Кога последен пат плачевте и зошто?

Се надевам. Ми олесни малку што напишав во темава, ти благодарам.

 

@en5 kako si?. Dokolku sakas so nekoj da razgovaras slobodno pisi mi... Koga te citam tebe isto kako jas da sum go pisala tekstot. I jas sum vo nekoj takov period, samo sto jas posle serija losi nastani se izolirav od luge nekoj mesec-dva i iscistiv eden kup luge od mojot zivot sto bea toksicni.

 

Ти благодарам и на тебе што одвои време.
И јас се оддалечив од сите.. Имав порано најдобра другарка многу блиска, дури и да не излегувавме, многу пишувавме, фати дечко и ме заборави. Пораките ни се многу кратки и многу слабо пишуваме сега, а не излегуваме воопшто зошто се е она зафатена. Со сите други изгубив контакт. Врска скоро раскинав, со тие од средно веќе немам контакт. Не знам, многу ми е празен животот.

 

Mene pred 5mes mi zavrsi 2god vrska, mi bese mn tesko posto sekoj den bevme zaedno.... Se naviknuvas so tek na vreme ama ostanuva praznina vo dusata. Probav da ti pisam lp nesto ne mozese.

 

Денес. За татко ми…

 

Заклучена сум за пораки затоа. Кратка врска имав јас ама тешко ми дојде, многу ме скрши некако... Ќе дојде и нашата среќа се надевам

 

Ви се приклучувам во клубот на женски што плачат ради осаменост и разделба.
Ужасно чувство, но ако не успеала врската значи нешто подобро не чека некогаш и некаде...

 

Ќе бидеме сите посреќни и поубаво ќе ни е понатака сигурно.

 

Прво, те гушкам најсилно <3 Второ, пробај да иницираш некакви пријателства, со колеги на работа пример. Да излезеш со некој на кафе, пиво, да размениш муабет. Не мора да се којзнае какви пријателства, колку да си меѓу народ. Во врска со работа, вредните луѓе се препознаат евентуално. Пробај да се избориш за подобра плата или да си побараш подобра работа. Не дозволувај да те опседнуваат црни сценарија. Мислам дека секој од нас поминува низ ваков период. Ништо не трае вечно, ни доброто ни лошото. Излези сама прошетај. Иди на вежбање. Запиши некој јазичен курс. Ќе запознаеш луѓе, ќе си го исполниш денот со активности.

 

Денес

 

