Одлуката била заедничка но била погрешна, огромна грешка ! Резултатот на таа грешка е нејзиното однесување денес. Членот не е крив воопшто.
Никаде не го посочив членот за виновен, скроз во друг контекст ми беше ова. Заедничка одлука - свесна одлука донесена после разговор. Ако таа во таков важен разговор прикрива дел од фрустрациите, еве сега се гледаат.
@BrunooMars1980 прво сакам да ти кажам дека ти си човек за пример во денешното труло општество. Си согледал дека има проблем и се обидуваш да го решиш на сите начини во твоја моќ. Некогаш ти е преку глава, ама не се откажувај, затоа што сте на крај на тешкиот период и колку и да ти изгледаат работите лошо и безизлезно во моментов, брзо ќе се средат. И затоа што размислуваш трезвено, мораш да продолжиш да се обидуваш да ѝ помогнеш на сопругата да се најде себе си. Прво, разбери ја нејзината ситуација. Многу жртвувала, кариера и динамичен живот заменила за седење дома и чување дете. Иако било со заедничка свесна одлука, верувам дека не сте знаеле колку може да ѝ е тешко и дека вака може да ѝ се одрази. Доброто е што веќе нема потреба да се откажува од работа ниту еден од вас, затоа што детето пораснало, ќе оди на училиште. Добро е и последната година пред училиште да оди во градонка ради адаптација, Со самото тоа, се отвора простор за решавање на проблемот. Ама мислам дека нема да оди сѐ многу лесно. И самото враќање на работа после толку голема пауза е тешко и ќе ѝ треба време да се врати на таа динамика. Во меѓувреме, продолжи да разговараш со неа за тоа што порано ја правело среќна, а веќе го нема. Што изгубила, а што добила. Какво сака да ѝ биде зекојдневието. Што ѝ е важно. И милион пати заблагодари ѝ се што останала дома. Праша дали е нормално така да изгледа бракот. Сите сме имале кризи, но кај вас предолго трае. На многу жени им се случува да се изгубат себе си во периодот кога чувале деца, баш во тој период кога децата имаат 4-5 години мислам дека е кулминацијата. И после години трчање постојано по обврски и немање време за себе, на крај не знаеш веќе што те прави среќна. Со многу пријателки сум го правела истиов муабет. Продолжи да се обидуваш, предложи и семејна психотерапија. Тоа ќе го забрза решавањето на проблемот, иако веројатно не е единствениот начин. Освен ако мора да зема лекарства, и тоа не е исклучено, секојдневното плачење да се должи и на недостаток на некој хормон. За ова не знам многу, и јас го имам научено од форумов, ама знам дека некогаш мора лекарства. И најважно, не очекувај дека проблемот ќе се среди веднаш, ќе треба време. Ама ако претходно било сѐ ок, може повторно да биде. Според ова што го кажуваш, жално е да го изгубите семејството сите тројца поради ваква причина, после сѐ што сте направиле и постигнале. Среќно!
