Лица со посебни потреби и нивни права

Ајмо дискриминација повелете, ајмо три за сто! Е вака се осеќам секогаш кога ќе видам лице со посебни потреби низ град. Посебно ми се повраќа од т.н. госпоѓи што поминуваат, главата горе и под око ги погледнуваат. Е*ати госпоѓата! Па добро, што по ѓаволите ви згрешиле тие луѓе? На нив да не им е случајно убаво па.. Плус, толку се културни тоа од искуство кажувам. Колку пати ми се случило да помогнам улица да помине, или вратата да ја задржам да влезат и сл. И се заблагодаруваат и гледаш дека е искрено и од срце. Во очите се познава. Ама што менталитет ќе имавме, па да ги гледаме ко од Марс паднати, брееј! Колку време ќе треба да помине да почнеме да се однесуваме малце културно. Само култура ни треба, ништо друго. И уште ова да кажам, ме радува една случка пред некој ден, влегувам јас во рандом продавница за облека, накит, обувки, џиџи миџи и сл. и гледам двата дела на продавницава одвоени т.е. едниот повисок малце, две-три скали. И кога до скалите од страна ставиле накосо онакво за луѓе со колички. И си велам во себе: има надеж.

 

Нема потреба да имаш страв дека ќе се разочараш.Не ја губи самодовербата,кажи му слободно за твојата ситуација,а тој ако има чувство,ако те цени како личност и сака да е со тебе,тогаш не би требало да е пречка твојот проблем со слухот.Искреноста отвора златни порти,па ако ти му кажиш за тоа и тој ако те разбере и прифати таква каква што си,тогаш нема место за загриженост.
Ете конкретен пример,кај мене во комшии има жена која што го има истиот проблем како тебе,па има сопруг кој што ја сака и почитува и две дечиња кои што се прекрасни.Таа успеала,па зошто да не успееш и ти.Ти праќам сила и главата горе.Среќно
Ајде сега да го искажам и мојот став околу оваа тема.Кај нас за жал менталитетот ни е таков што секогаш ќе има некои кои што ги исмејуваат,не им даваат значај на луѓето со посебни потреби.Не се согласувам со тоа како што кажа една од феминките погоре дека ако личноста има само физички хендикеп ,да не оди во училиште за деца со нормални потреби.Јас имав соученичка која што беше во количка и беше целосно неподвижна од струкот надолу,но беше премногу интелигентна ,ние никогаш не ја гледавме со други очи,ниту пак се чувствуваме некомотно во нејзина близина,а и не ја омаловажувавме.Таа заврши и средно образование и факултет.Ако нејзините родители се решија на погрешен чекор-дома да учи тогаш таа би била во многу полоша состојба,а вака само напредуваше и се чувствуваше многу убаво што учи каде што сака и тоа што сака.
Во маалото мое има момче кое што поради грешка на лекарите во вакцината кренало температура и физички се деформира во телото ,но психички е интелегентен многу.Иако тешко се движи,тоа само заработува со продавање на облека која што ја носи самиот до продажнотпо место, а некогаш оди и по домовите на луѓето да ги нуди производите.За тоа му требаше соодветно превозно средство -точак на 4 тркала кој што импровизирано го направи неговиот татко,но откако се расипа точакот,тој одеше пешки за да ги обавува своите работи се додека по иницијатива на нас граѓаните се собраа средства и му купивме нов точак.За среќа сеуште имало луѓе кои што имаат совест и сакаат да помогнат.
Каде се овде државните институции за да му помогнат на ваквите лица, само на збор не се достигнува ништо.
Нив им треба многу повеќе љубов,внимание,средства за живот,посебни лекови кои што чинат многу,а некои велат дека тие со трошка љубов и топла облека ќе се задоволат.ПА тие чувствуваат многу повеќе од нас и ако некогаш не искубат,манат шлаканица тоа е поради тоа што им недостига љубов и внимание,а така тие само знаат да го побараат и кажат тоа.Не треба да се плашиме од нив,тие се толку искрени и мили што ние кои што немаме никаков недостиг треба да учиме од нив.
Од факултет не однесоа во училиште за деца со посебни потреби.Луѓе мои не можам да ви го опишам тоа чувство на исполнителност,неопислива среќа во нивните очи кога не видоа.Никогаш нема да заборавам колку само беа мили и желни за да добијат знаење и љубов од нас,а всушност тие не научија нас.Кога си заминувавме секој пат не испраќаа со болен крик,а не дочекуваа со широка насмевка и задоволство на лицата.Се зближивме со секој од нив и духовно не исполнија и не направија подобри личности за тие 5 дена што бевме со нив не натераа да размислуваме на друг начин и да го сакаме животот и самите себеси.
Тоа не се монструми,туку се обични чуѓе кои што бараат само внимание,поддршка и љубов.Ајде да сме подобри личности и да им го пружиме тоа.

