоа кога слушнав.
Мачката наша беше многу болна и некако уште стресена од тоа, тешко ми дојде .

 

Јас за се плачам, веќе ме нервира, не можам сама да се поднесам, не можам да контролирам, се сфаќам здраво за готово, откако знам за себе сум ваква лигла, се живо ме повредува и расплакува, гледам филм плачам, плачам и од среќа понекогаш, не знам веќе како да се справам со плачењево, едно време сакав да посетам психијатар, премногу сум емотивна, и се живо знае да ме погоди, од збор, караница, филм, кучето ако ми е болно, ако се скарам на работа со некој, од се! Аман веќе со плачкиве мои!

 

Прееска пошто смачено ми е.

 

Синоќа, дека гледав тажен филм.

 

Пред некој ден пошо бев у ПМС и да ме погледнат накриво тогаш се расплакувам.