Одамна немам плачено, веќе и заборавив како се плаче, се некако собирам во себе длабоко во срцето без да се отвори раната. Прв пат плачев во 2004 год кога баба ми и дедо ми починаа, после во 2005 год кога мајка ми од стрес од што починаа мајка и татко и отиде на нервно. Кога почина баба ми и дедо ми бев 14 год, сум плачел по цел ден и по цела ноќ, догодина во 2005 год плачев по мајка ми имав само 15 год немав на кого да се обратам за нејзе за помош да и помогнат, со роднини не се имавме, татко ми беше незаинтересиран, потполно сам се грижев за нејзе скоро година дена и средно не се запишав само заради мајка ми да биде добра сум, сум плачел дење и ноќе само нејзе да и биде добро да се оправи од шокот без помош, 15 годишно дете не знам што да правам сум се грижел за нејзе по цел ден и, цела ноќ не сум спиел само да биде добра она, во 2011 почина вујна ми (иако не се имавме, ама си ја сакав многу) излегов порано од работа не знам како отидов мајка ми исто така во шок доживеала, се качував по скалите и јас знам како се качував не заплакав тогаш, си, викав ајде шала е некоја (потсвено си мислев) кога ја видов во ковчегот се изгубив на цело не можев да се соземам од плачење, колку и да беше лоша сепак вујна ми беше и знаеше дека ја сакав многу, пред да почине и се јавив на телефон да ја прашам како е и што прави ми кажа дека е добра и кажав "ќе дојдам на гости кај тебе, ќе пиеме кафе и ќе направиш полнети пиперки, како што ги правиш ти" ми рече добро дојди ќе ти направам и следната ден ме известија дека починала и остана нашето кафе неиспиено и ненаправени полнети пиперки, се надевам дека еден ден ќе се видиме повторно и дека ќе го испиеме нашето кафе иако поминаа скоро 11 год, и од тогаш немам зборени ни за баба ми, дедо ми или пак за вујна ми. Само знам дека пред да ја изнесат од дома купив 2 Нескафиња и ги ставив под перницата ја бакнав силно и, кажав кога ќе се видиме некогаш да ги испиеме тие две кафиња што си ги ветивме мислев срцето ми се скрши на милион делови. Иако поминаа толку години сепак тешко ми е оти на 14 и 15 год без поддршка од никој сам да се бориш не е лесно. Додека сите бараа другари, женски јас ја чував мајка ми за да не ја изгубам и нејзе на 15 години и не се жалам воопшто, ама сега да добијам уште една загуба нема да можам да издржам. Ова ми е прв пат да плачам после толку години сум поминал низ многу тешки моменти во животот и не сум се предал може на моменти ќе ми се плачело било каде ама не се предавам. После толку години поминати оваа година прв пат отидов на гробот на баба ми, дедо ми и вујна ми, им се пофалив за убавите работи што ми се случија ми се плачеше многу ама не заплакав оти мајка ми беше со мене само солзите си ги бришев скришно, и после толку време таа празнина ја имам во себе, си викам кога си легнувам да спијам барем да ми, дојдат на сон да ги видам да ги, гушнам и, да им кажам дека ми, недостигаат многу еве сега го пишувам ова и солзите сами течат

 

Пред 10 минути. Многу работи насобрани.

 

Пред два дена.... Толку многу издржав ни солза не пуштив, ама тој ден.......

 

Вчера на објавата за документарецот на Селена Гомез.

 

Тешка е секоја загуба на сакана личност.
Болката за баба и дедо е неопислива...
Целиот живот болката останува, но памети ги по добро и споменувај ги, така нивните спомени и име остануваат живи и меѓу нас. За жал животот продолжува, тажен ми е и мене концептот на смрт и одеднаш толку од човекот, веќе не постои. Загубата во срцето ништо не ја надоместува. Но, мораме да живееме за нашите деца, за нашите сакани. И починатите не би сакале да не гледаат тажни. Која баба, кој дедо, сака внучето да му биде тажно. Јас кога сум тажна, секогаш мислите ги пресекувам на овој начин. Знам дека моите солзи ако биле живи ќе ги повределе. Утеха ми е и тоа дека можеби постои и некој задгробен живот... Колку и да можеби е лага, добро е за утеха.

 

Сега го забележав пишаното. Благодарам на секој совет. Колегите не се дружељубиви, не сакаат нови луѓе, се борат за бонуси и награди, ништо не сакаат да помогнат и објаснат. Дека сум нова не ме сакаат.
Тежок период ама ќе соберам сили и ќе помине.

 

Секаде е така со тие колеги, сите гледаат за себе и ќе те распарчат само да се подобри од тебе. Борба за моќ и превласт, владее алчност наоколу. Повеќе ќе ти одмогнат од што ќе ти помогнат.

Плачев вчера пред спиење, ми олесни да си заспијам.

 

Во право си, затоа и не очекувам ништо од нив. Сакам да ја сменам работата, ме исцрпува целосно, токсична средина е многу, од колеги, газди до муштерии.
За парче леб човек што се треба да трпи.. Луѓето се многу злобни станати, но до некаде и нив ги сфаќам, фамилии ранат дома, секој сака повеќе пари да однесе дома.

 

Така е. Ниедна пара не е повредна од здравјето, затоа подобро смени си ја работата.

 

Не сум плачела 2 недели сигурно. Не плачам често, не ми помага освен што имам после црвени очи.