Масакр во училиште во Србија

На К1 телевизија е

Спојлер: емисијата

со адвокатот Стефан Чорда и еден од оштетените родителите Анѓелко Ачимович,сега ја изгледав.

 

Кога ќе биде потврдена од апелација казната ќе им биде одземено, не може да имаат старателство кога двајцата се во затвор.

Во емисијата Стефан го објаснува истото што и јас.

Значи пример еве овој во Загреб имал 19 години и дијагноза. МОЖЕЛЕ да го хоспитализираат без оглед дали сака или не сака тој. ОДБРАЛЕ да не. Што судот и психијатрите ќе прават со Коста за 3-4 години, ќе видиме.

 

И Михајло(13) е во истата психијатриска установа поради тешко убиство на својот другар Андреј Симиќ(13) кој бил намамен во поткровјето на куќата на Михајло и таму избоден до смрт со повеќе од 30 убоди.
Родителите на М.М имале сознанија дека нивното дете носи разни ножеви. Таткото со изговор дека ножевите и сечилата на неговиот син му служеле за игра.Мајката го ислршила од ќотек и мислела дека го решила проблемот.И во училиштето ззнаеле за ранец со ладни оружја.
И покрај се,никој не преземал мерки на заштита за да се спречи ова што следело.

 

Дури и да е психички здраво детето, неговото обучување за оружје и изложување на него го прави да има поинаков однос кон оружјето и претставува ризик дека ќе го фати, употреби и сл.
Не значи дека ако не биле достапни пиштолите немало да повреди некого на друг начин и со друго средство, ама можеби немало да биде со толку тешки последици тој напад.
Родителите обично најтешко прифаќаат и признаваат проблем со психата кај своето дете. Најлошо е кога се игнорира проблемот и воопшто не се бара помош за детето, зошто тогаш се се испушта од контрола. И тоа е под услов да се работи за родители кои имаат емоции кон своето дете и се заштитнички поставени кон детето.

Но, за жал многу често има родители кои се тотално незаинтересирани за детето, не го сакаат, дури можеби и го мразат. Или се тешки егоисти кои улогата на родител ја осеќаат како наметната. Не се ни трудат да го воспитуваат детето, а не пак да побараат помош од стручно лице. Народски кажано има родители што кренале раце од своето дете.
Трето, може некои психолошки проблеми имаат и самите родители, па не им е необично и детето да манифестира исти карактеристики и да ги препознаваат како нормални и да ги поттикнуваат кај него, зошто ете и тие така живеат.

Јас лично сум против оружје во домот.
Секогаш следам во Америка на пример како реагираат кога им се случуваат вакви немили настани во училиштата. Обавезно после нив има поделеност во заедницата околу тоа дали треба или не измена во законите кај нив за контрола врз оружјето.
Од една страна почнуваат протести против оружјето, за после тоа да се јави реакција од оние кои се за оружјето. И таму не е баш едноставна ситуацијата зошто имаат уставно загарантирано право да си носат оружје. Тргањето на оружјето го гледаат како неможност да се бранат од внатрешниот и надворешниот непријател и ограничување на нивната слобода.
Тоа е она погоре што го кажав за културата во која расте детето и што е нормално за една култура, а е нечуено за друга.

 

Јас потешко замислувам опоравување од психолошко растројство за кое шансите се навистина мали (заради генетски фактор и средински влијанија од најмала возраст), дури и да не направил пациентот такво тешко дело.
А сум во принцип оптимист и верувам во моќта на луѓето за излекување и верувам дека има исклучоци од статистиките.
Не е масакрот клучниот момент, туку психичкото растројство што довело до него.
Зошто не се сите убијци по сопствен избор. Имам гледано репортажа за лица кои правеле масакри, но само зошто биле принудени да се борат и убиваат за други. Биле психички здрави ама се нашле во исклучителна ситуација, војна, државен удар и сл., каде ќе ги убиеле ако не прават како што им е наредено.
По завршувањето на војната дури едниот собрал храброст и отишол кај роднината на жртвите да се извини што и го убил цело семејство. И таа му простила. Ете тој е реинтегриран во заедницата, ама психички има последици од траумата.
Или војниците кои се враќаат од служба, не само што се прифатени од заедницата, туку се и наградувани и величани како херои. Но многу од нив имаат ПТСД или проблем да се вратат на мирниот живот како цивили.
Кој е лошиот, кој е добриот?
Затоа во принцип и не го оправдувам оружјето и неговата примена. Заради последиците.