Ментално здравје - реалност, мода или пропаганда?

Да, апсолутно - Со одредени пациенти е дури и невозможно да се работи психотерапија ако претходно не примале извесно време соодветни лекови.
Некои се too low, некои се too high. Леквите стабилизираат.
За да може тој пациент да работи на себе мора да се постави прво во некоја состојба во која ќе може да функционира.

 

Лично јас бев таква.. 2 месеци после почнување на најмала доза на терапија веќе соработував.. битно е да се сфати дека лековите се потпора ама работата на себе дава резултати.

 

Кај одредени луѓе фармако терапија може да биде доживотна од типот на разни психотични растројства или неизлечива болест од типот на шизофренија.
Доживотни психијатриски лекови кои може да се споредат со лекови за дијабет, висок притисок, автоимуни невролошки болести од типот на мултиплекс склероза и слично.
Психичкото здравје спаѓа во доменот на медицината на прво место. Не може одредени пациенти да се лечат на психолог ако постојат хронични односно долготрајни проблеми што прават потешкотии во однесувањето дома со другите, надвор и општото здравје на пациентот.
Доброто е во тоа што кај најголем дел може да се прави и психотерапија паралелно или таа да си премине во хоби во надворешни активности дружење и слично што спаѓа во доменот на сите.

 

Ок, за ова се согласуваме. Ама реално колкумина можат да си дозволат, од финансиски, временски и од други аспекти, да добијат соодветна психотерапија? Не зборувам за растројства како шизофренија или биполарност, немам појма ни како и дали се работи со нив, туку за овие брзо растечкиве пореметувања, како анксиозност и депресија. Нив сите сме ги виделе, ако не кај себе, кај близок. Нема ли техники на самопомош, за луѓе кои не можат да стигнат до психолог? Нема ли рана превенција?

 

Еве од искуство дебело, не сум начекала некој нешто за пари да прави, не иде така баш процесот.

Дијагнозите се утврдуваат на повеќе начини, не ги тресат од ракав.

 

Не.

 

Како психолог ту би, кој се запиша во државна квота, не можам да си поверувам на глупостиве искрено, ниту да сфатам што е потребата од темава.

Таман почнавме малце од малце да рушиме стереотипи, читаш тема се станувало зависен од психолози, психички состојби/болести се измислени итн

За лиценциран психотерапевт (психолог или психијатар, сеедно) се оди ембашка во школо, 6 години
Не секој психијатар, ни психолог е психотерапевт.

Ама сармата ја направивме битно.

 

Уште една работа што би додал на оваа тема спаѓа во доменот на филозофијата.
Ако нема дилеми дека психичкото здравје спаѓа во медицината тогаш дали може нарушените психички состојби да се превенираат пред да се лечат?
Одговорот е и да и не. Со психотерапија може да работи секој здрав човек. Не е џабе речено дека човекот е социјално битие и на здравиот и на болниот му треба комуникација. Дури и на тие што се на болничките одделенија.
Така понатаму ќе се сложиме дека и докажано е дека некои психички растројства посебно хронични состојби може да се и генетски па одоговорот може да биде и не тука не може да се превенира.
Дали секој карцином кај сите потенцијални може да се превенира со здрава исхрана тоа не може.
Ако нарушената психичка состојба кај еден пациент трае долго мора првенствено да се лекува. Ама има и вистина дека многу психички состојби може да се превенираат пред да бараат лечење.

 

Знаеш, бев млада личност што сама акаше по светот без страв од ништо. Животот пред анкс го сметам за безгрижност. Учев, се дружев, шетав.

И оп... губиш секое можно човечко достоинство. На 20+ години мајка ми коса ми миеше.

Така што, не дај Боже ќе речам за секого, да ти се случи нешто слично.
Не знам дали на форумов делувам како робот, машина итн. оти терапија пијам 10 години и освен што си го вратив животот во некоја мера, не мислам дека ме "отупеа".

Напротив, токму недостатокот на едно нештенце во мозокот, тие апчиња ми го даваат, се регулира хемискиот баланс и функционирам нормално.

Замисли како да имаш недостаток од некој хормон пример, пиеш терапија за да го надокнадиш недостатокот. Така доаѓа

 

Каме ок за тебе.
Ама мене ќе ми мијат други коса АКО зависам од апчиња, не пред. Зашто помислата дека морам апчиња ќе ме доведе до ужасна состојба, да не кажам полоши работи.
Антибиотик кога треба да пијам една недела ми е сафра, не па ова.
А за последната реченица ако може тој хемиски дисбаланс да се детектира со биохемиски (или некои други) тестови, онака црно на бело да имам со анализа дека нешто не е ок, можда ќе размислам. Иначе не.
Како што хормони не пијам без такви тестови. Исто и антибиотик не пијам за обична настинка.

Едит
И пак да повторам на никој не му кажувам да не пие терапија ниту шејмам. Кажувам како мене би ми влијаело зашто се знам себеси.

