Кога последен пат плачевте и зошто?

Не се ни сеќавам.

 

Вчера

 

Вчера плачев ко мало дете бев искочен сам на пијачка и се осеќав толку бедно се утепав од плачење.

 

Денес..затоа што животот не е фер

 

Денес. Зошто животот ми станува срање

 

Прееска. Си плачам секој ден, нема причина, само животот не е фер...

 

Душата ми плачи секој божји миг, ама очите се стегаат. Имам потреба да плачам, да липам, да колнам... ама морам да се совземам и да издржам. Да помине се' и има убаво да си се изнаплачам.

 

Again & again..

 

Zal mi e sto taka se cuvstvuvas, mnogu pati eve jas nemam so koj pr da pesacam do vodno ili da ispijam kafe...Pocnav sama da idam po nastani, izlozbi.... Nekogas i znam da uzivam da go ispijam moeto omileno kafe vo Mikel sama. Ama imam i momenti koga mi e strasno tesko posto i sama ziveam.

 

Вчера ама солзи радосници

 

Вчера, годишнина од прераната смрт на мојата шефица, мојата најдобра Докторка. Ве сакав многу бе

 

Завчера. Успех е ова за мене да не плачам секој ден.

 

Сабајле. Се потсетив на нешто, ми се плачеше.

 

Се подреков. Само што се изнаплакав. Ова ко дневник за водење евиденција за плачење ми е.

 

Зошто толку плачење? Не вреди, ќе бидеш подобро.

 

Таков ми е периодот, не знам и јас зошто плачам, се чувствувам осамено, празно, тажно, како да немам никого. Ќе бидам подобро, се надевам

 

Се е минливо, тагата, среќата, луѓето. Гледај да не се изгубиш и да се имаш себеси, другото се решава.

 

Знам дека е така. Сепак ме боли душава зошто немам кој искрено да ме праша како сум, да ме прегрне, немам со кого да прошетам, многу сум сама. Немам пријатели, немам никого. Животот ми стана досаден, само работа-дома. Платата мизерна и мала, не стигнува за ништо, а сум толку изморена од работа.

 

Ќе биде подобро, верувај. Нема што не поминува