 

Денес е меѓународен ден на лицата со посебни потреби.

Помогнете, прифатете, усреќете...

 

danichap Ти честитам на упорноста и желбата да работиш со некој на кој навистина му треба внимание, тоа е многу убаво и хумано.
Не знам каде работиш ама тоа сигурно не е во Македонија. Овде и оние "нормалните" луѓе живеат во мизерија а да не зборувам за оние во Специјалните домови за лица со ментална и физичка заостанатост, таму да ти е грев да влезеш од врата, кога ќе ги погледнеш оние затворски кревети, искината тенка облека, влажни ѕидови, искршени маси, столови и што уште не, сакаш да заборавиш дека си влегол и да заборавиш што си видел или да одиш да запалиш и влада и собрание со се клошарите внатре.
Ако толку им се одземало на овие луѓе, не мора да им го земат и правото на пристоен живот и нега. Нека ја срушат болницата на темел и нека изградат нова, нормална болница за такви потреби, или нека изградат друга нова болница за таа намена. Трчаат за фотељи пред избори а се прават слепи при очи. Се нешто ветуваат, сега и пред нова година ќе се појават од нивните дупки како делат пакетчиња на сиромашни, но дали навистина им помагаат на луѓето на кои им се потребни.
Далеку сме ние од тие болници каде што работиш ти, со соби како од хотел, со задоволни и исполнети погледи, со љубов меѓу луѓето со посебни потреби и персоналот кој таму работи. Далеку сме светлосни години и од нивната политика од нашата, за жал.
И сум го осетила тоа како е кога ќе направиш некој од тие луѓе радосен, кога ќе му дадеш нешто да јаде, колачиња, сок и сл. кога ќе пееш заедно со нив. И секоја чест на оние чии срца, за разлика од моево, имаат потврда лушпа и што можат да се справат со таа секојдневна глетка.

 

Постојат неколку центри во Македонија ми се чини кои се под капа на организации од странски земји, па е воведена деинституционализација, лицата со посебни потреби се сместени во домови каде условите за живеење се добри, обавуваат секојдневни обврски под надзор нормално на стручни лица, работат, одат на одмори, зимувања, организираат и присуствуваат често на разни манифестации и сл...
Но за жал останатите кои се сместени во државните институции се како во хорор, трагично. Ги третираат бетер од животни, и како што кажавте долг пат треба да се изоди за да биде подобро, а до тогаш, жално е...од изглед на институциите до третманот кој го добиваат...

 

За жал многумина нив ги гледаат со др. очи...тешко наоѓаат работа и слично.
Буквално тие се борат за одредени права.

 

Мојот дедо е слеп веќе неколку години.
Од преголема возбуда што си го посети родниот крај после 70-80 години и што го виде местото каде некогаш била татковата куќа, нешто се случи со очните нерви и повеќе не може да гледа.

Спојлер

Грубо кажано. Бев мала да за да ми објаснат и за да разберам, а сега немам срце да навлагам во таа тема.

Води сосем нормален живот. Нормален колку што може да биде во таква состојба.
Има примања од државата кои дефинитивно се од полза бидејќи живеат од една пензија. Ниски, но сепак може да ги купи потребните лекови или пак прегледи.

Стар човек е така што не наишол до сега никаде на тоа некој да покажува со прст. Додуша кутриот не ни прошетал многу.
На семејни прослави ќе се пронајде некоја будала што ќе покаже кон него со прст и тоа е тоа.