 

Иста сум за апчиња.. пред да се напијам очекувам сите можни нуспојави да ми се десат.. сега треба да пијам Магмезиум Цитрат и уплав имам да се напијам..

 

Прашањето е дали се третираат како треба, не дали ги има. Ок, ги има, им најдовме назив на сите состојби, емоции, проблеми психички...помагаме ли да се надминат, да се прераснат, лечиме ли?
Не е тешко да познаеш луѓе со проблеми, отсекогаш ги имало. Страв му е од се и сешто, срам му е да збори со луѓе, ќе се онесвести ако се најде во непријатна ситуација, плаче за ситници, спие по цел ден, тешко му е чаша да измие, се кара со сите, го мрази цел свет...кој не познава барем еден човек кој нема некои од симптомиве? Не е ништо ново.
Е дали правилно се третира, дали некогаш се преувеличува или дали некои не се ни трудат да се решат пошто не им се излегува од комфорт зона иако се влечат проблемите со години...прашања се и нема што да се наоѓаат одредени навредени од прашањата. Легитимни се.
Пошто се споредува со физичка болест, еве споредба - ко да имаш висок притисок, да не пиеш апчиња и да малтретираш луѓе околу себе пошто нервозата низ уши ти излегува. Така и ова, ако ко основа за благи состојби се препорачува штознам, прошетки, спорт, медитација, промена на исхрана, читање на одредена литература, работење на себе, а ти по цел ден дома си со ролетни спуштени, тогаш не земаш терапија и ти станува дел од карактерот. Ќе си живееш со него и во реален живот, надвор од форуми и други социјални мрежи и групи за поддршка ќе бидеш познат ко Трпе мрчаторот и намќорот, не Трпе со дијагноза - Avoidant personality disorder.
Така да...барање правилен пристап, правилна помош и терапија, работа на себе. Не само потврда дека многу други има ко тебе и значи се е ок, не е.

 

И јас исто. Дури и од витамини/минерали.

 

Тоа тоа.

 

Со витамини немам проблем. Ама кога пијам ради некоја состојба онака оти ме јаде што го имам проблемот и може сум можела да го превенирам ама ете сеа мора апчиња.

 

Менталното здравје треба да се негува, подеднакво како и физичкото. За мене, идат рака за рака и клучни се за квалитетен живот.

Но, истовремено баш како што вели популарната поговорка, пред да си дијагностицираш депресија, анксиозност, ниска самодоверба итн, прво провери со какви луѓе си опркужен.

Пример, понекогаш може само имаш токсичен партнер кој намерно психички те вознемирува и без кој, би имал/а супер живот.

Исто така, како што сите овие проблеми се реални, реално постои и менталитетот на жртва (victim mentality). Таквите понекогаш ми се чини ги засенуваат луѓето кои навистина се борат со одредена психичка состојба.

 

Нема зашто да имаш толкава аверзија кон апчиња. Ако се пијат по правила нема штета.

 

Ти до витамини имаш а чудно ти е зошто она има кон таблети препишани за дијагноза?

 

Абе јас знам дека нема штета и не сум имала скоро никогаш нус појави него самиот момент на - "здравјето во моментов ми зависи од таблети" ме измачува.

 

Јас не знам да голтнам апче.

Не аверзија, паничен страв имам.
Првите 2, ја чекав мајка ми да дојде, да ги испијам.

.
.
.

На форумов од сам почеток зборувам за мојата борба пред се' со анксиозноста, затоа што ТРЕБА да се зборува. Затоа што мене не ми се случи ништо трагично, ужасно.

Луѓето имаат тенденција да мислат дека само ако некоја трагедија те задеси, ќе имаш депресија.

Ама, има разлика од нормално тагување и депресија, за која ич не ти е потребен трагичен, пресуден настан.

Превенција за биполарно растројство пример, нема, затоа што е во голема мера наследно детерминирано. Превенција за анксиозност, нема, затоа што на нормални појави развиваш несоодветен страв.

Без оглед како живееш, нема правило, најмалку што можеме е да не осудуваме, кога и онака огромен дел од луѓето им треба, ама не бараат помош.

Ни психотерапевтот, ни психијатарот, не ми рекле седи дома и пиј апојте. НАПРОТИВ.
Многу повеќе обрнуваат внимание на делот што сама правам и ме мотивираат на онолку физичка активност колку што можам, социјализација итн.
10 години психијатарката ми ги "менаџира" апчињата, исто толку се труди да ми ги држи на најниско можно ниво зависно од мојата состојба, која варирала повеќе пати.

.

Никогаш на форумов не сум напишала доза и слично, затоа што постои тренд на своја рака да се дозираат луѓе со таблети за смирување. Нема потреба никого да инспирирам, а како што безброј пати сум напишала низ годиниве - НЕ ПИЈТЕ ТЕРАПИЈА САМИ.