Сепак, не би можела да кажам дека е заштитен од влечкања по шалтери.
Не знам за што точно се средуваа документи. Ја нагласивме состојбата и ете пак го влечеа цел ден од шалтер на нотар, од нотар на шалтер.
Аман нека се договорат посебно кај кого треба прв. Еден вика иди таму, другиот врати се назад.
Боже.

 

Искрено-И ТЕ СфАТИВ КАКО ЛОШАТА ВЕШТЕРКА ОД ИСТВИК.
Има разлика помеѓу психички нарушувања и ментални нарушувања(мислам на заостанување во психичката возраст на детето односно поединецот). Има и многу навидум здрави луѓе, но со сериозни психички нарушувања кои шетаат слободно и можат да те навредат или повредат.
А за децата со посебни потреби-ним им е потребна социјализација. Сите ние учиме од образец на однесување кој го копираме од средината што не опкружува. Татко ми е професор по дефектологија, јас речиси израснав со тие деца и денес се слушам со нив во интернатот каде што се сместени, некои и ни доаѓаат на гости, ги посетувам и знам дека таквата социјализација, контактите со надворешниот свет од домот или институција каде се сместени им е особено значајна.
И не се плаши од нив, сожали ги само и насмевни им се ако ги сретнеш, кажи им некој добар збор, комплимент, или совет. Тие само сакаат дружба и малку среќа-а верувај едно сокче или чоколадо што ќе им го купиш ќе им биде highlight на денот.

 

Symona имам само едно прашањe : дали истово мислење ќе го имаше доколку- не дај боже- твoeто дете, сестра или брат е лице со посебни потреби??!!

 

Дури сега ја пронајдов темата , благодарение на Елена.
Не се срамам да ви кажам дека и јас имам физичи недостаток и носам слушно апаратче .
Значи спагам во оваа категорија на лица.
Сакам да се задржам на темата за нашите права.
Мислам дека кај нас ништо не функционира како што треба.
Обичните луге секојдневно се соочени со неправиности и што останува за нас .
Делумно сум работоспособна, бев вработена 8 години и видов како функционира системот.
Замислата да ни се овозможи нормален живот е во ред, ама целта е друга .Да се наполнат нечии џебови.На наша мака да се изградат семејни фирми, за кога ќе застанат на нозе да не шутнат како топќи.Организации кои би ги штителе нашите права во помалите места речиси и нема, а тие што се формирани минимално или воопшто не функционираат.За Центрите за Социјални Работи ќе речам само дека се повеќе отворени за статистика отколку за помош.
Што ни преостанува?
Сами да се избориме за своите права, а како ?
Мислам дека е потребно , што е можно повеќе едукција , да се знае, да се научат законите.
Немаме на располагање правници, на кои би и верувале и кои би ни помогнале во вистинска смисла на зборот.
Сето тоа може да се реализира во постоење повеќе организации. Кога би се дружеле мегу себе со разни заеднички собири , би си разменувале мислења ,би си помагале се би било полесно.
Затоа би ви порачала Борете се за своите права и тоа секојдневно и на сите можни начини кои ви се достапни.

Фактот дека не сме сами и единствени со тој проблем и те како дава сила.
Желбата да се успее кај нас е поизразена и затоа ние сме борци во вистинска смисла на зборот.
Искален челик.Ама истовремено сме и маслиново гранче кое лесно може секој да го скрши.

Спојлер

Онаа замисла со која се помагаат работодавците воопшто не ми се допага .Залудно фрлени пари , со кои може да се направи многу доколку се искористат онаму каде што стварно се потребни .На пример ако сме вработени во државни институции државата ги искористи тие 5 000 евра дури тогаш е допринесено и за нас и самата држава.Пример ме вработат како хигиеничар во училиште и со тие пари опремат лабораторија или во градинка и опремат кујна во која би работела и. т . н.

 

Оваа тема ми е добро позната, не од моите роднини туку од пријатели. Во основно и средно имаше едно девојче со мене во клас кое што беше во инвалидска количка, параплегичар. Тој збор значи го разбирам од прво одделение. Прекрасен човек, не живее веќе тука и се слушаме само преку скајп и еднаш годишно се гледаме. Има срце, душа и интелегенција за 1000 луѓе! Тоа е голем човек за мене.

Имаше уште едно дете кое до четврто одделение неможеше да се научи да чита. Леле луѓе колку се мачеше, и стануваше страшно агресивен ако не успееше. Дојде мајка му со две жени уште ми се пред очи, и ни одржаа предавање за неговиот хендикеп, тогаш го научив зборот - аутист. Он беше закон, се додека не го допиравме и не му викавме неможеш или не сакаш. Не се слушаме одамна, но ми е преубав спомен.

Две куќи по мојата има девојче кое е родено со Даунов синдром. По мило створење луѓе, немате видено. Деверушка ми беше за свадбата и толку сериозно си ја свати улогата, ги анимираше сите гости. Совршенство од девојче, камо "нормалните" девојчиња да беа пола толку златни како неа. Инаку да, чита, пишува, пее, црта нон стоп, има 21 година а развиена е психички како за 10, што е одличен успех.

Јас не сум родена како лице со посебни потреби, и не се ни вбројувам во таа категорија, ама имав претерано тежок здравствен живот. Неколку операции на ногата ме направија да морам повеќе пати да учам како да одам во животот, но еве, успеав. Одреден ми е лесен инвалидитет кој го порекнувам затоа што можам, немам проблем. Имам болки, имам некои потешкотии кога времето е лошо или кога сум уморна, ама не се осеќам како инвалид. Се осеќам како моите прекрасни пријатели горенаведени, слободно и оригинално! За мене нема инвалиди, има специјални луѓе.

 

Ајде јас како иден дефектолог малце да продискутирам во врска со темава.
Дали овие деца се прифатени од страна на општеството? НЕ
Секојденевно се соочуваме со луѓе со ниска свест кои не гледаат ништо друго освен своите интереси.Лицата со хендикеп се често исмејувани и неприфатени каде и да одат , а тука може да се земат за виновни и родителите кои не им објасниле на своите деца дека децата со пречки во развојот се деца исто како и нив и не треба да се гледа поразлично на нив, да им се помогне во секоја ситуација..бидејки овие деца се многу чувствителни и мало внимание им значи се..
Наместо да зјапате на улица, помогнете. Не зборам за кој знае каква помош доволна е една искрена насмевка,децкото срце да затрепери.
За жал кај нас менталитетот е таков, но тоа може на секому да му се случи. голем дел од родителите не ни сонувале за такво нешто иако повеќето случаеви се наследни. За среќа кај нас денес постојат дијагностички методи кои со сигурност може да откријат дете со аномалија.
Се поставува прашањето што нашата ни дотична држава сторила за овие деца? Реално ништо.
Дел од нив кои се со полесен хендикеп можат да завршат средно,дури и да се запишат на факултет што е уште еден показател дека не треба да ги двоиме луѓето , и тие деца се за почит со самото нивно запишување можат да постигнат и колку сите нас.
За вработување да не правиме муабет, бројот на заштитни работилници е многу мал со одредени критериуми,така што најголем дел си остануваат дома.
За глувите лица пристапни се само едни кратки вести, сите филмови речиси се синхронизирани,така да воопшто не се мисли на нив.
И на крај не можам да ги сфатам луѓето тоа ја одбрале оваа професија само за има што да работат кога ќе завршат, а во институција се грозат од глетката и се гадат да подадат рака.(смајли што се крсти). Една од најблагородните професии што не може да ја работи секој,наместо да го сожалуваш треба да му помагаш и така голема е болката на домашните.
Накрај да бидеме хумани,помагајќи им на другите си правиме добро себе

 

Пиши ми во инбох

 

Јас сум со посебни потреби и заради то сум бил цел живот отфрлен секогаш сум се трудел да бидам добар но секој гледат да те потценвит.

 

Да ја активираме темава... деновиве има протести од страна на лицата со попреченост... одвојте малце време вклучете се , да се избориме заедно за нивните права

 

Дури сега дознавам дека имало протест.
Известувајте унапред ако слушнете да има протест...

 

https://www.facebook.com/groups/523141755500199/permalink/538058420675199/